ΑΔΙΑΤΑΡΑΧΤΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - ΤΑΡΙΧΕΥΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ
Γράφει η Ρίτσα Μασούρα
«Η Αθήνα; Μα κοιτάξτε την
Αθήνα. Μια πόλη με τους ανθρώπους της, με κατάφωτα σικάτα καταστήματα, με
ωραίους καφενέδες και κουλτουριάρικα μπαράκια.
Με οικοδομικά τετράγωνα
που αποχαρακτηρίζονται για να επαναχαρακτηριστούν, με πάμπολλα ακριβά
αυτοκίνητα και μοναδικό στο είδος του μποτιλιάρισμα, με θέατρα sold out και
κινηματογράφους που πολλές φορές πρέπει να στηθείς στην ουρά για να μπεις. Όλα
λειτουργούν ρολόι. Οι πιστωτικές κάρτες, τα αραχτά μεσημέρια του Σαββάτου στο
Γκάζι, οι γυναικοπαρέες, οι βόλτες στα βιβλιοπωλεία, οι συζητήσεις για το
σήμερα... Πολιτισμός αδιατάραχτος!
Και όμως, η οδική
περιπλάνησή μου σε "μυστικές" γειτονιές της Αθήνας, προχθές, ημέρα
του Πολυτεχνείου, με το ευρύτερο κέντρο αποκλεισμένο, με έκανε να ξυπνήσω από
τον λήθαργο του αδιατάραχτου πολιτισμού. Στενοί δρόμοι, ανήλιαγες φτηνές
πολυκατοικίες, με αυτοσχέδιες κατασκευές στα μπαλκόνια -προφύλαξη από το βουητό
των διερχόμενων αυτοκινήτων-, μαγαζιά-τρύπες με ασήμαντη πραμάτεια, κι απ' έξω
τραπεζάκια στιγμιαίας απόλαυσης. Φροντιστήρια ξένων γλωσσών και σούπερ μάρκετ
μαζί, μανάδες αλαφιασμένες με το χέρι του παιδιού ίσα ν' αγγίζει το δάκτυλο του
γονιού, νέοι με βλέμμα απλανές... Μέχρι να βγω στη λεωφόρο και να επιστρέψω
στον "πολιτισμό" είχε προλάβει να ανατραπεί μέσα μου ένας συντεταγμένος
κόσμος.
Φτάνοντας στο πόστο μου,
αναρωτιόμουν πού μπορεί να βρίσκεται η αλήθεια. Καθημερινά στις τηλεοράσεις
δίδονται ομηρικές μάχες για τα επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι αριθμοί
είναι αμείλικτοι, επικυριαρχικοί. Πόσοι είναι τελικά;
Η εικόνα μερίδας του
πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας μοιάζει σαν κάτι μαγικό. Δεν τη
βλέπουμε, δεν την αγγίζουμε. Η ιδέα της ύπαρξής της μας προσπερνά. Ο καθένας
επιλέγει έναν κύκλο. Στήνει εντός του τον μικρόκοσμό του και προχωράει. Δεν
έχει χρόνο, αντοχές και περιθώρια να δει τι συμβαίνει έξω από τον κύκλο, που
σίγουρα είναι πολλά και "θαυμαστά", σαν την αυλή των θαυμάτων του
Καμπανέλλη.
Προφανώς, όλα λειτουργούν
συγκριτικά. Αν ανατρέξουμε στην Αθήνα της χούντας ή και των πρώτων
μεταπολιτευτικών χρόνων, θα δούμε ότι σήμερα περνάμε πολύ καλύτερα. Ναι, ξέρω,
οι Ολιβερ Τουίστ έχουν εκλείψει. Το ερώτημα είναι μήπως μέσα στη βιασύνη της
απόλαυσης στήνουμε κοινωνίες για νέους Ολιβερ. Μήπως ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας
εκκωφαντικής κατάρρευσης οικονομίας και κοινωνίας μαζί, χωρίς να προλάβουμε να
πιαστούμε από κατάρτια;
Είναι κακό να μεμψιμοιρώ,
αλλά να, διέπραξα ολέθριο λάθος: ξεφύλλισα χθες το βιβλίο της δημοσιογράφου
Βιβιάν Φορεστέρ ("Οικονομική Φρίκη"), γραμμένο σε καιρούς αεράτους
οικονομικά.
"Σε ποιο όνειρο μας
κρατούν, ώστε να μας απασχολούν με κρίσεις που θα τερματιστούν; Πότε θα
συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει κρίση, αλλά μετάλλαξη ενός ολόκληρου
πολιτισμού; Συμμετέχουμε σε μια νέα εποχή, χωρίς να το έχουμε αντιληφθεί. Χωρίς
να αποδεχόμαστε ότι η παλιά μάς τελείωσε. Έτσι δεν μπορούμε να την πενθήσουμε
και να πάμε παρακάτω, αλλά την ταριχεύουμε και παραμένουμε λάτρεις της"...
Αδιατάρχτος πολιτισμός και
ταριχευμένες κοινωνίες. Στα θεμέλια κάνουν πάρτι οι τερμίτες».
φωτογραφία : Μανώλης
Καραταράκης, Εξάρχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου