Θεοφάνη Γραικιώτη : Μια εκδρομή και το ξύπνημα μαθητικών αναμνήσεων

Μια εκδρομή και το ξύπνημα μαθητικών αναμνήσεων

Γράφει ο Θεοφάνης Γραικιώτης

Κοριτσομάνι

Κοριτσολεφούσι

Κοριτσοθύελλα

Κοριτσοκαταιγίδα

που ξέσπασε στην υποδοχή

Η υποδοχή [reception] αγωνιούσε

ιδροκοπούσε, αγωνιζότανε

χαμογελούσε.

Χώρος της κοριτσοκαταιγίδας

η RECEPTION του ΠΑΛΛΑΔΙΟΥ

του ξενοδοχείου που έμενα

στα Γιάννενα βεβαίως.

Κοριτσοκυμματοθραύστης

ο πάγκος της RECEPTION και

.....το χαμόγελο της Μαργαρίτας

που ήταν υπηρεσία.

Της Μαργαριτούλας με το καυτό μίνι

που αλληλοπειραζόμασταν με κέφι

και ρομαντική διάθεση.

Σήμερα όμως τάχε χαμένα.

Μόλις είχα γυρίσει απ τη μονάδα μου.

Ψόφιος στην κούραση.

Μόνη μου σκέψη. Το κλειδί του δωματίου μου.

Πως να το πάρω όμως;;;;;;;;;

Έμπλεξα σε ...κοριτσοκαταιγίδα.

Κοίταζα την Μαργαρίτα εκ του μακρόθεν

Που να πλησιάσω. Πως να πλησιάσω;;;;;;;;

Η RECEPTION σήμερα απλησίαστη.

Ενα κοριτσοτσουνάμι ξαφνικά με άρπαξε

εμένα, το πηλίκιο μου, τα γάντια μου και

με προσάραξε απέναντι στη.......Μαργαρίτα

-Αν δεν σε μαδήσουν σήμερα Μαργαρίτα

δεν θα μαδηθείς ποτέ. Την πείραξα με γέλια

-Δεν ξέρω για μένα κύριε Δόκιμε αλλά καλό

να προσέχει κάποιος άλλος μήπως και μαδηθεί........ ειδικά σήμερα,

μου τόριξε καθώς μου έδινε το κλειδί.

Ύστερα με πληροφόρησε.

-Εκδρομή κύριε Δόκιμε του Η’ Λυκείου Θηλέων Αθηνών.

Έμεινα ακίνητος-οσο μπορούσα δηλαδή-

Μ’ αυτή τη κοριτσοθαλασσοταραχή

-Του ΟΓΔΟΟΥ είπες Μαργαρίτα;;;;;;;;;;;

Η Μαργαρίτα δεν απάντησε. Ήταν ήδη πνιγμένη.

Εκεί στην ακινησία μου είδα τον εαυτό μου

να περνά την είσοδο του  Η’ Γυμνασίου στην Νικοπόλεως.

Ανέβαινα νοερά τα σκαλοπάτια.

Σταμάταγα στις αίθουσες. Πέρναγα απ’ το θέατρο.

Ανέβαινα στην ταράτσα.

Έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει κατακορύφους.

Άκουγα τον Λάλα, τον Γυμναστή μας.

-Τι θα γίνει κύριε Δόκιμε;;;;; Έχουμε και εμείς σειρά;;;;;

Μιά κοπελλιά μ’ έφερε στο σήμερα

-Που ταξιδεύατε κύριε Δόκιμε;;;;; μου πέταξε μιά άλλη

Τι να της πω;;;; Στο Γυμνάσιό μας;;;; Στο ΟΓΔΟΟ μας;;;;;;;;;

Στη Νικοπόλεως και στη Φυλής που τις συναντούσα όταν σχολούσαμε εμείς το μεσημέρι και αυτές πηγαίνανε για να ξεκινήσουνε το απογευματινό μάθημα;;;;;;;;

Χαμογέλασα. Άνοιξαν δρόμο. Πέρασα.

Στο μικρό μου καταφύγιο έβαλα ρομαντική μουσική.

Άφησα το πηλίκιο κατά μέρος καθώς και τα γάντια.

Άφησα και το μπουφάν με τα χιαστί κανόνια στο πέτο σε μαύρο φόντο και τα μαύρα κορδόνια [ενδεικτικό του βαθμού μου] στις επωμίδες μου.

Κάθισα συλλογισμένος. Τώρα αισθανόμουνα την άνοιξη

Τόσο καιρό, με τις βολές, με τις ασκήσεις, με το πληκτικό στρατόπεδο την αυστηρή πειθαρχία κάπου την είχα ...΄χάσει

Και συγκινήθηκα, και αναπόλησα και αναστέναξα.......

Ήρθε το γυμνάσιό μου να μου την θυμίσει.

Ότι είχα και ‘γω δικαίωμα να χαρώ την άνοιξη.

Τα κορίτσια είχαν πλημμυρίσει τώρα τον διάδρομο.

Πετούσαν με το ναζιάρικο περπάτημά τους από δωμάτιο σε δωμάτιο. Και ιδού η ...έκπληξη.

Ένα κορίτσι στο δωμάτιό μου.

Κοίταζε αριστερά-δεξιά.

Άκουγε το ONLY YOU.

Ύστερα μου γέλασε

Ήταν η ίδια η Άνοιξη

Βλέποντας, το πιστόλι μου, το πηλίκιο, το στρατιωτικό μπουφάν μου

και το βιβλίο που έγραφε ΒΟΛΕΣ ΕΓΓΥΣ ΦΙΛΙΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ

γύρισε και σοβαρεύοντας μου είπε.

-Συγνώμη. Λάθος δωμάτιο

Την κοίταξα στα μάτια. Της χαμογέλασα

Απλώς της έπιασα τρυφερά το χέρι.

-Και όμως..........είσαι στο ΣΩΣΤΟ δωμάτιο......

Έτσι της είπα..........