Το πραξικόπημα
της πιτζάμας
Το πραξικόπημα της
πιτζάμας ήταν μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος και ανατροπής της
κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή από πιστούς στην χούντα ανώτατους και
ανώτερους αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς τον Φεβρουάριο του 1975.
Την συνωμοσία αποκάλυψε
στην κυβέρνηση ο τότε διευθυντής του Τμήματος Ασφαλείας της ΚΥΠ και χειριστής
των Αρχείων της ΕΣΑ, ταγματάρχης Ιωάννης Αλεξάκης, μετέπειτα αντιστράτηγος επί
κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.
Μετά την πτώση της χούντας
του Ιωαννίδη και πριν την δίκη των ηγετών της, μια ομάδα αξιωματικών με
πρωτεργάτες τον υποστράτηγο Παύλο Παπαδάκη, τους ταξιάρχους Νικόλαο Ντερτιλή,
Γεώργιο Λαμπούση, Ανδρέα Κονδύλη, τους αντισυνταγματάρχες Νικόλαο Ρετζέπη,
Ιωάννη Στειακάκη, Δημήτριο Σκόνδρα και τους ταγματάρχες Αριστείδη Παλαΐνη,
Αθανάσιο Γερακίνη, Αθανάσιο Περδίκη και Παρασκευά Μπόλαρη σχεδίασε στρατιωτικό
κίνημα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λάρισα με στόχους την παραίτηση της κυβέρνησης
του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την επάνοδο της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του
ΝΑΤΟ (από το οποίο είχε αποχωρήσει μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο) και
την απελευθέρωση του πρώην δικτάτορα ταξίαρχου Δημήτρη Ιωαννίδη.
Η κίνηση αποκαλύφθηκε στις
24 Φεβρουαρίου πριν την ενεργοποίησή της και διατάχθηκε η σύλληψη 37
αξιωματικών, από τους οποίους καταδικάστηκαν οι 21, ενώ η κυβέρνηση βρήκε την
ευκαιρία να προχωρήσει σε ευρείες αποστρατείες φιλοχουντικών αξιωματικών. Ο
υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ αποκάλεσε την κίνηση «πραξικόπημα της
πυτζάμας» επειδή οι περισσότεροι από τους κινηματίες συνελήφθησαν την ώρα του
ύπνου και επειδή ήθελε να καθησυχάσει την κοινή γνώμη.
Ένας από τους
πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο ταγματάρχης Παρασκευάς Μπόλαρης, απέδρασε
από το νοσοκομείο, όπου κρατούνταν και διέφυγε στο εξωτερικό. Επέστρεψε στην
Ελλάδα μετά την παραγραφή των αδικημάτων του και εμφανίστηκε σε εκδήλωση υπέρ
της χούντας στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2013, μαζί με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου,
χήρα του δικτάτορα, τον Αριστείδη Δημόπουλο (υφυπουργό Εθνικής Οικονομίας επί
χούντας και πρώην ευρωβουλευτή της ΕΠΕΝ), τον ξάδελφο του Παπαδόπουλου, Άγγελο
Παπαθάνου, ο οποίος ήταν και διευθυντής του πολιτικού του γραφείου, τον
Αγαθαγγέλου και άλλους.
«ΟΙ
...ΑΦΕΛΕΙΣ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ...»
Εντυπώσεις
της ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΛΤΕΖΟΥ από τις πρώτες ώρες του Στρατοδικείου
Κάθισαν ένα Σάββατο βράδυ ο
Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Αβέρωφ, είπαν και στον αρχηγό των Ένοπλων
Δυνάμεων να πάει να τους βρει και οι τρεις μαζί σκάρωσαν το παιχνίδι της
Φεβρουαριανής συνωμοσίας σε βάρος μερικών εντίμων αξιωματικών για να τους
βγάλουνε απ' τη μέση και να ησυχάσουν από δαύτους.
Αυτά περίπου υποστηρίζουν από
τη Δευτέρα το πρωί της 21ης Ιουλίου 1975 στο Διαρκές Στρατοδικείο του
Ρούφ οι «συνωμότες του Φεβρουαρίου» πού σαν τους συνωμότες όλων των μηνών, όλων
των ετών και των αιώνων σού δίνουν την εντύπωση εκ πρώτης όψεως πώς πρόκειται
για ανθρώπους με μειωμένη αντίληψη.
Δεν αντιλαμβάνονται πρώτον
πού βρίσκονται και γιατί δικάζονται. Τρεις φορές τους το υπενθύμισε ο πρόεδρος του
Στρατοδικείου κ. Πλευράκης.
Πρόεδρος:
Κάτσε κάτω, Αντωνόπουλε. Γελάς βλέπω. Δεν έχεις συναίσθηση της θέσεως σου...
Ο
πρώτος μάρτυρας
Με ειρωνικά γέλια οι
κατηγορούμενοι, οι συγγενείς και οι φίλοι τους υποδέχτηκαν τον πρώτο μάρτυρα
κατηγορίας ταγματάρχη κ. Ν. Τσαγκαράκη. Οι πρωτεργάτες της συνωμοσίας είχαν
αποφασίσει να τον χρησιμοποιήσουν σαν αξιωματικό των διαβιβάσεων για να
καταλάβουν το κτίριο του ΟΤΕ Λαρίσης και να αποκόψουν τις γραμμές.
Μάρτυς:
Αντελήφθην ότι εσχεδιάζετο κάτι το τρομερόν με ανατρεπτικές και αναρχικές
ενέργειες και σκέφθηκα να αποταθώ στον διοικητή της ΑΣΔΕΝ αντιστράτηγον κ.
Κρητικόν για να τον ενημερώσω.
Διαλυνάς: (Δικηγόρος
ύπεράσπισης). Τρεις φορές στη κατάθεση
σας μιλάτε για συγκλονισμό συνειδήσεως, για ηθική κρίση κλπ. κλπ. Γιατί το
κάνατε αυτό; Έτσι αισθανόσαστε ή για να δικαιολογηθείτε σ' αυτούς πού θα
διάβαζαν την κατάθεση σας;
Μάρτυς: Δεν
έχω τίποτα να απαντήσω...
Διαλυνάς:
Και τί κάνει η ηγεσία μετά
την καταγγελία; Δεν εφοδιάζει τον Τσαγκαράκη με ένα μικροσκοπικό μαγνητόφωνο, μια
φωτογραφική μηχανή, δεν του εξασφαλίζει δυό μάρτυρες ώστε να υπάρχουν
αδιαφιλονίκητα στοιχεία για τη συνωμοσία. Φωνές, στιγμιότυπα από τις συναντήσεις,
χειροπιαστά ντοκουμέντα. Έτσι, οι κατηγορούμενοι μπορούν να μιλάνε σήμερα για
σκευωρία.
Η λέξη έχει γίνει το λάιτ
- μοτίβ των συνωμοτών. Μια μερίδα της υπερασπίσεως προσπάθησε να την απάλειψη από
το λεξιλόγιο της διαδικασίας άλλα πάει, καθιερώθηκε πια, την πιπιλίζουν μέχρι τα
παιδιά των κατηγορουμένων πού παρακολουθούν με τις μητέρες τους τη δίκη.
Τον τόνο έδωσε η
υπεράσπιση προφανώς γνωρίζοντας ότι έτσι ικανοποιούσε την πολυπληθή πελατεία
της. Λογοπαίγνια, ειρωνικές παρατηρήσεις, σχόλια και κρίσεις, «γελάκια»,
αδικαιολόγητα ανεβάσματα της φωνής, νευρικότητες, σκουντήματα των αγκώνων
κατέβαζαν το επίπεδο μιας δίκης πού ωστόσο δυό κάμερες τηλεοράσεως μετέφεραν στις
αίθουσες της «Μεγάλης Βρεταννίας» προς... τέρψιν των ξένων ανταποκριτών. Οι
κατηγορούμενοι συμπεριφέρθηκαν σε όλη τη διάρκεια της καταθέσεως του κ.
Τσαγκαράκη σαν χωριατόπαιδα, ανώριμα μαθητούδια της β' δημοτικού πού παίρνουν
ξοπίσω έναν καμπούρη. Τόσο πού ό πρόεδρος του δικαστηρίου αναγκάστηκε να παρατηρήσει.
Πρόεδρος: Έχετε
τέτοια αντιπάθεια προς τον μάρτυρα όλοι σας πού δεν μπορείτε να την κρύψετε.
Αμάρτησε
για την κόρη του
Δεν αντιλαμβάνονται πώς τα
επιχειρήματα τους κανέναν δεν μπορούν να πείσουν.
Υποστηρίζει π.χ. ό
συνταγματάρχης Ίω. Αντωνόπουλος πώς ομολόγησε ότι πήρε μέρος στη συνωμοσία
ύστερα από ψυχολογικό πόλεμο πού ασκήθηκε εναντίον του.
Και ποια ήταν αυτά τα
ψυχικά μαρτύρια στα όποια τον υπέβαλαν;
-Τον συνέλαβαν χωρίς
ένταλμα συλλήψεως.
-Τον έβαλαν να κοιμηθεί τη
νύχτα της συλλήψεως σ' ένα δωμάτιο δίπλα στο Κ.Ψ.Μ. όπου δεν μπόρεσε να κλείσει
μάτι γιατί λειτουργούσε το επαγγελματικό ψυγείο και του χτυπούσαν κάθε τόσο την
πόρτα.
-Ό συνταγματάρχης Πράσινος
τού είπε να ομολογήσει πώς ήταν συνωμότης γιατί διαφορετικά θα τον καθαιρούσαν,
θα τον έστελναν στο απόσπασμα και θα καταδίωκαν την οικογένεια του.
-Δεν του έδιναν τα φάρμακα
για την καρδιά του.
-Τον υποχρέωσαν να
κατάθεση ότι ο Ιωαννίδης συναντήθηκε στη Λάρισα με ορισμένους αξιωματικούς αφού
του επέτρεψαν να δη και να φιλήσει την κόρη του, γεγονός πού τον αναστάτωσε
ψυχικά ...
Διαμαρτυρήθηκε ακόμη ο
συνήγορος του Παπανδρέου κ. Βασ. Ρομπωτης γιατί στους κατηγορουμένους δεν
επιτρέπουν να διαβάζουν εφημερίδες. Ούτε να βλέπουν τηλεόραση.
Ώ άτεγκτη Δημοκρατία!
Η
επέμβαση θα γινόταν οπωσδήποτε
Έτσι ανώριμοι πού
παρουσιάζονται ταξίαρχοι και συνταγματάρχες στο Στρατοδικείο, φτάνει κανένας να
πιστέψει πώς δεν ήταν δα και τίποτα το σπουδαίο η συνωμοσία πού εξύφαιναν.
Κατ' αρχήν υπήρχε
συγκεκριμένο σχέδιο;
Υπήρχε. Το κατέθεσε ο
μάρτυς Τσαγκαράκης. Μόνο ποιος θα ανελάμβανε την ηγεσία δεν είχε αποφασισθεί,
αλλά αυτό ήταν... λεπτομέρεια.
Είχε
ορισθεί και ημερομηνία εκδηλώσεως του πραξικοπήματος;
-
Ναί.
Τσαγκαράκης: Η
επέμβαση ήταν έτοιμη, τουλάχιστον από πλευράς Λαρίσης, και θα γινόταν
οπωσδήποτε ανάμεσα 23 Φεβρουαρίου και 8 Μαρτίου 1975. Ό Λαμπούσης μας είπε πώς
ήταν μαζί μας από τους πολιτικούς ο Στεφανόπουλος και ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ.
Ότι ο Αρναούτης είχε υποσχεθεί στον Ιωαννίδη μέσω του γαμπρού του συμπαράσταση της
βασιλοφρόνου παρατάξεως με αντάλλαγμα τη διενέργεια νέου δημοψηφίσματος για την
επαναφορά του βασιλέως. Στο διάγγελμα θα υπήρχε υπόσχεση για εκλογές σε ένα
χρόνο με αναλογική...
Τί
χάσαμε;
Τώρα θα είχαμε αντιβασιλέα
τον Ιωαννίδη, πρωθυπουργό τον Σπύρο Ηλιόπουλο, υπουργό Εθνικής Αμύνης τον
Λαμπούση και Δημοσίων Έργων τον Ίω. Αντωνόπουλο.
Άγνωστα πρόσωπα, θα πείτε.
Και ποιος ήξερε τον Στέλιο
τον Παττακό πριν από το 1967. Ούτε ό βασιλιάς δεν τον ήξερε. Μερικοί μόνο
θυμήθηκαν μετά το πραξικόπημα πώς ο Παπαδόπουλος ήταν κάποιος αξιωματικός πού
τάιζε τα τάνκς ζάχαρη. Ποιος τους ήξερε κι εκείνους;
Οι παράλογοι άνθρωποι
είναι αρκετά λογικοί ώστε να χρησιμοποιούν την τρέλα τους άλλοτε σαν μπότα κι
άλλοτε σαν προπέτασμα καπνού.
• Μα είναι δυνατόν αυτός ο
ανθρωπάκος να αναστάτωση τη ζωή ενός έθνους, να άνοιξη την Κερκόπορτα να μπούνε
οι εχθροί μέσα, να βυθίσει στο σκοτάδι μια χώρα, να ρημάξει την οικονομία της, να
σφράγιση το στόμα και τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων, για χρόνια;
Είναι.
Αφού ήταν ο Βαλανίδης
γιατί να μην είναι ο Μπόλαρης ή ο Κώτσαρης;
Είναι και η μήτηρ της
πάσης κακίας στη μέση. Η ανεργία. Χρόνια τώρα έχουν να πολεμήσουν τα παιδιά.
Τρώγονται με τις αρβύλες τους.
Καλά λοιπόν κάνουν οι
αρχές και παίρνουν «πρωτοφανή» μέτρα προφυλάξεως στη δίκη - θα μπορούσαν ίσως να
μην ήταν τόσο ευδιάκριτα άλλα από του να έχουμε εκπλήξεις καλύτερα οι υπερβολές
- και πολύ καλά κάνει ο Τύπος ντόπιος και ξένος πού δίνει τόση δημοσιότητα στη
δίκη.
Γιατί μπορεί οι 21
κατηγορούμενοι ή όσοι επί τέλους είναι ένοχοι από αυτούς να εμφανίζονται σαν
αξιωματικοί πού έχουν χάσει προ πολλού το κύρος τους άλλα γύρω από κάτι
τέτοιους ανθρώπους κινούνται συνήθως όλες εκείνες οι δυνάμεις πού προκαλούν ζητήματα
στον τόπο.
Κατά τα άλλα η δίκη του
Στρατοδικείου δεν είναι η ελληνική Νυρεμβέργη. Όχι. Μια μέρα ολόκληρη έφαγε η
υπεράσπιση σε ενστάσεις πού ήξερε πώς με όλη την καλή διάθεση του δικαστηρίου θα απορρίπτονταν. Μια χάρτινη μάχη, μια ακόμα χάρτινη μάχη των κατηγορουμένων.
Μια δίκη ά λα ελληνικά.
Οικογενειακό το περιβάλλον. Ό κ. Αλφαντάκης, ο κ. Στιηλιώτης πού υπερασπίζεται τον
Ηλιόπουλο, είναι και δικηγόρος του Ρουφογάλη, ο κ. Νικολόπουλος, συνήγορος του
Λαμπούση, είναι και δικηγόρος του Λαδά, ο κ. Ρομπωτης, πού ταλαιπωρήθηκε από τη
χούντα, θεώρησε καθήκον του να υπερασπιστεί τον κουνιάδο του Παπανδρέου. Από
τις θέσεις των συνηγόρων δεν λείπει ο αδελφός του Αδαμαντίου κ. Βασ.
Ανδρουτσόπουλος. Υπερασπίζεται τους Μπόλαρη, Σουλελέ, Στοφόρο και Ξανθάκο. Ό κ.
Διαλυνάς, συνήγορος του Αντωνόπουλου, υπήρξε και συνήγορος του Κοτζαμάνη.
Οικογενειακό το
περιβάλλον. Παρούσα και η κυρία Θεοφιλογιαννάκου, πού παρακολουθεί τη δίκη σαν
νομικός, οι άλλοτε αρχιπροπατζήδες του Ίωαννίδη Πρίντζης και Σιδερής εκτελούν
χρέη ταξιθετριών: Τοποθετούν εσατζήδες με πολιτικά στις λιγοστές θέσεις του
Στρατοδικείου. Τις υπόλοιπες τις έχουν πιάσει οι γυναίκες των κατηγορουμένων
πού αποδοκιμάζουν εν χορώ την εμφάνιση κάθε μάρτυρα κατηγορίας.
Οι εφημερίδες τους είπαν
προκλητικούς, θρασείς, αναιδείς, αμετανόητους, κυνικούς. Μέσα στα πολιτικά πού
τους είναι ξένα γιατί ξένη είναι εντελώς η νοοτροπία τους προς κάθε τι πού δεν
συνδέεται με τα εξωτερικά γνωρίσματα των στρατιωτικών, τα λιλιά, το αυταρχικό ύφος,
χωρίς τη λάμψη των άστρων και των διακριτικών, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πώς
φοβούνται και όλη τούτη η φασαρία πού κάνουν είναι για να μην ακούνε ακριβώς
τους χτύπους της καρδιάς τους.
Και ο πιο γενναίος χάνει το
κουράγιο του όταν βρεθεί αντιμέτωπος με τον ίδιο τον κακό εαυτό του. Άλλωστε, οι
περισσότεροι δεν είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν το κουράγιο τους. Από μονάδα σε
μονάδα σερνόντουσαν, ρουτίνα όλη την εβδομάδα, η Λέσχη την Κυριακή, τα
αποτελέσματα του Πρό - Πό τη Δευτέρα. Οι πιο πολλοί έπαιζαν 1 Χ 2. Εκεί στα
Προπατζίδικα της Λάρισας έδιναν τα ραντεβού τους. Κανένας τους δεν πέτυχε πολλά
πράγματα. Το σύστημα απαιτεί ευφυΐα.
Επίσημη λοιπόν πρεμιέρα το
Σάββατο 26 Ιουλίου 1975. Η δίκη στου Ρουφ δεν είναι παρά μια δοκιμή κομπάρσων.
Αυτό ήταν το ρεπορτάζ της
Σοφίας Μαλτέζου που δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα τεύχος 364 της 24-30 Ιουλίου
1975. Ας δούμε όμως περισσότερα στοιχεία για το παραλίγο πραξικόπημα και τις
ποινές που επέβαλε το δικαστήριο στους υπευθύνους. Τα στοιχεία προέρχονται από
το www.sansimera.gr
Το
Πραξικόπημα της Πιτζάμας
Ως Πραξικόπημα της
Πιτζάμας έμεινε στην ιστορία η συνωμοτική κίνηση ομάδας αξιωματικών για την
ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή, που αποκαλύφθηκε στις 24 Φεβρουαρίου του
1975. Ο χαρακτηρισμός αυτός αποδίδεται στον τότε Υπουργό Εθνικής Άμυνας,
Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, επειδή οι επίδοξοι πραξικοπηματίες συνελήφθησαν
κοιμώμενοι στα σπίτια τους. Αρχηγός της συνωμοσίας ήταν ο προφυλακισμένος τότε
στον Κορυδαλλό τέως δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης.
Επτά μήνες μετά τη
μεταπολίτευση της 23ης Ιουλίου 1974, το δημοκρατικό καθεστώς είχε αρχίσει να
παγιώνεται. Το Πολιτειακό είχε λυθεί υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας και η
χώρα μας είχε αποκτήσει δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο
Καραμανλή. Όμως, τα «σταγονίδια», όπως αποκαλούσε ο Αβέρωφ τα κατάλοιπα της
χούντας μέσα στο στράτευμα, βυσσοδομούσαν κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Στις 17 Ιανουαρίου του
1975 η Βουλή ενέκρινε το περίφημο Δ' Ψήφισμα, με το οποίο διαδήλωνε ότι «η
δημοκρατία δικαίω ουδέποτε κατελύθη», χαρακτήριζε ως πραξικόπημα την κατάλυση
της δημοκρατίας στις 21 Απριλίου 1967 (όχι ως επανάσταση που δημιουργεί δίκαιο)
κι έτσι άνοιγε τον δρόμο και για την ποινική δίωξη των πρωταιτίων της
δικτατορίας. Αμέσως μετά την έκδοση του ψηφίσματος, προφυλακίστηκαν τα ηγετικά
στελέχη της Χούντας, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός, Νικόλαος
Μακαρέζος, Δημήτριος Ιωαννίδης, Μιχαήλ Ρουφογάλης, Ιωάννης Λαδάς, Κωνσταντίνος
Παπαδόπουλος και Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος.
Ίσως αυτή να ήταν η αφορμή
για μια ομάδα πιστών στον Ιωαννίδη αξιωματικών να κινηθούν κατά της νομίμως
εκλεγμένης κυβέρνησης. Η συνωμοτική κίνηση έγινε γνωστή το απόγευμα της 24ης
Φεβρουαρίου του 1975 με κυβερνητική ανακοίνωση, αφού οι φήμες είχαν φουντώσει
από το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Σε πρώτη φάση συνελήφθησαν 37 αξιωματικοί, οι
οποίοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, ενώ σε σύντομο χρονικό διάστημα
αποστρατεύθηκαν άλλοι 200 ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί.
Η συνωμοσία των
Ιωαννιδικών αξιωματικών αποκαλύφθηκε από ένα δίκτυο νομιμοφρόνων αξιωματικών,
που είχε αναπτύξει μέσα στο στράτευμα ο Αβέρωφ, αμέσως μετά την μεταπολίτευση.
Η ευκολία με την οποία εξαρθρώθηκε το κίνημα και η ανάμιξη ενός περιορισμένου
αριθμού αξιωματικών, δείχνει ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης επί του κρατικού
μηχανισμού και του στρατεύματος έτεινε να παγιωθεί.
Το ποινικό σκέλος της
υπόθεσης ανέλαβε η Στρατιωτική Δικαιοσύνη. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης
διαπιστώθηκε ότι στόχος των κινηματιών δεν ήταν η ανατροπή του Καραμανλή, αλλά
η άσκηση πίεσης στην κυβέρνησή του να παύσει τη δίωξη εθνικοφρόνων πολιτών, να
μειώσει τη δραστηριότητας του ΚΚΕ, να επαναφέρει την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και να
αποφυλακίσει τους προφυλακισθέντες πρωταιτίους του πραξικοπήματος της 21ης
Απριλίου. Επρόκειτο δηλαδή για ένα είδος προνουντσιαμέντου και όχι για ένα
τυπικό πραξικόπημα.
Τα κυριότερα μέσα που θα
χρησιμοποιούσαν οι κινηματίες ήταν η κατάληψη του ΚΕΤ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως
Τεθωρακισμένων), η απομόνωση αεροπορικού στρατηγείου της Λάρισας (28 ΑΤΑΔ), η
κατάληψη του στρατηγείου της Στρατιάς στη Λάρισα και ο παραμερισμός των
διοικητών ορισμένων νευραλγικών στρατιωτικών μονάδων. Ως χρόνο δράσεως οι
κατηγορούμενοι είχαν προσδιορίσει το διάστημα μεταξύ 23 Φεβρουαρίου και 8
Μαρτίου του 1975.
Τελικά, σε δίκη ενώπιον
του Στρατοδικείου Αθηνών, με τη βασική κατηγορία της ένωσης προς στάση,
παραπέμφθηκαν οι 21 από τους 37 συλληφθέντες. Η δίκη ξεκίνησε στις 21 Ιουλίου
και ολοκληρώθηκε με την έκδοση της απόφασης στις 10 Αυγούστου του 1975. 14
καταδικάσθηκαν σε ποινές φυλάκισης από 4 έως 12 χρόνια, ενώ οι 7 αθωώθηκαν. Οι
ποινές θεωρήθηκαν επιεικείς από τον Τύπο, δεδομένου ότι για το αδίκημα της
ένωσης προς στάση προβλεπόταν τότε ακόμη και η ποινή του θανάτου.
Λίγους μήνες αργότερα
έγινε και η κατ’ έφεση δίκη ενώπιον του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου Αθηνών (12 -
22 Ιανουαρίου 1976) και στους 14 καταδικασθέντες πρωτόδικα επιβλήθηκαν
μειωμένες ποινές. Η δίκη είχε διαχωρισθεί για τους εν αποστρατεία αξιωματικούς
Δημήτριο Ιωαννίδη και Δημήτριο Παπαποστόλου, οι οποίοι δικάσθηκαν από πολιτικό
δικαστήριο και καταδικάσθηκαν σε κάθειρξη 14 και 10 ετών αντίστοιχα. Η αυλαία
της οπερετικού «πραξικοπήματος της πυτζάμας» έπεσε στις 27 Απριλίου του 1977,
όταν πέντε από τους επίδοξους πραξικοπηματίες (Λαμπούσης, Ρετζέπης, Μπόλαρης,
Αντωνόπουλος και Θανόπουλος) αποβλήθηκαν από το σώμα των αξιωματικών και
μετέπεσαν στην τάξη του απλού στρατιώτη. Οι υπόλοιποι είχαν αποστρατευτεί από
καιρό.
Οι
37 Συλληφθέντες
Υποστράτηγος Παύλος Παπαδάκης
Ταξίαρχος Νικόλαος Ντερτιλής
Ταξίαρχος Γεώργιος Λαμπούσης
Ταξίαρχος Ιωάννης Μανιάτης
Ταξίαρχος Σπυρίδων Ηλιόπουλος
Συνταγματάρχης Ιωάννης Αντωνόπουλος
Δημήτριος Παπαποστόλου (Συνταγματάρχης
ε.α.)
Αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Στειακάκης
Αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Μανουσακάκης
Αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Τσουλιάς
Αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Παπαγιάννης
Αντισυνταγματάρχης Θεόκλητος Παπαγεωργίου
Αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Σουλελές
Αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Στοφόρος
Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Πανταζόπουλος
Αντισυνταγματάρχης Ηρακλής Θωμάς
Αντισυνταγματάρχης Νικόλαος Ρετζέπης
Ταγματάρχης Άγγελος Μπαλάρας
Ταγματάρχης Νικόλαος Δαουλάκος
Ταγματάρχης Αθανάσιος Περδίκης
Ταγματάρχης Αριστείδης Παλαίνης
Ταγματάρχης Παρασκευάς Μπόλαρης
Ταγματάρχης Κυριάκος Γιαννακόπουλος
Ταγματάρχης Δημήτριος Κρητικός
Ταγματάρχης Σπυρίδων Σταθάκης
Ταγματάρχης Αθανάσιος Γερακίνης
Ταγματάρχης Κωνσταντίνος Κοντώσης
Ταγματάρχης Κωνσταντίνος Παπανδρέου
Ταγματάρχης Ιωάννης Τσαγκαράκης
Ταγματάρχης Κωνσταντίνος Ξανθάκος
Ταγματάρχης Γεώργιος Σταύρου
Ταγματάρχης Σπυρίδων Τριάντος
Ίλαρχος Ιωάννης Αλμπάνης
Ίλαρχος Κωνσταντίνος Κώτσαρης
Ίλαρχος Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Λοχαγός Ανδρέας Θανόπουλος
Υπολοχαγός Ευάγγελος Παϊπάης
Οι
21 Κατηγορούμενοι και οι Ποινές τους
Κατηγορούμενος / Πρωτόδικα / Κατ'
έφεση
Ταξίαρχος
Γεώργιος Λαμπούσης, 12 χρόνια κάθειρξη, 8 ½ χρόνια κάθειρξη
Ταγματάρχης
Παρασκευάς Μπόλαρης 11 χρόνια κάθειρξη, 8 χρόνια φυλάκιση
Συνταγματάρχης
Ιωάννης Αντωνόπουλος, 10 χρόνια κάθειρξη, 8 ½ χρόνια κάθειρξη
Λοχαγός
Ανδρέας Θανόπουλος, 10 χρόνια κάθειρξη, 7 χρόνια φυλάκιση
Αντισυνταγματάρχης
Νικόλαος Ρετζέπης, 8 χρόνια κάθειρξη, 7 χρόνια κάθειρξη
Ταγματάρχης
Κωνσταντίνος Παπανδρέου, 5 χρόνια φυλάκιση, 15 μήνες φυλάκιση
Αντισυνταγματάρχης
Δημήτριος Σκόνδρας, 5 χρόνια φυλάκιση, 18 μήνες φυλάκιση
Ταξίαρχος
Σπυρίδων Ηλιόπουλος, 5 χρόνια φυλάκιση, 1 έτος φυλάκιση
Ταγματάρχης
Αθανάσιος Γερακίνης, 5 χρόνια φυλάκιση, 3 χρόνια φυλάκιση
Ταγματάρχης
Κωνσταντίνος Κοντώσης, 5 χρόνια φυλάκιση, 3 χρόνια φυλάκιση
Ταγματάρχης
Αθανάσιος Περδίκης, 4 χρόνια φυλάκιση, 16
μήνες φυλάκιση
Αντισυνταγματάρχης
Ιωάννης Σουλελές, 4 χρόνια φυλάκιση, 1 έτος φυλάκιση
Αντισυνταγματάρχης
Γεώργιος Στοφόρος, 4 χρόνια φυλάκιση, 1
έτος φυλάκιση
Ίλαρχος
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, 5 χρόνια φυλάκιση, 3 χρόνια φυλάκιση
ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ
Ίλαρχος
Ιωάννης Αλμπάνης
Ίλαρχος
Κωνσταντίνος Κώτσαρης
Ταγματάρχης
Αριστείδης Παλαίνης
Ταγματάρχης
Σπυρίδων Σταθάκης
Αντισυνταγματάρχης
Γεώργιος Τσουλιάς
Αντισυνταγματάρχης
Ιωάννης Στειακάκης
Ταγματάρχης
Κωνσταντίνος Ξανθάκος
Πηγή:
Περιοδικό Επίκαιρα τεύχος
364 της 24-30 Ιουλίου 1975
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου