ΝΤΑΙΗΒΙΝΤ
ΜΠΑΛΦΟΥΡ, ο «Πάτερ Δημήτριος»
Όταν
άνοιξαν οι μυστικοί φάκελοι του πολέμου
Ήταν μια διχασμένη
προσωπικότητα. Σαν τον Καζαντζάκη, κυνηγούσε να βρει ένα Θεό. Μέσα του όμως
υπήρχε και το μικρόβιο της κατασκοπείας, δηλαδή της υποκλοπής μυστικών. Όποιος
κλέβει μυστικά, νιώθει πιο δυνατός έλεγε. Ήταν ένας τύπος Λώρενς της Αραβίας,
αλλά χωρίς τη δική του προβολή, παρόλο πού η δική του δράση ήταν πιο πολυσχιδής
και μακροχρόνια.
Ο
ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σε μια άγρια σκήτη στην
απόκρημνη πλαγιά του ΑΘΩΝΟΣ, σκαρφάλωσε με ευκινησία αγριοκάτσικου ο oρθόδοξος ασκητής Νταίηβιντ Μπαλφούρ,
γιος του λόρδου Μπαλφούρ, από τα μεγαλύτερα ονόματα του ΣΙΤΥ του Λονδίνου. Ο
ασκητής αυτός έγινε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πασίγνωστος ως «Πάτερ
Δημήτριος», συμπαθής για την ευγένεια και την πολυμάθεια του, και κανείς δε γνώριζε
την ένδοξη καταγωγή του. Σε λιγότερο από έξι μήνες πέτυχε να τοποθετηθεί ως εφημέριος
στο μικρό εκκλησάκι του νοσοκομείου «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ». Την εποχή εκείνη συναναστρέφεται
με τον καλύτερο κόσμο του Κολωνακίου και γίνεται ο εξομολογητής του. Κανείς δεν
υποπτεύεται ότι ο άνθρωπος αυτός στη πραγματικότητα είναι ένας ανώτερος
υπάλληλος του Φόρεϊν Όφις και πως στόχος του είναι η παρακολούθηση των γερμανών
κατασκόπων που είχαν κατακλύσει την Ελλάδα.
Παραμονές του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου στην Αθήνα, μα και στην Ελλάδα όλη, γίνεται ένας απίστευτος κρυφός
πόλεμος μεταξύ της Ιντέλλιτζενς Σέρβις και της γερμανικής Αμπβερ. Ο «πατήρ Δημήτριος»
έχει αντίπαλο τον ΦΟΝ ΚΛΕΜ-ΧΟΧΕΜΠΕΡΓΚ που δεν φαντάζεται ποιος είναι στην
πραγματικότητα ο «ορθόδοξος ιερέας».
Ο «Πατήρ Δημήτριος» ικανότατος
πράκτορας» κατορθώνει να εμπνεύσει την απόλυτη εμπιστοσύνη στον ΦΟΝ-ΚΛΕΜ και έτσι
πληροφορείται από αυτόν ότι στην καρδιά της Αθήνας στο Μέγαρο Γιάνναρου στη
πλατεία Συντάγματος υπάρχει γερμανικό ιεροδιδασκαλείο όπου προσέρχονται
ένθερμοι μαθητές, όχι βέβαια για να σπουδάσουν, αλλά για να μάθουν πώς θα
ανατινάζουν τα ελληνικά τρένα, βαπόρια και μονάδες ηλεκτρισμού.
Ο κρυφός αυτός και ανελέητος αγώνας συνεχίστηκε μέχρι που οι Γερμανοί επιτέθηκαν στη Ελλάδα. Στο μικρό διάστημα των παραμονών της γερμανικής εισβολής, η ελληνική αντικατασκοπεία κατόρθωσε να εξαρθρώσει σχεδόν όλα τα εχθρικά κατασκοπευτικά δίκτυα. Όταν όμως πλησίαζε η κατάρρευση, ο «πατήρ Δημήτριος» ξύρισε τα γένια του, πέταξε τα ράσα, φόρεσε σορτς και κάσκα και επιβιβάστηκε σ' ένα από τα εγγλέζικα καράβια της φυγής.
Ο πόλεμος στην Ελλάδα
τελείωσε με την υποχώρηση των Γερμανών, η κατοχή παραχώρησε τη θέση της στην
ελευθερία, μια ελευθερία όμως γεμάτη ταραχές και αγωνία. Μέσα στο χάος ιδού και
πάλι ο μυστικός πόλεμος. Με την άφιξη των πρώτων αγγλικών στρατευμάτων έρχεται
στην Αθήνα και ένας ευσταλής Άγγλος τζέντλεμαν, με άριστη γνώση των ελληνικών
μέχρι ακόμη και της ελληνική αργκό. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Νταίηβιντ
Μπαλφούρ, το γνωστό μας «πατέρα Δημήτριο».
Τις μέρες εκείνες του
Δεκέμβρη στην Αθήνα είχαν μαζευτεί όλοι οι μαγαλοσχήμονες άγγλοι πολιτικοί και
στρατιωτικοί με πρωταγωνιστή τον Νταίηβιντ Μπαλφούρ και συσκέπτονταν στο
ξενοδοχείο «ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ». Εκείνη την ημέρα είχαν έρθει αεροπορικώς από την
Αγγλία ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ, ο ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ, ο ΗΝΤΕΝ και άλλοι. Τελικά μετά από μακρά
σύσκεψη, οι επιφανείς ξένοι βγήκαν σιωπηλοί. Τελευταίος εμφανίστηκε ο σερ
Μπαλφούρ κάθιδρος παρά το κρύο, πλησίασε την ομάδα των δημοσιογράφων και τους
είπε: Ο παπάς σε πέντε μέρες θα είναι αντιβασιλεύς!». Παπά εννοούσε τον
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟ, όπερ και εγένετο. Ο Δαμασκηνός παρέμεινε ως αντιβασιλιάς έως το έτος
1947. Τελικά ο ίδιος εκθρόνισε τον Δαμασκηνό στις 21 Νοεμβρίου του έτους
εκείνου και μετά έφυγε και αυτός και έκτοτε δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στην
Ελλάδα.
Μετατέθηκε κάπου στην Μέση
Ανατολή για να συνεχίσει το έργο του σαν κορυφαίο στέλεχος της τρομερής
Ιντέλλιτζενς Σέρβις, όμως έως τη στιγμή εκείνη, τυπικά εξακολουθούσε να είναι
καλόγερος τοποθετημένος στη μονή Πεντέλης. Τότε η Αρχιεπισκοπή τον απάλλαξε με
την εξής απόφαση της: «Έχοντες υπ' όψιν
διαβιβασθείσα αίτησιν του μοναχού πατρός Δημητρίου κλπ κλπ περί διαγραφής του
εκ του Μονολογίου, εγκρίνομεν την αιτουμένην διαγραφήν ως εγγραφέντος
αντικανονικός εις το Μονολόγιον».
Ο «πατήρ Δημήτριος» έφυγε
και δεν ξαναγύρισε.
Ας τα πάρουμε όμως από την
αρχή
Οι
πράκτορες με την... αγιαστούρα
Ο
ταραχώδης βίος του λόρδου Ντέιβιντ Μπάλφουρ ο οποίος έγινε ο παπα-Δημήτρης των
Ανακτόρων
H ζωή και ο ρόλος του
Ντέιβιντ Μπάλφουρ, του γνωστού παπα-Δημήτρη των Ανακτόρων, αναστάτωσε τη
δεκαετία του '40 την ελληνόφωνη Ορθοδοξία. Πενήντα χρόνια αργότερα μέσα από τον
διεθνή Τύπο έγιναν γνωστά και τα κωδικά ονόματα κορυφαίων Αρχιερέων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ
γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1903 και καταγόταν απο μια οικογένεια που προσέφερε
πρωθυπουργούς, υπουργούς, ναυάρχους και στρατηγούς στη Βρετανία. H Γηραιά Ήπειρος
τη δεκαετία του '20 βρίσκεται σε οριακά σημεία. Ο A´ Παγκόσμιος Πόλεμος
ανατρέπει πολλά δεδομένα. Οι υπηρεσίες πληροφοριών ενισχύονται καθημερινά.
Αναζητούν ικανά στελέχη για να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες των καιρών. Οι
αποφάσεις των Γερμανών, των Βρετανών, των Ρώσων, των Γάλλων και των Τούρκων
έχουν τεράστια σημασία. Όλοι πρέπει να προβλέπουν τις κινήσεις των εχθρών, των
αντιπάλων, αλλά και των συμμάχων.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον
μεγαλώνει και ο ρωμαιοκαθολικός στο δόγμα Βρετανός Ντέιβιντ Μπάλφουρ ο οποίος
προσελκύει το ενδιαφέρον των μυστικών υπηρεσιών της πατρίδας του. Είναι ένας
άνθρωπος με σπουδές στα πανεπιστήμια της Πράγας, του Σάλτσμπουργκ, της Ρώμης
και αργότερα των Αθηνών. Γνωρίζει εκτός από τη μητρική του γλώσσα τα αγγλικά,
γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ρωσικά, πολωνικά και ελληνικά και αργότερα θα
μάθει και τουρκικά.
Μοναχός
Στα τέλη της δεκαετίας του
'20 ο Μπάλφουρ γίνεται ρωμαιοκαθολικός μοναχός και εντάσσεται στο τάγμα των
Βενεδικτίνων. Υπηρετεί στη Μονή του Τάγματος στο Chevetogne του Βελγίου.
Πρόκειται για μοναστήρι με ξεχωριστή δράση καθώς όλοι οι μοναχοί εξειδικεύονται
στην Ορθόδοξη Θεολογία και Δογματική. Μάλιστα προσπαθούν να βοηθήσουν την
προσέγγιση των δύο Εκκλησιών η οποία αποτελούσε αδιανόητο γεγονός την εποχή
εκείνη. Το έργο του Μοναστηριού και του ηγουμένου της Lambert Beauouin
καταστρέφεται με απόφαση του Βατικανού όταν τρεις μοναχοί, ο Μπάλφουρ, ο Lev
Gilet και ο Alexis van der Mensbrughe, εγκαταλείπουν τον Ρωμαιοκαθολικισμό για
χάρη της Ορθοδοξίας. Τότε ο Μπάλφουρ με τη βοήθεια των ρώσων κληρικών της
διασποράς παίρνει το ορθόδοξο σχήμα και ονομάζεται Δημήτριος.
Το 1932 ο Μπάλφουρ
εμφανίζεται στο Άγιον Όρος και εγκαταβιοί αρχικά στο λεγόμενο Ρωσικό Μοναστήρι
και στη συνέχεια στα Καντουνάκια. Όπως λέει στο «Βήμα» ο ομότιμος καθηγητής της
Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ακαδημαϊκός κ. Αντώνιος - Αιμίλιος Ταχιάος, «όταν ο
Μπάλφουρ ήρθε στον Άθω ήταν ακόμη ανώριμος για να μονάσει εκεί. Έζησε ως
ερημίτης και ασκητής». Στο Περιβόλι της Παναγιάς ο παπα-Δημήτρης δεν αναπτύσσει
ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις, ίσως επειδή οι μοναχοί της εποχής δεν διαθέτουν τη
δική του μόρφωση και γνώση. Ωστόσο τότε γνωρίζει τον μετέπειτα Άγιο Σιλουανό
και τον λευκορώσο πρίγκιπα πατέρα Σωφρόνιο, έναν διακεκριμένο και μορφωμένο
μοναχό ο οποίος αργότερα θα ιδρύσει το Μοναστήρι του Οικουμενικού Πατριαρχείου
στο Εσεξ της Βρετανίας. H αλληλογραφία που ανέπτυξε ο Μπάλφουρ με τον πατέρα
Σωφρόνιο ακόμη και για θεολογικά ζητήματα μπήκε πολλές φορές στο μικροσκόπιο.
Μάλιστα ορισμένοι άφηναν να εννοηθεί ότι και ο πατήρ Σωφρόνιος είχε σχέσεις με
τις μυστικές υπηρεσίες. Πρόκειται για ψιθύρους, λένε πολλοί, που προκαλεί η
ανθρώπινη ζήλια.
H ακριβής χρονολογία
στρατολόγησης του Μπάλφουρ στην Intelligence Service δεν είναι γνωστή. Πάντως
το 1936 ο παπα-Δημήτρης εμφανίζεται στην Αθήνα και μεταβάλλεται σε μαγνήτη για
την ελληνική αστική τάξη. Ορίζεται εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού» και
καταφέρνει γρήγορα να ελιχθεί. Διαθέτει σχέσεις με την αδελφότητα θεολόγων «H
Ζωή» και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο (Φιλιππίδη) και φτάνει να υπηρετήσει
ακόμη και στον Ναό των Ανακτόρων. Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον
διάδοχό του Παύλο και ιδιαίτερα με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ
στενές. Πολλοί λένε ότι ο Μπάλφουρ «ήταν το μάτι και το αυτί» των Βρετανών στο
Παλάτι. Ωστόσο ο καθηγητής κ. Ταχιάος δηλώνει σήμερα ότι έχοντας με τον
Μπάλφουρ μια μακροχρόνια φιλική σχέση απέκτησε το θάρρος να προχωρήσει και σε
πιο ιδιωτικές πτυχές της ζωής του. «Τόλμησα» τονίζει «να υπαινιχθώ αυτά για τα
οποία τον κατηγορούσαν. Τότε μου απάντησε ευθαρσώς: "Γιατί θα 'πρεπε εγώ
να κατασκοπεύω και να καθοδηγώ τον βασιλέα Γεώργιο B΄, τη στιγμή που αυτός
συζούσε με βρετανίδα ερωμένη;"».
Πραγματικά ο Γεώργιος Β' κατά τη διάρκεια
της Ελληνικής Δημοκρατίας (1924-1935) διέμενε στο Λονδίνο, οπού συνδέθηκε με την
Τζόυς Μπρίτεν-Τζόουνς, η οποία τον ακολούθησε στην Αθήνα. Το 1941, προτού
καταφύγει ο βασιλιάς στην Κρήτη, προηγήθηκε η κα. Τζόυς μαζί με τον πρίγκιπα
Γεώργιο (τον άλλοτε Αρμοστή στην Κρήτη) και τη σύζυγο του Μαρία Βοναπάρτη, η
οποία τη φρόντισε, Όσο ήταν μακριά από τον βασιλιά. Μεταπολεμικά επανήλθε στην
Ελλάδα με τον Γεώργιο και μετά τον θάνατο του (1η Απριλίου 1947) παντρεύτηκε
τον συνταγματάρχη Έντι Μπόξχωλ. Οι Βρετανοί θεωρούν ότι η Τζόυς ήταν από τις
ελάχιστες βασιλικές ερωμένες στην ιστορία για την οποία μόνο καλά λόγια έχουν
ειπωθεί και την περιγράφουν ως ιδανική σύζυγο στρατιωτικού, απόλυτα λογική,
μηδέποτε αναμειχθείσα σε ραδιουργίες και με ορθή αντίδραση σε περίοδο κρίσεων. Ο
πρώτος σύζυγος της, δεινός πότης, ήταν υπασπιστής του αντιβασιλιά των Ινδιών.
Όταν ο Γεώργιος Β' επισκέφθηκε προπολεμικά την Ινδία, τη γνώρισε και σύντομα
δημιουργήθηκε στενή σχέση. Η ένταξη της στο εδώ βασιλικό περιβάλλον καλύφθηκε
υπό την ιδιότητα της κυρίας των τιμών της Φρειδερίκης, συζύγου του τότε
διαδόχου Παύλου. Ο βασιλιάς Γεώργιος, με τα ήθη της εποχής, για να νυμφευθεί την
κοινή θνητή Τζόυς Μπρίτταιν-Τζόουνς έπρεπε να παραιτηθεί από τον θρόνο του,
όπως έπραξε το 1936 ο βασιλιάς Εδουάρδος Η' της Αγγλίας, πού νυμφεύθηκε την
Ούώλλις Σίμσον.
Ταγματάρχης
Το 1941, λίγο προτού οι
Γερμανοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο Μπάλφουρ ετοιμάζεται για το Κάιρο.
Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρίσκεται στον Ναό του Ευαγγελισμού την 25η
Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Στο Κάιρο
έχει άμεσες σχέσεις με την ελληνική βασιλική οικογένεια και τους πρώην
πρωθυπουργούς Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γεώργιο Παπανδρέου.
Αξίζει εδώ να παραθέσουμε
ένα σχόλιο του νομπελίστα ποιητή Γεωργίου Σεφέρη για τον David Balfour για την περίοδο
που
ο ίδιος
ήταν
υπεύθυνος
τύπου του Υπουργείου
Εξωτερικών
της Ελληνικής Κυβερνήσεως
εν εξορίᾳ στο
Κάιρο.
Γράφει λοιπόν
ο
Γεώργιος Σεφέρης στο βιβλίο του Πολιτικό Ημερολόγιο,
(τ.Α'. 25 Νοεμβρίου 1935 ἕως 13 Ὀκτωβρίου
1944, ἔκδ.
Ἴκαρος
σ. 185)
«Τὰ στρατεύματά
μας λαμβάνουν τὶς διαταγές τους ἀπὸ τὸν Στρατηγὸ Paget καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Mister Balfour, πρώην Ἁγιορείτη
καλόγερο, πρώην μακρογενάτο Ὀρθόδοξο παπὰ, πρώην
μικροχιτλερομούστακο ταγματάρχη τῆς
«ἐξυπνάδας»
(intelligence).
Καὶ δὲν
μᾶς ἐμπιστεύεται
οὔτε
γιὰ τὴν
μετάφραση. Καημένη Ἑλλάδα».
Για την ίδια περίοδο η διάσημη
Γαλλίδα συγγραφέας Φρέγια Στὰρκ, πράκτορας των
βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στην Αίγυπτο
κατά τον
Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, γράφει στο ημερολόγιο
της για τον
David Balfour:
«Έχει
περάσει από
πολλές θρησκείες, και
τώρα είναι
κοσμικός, έχοντας καταλήξει στο
συμπέρασμα ότι ο
κόσμος είναι
απλώς ένα
σφάλμα του Θεού. Έχει
μία γοητευτική κορούλα και η
γυναίκα του είναι
ανυποχώρητη,
αφοσιωμένη,
μισεί την ακαταστασία
και την αρχαιότητα,
και έχει
γοητευτικό χαμόγελο. Μου
λέει ότι
ο
πόλεμος τον απελευθέρωσε
από
τον μοναστικό
βίο ακριβώς την ώρα
που έπρεπε.»
(Φρέγια Στάρκ, Οἱ Ἀκτὲς
τῆς
Λυκίας, Ἀθήνα:
ἐκδόσεις
Ὠκεανίδα,
2002 σ.57)
Ο Μπαλφούρ επιστρέφει στην
Ελλάδα με τη νίκη των συμμάχων ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος
της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Σε αυτόν αποδίδουν ορισμένοι την
τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού (Παπανδρέου) σε θέση
αντιβασιλέως και ήταν σίγουρα, όπως λέγεται, ο σύνδεσμος των Βρετανών με τον
αντιβασιλέα Δαμασκηνό. Καθοριστικός φαίνεται ότι είναι και ο ρόλος του στη
Συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Χαρακτηριστική ήταν η επίσκεψη
που έκανε, σύμφωνα με μαρτυρίες, στο σπίτι του Στρατηγού του ΕΛΑΣ Στέφανου
Σαράφη στου Μακρυγιάννη την παραμονή της υπογραφής της Συμφωνίας. Ακόμη λέγεται
ότι είχε σχέσεις και με τον Ηλία Τσιριμώκο
Βιβλιοθηκάριος
Ο Μπάλφουρ αποχώρησε από
την Ελλάδα όταν καταγγέλθηκε ως πράκτορας με δημοσίευμα της εφημερίδας
«Ριζοσπάστης». Στη συνέχεια ως διπλωματικός υπάλληλος της βρετανικού υπουργείου
Εξωτερικών υπηρέτησε στο Ισραήλ, στο Προξενείο της Σμύρνης, στην Γενεύη και
αλλού. Ακόμη, εργάστηκε στη βιβλιοθήκη του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών,
από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Πέθανε τον Οκτώβριο του
1989, αφού εκπόνησε πλήθος μελετών για την Ορθόδοξη Θεολογία και ιδιαίτερα για
τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τον Άγιο Συμεών, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης. Όπως
επισημαίνει ο ακαδημαϊκός κ. Ταχιάος, «ο Μπάλφουρ ήταν πραγματικός θεολόγος,
είχε καθαρή θεολογική σκέψη και βαθιά πνευματικά κριτήρια για τη ζωή. [...] Δεν
μπορεί να είναι ένας υποκριτής ή κάποιος που απλώς, ψυχρά και μελετημένα,
εκτελεί μια αποστολή κατασκόπου, όπως τον ερμήνευσαν άνθρωποι που δεν μπορούν
να κατανοήσουν τις παλινδρομήσεις μιας ανήσυχης ψυχής, ούτε τι είναι αμαρτία
και μετάνοια. Ένας στρατολογημένος κατάσκοπος δεν χρειαζόταν, για να εκτελέσει
την αποστολή του στην Αθήνα, να σπουδάσει χρόνια Θεολογία στη Ρώμη, να γίνει
ρωμαιοκαθολικός μοναχός, στη συνέχεια να γίνει ορθόδοξος μοναχός, ιερέας, και
να ζήσει στα απόκρημνα βράχια του Αγίου Όρους».
Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου
κ. Ιερόθεος γνώρισε τον Ντέιβιντ ή Δημήτριο Μπάλφουρ το 1978 στο Εσεξ. «Είδα»
λέει στην εφημερίδα της Μητρόπολής του «έναν μεγαλόσωμο Άγγλο στον ναό. Όταν
ήρθε η ώρα κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας να διαβαστεί το Σύμβολο της
Πίστεως, έκπληκτος άκουγα ότι αυτός ο μεγαλόσωμος Άγγλος αναγίγνωσκε το
"Πιστεύω" με τη βροντερή φωνή του σε τέλεια ελληνικά, με προφορά που
δεν διέκρινες αν ήταν ξένος ή Έλληνας. Καθ' όλη τη διάρκεια της Θείας
Λειτουργίας έκλαιγε»...
Ο Ντ. Μπάλφουρ ήταν μια
διχασμένη προσωπικότητα. Σαν τον Καζαντζάκη, κυνηγούσε να βρει ένα Θεό. Μέσα
του όμως υπήρχε και το μικρόβιο της κατασκοπείας, δηλαδή της υποκλοπής
μυστικών. Όποιος κλέβει μυστικά, νιώθει πιο δυνατός έλεγε. Ήταν ένας τύπος Λόρενς
της Αραβίας, αλλά χωρίς τη δική του προβολή, παρόλο πού η δική του δράση ήταν πιο
πολυσχιδής και μακροχρόνια. Ωστόσο ήταν θρησκευόμενος όπως φαίνεται από όσα
έγραψε σε σημείωμά στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ο Μητροπολίτη Πισιδίας με αφορμή
τον θάνατο του.
«Ο Ντ. Μπαλφούρ είχε
αριστοκρατική καταγωγή και ήταν τόσο κατάσκοπος των Άγγλων όσο είναι πατριώτης
ένας Έλληνας κληρικός, Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω κατά τα τελευταία δέκα
χρόνια της ζωής του. Μου εδήλωσε πως αποσχηματίσθηκε γιατί υπέστη «κρίση
πίστεως». Αν δεν είχε συμβεί τούτο τίποτα δεν τον εμπόδιζε να συνεχίσει να
προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Ιντέλλιζενς Σέρβις και να είναι και κληρικός.
Απέβαλε το ιερατικό σχήμα γιατί έχασε την πίστη του. Όταν ανένηψε και ήθελε να
επανέλθει στη ενεργό διακονία της ιεροσύνης ήταν αδύνατο, γιατί στο μεταξύ είχε
συνάψει πολιτικό γάμο. Η γυναίκα του, μου είπε, τον απειλούσε πως θ'
αυτοκτονούσε εάν την εγκατέλειπε για να γίνει μοναχός. Έτσι παρέμεινε μετέωρος
μέχρι του θανάτου του.
Μου ζήτησε να τον
επαναφέρω στην ενεργό ιεροσύνη και τον παρέπεμψα στο Ρώσο Μητροπολίτη Αντώνιο,
γιατί ήταν κληρικός της Εκκλησίας της Ρωσίας. Η απάντηση ήταν, φυσικά,
αρνητική.
Ερχότανε τακτικά στην θεία
Λειτουργία στην Οξφόρδη με το πρόσφορο του και ονόματα για να μνημονευθούν στην
Ιερά Προσκομιδή. Είχε μετανιώσει πικρά γιατί εξέπεσε του ιερατικού
υπουργήματος. Έχω μερικά γράμματα του στο αρχείο μου. Παρα καλώ τον Κύριο να
τον συγχωρήσει».
Ο
Γιοχάνες, ο Αλέξιος και ο Φιλάρετος
Την ίδια περίοδο με τον
Ντέιβιντ Μπάλφουρ στην Αθήνα δρα ένας ακόμη κληρικός γνωστός πράκτορας.
Πρόκειται για τον αρμενοκαθολικό επίσκοπο Ελλάδος Γιοχάνες Γκαμσαραγιάν ο
οποίος δούλευε για τις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας και είχε φτάσει να
δημιουργήσει στην καρδιά της Αθήνας, στην Πλατεία Συντάγματος, μυστική σχολή
σαμποτέρ. Από αυτή τη σχολή βγήκαν τουλάχιστον 300 σαμποτέρ που έδρασαν στα
χρόνια του πολέμου σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Τη δεκαετία του '90
«έκπληκτοι» οι ορθόδοξοι κληρικοί όλων των βαθμίδων διάβαζαν στις ξένες
εφημερίδες τους επί πολλά έτη δικούς του ψιθύρους. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα,
πολλοί κληρικοί του Πατριαρχείου Ρωσίας και των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών των
πρώην ανατολικών χωρών εργάστηκαν για τις μυστικές υπηρεσίες. Ο Πατριάρχης Μόσχας
κ. Αλέξιος ποτέ δεν αποδέχθηκε όσα του καταλόγισε ο διεθνής Τύπος, σύμφωνα με
τα οποία ήταν ο «Αδάμας» της KGB. Ανάλογη στάση τήρησε και ο άλλοτε
Μητροπολίτης Κιέβου του Πατριαρχείου Ρωσίας και αργότερα σχισματικός κ.
Φιλάρετος, ο οποίος φέρεται ότι υπηρέτησε στην KGB έχοντας τον κωδικό «κρίκος
αλυσίδας».
Βεβαίως ψίθυροι μεταξύ των
ορθοδόξων κληρικών υπήρχαν και για έλληνες κληρικούς που έζησαν και ζουν στην
Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ορισμένοι από αυτούς φέρονται πράκτορες της KGB,
άλλοι της CIA και άλλοι της ΕΥΠ ή της ΚΥΠ, όπως ονομαζόταν παλαιότερα...
Πηγές:
Εφημερίδα "ΤΟ
ΒΗΜΑ"
"Τα
δικά μας φτερά σ. 27" ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου