Ο
Αίσωπος και οι μύθοι του
Ο Αίσωπος ο παραμυθάς
έζησε περίπου δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς.
Ήταν δούλος από την Φρυγία. Άσχημος και καμπούρης, κουτσός και
βραδύγλωσσος, φτωχός που δεν είχε
χρήματα ούτε για λίγο φαΐ. Είχε όμως
πνεύμα ψυχή και φαντασία.
Με αυτά τα χαρίσματα
απέκτησε την ελευθερία του, την εύνοια των αρχόντων και την προσοχή των
φιλοσόφων της εποχής του. Το
σπουδαιότερο από όλα ήταν, ότι έγινε ο
πρώτος, ο μεγαλύτερος Παραμυθάς στον
κόσμο. Οι Μύθοι του πέρασαν από στόμα σε
στόμα, από μικρούς και μεγάλους, στα
μήκη και πλάτη της γης. Από τότε και
μέχρι σήμερα, λαοί μικροί και μεγάλοι διαδίδουν τους λόγους του Αισώπου.
Με αυτά τα λόγια ενέπνευσε
συγγραφείς και καλλιτέχνες, ηθοποιούς, ζωγράφους, γλύπτες, λογοτέχνες,
ανθρώπους των Τεχνών και των γραμμάτων. Αμέτρητα βιβλία σε όλες τις γλώσσες
έχουν γραφτεί και εικονογραφηθεί από εμπνευσμένους καλλιτέχνες. Ακόμη και τα παιδιά από παλιά έως σήμερα
ζωγραφίζουν τα παραμύθια του Αισώπου.
Ας δούμε όμως αναλυτικότερα
την βιογραφία του.
Ο Αίσωπος (Μεσημβρία
Ευξείνου Πόντου, 620 π.Χ. - Δελφοί, 564 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός
και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται
παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες
πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.
Είναι ο διασημότερος από
τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται
επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από
τους μύθους αλλά τους διηγιόταν προφορικά.
Τη βιογραφία του Αισώπου
συνέγραψε τον 14ο μ.Χ. αιώνα ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης και περιέχονται σ'
αυτή πολλά ανέκδοτα για τη ζωή και την εν γένει δράση του.
Η γέννησή του τοποθετείται
τον 7ο αιώνα π.Χ, η δράση του όμως ξεκίνησε τον 6ο αιώνα π.Χ. Όπως συμβαίνει ακριβώς
και με την καταγωγή του Ομήρου πολλές πόλεις και χώρες ερίζουν θέλοντάς τον δικό
τους: τόπος πάντως καταγωγής του αναφέρεται η Φρυγία, ενώ σύμφωνα μ' άλλους
γεννήθηκε στη Σάμο ή τη Θράκη, τις Σάρδεις, την Αίγυπτο ή και άλλες περιοχές
της Αφρικής, όπως και στην Αιθιοπία. Το τελευταίο υποστηρίζεται διότι στις
ιστορίες του εμφανίζονται ζώα άγνωστα τότε στην Ευρώπη. Ο μεγάλος αριθμός των
τόπων αυτών δικαιολογείται και από τα πολλά ταξίδια που φαίνεται να έκανε ο
Αίσωπος.
Μεταγενέστερες μαρτυρίες
τον αναφέρουν να παίρνει μέρος στο συμπόσιο των Επτά σοφών και να ελέγχει με
την ευφυολογία και τη σοφία του τους λόγους τους. Επίσης τον φέρουν να ζει στις
Σάρδεις στην αυλή του βασιλιά Κροίσου, του οποίου ήταν ευνοούμενος και σύμβουλος.
O Αίσωπος ήταν ταπεινής
καταγωγής (ο θρύλος τον παρουσιάζει ως κακόμορφο) και πραγματικό τέρας
ασχήμιας: μαυριδερός, καμπούρης, τραυλός, κοντόλαιμος, στραβοπόδης με μύτη
πλακουτσωτή και κεφάλι τριγωνικό, αλλά παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρ' ότι όσο
ζούσε ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν
έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας πρέπει, ανεξάρτητα από τη καταγωγή του, να
τιμάται.
Ο Αίσωπος γεννήθηκε κατά
πάσα πιθανότητα, από οικογένεια δούλων, το 625 π.Χ., στο Αμόριο της Φρυγίας,
ήταν δούλος του φιλόσοφου Ιάδμονα, έζησε στη Σάμο, ταξίδεψε στην Αίγυπτο και
την Ανατολή και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από το βασιλιά Κροίσο γα
να λάβει χρησμό του μαντείου το 560 π.Χ. Κατηγορήθηκε για ιεροσυλία και
καταδικάστηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίστηκε δε από τη κορφή του
Παρνασσού. Οι εκδοχές ως προς τους λόγους του θανάτου του, είναι αρκετές και
διαφορετικές.
Σύμφωνα με μια εκδοχή,
στάλθηκε από τον Κροίσο με προσφορές δώρων στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς,
όπου, βλέποντας τις απάτες των εκεί ιερέων και την απληστία τους, τους
κατηγόρησε με σαρκαστικό τρόπο. Εκείνοι, τότε, αποφάσισαν να τον θανατώσουν με
δόλο. Πήραν λοιπόν από το ιερό του ναού μια χρυσή φιάλη και την έκρυψαν μες
στις αποσκευές του. Στη συνέχεια τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι
με τη σκηνοθετημένη κατηγορία τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον σκότωσαν
ρίχνοντας τον στον γκρεμό από την κορυφή του Παρνασσού, Υάμπεια. Αμέσως μετά
τον θάνατό του έπεσε πείνα και δυστυχία στον τόπο.
Με βάση μία άλλη εκδοχή, ο
Αίσωπος ήταν δούλος κάποιου κτηματία που τον χρησιμοποιούσε σαν βοσκό. Μια
μέρα, που είδε τον επιστάτη να χτυπά άδικα έναν άλλο δούλο, έτρεξε να τον
βοηθήσει κι έτσι ο επιστάτης για να τον εκδικηθεί τον κατηγόρησε στον κτηματία,
που τον πήγε στην αγορά της Εφέσου για να τον πουλήσει. Εκεί, τον αγόρασε ο
σοφός Ξάνθος από τη Σάμο, που εκτίμησε το έξυπνο βλέμμα του και τον πήρε μαζί
του σαν δούλο. Μαζί του άρχισε να ταξιδεύει και να γνωρίζει τον κόσμο. Στη
συνέχεια ο Ξάνθος τον πούλησε στον επίσης Σάμιο σοφό Ιάδμονα. Αυτός εκτιμώντας
τα πνευματικά χαρίσματά του και κυρίως την σοφία και την ευφυΐα του, τον
απελευθέρωσε.
Και στην εκδοχή αυτή το
τέλος του περιγράφεται σχεδόν ίδιο με τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Ότι δηλαδή κάποτε
έφτασε και στη περιοχή των Δελφών κι επισκέφθηκε το περίφημο Μαντείο. Εκεί
ειρωνεύτηκε τους ιερείς ότι μαντεύουν για να πλουτίζουν, και τους κατοίκους,
ότι αντί να καλλιεργούν τα κτήματά τους και να φροντίζουν τα ζώα τους ζούσαν
από τ' αφιερώματα των προσκυνητών. Αυτό του το θράσος εξόργισε τους ιερείς του
Μαντείου οι οποίοι τον παγίδεψαν, βάζοντας ένα χρυσό ποτήρι στις αποσκευές του
και κατόπιν τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι τον δίκασαν άδικα και
τον καταδίκασαν σε θάνατο, ρίχνοντας τον από τις κορυφές των Φαιδριάδων, κάποια
απόκρημνα βράχια, στον Παρνασσό.
Σύμφωνα με τη παράδοση, ο
Απόλλωνας τους τιμώρησε όλους για την αδικία που διέπραξαν στέλνοντας στους
κατοίκους των Δελφών μεγάλη πείνα και λιμό, που θέρισε πολλούς κατοίκους. Αυτοί
τότε για να εξιλεωθούν, έστησαν μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του Αισώπου.
ΟΙ
ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ
Πρωταγωνιστές στους μύθους
του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το
λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι
ενεργούν σαν άνθρωποι (τα «φωνήεντα ζώα»), ενώ υπάρχουν και μερικοί με
ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη
συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός.
Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα.
Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση.
Ο Αίσωπος είχε τη μοναδική
ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο
βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά
που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το
επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.
Οι Αισώπειοι Μύθοι (Αἰσώπου
Μῦθοι)
γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η
ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς
μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η
αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της
απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της
ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε
με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη
διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη
φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο
Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και
διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε
μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί
προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι
Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς.
Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία,
ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.
Λέγεται πως διηγήθηκε τους
μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να
υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ,
παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές
ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την
παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις
λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να
ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι
του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την
ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.
Η
έκδοση των μύθων
Επιλογή μύθων του Αισώπου
σε πεζό λόγο εξέδωσε ο Δημήτριος ο Φαληρεύς στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. Η
συλλογή αυτή δε σώζεται και μόνο ποιητικές επεξεργασίες του Βαβρίου στα
ελληνικά, του Φαίδρου στα λατινικά κι άλλων, διέσωσαν το υλικό της επιτομής
εκείνης. Όλες οι σωζόμενες σήμερα συλλογές είναι πολύ μεταγενέστερες και
προέρχονται από τον 1ο ή 2ο αιώνα κι έπειτα. Οι μύθοι του έχουν συγκεντρωθεί σε
«Συλλογή Αισώπειων Μύθων».
Πρώτη φορά εκτυπώθηκαν στο
Μιλάνο το 1479 μ.Χ., στην Βενετία το 1525 και 1543 από την οικογένεια
τυπογράφων Damiano di Santa Maria ενώ ακολούθησε μία έκδοση στο Παρίσι το 1547.
Ο Κοραής τους τύπωσε το 1810 στο Παρίσι κι ακολούθησε κριτική έκδοση το 1852
στη Λειψία από τον Χαλμ. Έκτοτε πολλές εκδόσεις παρουσιάστηκαν κι οι Μύθοι
πιστεύεται πως έχουν διαβαστεί παγκοσμίως σχεδόν όσο κι η Βίβλος. Η πιο
πρόσφατη έκδοση τους έγινε από τον βρετανικό εκδοτικό οίκο Penguin (1997) σε
50.000 αντίτυπα. Η απόδοση τους στη νέα ελληνική γλώσσα έγινε από τους
Ανδρόνικο Νούκιο και Γεώργιο Αιτωλό, που έζησαν τον 16ο αιώνα.
Υπό το όνομα του Αισώπου
υπάρχει ένα επίγραμμα στην Παλατινή Ανθολογία (Χ 123).
Στην Ελλάδα όπως αναφέρει
η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σε παλαιότερο τεύχος του ένθετου ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ ιδρύθηκε το 1992 η εταιρεία
«Αίσωπος» και μέλη της είναι οι περισσότεροι έλληνες εικονογράφοι παιδικού
βιβλίου. Εκτός από το λεύκωμα με τους εικονογραφημένους μύθους του Αισώπου,
έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις, μέσα κι έξω από την Ελλάδα, έχει οργανώσει
σεμινάρια για νέους στην εικονογράφηση παιδικού βιβλίου, έχει συμμετάσχει σε
πολλές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κ.ά. Με όλα αυτά, η «Αίσωπος» θέλει, πάνω απ' όλα, να στείλει
ένα μήνυμα: Με τα παιδιά όλου του κόσμου, να κρατήσουμε το παραμύθι των
πατρίδων μας, τις παραδόσεις και την ιστορία των λαών μας, και επικοινωνώντας
ειλικρινά, ειρηνικά και με ομόνοια, μέσα από το Βιβλίο και τη ζωγραφιά, να
κρατήσουμε τον πολιτισμό μας.
Έτσι σχεδόν 2500 χρόνια μετά
ο παλιός παραμυθάς και οι νέοι καλλιτέχνες συναντήθηκαν και «μίλησαν», όπως
μόνο οι μεγάλοι παραμυθάδες ξέρουν να επικοινωνούν, χωρίς ο χρόνος να στέκει
εμπόδιο ανάμεσα τους. Έφτιαξαν λοιπόν «μαζί» ένα λεύκωμα. Άλλωστε, οι μύθοι του
Αισώπου μοιάζουν σα να γράφτηκαν σήμερα και κάθε γενιά τους ανακαλύπτει ξανά
και τους αγαπάει με το δικό της τρόπο. Και μη σας παραξενεύει που «βαφτίζουμε»
τους εικονογράφους «παραμυθάδες». Αν το καλοσκεφτείτε, έτσι δεν είναι; Από το
λεύκωμα τους αυτό δανειστήκαμε σήμερα τους δύο μύθους.
Η
μαϊμού και η γκαμήλα*
Μια φορά είχαν μαζευτεί
όλα τα ζώα να γλεντήσουν. Σηκώθηκε λοιπόν η μαϊμού να διασκεδάσει τους φίλους
της. Τόσο χαριτωμένα ήταν τα πηδήματα της, και τα κουνήματα της τόσο αστεία,
που όλα τα ζώα έσκασαν στα γέλια.
Και το λιοντάρι ακόμα, ο
βασιλιάς τους, άφησε κατά μέρος το σοβαρό του ύφος και είχε ξεκαρδιστεί στα
γέλια.
Μόνο της γκαμήλας δεν της
άρεσαν τα καμώματα της μαϊμούς.
«Δεν καταλαβαίνω τι αστείο
βρίσκετε σ' αυτό το χορό!» είπε περιφρονητικά. «Εμένα μου φάνηκε μεγάλη χοντροκοπιά.»
«Τότε», φώναξαν όλα τα ζώα μαζί, «έλα να μας δείξεις εσύ τι ξέρεις».
Η γκαμήλα σηκώθηκε και
άρχισε να χορεύει και να κουνάει τα πόδια της. Μα τόσο άχαρος και άτεχνος ήταν
ο χορός της, που όλα τα ζώα θύμωσαν, άρχισαν να τη σφυρίζουν και να τη γιουχαΐζουν
και την ανάγκασαν να φύγει καταντροπιασμένη.
Συμπέρασμα : Δεν κάνουν
όλοι για όλες τις δουλειές.
Η
αρκούδα και οι δυο φίλοι*
Μια φορά δυο φίλοι
περπατούσαν μαζί στην εξοχή. Ξαφνικά είδαν να 'ρχεται καταπάνω τους μια
αρκούδα. Αμέσως ο ένας απ' τους δυο σκαρφάλωσε πάνω σ' ένα δέντρο, παρατώντας
το φίλο του. Αυτός ο καημένος δεν ήξερε τι να κάνει. Να ανεβεί δεν μπορούσε, να
κρυφτεί δεν έβρισκε. Έπεσε λοιπόν κάτω κι έκανε τον πεθαμένο, γιατί είχε
ακουστά πως οι αρκούδες δεν κάνουν κακό στους πεθαμένους. Η αρκούδα τους
έφτασε, ρίχτηκε στο δέντρο αλλά δεν κατάφερε να φτάσει στον άνθρωπο που ήταν
σκαρφαλωμένος στα κλαδιά.
Είδε τον άλλο χάμω, στο
χώμα, έσκυψε από πάνω του και θαρρώντας τον νεκρό, τον άφησε κι έφυγε.
Όταν πέρασε ο κίνδυνος, ο
άνθρωπος κατέβηκε απ' το δέντρο και ρώτησε το φίλο του:
- Τι σου είπε η αρκούδα όταν έσκυψε πάνω σου;
- Μου είπε πως δεν είναι αληθινός φίλος όποιος
παρατάει το σύντροφο του μπροστά στον κίνδυνο!
Μπορείτε να διαβάσετε και άλλους
μύθους του Αισώπου εδώ:
* «Η μαϊμού και γκαμήλα» είναι σε εικονογράφηση της Ελίζας Βαβούρη και «Η αρκούδα και οι δύο φίλοι» σε εικονογράφηση της Θάλειας Ζεϊμπέκη.Την απόδοση τον μύθων έχει κάνει η Ζωή Βαλόση
Πηγές :
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ/ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ/Φ.77/16.7.2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου