Τα
δικαιώματα…
Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Ο «γηραιός λέων» του
ιταλικού σοσιαλισμού, ο Πιέτρο Νένι, έγραφε στο ημερολόγιό του την Πρωτοχρονιά
του 1942: «Ανακρίνω τον εαυτό μου τούτη την αρχή του χρόνου. Άραγε, πρέπει να
περιμένουμε χειρότερα; Δύσκολο να φανταστεί κανείς χρονιά τρομερότερη απ’ αυτή
που πέρασε…».
Μετά από 76 χρόνια, για
εμάς στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο τρομερή η χρονιά που πέρασε. Περιμένουμε και τα
χειρότερα. Η κυβέρνηση, κατά διαταγήν των ξένων κατακτητών, θα μας φορτώσει με
1,8 δισ. νέα μέτρα, με μείωση των κύριων συντάξεων κατά 40%, με πλειστηριασμούς
κατοικιών και άλλα παρανοϊκά βάρη, τα οποία αδυνατούν να σηκώσουν στις πλάτες
τους οι ήδη εξαθλιωμένοι πολίτες. Αυτοί που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να
βρεθούν άστεγοι –χάριν των τραπεζών– και να μεταβληθούν σε «αδέλφια του
δρόμου», όπως περιέγραφε τους φτωχούς συμπατριώτες του στον Μεσοπόλεμο ο
γερμανός δημοσιογράφος Joseph Roth. Ο Νένι είχε σίγουρα προαίσθημα για
χειρότερα δεινά (αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι τον επόμενο χρόνο η κόρη του
Βικτώρια θα χανόταν στο Άουσβιτς). Κατεχόμενος από μαύρα πέπλα ανησυχίας, ο κορυφαίος
ιταλός σοσιαλιστής σημείωνε στο ημερολόγιό του: «Αξίζει καλύτερα να μην
αναζητάει κανείς να τραβήξει την κουρτίνα του μέλλοντος. Τώρα, κάθε μέρα
μετράει για αιώνας…».
Τρέμουμε κι εμείς να
τραβήξουμε την «κουρτίνα του μέλλοντος» μπροστά σε αυτά που μας περιμένουν από
την… «αριστερή» κυβέρνηση. Και είναι αλήθεια ότι «κάθε μέρα μετράει για αιώνας»
όταν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Τα οικονομικά «Άουσβιτς», πάλι των ίδιων
Γερμανών, δεν μας αφήνουν ελπίδες ζωής. Ενώ ανατέλλει το 2018, με θλίψη σκεφτόμαστε
ότι, αντί να ατενίζουμε το μέλλον, γυρίσαμε… 120 χρόνια πίσω, στο 1898! Τότε
που πάλι υπήρχε εργασιακός Μεσαίωνας. Και επειδή με σύστημα είχαν καταπατηθεί
οι στοιχειώδεις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών, ιδρύθηκε η γαλλική
Ένωση υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου – μητέρα όλων των
αντίστοιχων Ενώσεων στον ευρωπαϊκό χώρο. Βεβαίως, αφορμή για τη σύσταση αυτής
της Ενώσεως υπήρξε η πασίγνωστη «υπόθεση Ντρέιφους», που συνετάραξε τη Γαλλία
επί δέκα περίπου χρόνια και απετέλεσε το μεγαλύτερο γεγονός της Γ’ Γαλλικής
Δημοκρατίας. Εξηγέρθησαν τότε, προς υπεράσπιση του γάλλου αξιωματικού που
κατεδικάσθη αδίκως ως προδότης, σημαντικοί άνθρωποι της Γαλλίας. Πολιτικοί όπως
ο Κλεμανσό, πνευματικοί όπως ο Ζολά, εργατικοί ηγέτες όπως ο Ζορές. Όλοι αυτοί
έκαναν να κυριαρχήσει η πίστη ότι η τιμή της Δημοκρατίας είναι η Δικαιοσύνη.
Συγχρόνως, όμως, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι αγωνίσθηκαν για να
καταργηθούν τα εμπόδια στην οικονομική άνοδο των εργαζομένων. Μάλιστα, ο Ζορές
προφητικά διεκήρυττε: «Εάν η Ευρώπη δεν γίνει σοσιαλιστική, με κάθε κράτος να
κρατά τη γλώσσα και τις παραδόσεις του, και να μην έχει αρπαχτικές βλέψεις,
τότε δεν θα έχει ευτυχισμένο μέλλον…».
Στην Ελλάδα μια τέτοια
Ένωση ιδρύθηκε την άνοιξη του 1936, με πρωτοβουλία ομάδος επιστημόνων, ανθρώπων
των γραμμάτων και πολιτευτών, με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Σβώλο. Στο Συμβούλιο
μετείχαν ο καθηγητής Νίκος Βέης, ο Στρατής Σωμερίτης, ο Βεγλερής, ο
Θεοδωρόπουλος, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Αιμίλιος Βεάκης και πολλοί άλλοι.
Γραμματέας εξελέγη ο Ηλίας Τσιριμώκος. Η ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του
Ανθρώπου και του Πολίτου δεν είχε ανάγκη να πάει μακριά για να αναζητήσει
δικαίωση. Τη βρήκε μέσα στο ελληνικό Σύνταγμα και έταξε ως σκοπό «την
υπεράσπισιν, εξασφάλισιν και προαγωγήν» της προσωπικής ελευθερίας και όλων των
ελευθεριών που προστατεύει το Σύνταγμα της Ελλάδος: Ελευθερίες που ανήκουν στον
λεγόμενο «κλασικό κατάλογο ελευθεριών», χωρίς τις οποίες ούτε Δημοκρατία ούτε
Κράτος Δικαίου μπορεί να υπάρξει.
Όλα αυτά στις μέρες μας
εξαφανίσθηκαν. Δεν το λέω μόνον εγώ. Το έχουν διακηρύξει και στοιχειοθετήσει
διακεκριμένοι επιστήμονες, όπως ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Βασ.
Νικόπουλος, ο καθηγητής κ. Γιώργος Κασιμάτης και άλλοι. Ο λαός –εξαιτίας της Ευρωπαϊκής
Ένωσης– δεν είναι πλέον ο «αφέντης του σπιτιού του», στο οποίο κανείς δεν
μπορεί να μπει χωρίς την άδειά του.
Ο λαός έχει τεθεί στο
περιθώριο. Και όχι απλώς στο περιθώριο, αλλά με διαταγή των ξένων δανειστών οι
εγχώριοι υπηρέτες τους αρπάζουν τις πρώτες κατοικίες των πολιτών και την
περιουσία τους, για να τους εξαθλιώσουν και να τους πετάξουν στον δρόμο. Η
Ελλάδα δεν έχει πλέον το κυριαρχικό δικαίωμα (το οποίο έχει εξ ορισμού κάθε
ανεξάρτητο κράτος) να διαχειρίζεται όπως αυτή θέλει τον όποιο εθνικό της
πλούτο. Ως υποτελής πλέον χώρα, «οφείλει» να ακολουθεί τις εντολές των
αιμοσταγών δανειστών της, οι οποίοι είναι οι οικονομικώς αλλά και πολιτικώς
κυρίαρχοι αυτού του τόπου. Και ο Αλέξης Τσίπρας καμαρώνει διότι θα είναι
«πρωθυπουργός» ενός λαού ζητιάνων.
Η νομική κυριαρχία μας
έχει σβήσει. Οι διακεκριμένοι καθηγητές και νομικοί που προαναφέραμε από την
πρώτη στιγμή έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για τις συμβάσεις που
υπεγράφησαν. Είναι νομικά ανυπόστατες και ως τέτοιες δεν παράγουν έννομα
αποτελέσματα. Την πραγματική εξουσία στην υποτελή πλέον Ελλάδα ασκούν από
κοινού το περιβόητο ΔΝΤ, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και η γερμανοευρωπαϊκή
ένωση. Οι τρεις αυτοί νέοι κατακτητές μας, προκειμένου να ασκούν
αποτελεσματικότερα την κατοχική τους εξουσία στη χώρα μας, συνέστησαν την
αισχρή «τρόικα», στην οποία λογοδοτεί η κατοχική «κυβέρνηση» για την πιστή
εφαρμογή των διαταγών των αποικιοκρατών και προσαρμόζεται δουλικά στις ορέξεις
τους.
Η εξαχρείωση των
«πολιτικών» μας έφθασε στο σημείο να αποκαλούν αυτούς τους ξένους άρπαγες
«θεσμούς»! Δεν είναι δυνατόν η Ιστορία της Ελλάδος, που είναι γεμάτη από «ΟΧΙ»
και αντίσταση κατά του οποιουδήποτε σφετεριστή της εθνικής μας κυριαρχίας, να
συγχωρήσει εκείνο το εμετικό «ΝΑΙ», το οποίο εν καιρώ ειρήνης είπε η ελληνική κυβέρνηση
στους οικονομικούς εισβολείς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η γαλλική εφημερίδα «Le
Monde» έγραψε: «Η ‘‘τρόικα’’ της Ελλάδος είναι οι ‘‘άνδρες με τα μαύρα’’, που
θυμίζουν στους Έλληνες παλιές κατοχικές ημέρες…». Ο καθηγητής κ. Γιώργος
Κασιμάτης εγκαίρως είχε προειδοποιήσει για τους ευρύτερους στόχους της
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ οικονομικής δέσμευσης της Ελλάδας. Και ανέφερε συγκεκριμένα ότι
οι δανειστές θα κινούσαν τη δικαστική λειτουργία για την αναγκαστική εκτέλεση
των «δικαιωμάτων» τους πάνω στα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών. Και μάταια
εφώναζε: «Σκοπός της δέσμευσης είναι η οικονομική και πολιτική χειραγώγηση της
Ελλάδας ως εθνικού κράτους, ώστε η οικονομία και η πολιτική να περάσουν στην
πλήρη εξουσία του πολυεθνικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού αντίστοιχα…». Και
διευκρίνιζε ότι η χειραγώγηση η οποία εκτελείται μέσω της απάνθρωπης «τρόικας»
πραγματοποιείται σε τρεις τομείς: α) στη δημόσια περιουσία, β) στην οικονομική
πολιτική μέσω του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής, γ) στον γεωπολιτικό
τομέα, μέσω της συνεργασίας ισχυρών κρατών με το υπερεθνικό χρηματοπιστωτικό
σύστημα, για γεωπολιτικούς σκοπούς.
Η παλιά Ένωση των
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου του 1936, που προαναφέραμε, έζησε πολύ
λίγους μήνες, ακριβώς όσο και οι ελευθερίες, που κατελύθησαν στις 4 Αυγούστου
του ίδιου χρόνου, οπότε διελύθη η Ένωσις και ο πρόεδρός της, ο Αλ. Σβώλος, πήρε
τον δρόμο της εξορίας. Επρόλαβε η Ένωση να προβεί σε μια σειρά από έντονα
διαβήματα, στο πλαίσιο των σκοπών της, και να οργανώσει τέσσερις διαλέξεις. Ανάμεσα
σε αυτές ήταν και η διάλεξη του Ηλία Τσιριμώκου με θέμα: «Η κρίσις της
πολιτικής ελευθερίας». Εκείνη η ομιλία υπήρξε η τελευταία προειδοποίηση για
τους επερχομένους «κινδύνους εκτροπής», που άλλοι έβλεπαν με απόλυτη
μακαριότητα… Στην εποχή μας, το βιβλίο του καθηγητή Γ. Κασιμάτη: «Το Απάνθρωπο
Καθεστώς Δανεισμού της Ελλάδας» (Εκδόσεις Λιβάνη) είναι μια ολοκληρωμένη
«προειδοποίηση» για τα δεινά της «εκτροπής», που ήδη έχει συντελεστεί. Και τα
δεινά αυτά είναι χειρότερα από όσα πέρασε ο λαός μας στο παρελθόν. Η πολιτική
ελευθερία τώρα έχει σβήσει και η οικονομική υποδούλωση εξοντώνει τους πολίτες,
αρπάζει τα σπίτια τους και στέλνει τους Έλληνες στα «φορολογικά εκτελεστικά
αποσπάσματα».
Ενώ, όμως, και το 1936 και
κατά τη ναζιστική λαίλαπα που ακολούθησε υπήρχαν ηγέτες και φορείς που
καθοδήγησαν τον σκλαβωμένο λαό σε μια ανάταση, σήμερα οι παράγοντες αυτοί δεν
υφίστανται για να απαλλάξουν τον λαό από τη νέα, χειρότερη ξενική κατοχή. Οι
«Γερμανοί ξανάρθαν» (για να παραφράσω τον τίτλο της δραματικής κωμωδίας των
Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου). Είναι ίδιοι με εκείνους της προηγούμενης Κατοχής
και δεν εννοούν να «ξεκουμπιστούν», αφού λείπει η Εθνική Αντίσταση.
Στη Γενική Συνέλευση του
ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, στο Προοίμιο της «Οικουμενικής Διακήρυξης των
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου» που ψηφίσθηκε διαβάζουμε: «Η
παραγνώριση και η περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδήγησαν σε πράξεις
βάρβαρες, που επαναστάτησαν τη συνείδηση της ανθρωπότητος…». Σήμερα, τα
ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και τα δικαιώματα επιβιώσεως των ελλήνων πολιτών
παραγνωρίζονται, περιφρονούνται από ξένους αποικιοκράτες και εγχώριους
υποτακτικούς τους με πράξεις βάρβαρες. Το θέμα είναι πότε θα επαναστατήσουν οι
συνειδήσεις μας. Και τότε η Νέμεσις θα είναι τρομερή, προς πάσαν κατεύθυνσιν.
Ο καταστατικός χάρτης της
τότε «Διεθνούς» ανέφερε ακόμα: «Αι Ενώσεις συναγείρουν την Κοινήν Γνώμην και
την πληροφορούν περί αυθαιρέτων πράξεων, τω οποίων κατέστησαν ένοχοι αι
κυβερνήσεις και αι διοικήσεις…». Αφού κόμματα αντιμνημονιακά δεν υφίστανται για
να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο, μήπως θα έπρεπε το 2018 να συσταθεί από
επιστήμονες, οικονομολόγους και άλλους παράγοντες μια τέτοια Ένωση για τα
Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτου; Όχι μόνο για να πληροφορεί για τα
αίσχη που διαπράττονται αλλά και για να σαλπίσει την απόρριψη τελεσιγράφων των
επαίσχυντων δανειστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου