Διπλή Γιορτή

Διπλή Γιορτή

 

Γράφει η Σοφία Φραγκούλια

 

Όταν τότε, εδώ και ολόκληρα 198 χρόνια. Ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα 'σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Χρόνια από τότε, πού αλώθηκε η Βασιλίδα. Χωρίς να πέσει και η λεύτερη καρδιά. Κι' η ψυχή, από την πρώτη κι' όλας στιγμή, να γλυκοτραγουδά: Πάλε με χρόνια με καιρούς, πάλε δικά μας θά 'ναι. Kι' α καρτέρι κι' α καρτέρι, ως που, να την, φθάνει η χαρούμενη ημέρα.

 

25η Μαρτίου: Αναριγεί κάθε χρονιά, κάθε καρδιά Ελληνική, την άγια τούτη μέρα. Του Εθνικού Σηκωμού η καθιερωμένη αρχή. Τι κι' αν αρχίζει, δυο η τρεις μέρες μπροστά ή μετά, στην Καλαμάτα ή στην Άγια Λαύρα, η λευτεριά. Σημασία έχει ο Σηκωμός, για την νεκρανάσταση του Γένους του Ελληνικού. Σκέψου τι θα 'μασταν ακόμη, αν δεν γινόταν! Φρίκη φέρνει και μόνη του ακούσματος η ιδέα. Δίχως εθνική λευτεριά, δεν υπάρχει και ανθρώπινη  ζωή.

 

Ιστορία γνωστή. Σαν τη σπίθα, κάτω από τη στάχτη, φυλαγμένη η φωτιά η εθνική. Κρυφοκαίει και τ' αγιοκέρι στο μικρό κρυφό σχολειό. Να πλουταίνει ο ραγιάς, όπου θάλασσα και γης, να φωτίζεται  ο  νους,  ν'   αναριεύει   η   ψυχή.   Βρόντοι από καριοφίλια κι' από πάλες αστραπές, να κρατούν τα μετερίζια και τα διάσελα ανοικτά. Όρθιος σκοπός, όρθιος Ρωμιός, θάνατος ή λευτεριά, όρκος στην ατρόμητη παλληκαριά. Ως που νά 'ρθη η ευλογημένη ώρα, ν' ανεμίσουν τ' άγια λάβαρα, να φουσκώσουν και τα ράσα, γέροι, νέοι και παιδιά, με τις μάνες πιο μπροστά, να σηκώσουν μπαϊράκια, σπιθαμή τη σπιθαμή, να σαρώσουν απ’ Αγαρηνούς, λίγο τόπο πατρικό, να ξανανοίξουν και τα σπίτια, ν’ ανάψουν κι' αγιοκέρια, στην εικόνα μπρος της  Παναγιάς.

 

 

Της Παναγίας σήμερα ! Ποιος μπορεί να το ξεχάσει; Μη δεν είναι και δική Της τούτ' ημέρα, η γιορτινή; Σε πια πιστή ή άπιστη ψυχή, δεν κρυφοαντηχεί του Αγγέλου η φωνή ! Χαίρε, Κεχαριτωμένη και χαρά μεγάλη ευαγγελίζου. Τού ανθρώπου Υιό θα γέννησεις, τον Υιόν του Θεού. Εσύ, η Άμωμη Μητέρα, πού κρύβεις μέσα Σου της Γέννας όλον τον Πόνο κι' όλης της Ζωής την χαρά. Ποια μάννα δεν πονεί και δεν χαίρεται μαζί; Ποιο πρωτοκλάμα παιδικό πρωτοχαιρετισμό δεν στέλλει, στον ήλιο της χαράς; Δίχως τέκνου πνοή, ποιο νόημα μπορεί νά 'χει κι' η ζωή; Τι πώς θά 'ρθει κι' αυτό στου κόσμου τούτου τα βάσανα να μπεί, ακόμα και να σταυρωθεί; Μη δεν είναι ο αμνός, ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου;

 

Υπάρχει δρόμος, πού να μην περνά από τον Γολγοθά για να φτάσει ως την Ανάσταση; Μη λυπάσαι, Δέσποινα Κυρά μου. Ο Μονογενής Σου θα γένει μια μέρα και Πολυγενής. Κι' απ' της νύχτας το σκοτάδι, θα 'ρθει και το φως της ημέρας. Έτσι, να χαρείς και Συ μιαν Ανάσταση καλή.

 

Ανάσταση! Μήνυμα τού Εικοσιένα. Άγγελμα στην Παναγιά. Του Γένους και του Ανθρώπου. Το 'να φέρνει και τ' άλλο. Κι' απαραίτητα τα δυό. Το μηνά η Γη, το μηνούν κι' οι Ουρανοί. Άπλωσε το χέρι στην Σημαία την Ελληνική και στην Παναγιά το γόνυ κλίνε ευλαβικά. Σου το παραγγέλλουν του Εικοσιένα οι νεκροί οι ηρωικοί. Το καλεί και τού ανθρώπου η ψυχή.  

 

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες