Μπαρμπούνι και γλώσσα
Γράφει
ο Θεοφάνης Γραικιώτης
Στον
όμορφο βυθό των Μαλίων σουλατσάριζε το αταίριαστο ζευγάρι.
Όμορφο
πρωινό και η θάλασσα γυαλί. Κάλμα μπονάτσα που λέμε.
Λοιπόν
παρατηρούσα αφ’ υψηλού, δηλαδή από την επιφάνεια, με τη μάσκα μου αυτό το αταίριαστο ζευγάρι. Το
διασκέδαζα κιόλας.
-Κοίτα
να δεις αυτό που συμβαίνει στους ανθρώπους συμβαίνει και στα ψάρια.
Δηλαδή,
κάποιος αγωνίζεται, ιδρώνει, ματώνει και κάποιος άλλος γεύεται τους καρπούς των
προσπαθειών του. Να μην σας παιδεύω άλλο. Συστάσεις.
Από
δω ένα αθώο μπαρμπούνι. Όμορφο και εργατικό. Και από κει η γλώσσα πλακουτσή, πονηρή
και τεμπέλα. Ιδού το αταίριαστο ζευγάρι.
Και
ιδού η σκηνή που παρακολουθώ, πάντα αφ’ υψηλού, δηλαδή απο την επιφάνεια της
θάλασσας.
Μπροστά
το μπαρμπούνι σκάβει και σκάβει και σκάβει την άμμο του βυθού, πετώντας τροφή
αριστερά δεξιά. Πίσω κατά πόδας ακολουθεί η γλώσσα. Όχι αυτή δεν σκάβει.
Κορόιδο είναι;; Αφού σκάβει άλλος για αυτή. Παίρνει έτοιμη την τροφή που αγωνίζεται
να βγάλει σκάβοντας το μπαρμπούνι.
-Άσε
τον βλάκα να σκάβει σκέπτεται.
Και
το μπαρμπούνι εκεί απτόητο να ιδροκοπά, χωρίς να παίρνει πρέφα ότι ακόπως
γεύεται τους κόπους των προσπαθειών του..η γλωσσού.
Αυτή
λοιπόν τη γλώσσα τη μισώ.
Πρώτον
γιατί εκμεταλλεύεται το κορόιδο που σκάβει, χωρίς να κάνει αισθητή την παρουσία
της μια που βρίσκεται πάντα πίσω απ το μπαρμπούνι και…
Δεύτερον
και κυριότερο γιατί δρα......υποβρυχίως........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου