Κωστής Παπαδάκης, Κρητικός ο πρώτος νεκρός δημοσιογράφος του πολέμου (4.11.1940)

Κωστής Παπαδάκης : Ο πρώτος νεκρός δημοσιογράφος  του πολέμου

4.11.1940

Ο πρώτος νεκρός δημοσιογράφος κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο είναι ο έφεδρος ανθυπολοχαγός μηχανικού Κωστής Παπαδάκης. Στις 4 Νοεμβρίου 1940, πέφτει ηρωικά στο Νεστόριο της Μακεδονίας.

Ο Κωστής Παπαδάκης γεννήθηκε στο Βάτο, ένα μικρό χωριό του Ρεθύμνου, το 1911, μα πέρασε όλα τα σχολικά του χρόνια στην πόλη του Ρεθύμνου, όπου ο πατέρας του εργαζόταν στο δικαστικό κλάδο.

Από μαθητής ξεχώρισε για την ευστροφία του, την αγάπη του για μάθηση, για τη μελέτη πολλών εξωσχολικών βιβλίων, τις πρωτοβουλίες του στη σχολική ζωή.

 

Μαθητής ακόμα άρχισε να αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο, με το ψευδώνυμο “Κωστής Πάλμης” και δημοσίευσε την πρώτη και μοναδική του ποιητική συλλογή.

Στην Αθήνα φοίτησε και τελείωσε τη Νομική Σχολή. Παράλληλα με τη μεγάλη όρεξη που είχε ήδη για τη δημοσιογραφία, άρχισε να εργάζεται στο “Ελεύθερο Βήμα” όπου ο Λαμπράκης, διακρίνοντας ήδη τις ιδιαίτερες ικανότητές του τον αγκάλιασε με στοργή και προώθησε τις φιλοδοξίες του.

Τον Σεπτέμβρη του 1940 τον έστελνε στο Λονδίνο, ανταποκριτή της εφημερίδας. Μα τον πρόλαβε ο πόλεμος. Έπρεπε τώρα να φύγει για το Μέτωπο, σαν πολεμικός ανταποκριτής. Ο ίδιος όμως με δική του πρωτοβουλία κατετάγη στο στρατό, σαν έφεδρος αξιωματικός του μηχανικού.

Στις 4 Νοεμβρίου, μια βδομάδα μόλις από την έναρξη του πολέμου σκοτώθηκε στο Νεστόριο, κοντά στην Καστοριά, όπου υπάρχει ο τάφος του.

Η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), όπου υπάρχει το αρχείο του, μαζί με την πρώτη και μοναδική ανταπόκρισή του, από το Μέτωπο, τον τίμησε με μετάλλιο και άλλες εκδηλώσεις.

Η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον δημοσιογράφο Κωστή Παπαδάκη πραγματοποιήθηκε στη Μακεδονία και όχι στην γενέτειρά του, την Κρήτη τον Μάρτιο του 2009 σε συνεργασία του Δήμου Νεστορίου και της ΕΣΗΕΑ. 

Ο Κωστης Παπαδάκης στην πρώτη του πολεμική ανταπόκριση από το μέτωπο στην εφημερίδα του το «Ελεύθερον Βήμα» έγραφε:

«…ΚΑΠΟΥ εις το Μέτωπον 3 Νοεμβρίου 1940. Επτά μέρες τώρα και επτά νύχτες πολεμούμε. Τα κανόνια μας, τα πολυβόλα μας, τ’ αεροπλάνα μας, τ’ αδέλφια μας, όλοι εμείς, που αποτελούμε τον ελληνικό στρατό με ψυχή γεμάτη θάρρος κι αυτοπεποίθηση πολεμούμε… Θα νικήσουμε έναν εχθρό μεγαλύτερο και δυνατότερο από μας. Για να δείξουμε σ’ όλους τους λαούς το δρόμο της ελευθερίας και της τιμής… Ας μάθουν όλες οι μανάδες, που έχουν παιδιά στα σύνορα, πως πρέπει να είναι υπερήφανες, γιατί στα παιδιά τους έλαχε ο κλήρος να δείξουν στον κόσμο πως η ελευθερία δε χαρίζεται από κανέναν, αλλά παίρνεται με το σπαθί…».

ΑΠΕ ΜΠΕ

Πηγή

ekriti.gr