Παράδοση
και εθνική συνείδηση
Εις τα ιδανικά κάθε Έθνους
περιλαμβάνεται πάντοτε και η διαφύλαξη, η συνέχιση και η ολοκλήρωση των
παραδόσεων του. Αυτό είναι κάτι το αυτονόητο. Διότι κάθε Έθνος χωρίς την δική
του παράδοση, δεν είναι δυνατό να υπάρξει και να επιβιώσει. Και λέγοντας Έθνος θεωρούμε
ότι αυτό αποτελείται από ένα σύνολο ανθρώπων με κοινότητα γλώσσας, χώρου,
οικονομίας και συνείδησης. Από τα χαρακτηριστικά αυτά το κυριότερο είναι το τελευταίο:
η κοινή συνείδηση.
Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν
την ίδια γλώσσα και όμως δεν ανήκουν στο ίδιο Έθνος, λ.χ. οι Άγγλοι, οι
Ιρλανδοί, οι Αμερικανοί. Και αντίστροφα. Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές
γλώσσες οι οποίοι όμως αποτελούν ένα Έθνος όπως οι Ελβετοί. Υπάρχουν άνθρωποι
διάσπαρτοι στον κόσμο, δηλαδή χωρίς κοινό έδαφος, οι οποίοι όμως αποτελούν ένα εθνικό
σύνολον όπως λ.χ. ο απόδημος και ο αλύτρωτος Ελληνισμός ή όπως οι ανά τον κόσμο
διάσκορπισμένοι Εβραίοι.
Έτσι καταλήγουμε στο ότι σε καμιά περίπτωση δεν
μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι που να αποτελούν Έθνος, χωρίς να έχουν την δική
τους ενιαία και ιδιαίτερη εθνική συνείδηση. 'Εάν έχουν τα πάντα κοινά (γλώσσα,
έδαφος, οικονομία, κρατική οργάνωση, θρησκεία κλπ.) άλλα δεν έχουν κοινή εθνική
συνείδηση, εάν δηλαδή δεν πιστεύουν οι ίδιοι με όλη την δύναμη της ψυχής των ότι
αποτελούν ένα ιδιαίτερο Έθνος, τότε πράγματι, δεν αποτελούν εθνικό σύνολον. Και
αντίστροφα. Ακόμη και εάν λείπουν όλα τα άλλα συνεκτικά στοιχεία (έδαφος,
γλώσσα, ενιαίο κράτος, κοινή θρησκεία), αλλά υπάρχει η κοινή συνείδηση, υπάρχει
η πίστη ότι, αποτελούν μίαν ιδιαίτερη εθνική οντότητα, τότε, αυτοί οι άνθρωποι
αποτελούν οπωσδήποτε ένα Έθνος.
Το ουσιαστικό λοιπόν στοιχειό
για την ύπαρξη και επιβίωση των Εθνών είναι η εθνική συνείδηση. Χωρίς αυτήν, τα
έθνη διαλύονται και χάνονται. Με αυτήν υπάρχουν, διατηρούνται, επιβιώνουν,
συνεχίζουν την πορεία τους.
Αλλά πώς δημιουργείται αυτή η ενιαία εθνική συνείδηση; Η απάντηση
είναι μία: Με την παράδοση. Η ενιαία παράδοση διαμορφώνει βαθμιαία την
κοινότητα της συνείδησης επί της οποίας και θεμελιώνεται η ύπαρξη των εθνών.
Για αυτό ακριβώς τον λόγο για
το Έθνος η διαφύλαξη, συνέχιση και ολοκλήρωση της ιδιαίτερης δικιάς του παράδοσης,
αποτελεί συστατικό στοιχειό του «είναι» του με το όποιον επιθυμεί
να διατηρήσει την ιδιαίτερη οντότητα του και να επιβίωση μέσα στην αιωνία ροή του
χρόνου. Η παράδοση είναι στοιχείο της ύπαρξης του.
Τα έθνη τα οποία πλήττονται
από την θανατηφόρα κατάρα της παρακμής, αποκόπτονται από την παράδοσή τους. Την
λησμονούν. Την εγκαταλείπουν. Μεταβάλλουν τελείως τρόπο ζωής. Απαρνούνται το
παρελθόν τους. Το χλευάζουν ή το θάβουν. Χάνουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους.
Και χάνονται μοιραία και τα ίδια. Καταρρέουν μέσα σε ένα τέλμα κοσμοπολιτισμού και βαδίζουν στον όλεθρο καθώς
υιοθετούν ένα κακώς εννοούμενο, απάτριδα διεθνισμό και παύουν να υφίστανται σαν
ξεχωριστή εθνική οντότητα.
Τί είναι όμως η παράδοση που γέννα την ενιαία συνείδηση σε ένα σύνολον ανθρώπων και τους μεταμορφώνει σε
έθνος; Παράδοση είναι το αποτέλεσμα μιας κοινής ζωής δια μέσου της ιστορίας.
Έτσι ένα
σύνολο ανθρώπων για λόγους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, διαμορφώνουν
μίαν κοινή ζωή διαμέσου των αιώνων. Συνδέονται με ένα πλήθος συνδετικών κρίκων.
Κοινές αντιλήψεις, προσπάθειες, δοκιμασίες, κοινά επιτεύγματα, κατορθώματα και
δράματα. Κοινά ήθη και έθιμα. Κοινά τραγούδια. Κοινοί χοροί. Κοινή ηθική. Κοινοί
μύθοι. Κοινοί τρόποι ζωής. Όλα αυτά πηγάζουν μέσα από την κοινή τους τύχη και από τα
κοινά τους πεπρωμένα και τους οδηγούν σε κοινότητα επιδιώξεων και ιδανικών, σε
κοινότητα πίστης και συνείδησης.
Ο μέγας χρόνος σφυρηλατεί σιγά—σιγά στο καμίνι
του, την παράδοση κάθε λαού. Και αύτη, διαμορφώνει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία
του, την δική του αντίληψη για την ζωή,
του δίνει τελικά την ιδιαίτερη συνείδηση που τον ανεβάζει στο επίπεδο του Έθνους.
Εμείς οι Έλληνες, έχουμε μια
εξόχως μεγάλη, εντόνως ιδιαίτερη και υψηλού επιπέδου Εθνική Παράδοση. Δύο είναι
οι πηγές της:
Η Κλασσική Αρχαιότητα και ο
Χριστιανισμός, που συναντιούνται σε ένα καίριο σημείο. Στο αίτημα της ουσιαστικής
ελευθερίας για κάθε άνθρωπο και της δικαιοσύνης για το σύνολο των ατόμων. Αυτή η
παράδοση, η αποκλειστικά δικιά μας, δίνει στο Έθνος μας την δυνατότητα να συνεχίζει
την αυτόνομη ύπαρξη του μέσα στην Ιστορία σαν ιδιαίτερη εθνοπολιτιστική και ηθικοσυνειδησιακή
οντότητα, και δικαιώνει τον Ελληνισμό κατά κύριο λόγο ιστορικά, ηθικά και
πνευματικά. Δηλαδή δικαιώνει την πνευματική του ύπαρξη, την ύπαρξη μιας Ελληνικής
Συνείδησης.
Μέσα στα χρόνια της Παγκοσμιοποίησης
και των αμφιλεγόμενων πολιτικών αποφάσεων κύρια υποχρέωσή μας θα πρέπει να
είναι η συνέχιση των Παραδόσεων του έθνους μας, η καλλιέργεια της πολιτιστικής
μας κληρονομιάς μας, η διαφύλαξη και προστασία της ιστορίας μας και η επιδίωξη
του ηθικού μας μεγαλείου.
Με αυτόν τον τρόπον θα διαφυλάξουμε
την εθνική μας προσωπικότης. Θα αποφύγουμε την αποκοπή μας από την ιστορική μας
συνέχεια γιατί αυτό είναι για όλα τα
έθνη, το πλέον θανάσιμο αμάρτημα.
Με τον σεβασμό και την προσήλωση στις παραδόσεις
μας συνειδητοποιούμε την εθνική μας μοναδικότητα. Ανανεώνουμε τα πεπρωμένα μας.
Ξαναγαπούμε τον ελληνικό εαυτόν μας. Ο παραδοσιακός ελληνικός τρόπος ζωής,
είναι ένας ιδιαίτερος τύπος ζωής που ισορροπεί το πνεύμα και την ύλη.
Η παράδοσή μας είναι ελευθερόφιλη,
διαλεκτική, αρμονική, ηθική, ανθρωπιστική και οδηγεί σε ένα υπόδειγμα ζωής για ανθρώπους
ελευθέρους, ηθικούς, πνευματικούς και ολοκληρωμένους.
Υπόδειγμα για την
ανθρωπότητα υπήρξαμε εμείς οι Έλληνες κατά το παρελθόν. Και με την πίστη μας στην
παράδοση της φυλής μας μπορούμε να ξαναγίνουμε.
κγ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου