Εύη Ψωμιάδου : Προβλήματα ακοής

 

Προβλήματα ακοής

 

Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζεται η απώλεια ακοής

 

Αν δεν ακούτε καλά, η μη αντιμετώπιση του προβλήματος θα έχει επίδραση στην ποιότητα ζωής σας.

 

Γράφει η Εύη  Ψωμιάδου 

 

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσετε με πόσους τρόπους η προβληματική ακοή μπορεί να επηρεάσει την υγεία σας.

 

Προηγουμένη έρευνα στο JAMA Otolaryngology-Head & Neck Surgery, δείχνει ότι η απώλεια ακοής μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις όπως κατάθλιψη και σοβαρό τραυματισμό.

 

Ο Π.Ο.Υ επίσης αύξησε το βάρος αναπηρίας της απώλεια ακοής όταν έγινε σαφής η επίδραση που μπορεί να έχει στη ζωή των ανθρώπων η απώλεια ακοής που δεν έχει αντιμετωπιστεί.

 

Αν υποπτεύεστε ότι η ακοή σας εξασθενεί, δείτε γιατί θα πρέπει να την εξετάσετε το γρηγορότερο.

 

Τα ακουστικά βοηθήματα μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά τη ζωή

 

Αν κάποιος έχει αμηχανία να φορέσει ακουστικό βοήθημα δεν χρειάζεται να νιώθει έτσι. Σε πολλές περιπτώσεις μετά βίας είναι εμφανές. Αν το κόστος τον απασχολεί θα πρέπει να μιλήσει με ειδικό για διάφορα είδη αγωγών που θα μπορούσαν να είναι κατάλληλα για αυτόν.

 

Επηρεάζει άμεσα τον εγκέφαλο

 

Πρόσφατη έρευνα του University of Pennsylvania, ανακάλυψε ότι η ατροφία του εγκεφάλου μπορεί να συνδέεται άμεσα με δυσκολίες στην ακοή.

 

Αυτό σημαίνει ότι περιοχές στον εγκέφαλο που χρησιμοποιούνται για την επεξεργασία ήχου συρρικνώνονται, οδηγώντας σε ακόμα περισσότερες δυσκολίες στην κατανόηση του λόγου και σε άλλες νοητικές ικανότητες.

 

Όσο πιο γρήγορα διορθώσει κάποιος την απώλεια ακοής τόσο πιο σύντομα θα μπορεί να σταματήσει την ατροφία του εγκεφάλου.

 

Καθώς η ακουστική ικανότητα μειώνεται με την ηλικία, παρεμβάσεις όπως ακουστικά βοηθήματα, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όχι μόνο για τη βελτίωση της ακοής αλλά και για τη διατήρηση του εγκεφάλου, δήλωσε ο ερευνητής  Jonathan Peelle, του Perelman School of Medicine.

 

Επηρεάζει την κοινωνική ζωή και τις σχέσεις

 

Όσο περισσότερο κοπιάζουν οι άνθρωποι να ακούν συζητήσεις τόσο τείνουν να αποφεύγουν τις κοινωνικές συναναστροφές. Παιδιά με απώλεια ακοής σε μικρή ηλικία μπορούν επίσης να απομακρυνθούν από τους συνομήλικούς τους.

 

Η απώλεια ακοής μπορεί επίσης να επηρεάσει τη σχέση με την οικογένεια και τους φίλους, καθώς κάποιους πασχίζει να προφέρει τα συναισθήματα τα κάνοντας τον να αισθάνεται αμηχανία. Πρόσφατη έρευνα ανακάλυψε ότι ποσοστό 73% ανθρώπων με απώλεια ακοής και 41% των συγγενών τους πιστεύουν   ότι οι οικογενειακές τους σχέσεις βελτιώθηκαν όταν άρχισαν να φορούν ακουστικά βοηθήματα.

 

Η απώλεια ακοής μπορεί να επηρεάσει την παραγωγικότητα και το εισόδημα

 

Σε μια οικονομία με προβλήματα και στο εργασιακό περιβάλλον είναι σημαντικό να είναι κάποιος όσο παραγωγικότερος μπορεί.

 

Η απώλεια ακοής μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την παραγωγικότητα και τη συγκέντρωση, αν παραμείνει χωρίς αντιμετώπιση. Αν εργάζεστε σε περιβάλλον όπου η ασφάλεια παίζει σημαντικό ρόλο και επηρεάζεται η ακοή, η μη αποκάλυψη και αντιμετώπιση της πάθησης μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρό τραυματισμό.

 

https://www.iatronet.gr/ygeia/wtorinolaryggologia/article/49234/giati-prepei-na-antimetwizetai-i-apwleia-akois.html

ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΝΕΚΡΟΙ ΠΟΥ ΣΩΖΟΥΝ!

 

ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

ΝΕΚΡΟΙ ΠΟΥ ΣΩΖΟΥΝ!

 

Είναι δυνατόν να προειδοποιηθεί κάποιος κατά τρόπο υπερφυσικό για έναν κίνδυνο που τον επαπειλεί; Οι σκεπτικιστές θα χαμογελάσουν ασφαλώς, αλλ’ ας μη βιαστούν να προχωρήσουν περισσότερο. Αναφέρονται περιστατικά πού αποδεικνύουν με το παραπάνω την ύπαρξη κάποιας υπερκόσμιας δυνάμεως πού προλαμβάνει πολλές φορές κίνδυνους πού θα είχαν τραγικά επακόλουθα για πλήθος ανθρώπων.

 

Αναφέρεται π. χ. στην Αμερική η περίπτωση ενός ανθρώπου ο οποίος, την ώρα πού ετοιμαζόταν να κάνει μαζί με άλλους ένα θαλάσσιο περίπατο, με βενζινάκατο, ξαφνικά μετάνιωσε γιατί κάτι του έλεγε από μέσα του να μην κάμει τον περίπατο αυτό. Ύστερ' από λίγες ώρες, η βενζινάκατος αναποδογύριζε και όλοι οι επιβάτες της πνιγόντουσαν. Αν τώρα, ό Αμερικανός αυτός δεν άκουγε την μυστηριώδη φωνή πού τον προειδοποιούσε γι' αυτό τον κίνδυνο, ασφαλώς θα πνιγότανε μαζί με τους άλλους...

 

Μια άλλη περίπτωση, απ’ τις πλέον υποβλητικές υπερφυσικές προειδοποιήσεις, είναι αυτή πού έγινε προπολεμικά στο Πόρτ-Νταρμπαν λίγο πριν ξεκινήσει το επιβατικό «Waratah», πού έκανε τη γραμμή Αυστραλίας—Λονδίνου.

 

Το «Waratah» ήταν ενα πρώτης τάξεως πλοίο, ισχυρότατο, 6.000 τόννων, πού μετέφερε τετρακόσιους ανθρώπους: επιβάτες και πλήρωμα.

 

 

Η κατασκευή του ήταν τέτοια, πού ενέπνεε την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον ταξιδιώτη. Την ίδια εμπιστοσύνη ενέπνευσε και στον μίστερ Κόφφιν, γαιοκτήμονα απ’ την βρετανική αποικία της Νατάλης, ο οποίος είχε χάσει εκείνες τις ήμερες την γυναικά του που υπεραγαπούσε. Για να ξεχάσει, ο μίστερ Κοφφιν, απεφάσισε να κάμει ένα ταξίδι ως την Αγγλία και για το ταξίδι του αυτό διάλεξε το «Waratah». "Εβγαλε το εισιτήριο του και τράβηξε κατ' ευθείαν στην καμπίνα του. Το βαπόρι θάφευγε από το Durban αργά και ο μίστερ Κοφφιν έπεσε να κοιμηθεί.

 

Ξαφνικά όμως, ξύπνησε τρομαγμένος. Είχε δη την γυναικά του να εμφανίζεται στον ύπνο τοy και να του λέγει θέλοντας να τον προφυλάξει από κάτι: «Μή φεύγεις. ..»

 

Ο μίστερ Κοφφιν δεν περίμενε δεύτερη σύσταση: σηκώθηκε αμέσως, πήρε τις βαλίτσες του και βγήκε έξω από το βαπόρι. Δεν θα ταξίδευε.

 

Σε λίγο το «Waratah», άφηνε το λιμάνι του Ντάρμπαν, αλλά δεν έφθασε ποτέ στην Αγγλία, ούτε και στο Γιοχάνεσμπουργκ, πρώτο λιμάνι πού θα προσέγγιζε κατά το δρομολόγιο του. Μα ούτε κι' ακούστηκε πια τίποτε γι' αυτό. Χωρίς άλλο θα το κατάπιε η θάλασσα, κατά την διάρκεια καμιάς σφοδρής τρικυμίας που συμβαίνει σ’αυτή την περιοχή, γιατί δεν έμεινε ίχνος απ’ αυτό, ούτε και διασώθηκε κάνεις από το πλήρωμα και τους επιβάτες του.

 

Εκτός όμως από τον μίστερ Κοφφιν και ένας άλλος επιβάτης του «Waratah» διέφυγε κατά τρόπον ανάλογο από το ναυάγιο.

 

Ήταν ο ναύτης Βίκφηλδ. Είχε κι' αυτός κρατήσει θέση στο «Waratah» αλλά δεν έφυγε. Δείτε πώς περιγράφει το περιστατικό ο Ελβετος δημοσιογράφος κ. Γκουζύ.

 

«Την παραμονή της αναχωρήσεως μου, του αφηγήθηκε ο ναυτικός, κοιμόμουν στην κουκέτα μου, οπόταν ξαφνικά, βλέπω να μου παρουσιάζεται ο νεκρός πατέρας μου. Έσταζε στα νερά, σαν να είχε βγει εκείνη την ώρα από την θάλασσα. Ο εφιάλτης μου βάσταξε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, αλλά μου έφθασε το χρονικό αυτό διάστημα να καταλάβω. Ο πατέρας μου πού ήταν ψαράς, είχε πνίγη προ καιρού στ' ανοιχτά του Ντήλ, μέσα σε μια τρικυμία και με είχε και άλλοτε προειδοποιήσει, κατά τον ίδιο τρόπο. Ήμουν τότε ένας νεαρός ναύτης και ζητούσα να μπαρκάρω σε όποιο πλοίο εύρισκα. Δεν άργησα να προσληφθώ σε ένα σαν ξυλουργός». Την παραμονή του μπαρκαρίσματος, μου φάνηκε ο πατέρας μου, μουσκίδι βρεμένος.

 

«Εγώ δεν έδωσα τότε ιδιαιτέρα σημασία στο όνειρο. Σε λίγο το πλοίο στο οποίο εργαζόμουν ναυαγούσε κοντά στην Νέα Ζηλανδία. Έμεινα τέσσερες μέρες μέσα στην θάλασσα, γαντζωμένος επάνω σε μια σανίδα. Kατά το διάστημα αυτό σκέφθηκα ξανά την περίεργη εμφάνιση του πατέρα μου, που όμως την αγνόησα αν και θα έπρεπε να την πάρω σαν μια προειδοποίηση».

 

Το πάθημα αυτό του Βίκφηλδ του έγινε μάθημα κι' έτσι, όταν για δεύτερη φορά του εμφανίσθηκε ο πατέρας του, με το ίδιο όνειρο, να στάζουν από πάνω του τα νερά δεν δίστασε και εγκατέλειψε αμέσως το «Waratah».   Έτσι την γλύτωσε αυτή την φορά.

Μπορεί τώρα να διερωτηθεί κάποιος, γιατί μόνον αυτοί οι δυο άνθρωποι, ο Κόφφιν και ο Βίκφηλδ προειδοποιήθηκαν για την τραγική μοίρα που περίμενε το σκάφος με το οποίο θα ταξίδευαν, και δεν ειδοποιήθηκε και άλλοι;. Σημειώστε δε ότι και οι δυο τους είχαν επιβιβαστεί από το ίδιο λιμάνι: το Ντάρμπαν. Νάχε μήπως καμιά σημασία το μέρος σε τέτοιες περιπτώσεις; Μερικές πνευματιστικές σχολές ισχυρίζονται ότι υπάρχουν μέρη στα οποία οι νεκροί εμφανίζονται πιο εύκολα από κάπου αλλού.

 

 

Αξιοσημείωτος, έπειτα, είναι και ο τρόπος της προειδοποίησης. Στην πρώτη περίπτωση ο μίστερ Κόφφιν προειδοποιήθηκε πολύ σαφώς. Η γυναικά του τού είχε πει: «Μη φεύγεις...» Στην περίπτωση του ναύτη Βίκφηλδ, η προειδοποίηση ήταν κάπως αινιγματική. Το να παρουσιασθεί ο πατέρας ενός ανθρώπου σ' αυτόν, βρεγμένος μουσκίδι, δεν σημαίνει, δεν μπορεί δηλαδή να σημαίνει ότι θα ναυαγήσει το ατμόπλοιο με το οποίο θα ταξιδέψει. Έπρεπε όμως κατά την πρώτη του εμφάνιση να επακολούθηση ένα ναυάγιο για να μπορέσει η δεύτερη προειδοποίηση να γίνει καταληπτή και να χρησιμεύσει σε κάτι. 

 

Γιατί όμως, ο πατέρας του Βίκφηλδ δεν έκαμε ότι και η γυναίκα του μίστερ Κοφφιν; Γιατί δεν προειδοποίησε πιο συγκεκριμένα τον γιο του, όπως έκανε εκείνη για τον άνδρα της;  Θα έπρεπε ίσως να παραδεχτεί κάνεις ότι μερικές οραματικές, ας τις πούμε, εμφανίσεις, έχουν το δώρο του λόγου, μπορούν να μιλήσουν και άλλες όχι. Ποιος να ‘ναι ο λόγος της διαφοράς αυτής; Οι πνευματιστές λένε ότι οι νεκροί με μεγάλη δυσκολία μπορούν να εκδηλώνονται. Αν βασιστεί κάνεις στην δοξασία τους αυτή, πρέπει να παραδεχτεί, ότι η γυναίκα του μίστερ Κοφφιν κατέβαλλε εξαιρετική προσπάθεια για να μπορέσει να προειδοποιήσει τόσο σαφώς και κατηγορηματικώς τον άνδρα της για τον κίνδυνο που διέτρεχε. Ενώ ο πατέρας του Βίκφηλδ δεν μπόρεσε και τις δυο φορές να άρθρωση λέξεις και να ειδοποίηση τον γιο του για τον κίνδυνο.

 

 

Μια άλλη εξ ίσου χαρακτηριστική περίπτωση είναι και του Καναδού μηχανικού Λέγκλεν. Επρόκειτο αυτός να πάρει το αεροπλάνο για την Φιλαδέλφεια. Είχε βγάλει το εισιτήριο του, είχε δώσει μάλιστα να φορτώσουν και τις βαλίτσες του. Ενώ όμως κατευθυνόταν στο αεροπλάνο που σε λίγο θα ξεκινούσε, ένοιωσε ξαφνικά μια αδιαθεσία να τον καταλαμβάνει.

 

Μια ανεξήγητη βαρυθυμία, το κεφάλι του βάραινε και τα γόνατα του λύγιζαν. Έκανε να προχώρηση, μα τα βήματα του τον έφερναν πίσω. Κατευθύνθηκε λοιπόν στο μπαρ του αεροδρομίου με την απόφαση να μην πετάξει εκείνη την ημέρα. Σε λίγο το αεροπλάνο τροχοδρομούσε χωρίς αυτόν. Μετά δυο ώρες ήλθε η τρομακτική είδηση. Το αεροπλάνο εκείνο είχε συντριβή καθ' οδόν, και κανείς από τους επιβάτες και το πλήρωμα του δεν είχε γλυτώσει!. . .

 

Ο κ. Λέγκλεν, μόνον όταν έμαθε για το δυστύχημα, κατάλαβε τί ήταν όλη εκείνη ή περίεργη ξαφνική κακοδιαθεσία που τον είχε πιάσει και που τον έσωσε από βέβαιο θάνατο. Ποιά ήταν ή δύναμη που την τελευταία σχεδόν στιγμή τον εμπόδισε ώστε να μην πάρει το τραγικό αεροπλάνο και γιατί να φανερώθηκε μονάχα σ' αυτόν η δύναμη εκείνη;   Μυστήριο. ..

 

Αν τώρα αντί από τους νεκρούς συγγενείς μας και φίλους μας, οι προειδοποιήσεις έρχονταν από το υποσυνείδητο μας - και εγώ, όπως πολλοί θέλουν να είναι έτσι- φαίνεται ότι αυτό το υποσυνείδητο, στο οποίο αποδίδεται τόση σοφία και περίσκεψη, θα προειδοποιούσε σαφέστερα, αντί να μας παρουσιάζονται εικόνες αμφιβόλου μορφής πολύ παρεξηγήσιμες ως προς την σημασία της εμφάνισης των.

 

Πάντως, όλα αυτά, είναι ακόμη αινίγματα, για τα οποία θα χρειασθεί πολύς ακόμη καιρός για να λυθούν από το ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα της εποχής μας.

 

ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ 1937

TO ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ

 

ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΑΣ ΔΟΥΜΕ  ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ 2011 ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΤΑΤΟΠΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ  

 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

 

ΤΟ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ.  ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ;

 

της Χριστίνας Κοψίνη

 

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και οι αρχές πάνω στις οποίες στηρίχθηκε βρίσκονται υπό διαρκή αναθεώρηση. Η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, η προσδοκία της ευημερίας, η διαδικασία της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης έχουν μπει σε μια διαδικασία αλλαγών και αμφισβητήσεων εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που εξελίσσεται και σε κοινωνική. Όλα τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. ξαναβλέπουν το ρόλο τους στις νέες συνθήκες. Τριάντα χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, δυόμισι χρόνια -στο μισό της θητείας- από τις εκλογές του 2009, εστιάζουμε στο ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου, του μόνου θεσμού που απηχεί ευθέως την εκλογική βούληση των Ευρωπαίων. Θεσμού που φαίνεται να ζει στο μεταίχμιο μιας νέας εποχής, πιθανόν με λιγότερες ουσιαστικές αρμοδιότητες από εκείνες που του έδωσε η Συνθήκη της Λισαβώνας. 

 

Ο πύργος των 17 ορόφων και των 1.333 γραφείων έχει ύψος 60 μέτρα, αλλά δεν είναι αυτό το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έδρας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ένα σύμπλεγμα κυκλικών και ελλειπτικών κτιρίων, ο χειμερινός κήπου με τα φυλλόδεντρα, η πτέρυγα με το θόλο που στεγάζει την αίθουσα της Ολομέλειας και κυρίως το εσωτερικό γεφυράκι, που διασχίζοντας το, από το ένα κτίριο στο άλλο, θαρρείς πως ίπτασαι πάνω από τον παραπόταμο του Ρήνου. Διάχυτη η αίσθηση της ηρεμίας, της τάξης και της ευζωίας. Όλα μοιάζουν τόσο καλά συντονισμένα... Αρκεί να είσαι στη σωστή πλευρά του διαδρόμου καθώς περνάς το γεφυράκι. Δεξιά για την έξοδο, αριστερά για την είσοδο.

 

Σπανίως παραβιάζεται στους διαδρόμους αυτή η κανονικότητα από το πλήθος που μετακινείται αδιάκοπα στο εσωτερικό του κτιρίου την πρώτη εβδομάδα κάθε μήνα. Είναι οι μέρες της Ολομέλειας, τότε που όλα αρχίζουν να μοιάζουν με μια καλοδουλεμένη χορογραφία. Όταν τα ασφυκτικών διαστάσεων γραφεία που παραχωρούνται στους βουλευτές φωτίζονται και αρχίζει η παράσταση. Γιατί η όλη διαδικασία της Ολομέλειας είναι και μια τελετουργία, από την οποία δεν λείπουν οι εκδηλώσεις πολιτιστικού ή θρησκευτικού περιεχομένου αλλά και παζάρια προϊόντων. Όλα μαζί θυμίζουν κάτι από φεστιβάλ.

 

Μια συνεχής κίνηση από βουλευτές, υπαλλήλους, βοηθούς και δημοσιογράφους στους διαδρόμους, στις αίθουσες και στα café μετατρέπει αυτό το φαραωνικής κλίμακας κτίριο, που επί μέρες παρέμενε σιωπηλό, σε εργαστήρι ιδεών και κέντρο λήψης σημαντικών αποφάσεων για την Ευρώπη.

 

Σημαντικών αποφάσεων; Εδώ αρχίζουν οι αμφισβητήσεις. Διότι αυτή η καλοκαρδισμένη μηχανή, το μόνο αιρετό όργανο στο σύνολο των θεσμών της Ε.Ε., που ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσες αρμοδιότητες όσες του παραχώρησε η Συνθήκη της Λισσαβώνας με την καθιέρωση της συναπόφασης (Συμβουλίου - Ευρωκοινοβουλίου), σήμερα κινδυνεύει να βρεθεί -αν δεν έχει ήδη βρεθεί- στο περιθώριο των κεντρικών αποφάσεων που αφορούν το παρόν και το μέλλον της Ε.Ε.

Αυτή ήταν και η αγωνία που εκφράστηκε σχεδόν από όλες τις πολιτικές ομάδες του στην Ολομέλεια της 13ης Δεκεμβρίου, κατά την αποτίμηση των συμπερασμάτων της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής. «Η πρώτη επιλογή μας δεν ήταν να καταλήξουμε σε μια διακυβερνητική συμφωνία», απολογήθηκε στη δευτερολογία του ο τότε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι, απαντώντας στην κριτική που ασκήθηκε για παράκαμψη του Ευρωκοινοβουλίου. «Η πρώτη επιλογή μας ήταν να προχωρήσουμε στην αναθεώρηση της Συνθήκης με όλα τα μέσα που γνωρίζουμε. Δεν επετεύχθη ομοφωνία. Δεν φταίω εγώ. Όμως, θα εμπλέξουμε το Ευρωκοινοβούλιο και στη διαδικασία εκπόνησης της Διακυβερνητικής Συνθήκης. Οι ευρωβουλευτές θα συμμετέχουν στην ομάδα προεργασίας», διαβεβαίωσε.

 

Νωρίτερα, για περίπου τρείς ώρες, ήταν αναγκασμένος να ακούει ευρωβουλευτές να χαρακτηρίζουν «νομική εκτροπή» τη Συμφωνία, άλλους να αναρωτιούνται εάν το όραμα του Μονέ και του Σούμαν για την ενωμένη Ευρώπη μετατρέπεται σε εφιάλτη και κάποιους να μιλούν για «έλλειμμα δημοκρατίας που προστίθεται τώρα στο δημοσιονομικό έλλειμμα».

 

Μήπως, λοιπόν, το Ευρωκοινοβούλιο παρακάμφθηκε από τον γαλλογερμανικό άξονα και τώρα τίθεται στο περιθώριο των αποφάσεων που θα κρίνουν την τελική έκβαση διαχείρισης της κρίσης; «Όχι, αυτό δεν είναι σωστό», απάντησε στο «Κ» ο Γάλλος ευρωβουλευτής Joseph Daul, επικεφαλής της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση ως συν-νομοθέτης. Να σας θυμίσω την επιτυχία της πολιτικής μας Ομάδας απέναντι στη θέση των Σοσιαλιστών για την οικονομική διακυβέρνηση του λεγόμενου Six-Pack (εξαπλό πακέτο μέτρων οικονομικής επιτήρησης), που αποσκοπεί στη βελτίωση της οικονομικής διακυβέρνησης και την εποπτεία των χρηματοπιστωτικών αγορών. Άλλωστε, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης των προέδρων των πολιτικών ομάδων του Κοινοβουλίου συμφωνήθηκε η κατάρτιση ενός "οδικού χάρτη" για να βγουν τα κράτη-μέλη από την κρίση». Αλλά και η επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ Μ. Κοππά (Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών - Δημοκρατών) πιστώνει «στην ομάδα των ευρωσοσιαλιστών την πρόταση για το ευρωομόλογο και το φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών».

 

Ωστόσο για το πιο νέο, σε ηλικία, μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, την 26χρονη Emilie Turunen,, από τους αριστερούς - πράσινους της Σανίδα, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την υποβάθμιση του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά την έλλειψη πραγματικής αντιπροσώπευσης των νέων. «Τα μέτρα που λαμβάνονται δεν είναι σωστά. Δεν τιμωρούμε αυτούς που προκάλεσαν την κρίση, αλλά τη δική μου γενιά», δηλώνει στο «Κ». «Οι νέοι είναι απόντες. Συζητάμε και διαμορφώνουμε το μέλλον τους χωρίς να τους ρωτάμε. Κι αυτό αφορά όλους, και τις βόρειες χώρες, γιατί όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα».

 

 

ΟΙ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΩΝ (2011)

 

Βασικός μισθός: 7.956,87 ευρώ μεικτά, 6.200,72 καθαρά (ορίζεται στο 35% του βασικού μισθού ενός δικαστή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου). 

 

Αποζημίωση γενικών εξόδων (διοίκηση γραφείου, τηλέφωνα, ταχυδρομείο, αγορά και λειτουργία Η/Υ) : 4.299 ευρώ μηνιαίως (μειώνεται στο 50% εάν απουσιάζουν αδικαιολόγητα τις μισές ημέρες των Συνόδων).

 

Αποζημιώσεις μετακίνησης και ταξιδιών: 4.243 ευρώ κατ' ανώτατο όριο. Σε αυτά τα ποσά πρέπει να προστεθεί και ένα ποσό 304 ευρώ ημερησίως, για κάθε ημέρα παρουσίας σε επίσημες συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών φορέων, εντός της Ε.Ε. Το ποσό καλύπτει στέγη, γεύματα και ό,τι άλλο συνεπάγεται η παρουσία τους. Επιπλέον ποσό 152 ευρώ ημερησίως, συν τα έξοδα διαμονής και πρωινού, καταβάλλεται για την παρουσία τους σε συνεδριάσεις εκτός Ε.Ε. 

 

Δαπάνες προσωπικού: 21.209 ευρώ το ανώτατο μηνιαίο ποσό για όλες τις δαπάνες. Το 25% μπορεί να καταβληθεί για παροχή υπηρεσιών από τρίτους, επιλογής του (π.χ. μελέτες). Οι βουλευτές δεν μπορούν να προσλαμβάνουν πλέον συγγενείς, κατά τα άλλα έχουν ευχέρεια επιλογής. 

 

Άλλες παροχές: Δικαιούνται επιστροφής των 2/3 των ιατρικών τους εξόδων. Το Κοινοβούλιο τους παρέχει εξοπλισμένα γραφεία σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Επίσης μπορούν να χρησιμοποιούν τα οχήματα του Κοινοβουλίου για την άσκηση των υπηρεσιακών τους καθηκόντων. 

 

Συνταξιοδότηση: Δικαίωμα κατοχυρώνεται από την ηλικία των 63 ετών. Η σύνταξη ανέρχεται στο 3,5% επί του μισθού για κάθε πλήρες έτος άσκησης της εντολής και δεν μπορεί να υπερβαίνει το 70% συνολικά.

 

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ

 

 

Πολύγλωσσοι, πτυχιούχοι, αρκετά νέοι οι περισσότεροι, είναι τα «μάτια», τα «αυτιά» αλλά και οι... πένες των 753 ευρωβουλευτών. Χωρίς αυτούς «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Η συνεργασία τους βασίζεται σε σχέση εμπιστοσύνης - πολλοί συνοδεύουν τον ευρωβουλευτή από την αρχή ως τη λήξη της θητείας του ή και για περισσότερες θητείες. Και είναι συνέχεια μαζί του: διαπιστευμένοι κοινοβουλευτικοί συνεργάτες. Μια ειδική κατηγορία υπαλλήλων οι οποίοι, βεβαίως, επιλέγονται από τους ευρωβουλευτές και υπογράφουν συμβόλαιο με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για όσο καιρό επιλέγουν οι ευρωβουλευτές.

 

Είναι γύρω στους 1.350 με 1.500. Κάθε ευρωβουλευτής έχει δικαίωμα να αντλεί από τον προϋπολογισμό του Ε.Κ. 21.200 € το μήνα (μεικτά) για την πληρωμή των συνεργατών και τη χρηματοδότηση των αποστολών τους. Όσοι προέρχονται από μικρότερες αριθμητικά εθνικές αντιπροσωπείες και είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν τις εργασίες τουλάχιστον δύο κοινοβουλευτικών επιτροπών, χρειάζονται τουλάχιστον δύο επιστημονικούς συνεργάτες και γραμματειακή υποστήριξη.

 

Δεν κάνουν όλοι οι συνεργάτες την ίδια δουλειά, αλλά εξαρτάται και πάλι από τον τρόπο με τον οποίο ο ευρωβουλευτής τους κατανέμει αρμοδιότητες. Από γραμματειακή υποστήριξη έως προετοιμασία των πιο ευαίσθητων και κρίσιμων διαπραγματεύσεων ή καθαρά επιστημονική δουλειά. Ο συνεργάτης μπορεί να συμμετάσχει σε ενδιαφέροντα γεύματα εργασίας ή, σε ακραίες περιπτώσεις, να ξαγρυπνά για να προετοιμάσει τον βουλευτή του για διαπραγματεύσεις της επόμενης μέρας, όταν σημαντικές πληροφορίες έχουν φτάσει την τελευταία στιγμή (συχνά επίτηδες...) και πρέπει να τις μελετήσει.

 

Η δουλειά του συνεργάτη μπορεί να είναι από φοβερά βαρετή και μίζερη έως συναρπαστική ανάλογα με την προσωπικότητα, τα ενδιαφέροντα και τη δραστηριότητα του ευρωβουλευτή του και τα περιθώρια αυτενέργειας που του αφήνει (στο πλαίσιο πάντα, βεβαίως, των επιδιώξεων του βουλευτή).

 

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΚ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

 

Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας 2
10674 Αθήνα

 

Αποτελεί τον επικοινωνιακό σύνδεσμο του Ε.Κ. με τον Τύπο και τα ΜΜΕ, τη Βουλή των Ελλήνων, την ελληνική διοίκηση, τα κόμματα, τις MKO και άλλους φορείς της Κοινωνίας των πολιτών. Είναι ανοιχτό και στην απευθείας επικοινωνία με τους πολίτες, παρέχοντας ενημερωτικό υλικό και πληροφορίες για τη δράση και το ρόλο του Ε.Κ. (η πληροφόρηση παρέχεται και ηλεκτρονικά μέσω της http://www.europarl.europa.eu/greece/  και στο facebook  https://www.facebook.com/EURepresentationGreece/)

 

Tο κτίριο και η ιστορία του

 

 

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1981, κατέστησε αναγκαία την εύρεση ενός κτιρίου για τη στέγαση του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα με στόχο την κάλυψη του συνόλου των αναγκών της Υπηρεσίας. Η ξεχωριστή θέση, η αρχιτεκτονική καθώς και η σημαντική ιστορία του κτιρίου ευρύτερα γνωστό ως "Μέγαρο Μαυρομιχάλη", συνέβαλαν στο να επιλεχθεί το συγκεκριμένο κτίριο ως έδρα του Γραφείου Ενημέρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα.

 

Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέκτησε το κτίριο το Σεπτέμβριο του 1991 και από τότε το Γραφείο Ενημέρωσης του ΕΚ στην Ελλάδα στεγάζεται εδώ. Μετά την αγορά του κτιρίου, σημαντικές εργασίες αποκατάστασης έλαβαν χώρα, με τη συνεργασία του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας, και με την υποστήριξη τόσο των Ελλήνων Ευρωβουλευτών που παρακολουθούσαν στενά την όλη διαδικασία, όσο και των πολιτικών οργάνων του Κοινοβουλίου.

 

Το Μέγαρο κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της πόλης. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πολλές σημαντικές προσωπικότητες της νεότερης ελληνικής ιστορίας έζησαν στο Μέγαρο μετά την οικοδόμηση του από την οικογένεια Σκυλίτση το 1870. Το 1896 πέρασε στα χέρια της οικογένειας Μαυρομιχάλη όπου διέμεινε ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κυριακούλης Μαυρομιχάλης.

 

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα το 1971, η Χούντα εξέφρασε την πρόθεση να πουλήσει σε πλειστηριασμό το οικόπεδο όπου βρίσκεται το οίκημα, κάτι το οποίο ουσιαστικά προανήγγελλε την κατεδάφιση του κτιρίου. Με πρωτοβουλία του Καθηγητή Άγγελου Κατακουζηνού, οργανώθηκε ωστόσο ένας αγώνας για τη διάσωση του κτιρίου, που περιελάβανε επιστολές διαμαρτυρίας και εκκλήσεις προς την τότε «κυβέρνηση» και κάθε άλλο φορέα που μπορούσε να βοηθήσει ώστε το κτίριο να κηρυχθεί διατηρητέο.

 

Σχετικές επιστολές φέρουν την υπογραφή σημαντικών ακαδημαϊκών και προσωπικοτήτων από τους χώρους της τέχνης, της επιστήμης και του πολιτισμού, όπως των ζωγράφων Γιάννη Τσαρούχη και Σπύρου Βασιλείου, του συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη, των γλυπτών-καθηγητών Γιώργου Μαυροείδη, Δημήτρη Καλαμαρά και Ιωάννη Παππά, και πολλών άλλων. Η πρωτοβουλία ήταν επιτυχής. Στις 11 Μαΐου 1974, η «Προεδρεία της Δημοκρατίας» εξέδωσε ανακοίνωση κηρύσσοντας το «Μέγαρον» διατηρητέο.

 

Φωτογραφία Απόσπασμα επιστολής υπογεγραμμένης από διάφορες προσωπικότητες προς τη Χούντα, με αίτημα την διάσωση του «Μεγάρου Μαυρομιχάλη»

 

Με την απόκτηση του κτιρίου από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι αίθουσες του κτιρίου έχουν φιλοξενήσει πολλές εκδηλώσεις ευρωπαϊκού χαρακτήρα από τους Ευρωβουλευτές, την διοίκηση της Υπηρεσίας και οργανωμένους φορείς. Με τον τρόπο αυτό δίδεται η δυνατότητα στους πολίτες για ενημέρωση τόσο σχετικά με την κοινοβουλευτική δραστηριότητα των Ευρωβουλευτών, όσο και για τις δράσεις που διοργανώνει το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, ως επίσης και για εκδηλώσεις που υποστηρίζονται από το Γραφείο Ενημέρωσης και σχετίζονται με τις πολιτικές και το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Ένας νέος σταθμός στην ιστορία του Μεγάρου είναι το 'Στέκι της Ευρώπης' που εγκαινιάστηκε το Δεκέμβριο του 2015. Το 'Στέκι της Ευρώπης' είναι ένας νέος χώρος συνάντησης σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες του κτιρίου που παραχωρούνται σε άτομα και φορείς κατόχους κάρτας μέλους για πρωτοβουλίες και δράσεις με στόχο την ανάπτυξη διαλόγου για το μέλλον της Ευρώπης.

 

 

Πηγές :

• http://www.europarl.europa.eu/greece/el/το-γραφείο-επικοινωνία/tο-κτίριο-και-η-ιστορία-του
   

•  “K” της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 12/2011

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΑΠΟΥΝΙΟΥ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΑΠΟΥΝΙΟΥ

Το σαπούνι είναι ο πιο παραδοσιακός και αποτελεσματικός τρόπος προσωπικής υγιεινής. Το πρώτο όμως μέσο καθαρισμού που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος ήταν το νερό. Τα άλλα μέσα καθαρισμού εμφανίστηκαν με την πάροδο του χρόνου παράλληλα με την ανθρώπινη εξέλιξη.

Αν και η πραγματική καταγωγή του σαπουνιού δεν έχει ακόμη αποδειχθεί, υπάρχουν διάφοροι μύθοι, ωστόσο γνωρίζουμε ότι κάτι παρόμοιο με το σαπούνι υπήρχε από το 2.300 π.Χ. (κατά άλλους από το 2800 π.Χ.) στους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας. Όμως η ανακάλυψη του σαπουνιού και η χρήση του ως καθαριστικού δεν έγιναν ταυτόχρονα. Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν το σαπούνι αρχικά σαν ένα είδος φάρμακου για τις πληγές και σαν ένα καλλυντικό για τα μαλλιά.

Το πρώτο γνωστό σαπούνι ήταν ένα μείγμα βρασμένου λίπους και στάχτης και το χρησιμοποιούσαν στην Αρχαία Βαβυλώνα για να δημιουργούν χτενίσματα στα μαλλιά (περίπου το 2800 π.Χ).

Γύρω στο 1500 π.Χ, οι Αιγύπτιοι ανέμειξαν ζωικά και φυτικά έλαια με αλκαλικά άλατα για να θεραπεύουν δερματικές παθήσεις και να πλένονται. Ακόμη όμως και στα περίφημα λουτρά της βασίλισσας Κλεοπάτρας της Αιγύπτου το σαπούνι απουσίαζε και τον ρόλο του καθαριστικού είχε μια λευκή άμμος, σαν αλισίβα, με την προσθήκη αιθέριων ελαίων.

Το ίδιο συνέβαινε και στα ρωμαϊκά λουτρά όπου δεν χρησιμοποιούταν το σαπούνι. Οι Ρωμαίοι αργότερα ανακάλυψαν τις φαρμακευτικές του ιδιότητες αλλά η χρήση του δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη.

Το σαπούνι εμφανίστηκε στην Ευρώπη πιθανότατα με την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Τούρκους οι οποίοι το είχαν μάθει από τις Αραβικές φυλές της Αραβικής Ερήμου τις οποίες επίσης είχαν υποτάξει.

Ακόμα, άλλες μεμονωμένες φυλές όπως οι Βίκιγκς και οι Κέλτες φέρονται να το χρησιμοποιούσαν. Γενικά πάντως από τον 13ο αιώνα και μετά αρχίζουν να υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία για την ιστορία του σαπουνιού.

Μέχρι τον 17ο αιώνα, η δημιουργία σαπουνιού είχε γίνει στην Ευρώπη καταξιωμένη τέχνη. Οι κύριοι παραγωγοί ήταν η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία, χώρες που επίσης παρήγαν τις πρώτες ύλες για τα σαπούνια όπως το ελαιόλαδο. Την εποχή εκείνη, τα σαπούνια παράγονταν αναμιγνύοντας φυτικά και ζωικά λίπη, φυτά και αρώματα.

Ως τον 19ο αιώνα, οι μοντέρνες τεχνικές παραγωγής σαπουνιών είχαν αναπτυχθεί και τα σαπούνια μπορούσαν να παραχθούν σε μεγάλα νούμερα, καταλήγοντας στην παραγωγή σαπουνιού όπως την ξέρουμε σήμερα.

Η χρήση του σαπουνιού όπως είδαμε δεν περιλαμβανόταν στις συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων. Όπως μάλιστα μαθαίνουμε από τον αρχαίο Έλληνα βιολόγο Αθήναιο, οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το νερό για την καθαριότητά τους και μετά το λουτρό, στην καθημερινή ζωή τους και ακολουθούσε η τριβή του σώματος με ελαιώδεις αρωματικές ουσίες. Όπως δε αναφέρει ο Θουκυδίδης, στο νερό του λουτρού από την πηγή Καλλιρρόη πρόσθεταν ελαιόλαδο, αμυγδαλέλαιο και καρυδέλαιο.

Παρ’ όλα αυτά σύμφωνα με έναν ελληνικό μύθο, το σαπούνι έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα από το νησί της Λέσβου όπου γινόντουσαν θυσίες ζώων προς τιμήν της θεάς Άρτεμης. Τα νερά, από τις νεροποντές στην περιοχή του ναού, πολλές φορές παρέσερναν τα ζωικά υπολείμματα και τα καμένα λίπη, και τα κατέβαζαν, μαζί με τις στάχτες από τα ξύλα της πυρράς σχηματίζοντας ένα κίτρινο ρυάκι που κατέληγε στο ποτάμι.. Οι ντόπιες γυναίκες, που συνήθιζαν να πλένουν τα ρούχα του νοικοκυριού τους εκεί, παρατηρούσαν ότι πλένοντας τα ρούχα τους, όταν το νερό ήταν κίτρινο, αυτά γινόντουσαν καθαρότερα.

Ο ίδιος μύθος αναφέρει ότι η ποιήτρια Σαπφώ έγραψε για εκείνες τις φορές που παρατηρήθηκε η δράση του κιτρινωπού υγρού και έτσι οι ντόπιοι, τιμώντας την ποιήτρια τους, δημιούργησαν το όρο "Σαπωνοποίηση" (χημικός όρος που περιγράφει τη δημιουργία του σαπουνιού) σαν παράφραση από το όνομά της.

Υπάρχει όμως και η ιταλική εκδοχή του μύθου, σύμφωνα με την οποία τα παραπάνω λάμβαναν χώρα στον ποταμό Τίβερη, στους πρόποδες του όρους Σάπο, όπου έπλεναν τα ρούχα τους οι αρχαίες Ρωμαίες. Το σαπούνι (σάπων) πήρε το όνομά του από το βουνό.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου του 14ου στη Γαλλία, το πλύσιμο με σαπούνι συνδέθηκε με ένα παράδοξο περιστατικό. Λέγετε ότι βασιλιάς Λουδοβίκος καρατόμησε 3 σαπωνοποιούς γιατί είχαν φτιάξει μια πλάκα από σαπούνι που ερέθισε το ευαίσθητο βασιλικό δέρμα του! Μπροστά στην απόγνωση οι εναπομείναντες 4 σαπωνοποιοί ενώθηκαν και εφηύραν μια μέθοδο για να παρασκευάσουν σαπούνι απαλότερο και απαλλαγμένο από βλαβερά στοιχεία. Σύμφωνα με αυτή την μέθοδο χρειαζόταν περίπου ένας μήνα για την παραγωγή μιας μόνο πλάκας σαπουνιού!

Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος που παρασκευάζεται βιομηχανοποιημένο σήμερα. Οι σημερινοί νόμοι επιβάλουν να αναγράφονται τα συστατικά του κάθε τύπου σαπουνιού στην λατινική τους ονομασία η οποία δυστυχώς δεν είναι κατανοητή στους περισσότερους από εμάς.

Δεν θα σας κουράσω με δύσκολα ονόματα και χημική επιστημονική ονομασία. Το μόνο που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι ότι τα περισσότερα σαπούνια που κυκλοφορούν στην αγορά έχουν σαν βασικό συστατικό το Sodium Lauryth (Laureth) Sulfate η το Sodium Tallowate (σαπονοποιημένο ζωικό λίπος) είτε πρόκειται για καλλυντικό σαπούνι είτε για καθαριστικό γενικής χρήσης.

Η νέα τάση στην Αμερική και στην Ευρώπη είναι η επαναφορά του χειροποίητου σαπουνιού τουλάχιστον για την χρήση του από την οικογένεια.

Στην Ελλάδα καθώς και σε μερικές ακόμα χώρες της Μεσογείου είμαστε λίγο πιο τυχεροί γιατί είναι αρκετά εύκολο να βρούμε σαπούνια φτιαγμένα με ελαιόλαδο έστω και αν η επεξεργασία δεν είναι πλέον η παραδοσιακή, έστω και αν αναγκαστικά λόγω της ζήτησης και της κατανάλωσης γίνεται προσθήκη διαφόρων χημικών συστατικών…

Πηγές:

http://www.bionews.gr/

 http://www.valentine.gr/soap-history_gr.php

http://www.oliveoilsoapagno.gr/history_gr.htm

ΠΩΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΣΑΠΟΥΝΙ

Αν θέλουμε να κρατήσουμε μακριά τα μικρόβια, το συχνό και σχολαστικό πλύσιμο των χεριών μας είναι η πιο ενδεδειγμένη προστασία. Στα σούπερ μάρκετ και τα καταστήματα καλλυντικών βρίσκουμε όλων των ειδών τα σαπούνια: υγρά, σε σκόνη, αρωματικά, κρεμοσάπουνα, με ήπια αντισηπτική δράση. Εμείς προτείνουμε να φτιάξετε το δικό σας.

Φτιάχνοντας το δικό μας σαπούνι αποφεύγουμε αρκετές χημικές ουσίες, όπως τις Sodium Laureth Sulfate, EDTA. Triclosan, μερικές από τις οποίες είναι ύποπτες για αναπνευστικά και δερματικά προβλήματα.

ΦΤΙΑΞ' ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ!

Τα απαραίτητα υλικά για τη σαπωνοποίηση είναι:

1) Ελαιόλαδο ή συνδυασμός φυτικών λαδιών (ελαιόλαδο, σουσαμέλαιο, αμυγδαλέλαιο, λάδι καρύδας, φοινικέλαιο κ.ά.)

2) Καυστική σόδα ή υδροξείδιο του νατρίου (ΝaΟΗ) ή καυστική ποτάσα ή υδροξείδιο του καλίου (ΚΟΗ). Αν και οι ουσίες αυτές ανήκουν χημικά στην κατηγορία των βάσεων, είναι καυστικές και θέλουν μεγάλη προσοχή κατά τη χρήση. Δεν αγοράζουμε καυστική σόδα από καθαριστήριο, καθώς περιέχει κι άλλα συστατικά που δεν θέλουμε στο σαπούνι μας.

3) Αποσταγμένο νερό ή και γάλα.

4) Κερί μελισσών, μέλι, βρώμη.

5) Αιθέρια έλαια.

Ανακατεύουμε σ' ένα σκεύος πυρέξ μ' ένα ξύλο τους κρυστάλλους ΝaΟΗ στο νερό (μαζί και με το γάλα, αν το περιλαμβάνει η συνταγή μας) προσεκτικά και έχοντας πάρει μέτρα ασφαλείας (γάντια, μακριά μπλούζα, μάσκα), χωρίς να αναπνέουμε τους ατμούς που αναδύονται, μέχρι να γίνει ένα καθαρό υγρό. Διατηρούμε το διάλυμα σε θερμοκρασία 55-60 βαθμών Κελσίου. Ζεσταίνουμε στην ίδια θερμοκρασία τα έλαια (σε πυρέξ, γυάλινο ή ανοξείδωτο). Προσεκτικά και ανακατεύοντας συνέχεια με μια ξύλινη κουτάλα (όχι μεταλλική), προσθέτουμε το νερό με το ΝaΟΗ στα λάδια.

Συνήθως, έπειτα από 20 λεπτά, το μείγμα θα πήξει. Λίγο πριν από το σημείο αυτό, προσθέτουμε το κερί μελισσών, το μέλι, τη βρώμη και τα αιθέρια έλαια.

Αδειάζουμε το μείγμα στη φόρμα (ξύλινη ή πλαστική, όχι μεταλλική) και σκεπάζουμε με μια πετσέτα. Έπειτα από 1-2 μέρες, βγάζουμε το σαπούνι από τη φόρμα, το κόβουμε και το αφήνουμε σε ευάερο, σκοτεινό μέρος για 2 μήνες για να ωριμάσει.

Δεν χρειάζονται συντηρητικά. Μπορούμε να προσθέσουμε φρέσκα φρούτα ή λαχανικά.

Τότε πρέπει επίσης να προσθέ­σουμε αντιοξειδωτικές ουσίες, όπως βιταμίνες A, C και Ε. Πλούσιες πηγές αυτών των βιταμινών είναι το λάδι καρότου και το εκχύλισμα σπόρων γκρέιπφρουτ.

Πηγή:

Περιοδικό «ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ»

Τ.2082/2010

Η Λέσβος και το σαπούνι

Η Λέσβος στα τέλη του 10ου αιώνα είχε εξελιχθεί σε κέντρο της βιομηχανικής παραγωγής σαπουνιού από ελαιόλαδο. Υπήρξε το πρώτο βιομηχανικό κέντρο στο Αιγαίο που είχε εξειδικευθεί στα τέλη του 19ου αι. στην παραγωγή ελαιοσαπώνων με τις σύγχρονες τεχνικές και διέθετε τα προϊόντα της στη μεγάλη αγορά της Κωνσταντινούπολης, στα μικρασιατικά παράλια και στις μαυροθαλασσίτικες πόλεις. Οι εμπορικές γνώσεις και τα δίκτυα που είχαν οι Λέσβιοι επιχειρηματίες συνέβαλαν στην αναβάθμιση και εξειδίκευση της μεταποιητικής τους δραστηριότητας. 

Στο νησί το 1912 λειτουργούσαν 113 ατμοκίνητα ελαιοτριβεία. Δίπλα σ’ αυτά υπήρχαν μικρά σαπωνοποιεία αλλά και ανεξάρτητες μονάδες μεγάλης παραγωγής που στεγάζονταν σε τριώροφα πέτρινα κτίρια, στις περιοχές της Μυτιλήνης, του Πλωμαρίου, του Περάματος και του Πολιχνίτου. Είχε το προνόμιο να διαθέτει επιτόπου την πρώτη ύλη, το λάδι

Οι πρώτοι σαπωνοπαραγωγοί στη Λέσβο ήταν έμποροι. Η εμπειρία τους στην ακτοπλοΐα και η γνώση τους για τις θαλάσσιες εμπορικές οδούς τους επέτρεψαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους κατ’ ευθείαν στις αγορές της Ανατολής. Όπως οι Έλληνες επιχειρηματίες σε άλλους κλάδους, βασίστηκαν σε ένα καλά ανεπτυγμένο οικογενειακό δίκτυο σε όλα τα μεγάλα λιμάνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι απόγονοι αυτών των εμπόρων και των ναυτικών είχαν ειδικευτεί στη χημεία στις ευρωπαϊκές σχολές και είχαν σπουδάσει μεθόδους παραγωγής στη Μασσαλία, το ευρωπαϊκό κέντρο παρασκευής σαπουνιού. Οι οικογένειές τους σχημάτιζαν μια συνεκτική ανώτερη τάξη στη Λέσβο και έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή του νησιού.

Η χρυσή εποχή του σαπουνιού στη Λέσβο ήταν ανάμεσα στο 1875 και το 1895. Η παραγωγή του νησιού εκείνη την περίοδο έφτασε στην ετήσια παραγωγή 3.800 τόνων. Μέχρι το 1909 η παραγωγή είχε μειωθεί στο μισό αυτής της ποσότητας. Μετά το 1912 η βιομηχανία παρασκευής σαπουνιού ελαττώθηκε ακόμη περισσότερο, αλλά οι συναλλαγές με τις αγορές της Ανατολής διήρκεσαν μέχρι το 1922, οπότε περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες της Μικράς Ασίας εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, οι παραγωγοί και οι έμποροι της Λέσβου αποκόπηκαν από τις τοποθεσίες παραγωγής στη Μικρά Ασία και τη Μαύρη Θάλασσα, έχασαν το δίκτυο διανομής στην Κωνσταντινούπολη και στην Τραπεζούντα, καθώς και τους πελάτες τους στη Σμύρνη και στις άλλες παράκτιες πόλεις της Τουρκίας. Την ίδια περίοδο, οι περισσότεροι από τους απομακρυσμένους παραγωγούς σαπουνιού στη Λέσβο είχαν μετακομίσει στον Πειραιά και άλλα μέρη και είχαν στραφεί στην ελληνική αγορά.

Από τις μεγαλύτερες σαπωνοποιίες την εποχή της ακμής ήταν των Αδελφών Γεωργαντέλλη και των οικογενειών Μεταξά και Μιχαλέλλη ή Παπουτσάνη. Οι Αφοί Γεωργαντέλλη, που διέθεταν ένα πολύ καλά οργανωμένο δίκτυο στις αγορές της Μαύρης Θάλασσας και εγκαταστάσεις στην Τραπεζούντα, την Αμισό και στη Θεσσαλονίκη. Στις αρχές του 20ού αι. οι ετικέτες τους, όπως και οι ετικέτες άλλων οικογενειών του Πλωμαρίου, όπως των οικογενειών Μεταξά, Μιχαλέλλη ή Παπουτσάνη, ακόμη αντανακλούσαν την αισθητική των Οθωμανών, που ήταν η κύρια πελατειακή ομάδα για τους παραγωγούς της Λέσβου. Μετά την ένωση της Λέσβου με το σύγχρονο ελληνικό κράτος η εικόνα άρχισε να αλλάζει σιγά σιγά: τα αραβικά μοτίβα εξαφανίστηκαν και φιγούρες εμπνευσμένες από την αρχαία Ελλάδα πήραν τη θέση τους. Έτσι, σε μια ετικέτα των Αφών Γεωργαντέλλη, που διαφήμιζε ένα «savon de toilette» στα ελληνικά και στα γαλλικά, εμφανίστηκε η μορφή μιας αρχαιοελληνικής θεάς, η οποία κρατούσε ένα σταυρό, που συμβόλιζε την ένωση με τη μητέρα πατρίδα, ενώ μερικά νομίσματα απεικόνιζαν τον Ερμή και άλλους αρχαίους θεούς .

      

Τα αρωματικά σαπούνια του Αλκαίου Μεταξά από την άλλη πλευρά, τα οποία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στα ανώτερα εισοδήματα της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, είχαν ετικέτες που μιμούνταν παριζιάνικα μοντέλα ή απεικόνιζαν τοπία της κεντρικής Ευρώπης. Το μικρό εργοστάσιο του Αλκαίου Μεταξά ήταν ειδικευμένο στην παραγωγή αρωματικών σαπουνιών. Μετέτρεπε αγνά σαπούνια σε αρωματικά με τη μέθοδο της αναδιάλυσης, προσθέτοντας τα κατάλληλα αρώματα και χρώματα ή παρασκευάζοντας το σαπούνι απ’ ευθείας από λιπαρές ουσίες και αρώματα. Η υψηλά ειδικευμένη παραγωγή του στόχευε στις υψηλότερες εισοδηματικές τάξεις της Λέσβου, της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης. Η επιχείρηση του Μιχαλέλλη παρήγε το «σαπούνι της βασίλισσας Αριάδνης», το οποίο προοριζόταν για την αμερικανική αγορά.

Η παραγωγή σαπουνιού στο Πλωμάρι και στο υπόλοιπο νησί μετά το 1912 σταδιακά συρρικνώθηκε δραματικά. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ’50 και ’60 στον 20ό αι., όταν τα σαπούνια παγκοσμίως έχασαν έδαφος από τα απορρυπαντικά, τα σαμπουάν και τα υγρά σαπούνια, έμειναν μόνο τρία παραδοσιακά εργαστήρια σαπουνιού στη μικρή κωμόπολη, η οποία στα τέλη του προηγούμενου αιώνα γνώρισε μεγάλη ακμή στην παραγωγή και εμπορία σαπουνιού. Παρήγαγε κοινά και αρωματικά σαπούνια και τα διοχέτευε στην αγορά της Σμύρνης, στην Πόλη, στα νησιά του Αιγαίου και στα εμπορεία της Μαύρης Θάλασσας.

Πηγές: 

1) Ευρυδίκη Σιφναίου, «Άρωμα σαπουνιού. Ετικέτες, σφραγίδες και κασετίνα σαπουνιών από σαπωνοποιία της Λέσβου 1890-1950», Έκδοση Εταιρία Αρχιπέλαγος, Αθήνα 2000.

2) Christian Gonsa, «Λέσβος. Αγνό σαπούνι», περιοδικό «γεωτρόπιο», τεύχος 304/11-2-2006]

http://www.biosecrets.gr/