Λοχαγός
Νίκος Κατούντας
Ένα γράμμα από το μακρινό
παρελθόν που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 667 του περιοδικού ΓΥΝΑΙΚΑ της 6ης Αυγούστου
1975 στην στήλη των αναγνωστών ξαναέφερε στην επιφάνεια ένα σημαντικό θέμα που
φαίνεται να ατονεί με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί, όπως σημειώνεται και σε
κάποιο ιστολόγιο «Όσο στη Γενεύη κι αλλού συζητούν τη “λύση” του Κυπριακού, με
τους Τούρκους να απαιτούν την παραμονή των στρατευμάτων τους στην Κύπρο,
κάποιοι ευτυχώς θυμούνται ότι ακόμη υπάρχουν αγνοούμενοι από τον Αττίλα του
1974. Όλοι έχουν τη δική τους ιστορία. Τους δικούς τους ανθρώπους που ακόμη
περιμένουν».
Ένας από αυτούς τους
αγνοούμενους είναι και ο ηρωικός καταδρομέας της ΕΛΔΥΚ ο (τότε) Λοχαγός
Νικόλαος Κατούντας.
Πριν να αναφερθώ στην
προσωπικότητα και στην δράση του θα σας παρουσιάσω την επιστολή της συζύγου του
έτσι όπως παρουσιάστηκε τότε (6.8.1975) στο περιοδικό.
Αγνοούμενοι
του πολέμου
Μια άλλη πτυχή της
κυπριακής τραγωδίας φέρνει στη δημοσιότητα ή επιστολογράφος μου. Πρόκειται για
τους αγνοούμενους στρατιωτικούς κατά το πραξικόπημα εναντίον της Κύπρου και της
τουρκικής εισβολής. Σύζυγος και μωρομάνα η ίδια, επί ένα χρόνο δεν έλαβε καμιά ειδοποίηση
για την τύχη του συζύγου της. Παρόμοια γεγονότα έχουν βυθίσει στην απόγνωση
χιλιάδες ελληνικές οικογένειες. Με δικαιολογημένη πικρία, η επιστολογράφος μου
αναρωτιέται αν οι στρατευμένοι είναι χρήσιμοι μόνο όσο είναι ζωντανοί και
κρατούν το όπλο. Όταν κηρυχθούν αγνοούμενοι, δεν υπάρχει μια Υπηρεσία να
εξακρίβωση αν είναι νεκροί, κι΄ αν ζουν που βρίσκονται; Όπως φαίνεται, δεν
υπάρχει. Γονείς, σύζυγοι, αδελφοί, παιδιά, νοιώθουν την κρατική αυτή αδιαφορία να
τους πληγώνει κατάβαθα. Ρωτώ κι" εγώ με τη σειρά μου: Υπάρχει τέτοια
Υπηρεσία; Ήρθε σε συνεννοήσεις με τους αντίπαλους για την εξακρίβωση αιχμαλώτων
ή νεκρών; Προσέφυγε στο Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να ζητήσει τη συνδρομή του;
Απευθύνθηκε στον Ο.Η.Ε., για να συγκροτηθούν επιτροπές ερεύνης; Ένας χρόνος είναι
αυτός, δεν είναι μικρό το διάστημα. Και οι οικογένειες στην Ελλάδα ζουν μέσα σε
τραγική άγνοια και απόγνωση. Απευθύνομαι στην Προεδρία της Κυβερνήσεως. Ν' αποκαταστήσει
άμεση επαφή με τις οικογένειες των αγνοουμένων και να τις ενημερώνει, συνεχώς, για
τις έρευνες της. Δεν υπάρχει μόνον η τραγωδία του μετώπου, υπάρχει και η
τραγωδία των μετόπισθεν. Ελπίζω να μη χρειαστεί να επανέλθω σ' αυτό το εθνικό
θέμα.
Ο Λοχαγός Κατούντας μαζί
με την σύζυγο του Ρούλα πριν τον πόλεμο
«Αγαπητή
Γυναίκα,
Είμαι
μητέρα δυό μωρών (21 και 10 μηνών) και σύζυγος αγνοουμένου. Κοντεύει χρόνος από
τη μεγάλη συμφορά της Κύπρου μας και μάταια εμείς, γυναίκες, θυγατέρες, μάνες και
αδελφές των παλληκαριών πού εξαφανίστηκαν πολεμώντας το βάρβαρο επιδρομέα,
περιμένουμε κάποια είδηση.
Μαζί
με τον αβάσταχτο πόνο και την αγωνία μας για το αν ζουν, που βρίσκονται, τί
κάνουν, πώς περνούν οι αγνοούμενοι μας, φουντώνει, μέρα με τη μέρα, και το πιο
πικρό παράπονο, όχι μόνο για το προδομένο και άσκοπο, από μια άποψη, της θυσίας
τους, αλλά και γιατί από καμιά επίσημη πλευρά δεν είδαμε το παραμικρό
ενδιαφέρον για την τύχη των παιδιών μας.
Τρέχουμε
σαν τρελές, πηγαινοερχόμαστε στην Κύπρο, χτυπάμε μεγάλες κουφές πόρτες και,
στην απελπισία μας, καταφεύγουμε στα μέντιουμ και στους διάφορους επιτήδειους και,
από το υπεύθυνο Κράτος, ούτε μια ενέργεια.
"Αν,
για παράδειγμα, σε οποιαδήποτε χώρα πειραχτεί μια τρίχα εγγλέζικου μουστακιού,
κινητοποιείται ολόκληρος ο μηχανισμός για εξηγήσεις και ικανοποιήσεις. Και οι
δικοί μας αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες είχαν, άραγε, αξία, μόνο όσο
μπορούσαν και κράταγαν, διψασμένοι, προδομένοι, το τουφέκι και πολεμούσαν μόνοι
και αβοήθητοι; Τώρα πού, ίσως, έχουν την ανάγκη της φροντίδας από την πατρίδα, στα
ιδανικά της οποίας πίστεψαν και πολέμησαν, τώρα τους ξεγράψαμε «ελαφρά τη
καρδία». Είναι δυνατόν;
Ρωτώ
και, μαζί μου, ρωτούν όλοι οι συγγενείς των Ελλήνων αγνοουμένων, τί ουσιαστικές
ενέργειες έκαναν οι αρμόδιοι, για να εξακριβώσουν τις διάφορες πληροφορίες πού
είχαν; Πόσα χρήματα ξόδεψαν για να ανακαλύψουν το μέρος, όπου κρατούνται
αιχμάλωτοι μας; Η ξεχνούν ότι Κύπριοι αγνοούμενοι από το 1964, μετά από δέκα
χρόνια, κατάφεραν μέσ' την αναμπουμπούλα της μάχης γύρω από τα τούρκικα οχυρά του
Αγίου Ιλαρίωνα και ξέφυγαν και, γυρίζοντας σπίτια τους, βρήκαν τις γυναίκες
τους ξαναπαντρεμένες;
Και
Ο Κύπριος στρατιώτης πού, όταν γύρισε από την αιχμαλωσία, ανέφερε ότι είδε και
μίλησε με το λοχαγό του στα Άδανα, πού είχε ακόμα στο χέρι τον γύψο από τις
πρώτες επιχειρήσεις: Τί έγινε ό αγνοούμενος λοχαγός; Και ο Καρπασίτης πού,
πρόσφατα δήλωσε ότι: έδωσε ψωμί και νερό σ' ένα «Καλαμαρά» από την Κρήτη
(καλαμαράδες ονομάζουν τους εξ Ελλάδος, οι Κύπριοι) , πού τόσκασε από τους
Τούρκους;
Μπορεί
κάποιος αρμόδιος, υπεύθυνα, να μας βεβαίωση ότι τα παλληκάρια μας δεν
«υπάρχουν»;
Και
αφού δεν μπορεί, τότε δεν έχει χρέος ιερό η Πολιτεία, δεν είναι στοιχειώδης
υποχρέωση προς τους υπηκόους της να φροντίσει, και υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι, να
τους βοηθήσει;»
ΡΟΥΛΑ
ΚΑΤΟΥΝΤΑ
Διαμαντίδου
2, Καλαμάτα
Περιοδικό "ΓΥΝΑΙΚΑ" Αυγ.1975
Νικόλαος
Κατούντας
Ο Νικόλαος Κατούντας (γεν.
1943) είναι Έλληνας στρατιωτικός γεννημένος στην Πάτρα. Αγνοείται από τις 22
Ιουλίου του 1974.
Ο Nικόλαος Κατούντας ήταν
απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και ήταν εκπαιδευμένος ως καταδρομέας,
αλεξιπτωτιστής, βατραχάνθρωπος και χιονοδρόμος ενώ ήταν τελειόφοιτος της
Νομικής Σχολής Αθηνών. Το 1973 όντας υπολοχαγός, μετατέθηκε στην Κύπρο και
συγκεκριμένα στην 33η Μοίρα Καταδρομών ως διοικητής λόχου.
Κατά τη διάρκεια της
τουρκικής εισβολής ο Κατούντας έλαβε μέρος ως διοικητής του 31ου Λόχου Κρούσεως
της 33 ΜΚ στην επιχείρηση κατάληψης του φρουρίου του Αγίου Ιλαρίωνα. Παρά την
αρχική της επιτυχία (κατάληψη υψώματος Πετρομούθκια), το πρωί της επόμενης
μέρας η 33 ΜΚ αναγκάστηκε να συμπτυχθεί εξαιτίας της έλλειψης πυρομαχικών και
της μη έλευσης ενισχύσεων, ενώ την κατάσταση επιδείνωσε ο θάνατος του διοικητή
της μοίρας, Γεωργίου Κατσάνη.
Το πρωί της 22ας Ιουλίου
του 1974 ο Νικόλαος Κατούντας, όντας επικεφαλής λόχου δύναμης 62 καταδρομέων
έσπευσε προς ενίσχυση του 251 Τ.Π. του Παύλου Κουρούπη, το οποίο μαχόταν
εναντίον των εισβολέων στην Κερύνεια. Εκεί, ο Κατούντας και οι άνδρες του
έδωσαν σκληρές μάχες εκ του συστάδην καθώς βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον κύριο
όγκο της τουρκικής αποβατικής δύναμης. Την ίδια μέρα, κατά τη διάρκεια της
οπισθοχώρησης, διότι ήταν πλέον ορατός ο κίνδυνος του εγκλωβισμού μετά την
κατάληψη της πόλης από τον εχθρό, ο Κατούντας (ο οποίος είχε ενδιάμεσα
τραυματιστεί ελαφρά στο πόδι) μαζί με ομάδα τεσσάρων ή έξι ανδρών δέχτηκε
επίθεση από πολυάριθμη εχθρική δύναμη κοντά στο Τέμπλος. Αν και δύο από τους
στρατιώτες που τον ακολουθούσαν διασώθηκαν, μεταξύ αυτών και πεζικάριοι του 251
τάγματος πεζικού ως επίσης και μέλη του επιτελείου του διοικητή του 251
αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη , ο ίδιος παραμένει από τότε αγνοούμενος.
Στρατιώτες που πολέμησαν υπό τις διαταγές του Κατούντα, πιστοποίησαν την
γενναιότητα που επέδειξε κατά τη διάρκεια των μαχών τόσον σε Άγιο Ιλαρίωνα όσον
και στο κτίριο της μητρόπολης Κερύνειας.
Τιμές
μετά την εξαφάνιση
Μετά την εισβολή, προήχθη
επ' ανδραγαθία σε αντισυνταγματάρχης πεζικού ενώ με Προεδρικό Διάταγμα της 12ης
Δεκεμβρίου του 2008 προήχθη στο βαθμό του αντιστράτηγου. Προτομές του υπάρχουν
σήμερα στην πλατεία της οδού Αριστομένους στην Καλαμάτα καθώς και στο
στρατόπεδο Δελφινιού Λαγκάδας στη Χίο, το οποίο φέρει και το όνομά του.
Παράλληλα το ονοματεπώνυμο του Νικολάου Κατούντα δόθηκε και σε δρόμο του
ημικατεχόμενου δήμου Αγλαντζιάς στη Λευκωσία.
Από τη Βικιπαίδεια, την
ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
ΝΙΚΟΣ
ΚΑΤΟΥΝΤΑΣ...
Ο
λοχαγός που μπροστά του ο Ράμπο μοιάζει πρόσκοπος!
Ποιός είναι αυτός ;;;; Σας
λέει τίποτα το όνομα Λοχαγός Νίκος Κατούντας;
Στους πολλούς ίσως όχι και
εκεί είναι το πρόβλημα.....
Λοιπόν... Λοχαγός ΚΔ
Νικόλαος Κατούντας. Διοικητής του 31ου ΛΚ της
33ης ΜΚ που είχε έδρα στο Πέλλα Πάϊς κοντά στην Κερύνεια το 1974.
Τότε ήταν 31 χρονών, στο
άνθος της παραγωγικής ηλικίας του σαν Έλληνας Στρατιωτικός και δη Καταδρομέας
αποφοιτήσας από τα σχολεία Αλεξιπτωτιστών, Βατραχανθρώπων και Χιονοδρόμων.
Μορφωμένο παλληκάρι, τελειόφοιτος και της Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγκροτημένος
Αξιωματικός, Λεβέντης, Πατριώτης, Ικανώτατος και βέβαια Οικογενειάρχης.
Μετά την επικράτηση του
Πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου στο νησί τα πράγματα έμοιαζαν ήρεμα. Όμως αυτή
η φαινομενική ηρεμία κράτησε μόνο 3-4 μέρες.
Σε λίγο η καταιγίδα θα
ξέσπαγε. Δυστυχώς με προτροπή του Μακαρίου από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας
του Ο.Η.Ε. στην Νέα Υόρκη και την συμφωνία των Επιτελών στην Αθήνα με το
Λάνγκλεϋ των ΗΠΑ, την έδρα της παντοδύναμης στην Ελλάδα, C.I.A.
Όλα αυτά βέβαια οι
αξιωματικοί που υπηρετούσαν σε μονάδες στην νήσο, τα αγνοούσαν.
Θεωρούσαν ότι αυτό που
έγινε αφορούσε τους Έλληνες και φαντάζονταν ότι οι Τούρκοι δεν θα κινούνταν. Άλλωστε
ο αμυντικός μηχανισμός της Ελλάδας υπερτερούσε κατά πολύ του αντίστοιχου
Τουρκικού. Κύρια σε αεροπορία και ναυτικό....
Ξαφνικά τα πράγματα
άλλαξαν.
Ήδη από τις 19 έρχονται
εικόνες στην τηλεόραση από το BBC με τον Τουρκικό στόλο να έχει αποπλεύσει μαζί
με κατάφορτα στρατιωτών αποβατικά από την Μερσίνα με κατεύθυνση την Κύπρο.
Ο Μακεδόνας Διοικητής της
Μοίρας Ταγματάρχης Κατσάνης ανήσυχος. Αναμένει διαταγές ή τουλάχιστον οδηγίες.
Οι διοικητές των Λόχων του - ανάμεσά τους και ο Λοχαγός Κατούντας - κρέμονται
από τα χείλη του ενόσω αυτός μιλάει τηλεφωνικά με το ΓΕΕΦ και συγκεκριμένα με
τον ΔΔΚΚ Συνταγματάρχη Κομπόκη. Ο Κομπόκης άφησε να εννοηθεί ότι ενδεχόμενα να
έχουν προβλήματα με τους Τούρκους αλλά δεν έδωσε ούτε οδηγίες ούτε διαταγές.
Όλοι αι Αξιωματικοί των
Καταδρομών είχαν εμπιστοσύνη στον Κομπόκη.
Κι όμως την επόμενη μέρα
ξύπνησαν όλοι με τον θόρυβο των Τουρκικών αεροσκαφών και την θέα των αποβατικών
στην θάλασσα της Κερύνειας. Οι Τούρκοι επιχειρούν απόβαση.
Ψύχραιμα η μονάδα τίθεται
σε κατάσταση συναγερμού όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ακολουθώντας
τα Σχέδια Αμύνης και αναμένοντας διαταγές. Διαταγές δεν έρχονται παρά
αλληλοσυγκρουόμενες εκτιμήσεις... "Οι Τούρκοι κάνουν άσκηση"...
Ήταν ξεκάθαρο ότι οι
Τούρκοι έκαναν απόβαση κάπου δυτικά της Κερύνειας.
Κάποια στιγμή ήλθαν
διαταγές από τον ίδιο τον ΔΔΚΚ Συνταγματαρχη Κομπόκη.
Καταδρομική επιχείρηση
όλων των Μοιρών Καταδρομών στον Πενταδάκτυλο.
Ο Λόχος του Κατούντα λοιπόν το βράδυ της 20/21 Ιουλίου 1974
πολέμησε στον Άγιο Ιλαρίωνα, εκεί που οι Έλληνες καταδρομείς της Κύπρου
ενήργησαν με καταδρομικές επιθέσεις κατά του Κοτζάκαγια (31 ΜΚ), κατά της
Άσπρης Μούττης (32 ΜΚ) και στα Πετρομούθκια (33 ΜΚ), ενώ η επιστρατευμένη (34
ΜΚ) παρέμεινε στους πρόποδες.
Η 31η ΜΚ πέτυχε απόλυτα
τον αντικειμενικό της σκοπό ενώ οι άλλες δύο 32 και 33 ΜΚ βρήκαν ισχυρές
αντιστάσεις και καθηλώθηκαν. Τα χαράματα της επόμενης μέρας "ελλείψει
τάγματος αντικατάστασης" η 31, "ελλείψει δυνατότητας αποστολής
ενισχύσεων" για την 32 και 33 (έτσι τους είπε η ΔΔΚΔ/ΓΕΕΦ) αναγκάσθηκαν να
απαγκιστρωθούν. Η 33 ΜΚ αποσύρθηκε ακέφαλη, διότι ήδη είχε χάσει τον Διοικητή
της Ταγματάρχη ΚΔ Γεωργιο Κατσάνη, Mετά από αρκετή ταλαιπωρία επέστρεψαν στο
στρατόπεδο. Όλοι στενοχωρημένοι για τον χαμό του Διοικητή και τόσων οπλιτών
χωρίς αντίκρισμα. Μετά το προσκλητήριο έγινε ανασύνταξη.
Στις 22 το πρωί, ο Λόχος
του Κατούντα διατάχθηκε λανθασμένα από στρατηγική άποψη, να σταλεί να πολεμήσει
σε μάχη εκ του συστάδην με τον ελαφρύ οπλισμό του στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας
ενάντια στους προελαύνοντες Τούρκους, που μέχρι εκείνη την στιγμή τους
αντιμετώπιζε μόνο του το 251 ΤΠ του επίσης έως σήμερα αγνοούμενου
Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Παύλου Κουρούπη, στην ουσία μια διλοχία. Ο Κατούντας
λοιπόν επικεφαλής 62 ανδρών, συνάντησε σκόρπιους πεζικάριους από το 251 που οπισθοχωρούσαν.
Τους ρώτησε που είναι οι Τούρκοι. Αυτοί του είπαν ότι είναι καλύτερα να φύγουν
γιατί οι Τούρκοι είναι πάρα πολλοί. Η εκνευρισμένη απάντηση του Λοχαγού
Κατούντα ήταν:
"Σας ρώτησα που είναι
και όχι πόσοι είναι. Εσείς φύγετε εγώ με τους άντρες μου συνεχίζουμε!"
Κι προχώρησε και έκανε ότι
μπορούσε να κρατήσει την Τουρκική πλημμυρίδα που συνεχώς ενισχυόταν με πεζικό
που ακολουθούσε τα προελαύνοντα τουρκικά άρματα... Τι να σου κάνουν όμως τα
ατομικά όπλα, θλιβερά κατάλοιπα του Β' ΠΠ, απέναντι στα Μ-47 της Τουρκικής 39ης
Μεραρχίας που απλωνόταν στα περιβόλια και τους οικισμούς μεταξύ παραλίας και προπόδων
του Πενταδάκτυλου σε μια "διάταξη σάρωσης" μη αφήνοντας τίποτα όρθιο
στο διάβα τους;;;;
Ολόκληρος ο 31ος Λόχος
ακροβολίστηκε στην ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας με την μία διμοιρία να
καλύπτει την περιοχή προς την θάλασσα και τις άλλες δύο προς τον Πενταδάκτυλο
πάντα με μέτωπο προς την ακτή της απόβασης. Ανεβασμένος ο Λοχαγός σε ένα σπίτι
προσπαθούσε να δει αν υπήρχαν Τουρκικές δυνάμεις από την πλευρά της θάλασσας
που θα μπορούσαν να τους πλαγιοκοπήσουν όταν έρχεται λαχανιασμένος ένας
υπαξιωματικός και του αναφέρει ότι από την 2η Διμοιρία τον πληροφόρησαν ότι
είδαν 200 Τούρκικα άρματα μέσα στα χωράφια καμουφλαρισμένα.
Τότε ο Λοχαγός κατάλαβε
ότι τα πάντα είχαν προδοθεί.... Kι όμως ο Κατούντας είχε την επιλογή του... Ναι
θα μπορούσε ακόμα όσο είχε καιρό να οπισθοχωρήσει. Να σωθεί... Κι ας άφηνε
ακάλυπτο με τους άνδρες του που ήταν στα δεξιά της αμυντικής τους παράταξης, το
δεξιό της διαδρομής Αγ. Γεωργίου-Κερύνειας...
Ναι θα μπορούσε....
Και το πιθανότερο αν το
έκανε, σήμερα να ήταν στο σπίτι του με την οικογένεια του. Την γυναίκα του, την
Ρούλα του, που ήταν έγκυος στο δεύτερο τους παιδί και την μικρή του πρωτότοκη
κόρη. Είναι γλυκιά η ζωή, όταν είσαι τόσο νέος! Κι όμως δεν έφυγε...Δεν εγκατέλειψε το πόστο
του....Παλλήκαρος! Λεβέντης!
ΕΛΛΗΝΑΣ!
"Not on my
watch" που θα έλεγαν και οι κατασκευασμένοι για τις κινηματογραφικές
ανάγκες Αμερικάνοι "ήρωες"....
Έμεινε εκεί μαχόμενος σε
μια επιβραδυντική για την προέλαση του εχθρού αποστολή, μόνος, χωρίς
ενισχύσεις, με τον ελαφρύ οπλισμό των ανδρών του να κρατήσει τους περίπου 3.200
Τούρκους που είχαν αποβιβαστεί μέχρι το πρωϊνό της 22ας Ιουλίου μιας και το
μεγαλύτερο μέρος της διλοχίας του 251 ΤΠ που τους αντιμετώπισε με επιτυχία
μιάμιση μέρα - κι αυτός μόνος χωρίς βοήθεια - τελικά δεν άντεξε τον συσχετισμό
οπλισμού και δυνάμεων, είχε συντριβεί και διαλυθεί.
Αφού έδωσε διαταγή για οπισθοχώρηση
εγκατέστησε το διοικητήριο του στην Μητρόπολη της Κερύνειας. Μόλις που πρόλαβε
να δώσει οδηγίες στους διμοιρίτες του, Οι Τούρκοι έμπαιναν σαν σε παρέλαση στην
Κερύνεια.
Τότε δόθηκε σκληρή μάχη
μεταξύ των Καταδρομέων μας και των Τούρκων. Με τον ατομικό τους οπλισμό,
πεινασμένοι και διψασμένοι οι Λοκατζήδες του Κατούντα μάχονται σαν λιοντάρια
υπό την καθοδήγηση του Διοικητή τους που στην πρώτη γραμμή τους δίνει οδηγίες
και τους ενθαρρύνει. Οι Τούρκοι σαστίζουν υποχωρούν....
Μετά από ώρα
ξαναεμφανίζονται αυτήν την φορά υπό την κάλυψη αρμάτων Μ-47. Πως να σταματήσεις
αυτά τα χαλύβδινα θηρία με Lee Enfield No.4 ;;;; Βλέπετε η Πολιτική Ηγεσία
προτιμούσε να εξοπλίσει τους πραιτοριανούς της, το Εφεδρικό με σύγχρονο οπλισμό
και όχι την Εθνική Φρουρά, την οποία στην ουσία απαξίωνε από πλευράς υλικού.
Πιεζόμενος ο Λοχαγός
βρέθηκε μεταξύ του Κάρμι και του Τουρκοκυπριακού χωριού Τέμπλος σε μια χαράδρα.
Το σχέδιο του ήταν να λουφάξουν εκεί μέχρι το βράδυ και μετά να διαρρεύσουν
προς τις γραμμές μας, μιας και πλέον η Κερύνεια είχε πέσει στα χέρια των
Τούρκων. Όμως δεν γνώριζε ότι οι Τούρκοι τους περικύκλωσαν...
Κάποια στιγμή ξεκίνησε μια
μάχη, που κράτησε μια περίπου ώρα. Οι Λοκατζήδες μας θερίζουν τους
επιτιθέμενους Τούρκους που νόμιζαν ότι θα βρουν φοβισμένους έφηβους που θα το
έβαζαν στα πόδια βλέποντας την καταφανή υπεροπλία τους. Αλλά ξανάρχονται, ξανά
και ξανά...
Τότε ήταν που ο θρυλικός
Λοχαγός κατάλαβε ότι οι πάντες τους είχαν εγκαταλείψει, ότι η Κύπρος είχε
προδοθεί. Πολεμούσε βλέποντας τα πυρομαχικά και τις χειροβομβίδες να
τελειώνουν. Κάποια στιγμή είδε ότι έμειναν μόνο λίγοι άντρες ήταν κοντά του. Άνδρες
αποφασισμένοι να μείνουν δίπλα του.... Γιατί ο Κατούντας ενέπνεε εμπιστοσύνη,
σιγουριά.... Κι όμως ήλθε η στιγμή που πρόσκαιρα ο Λοχαγός "σπάει"
και δείχνει τον θυμό του για την προδοσία. Οι άνδρες του κοιτάζονται μεταξύ
τους...
Κάποια στιγμή - όπως
μαρτυρεί ο αγγελιοφόρος του Πάμπος Κυρίλλου - διατάσσει αυτούς τους άνδρες που
ήταν κοντά του να φύγουν και θα τους καλύπτει ο ίδιος.. Οι άνδρες αρνούνται.
Τότε τους λέει "Είναι διαταγή ρε. Η Κύπρος θα μαυροφορεθεί και δεν θέλω
νάναι κι οι μανάδες σας αυτές που θα φορέσουν μαύρα. Φύγετε. Σας διατάσσω"
Τελευταίος έφυγε ο
Κυρίλλου, ο οποίος διασώθηκε και έδωσε αυτήν την μαρτυρία των τελευταίων
στιγμών του ΗΡΩΑ Λοχαγού του που φεύγοντας τον άκουσε να πολυβολεί εναντίον των
Τούρκων που έχουν πλησιάσει στο σημείο που βρισκόταν ταμπουρωμένος, στην
κουφάλα μιας χαρουπιάς...
Ήρεμος και Ολύμπιος... Με την στολή του που την
τίμησε με τα "Τολμονίκια" στα μανίκια...
Ξέροντας το βιογραφικό του
Λοχαγού Νίκου Κατούντα, σκληρού Καταδρομέα, Βατραχάνθρωπου, Αλεξιπτωτιστή και
Χιονοδρόμου, ενός Στρατιωτικού μορφωμένου (σπούδασε Νομική) και Οικογενειάρχη,
ενός Αξιωματικού Ελληναρά χωρίς εισαγωγικά και έχοντας κατά νου την ψυχοσύνθεσή
του, θεωρώ ΑΠΙΘΑΝΟ να πιάστηκε ζωντανός. Το πιο πιθανό είναι να έκανε Ηρωική Έξοδο,
μια έξοδο απελπισίας αλλά και αυτοκτονίας με βάση τις συνθήκες που δημιούργησε
η Προδοσία του Επιτελείου των Αθηνών και το το Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς...
Μια Ηρωϊκή Έξοδο ανάλογη αυτής των Υπερασπιστών του Μεσολογγίου.... και να
έπεσε διάτρητος από τις Τούρκικες "συμμαχικές στο ΝΑΤΟ" σφαίρες.....
Όπως είμαι και λάτρης του
υπερβατικού, είμαι σίγουρος πως ανταμώνει κάθε βράδυ με τον Κουρούπη και τον
Τσιάκκα και αφού πιούν μαζί μια ζιβανία, στοιχειώνουν με το πνεύμα τους τα
κατεχόμενα από τον Μογγόλο παράλια της Κερύνειας μέχρι τον Πενταδάκτυλο... μιας
και το πνεύμα τους θα μπορέσει να απελευθερωθεί και να ηρεμήσει, μόνο όταν αυτά
απελευθερωθούν όπως χάθηκαν...
Διά της λόγχης!
Αυτός ήταν ο Νίκος
Κατούντας..... Ο Έλληνας ΡΑΜΠΟ......
Αυτός που η γυναίκα του
που την λάτρευε, η Ρούλα του, τον είχε αποχαιρετίσει με την κόρη τους στην
αγκαλιά στην πόρτα του σπιτιού τους στην Κερύνεια για τελευταία φορά, νιώθοντας
βαθιά μέσα της ότι δεν πρόκειται να τον ξαναδεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου