Κωνσταντίνος Τσάκαλος : Ο κουρδικός εφιάλτης του Ερντογάν

Ο κουρδικός εφιάλτης του Ερντογάν

Οι Κούρδοι κρίνουν το δημοψήφισμα και τις εξελίξεις στη Συρία

Αντιμέτωπος με ένα κρίσιμο δίλημμα είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, καθώς ο κουρδικός εφιάλτης επιστρέφει και μάλιστα σε διπλό μέτωπο. Οι Κούρδοι παίζουν καθοριστικό ρόλο για την έκβαση που θα έχει η συριακή σύγκρουση όσον αφορά τα συμφέροντα της Τουρκίας, ενώ, συγχρόνως, οι κούρδοι ψηφοφόροι θα είναι αυτοί που τελικά θα κρίνουν και το αποτέλεσμα του κρίσιμου δημοψηφίσματος στην Τουρκία στις 16 Απριλίου.

Έτσι το Κουρδικό επανέρχεται με ορμή και αναδεικνύεται σε κομβικό ζήτημα για τις εξελίξεις στην Τουρκία αλλά και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Στη Συρία οι κουρδικές δυνάμεις του PYD συνεχίζουν να έχουν τη συμπάθεια των Ρώσων και τη στήριξη των Αμερικανών, καθώς θεωρούνται ως η μοναδική αξιόπιστη δύναμη στη Συρία, εκτός των δυνάμεων του Άσαντ, που μπορεί να ασκήσει αποτελεσματική πίεση στο ISIS και να έχει καθοριστικό ρόλο στην επίθεση εναντίον της πρωτεύουσας των τζιχαντιστών, τη Ράκκα.

Τα σχέδια του Αμερικανικού Πενταγώνου, που έχουν καταρτισθεί πριν ακόμη αναλάβει την Προεδρία των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ και προβλέπουν την ενίσχυση του PYD με βαρέα όπλα, θωρακισμένα οχήματα και σύγχρονο εξοπλισμό, περιμένουν τώρα την τελική έγκριση του νέου Προέδρου.

Η Τουρκία, που θεωρεί το PYD τρομοκρατική οργάνωση, καθώς συνδέεται με το ΡΚΚ, επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα ώστε να προλάβει κάθε δυσάρεστη εξέλιξη, που, μέσω της ενίσχυσης του PYD, θα διαμόρφωνε το έδαφος για την συγκρότηση ενός μεγάλου κουρδικού καντονιού στη Βόρεια Συρία, που θα ελέγχεται από το ΡΚΚ. Ο «φόβος» του PYD είναι που ανάγκασε τον κ. Ερντογάν να επιδιώξει τη συνεννόηση με τη Μόσχα, η οποία του επέβαλε να αποδεχθεί τελικά, έστω και για μεταβατικό στάδιο, την παραμονή του Άσαντ και τη συμμετοχή του στην ειρηνευτική διαδικασία.

Η εμπλοκή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 οδήγησε στην αναγνώριση της ευρύτατης αυτονομίας στο Ιρακινό Κουρδιστάν (KRG), το οποίο διατηρεί μεν σχέσεις με την Τουρκία, λόγω της παρουσίας του έμπειρου σε ελιγμούς Μ. Μπαρζανί, αλλά ο προβληματισμός και η αγωνία στην Άγκυρα έχει να κάνει ακριβώς με το αν μια νέα αμερικανική παρέμβαση στη Συρία θα οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα…

Και δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ. Λίγο μετά τις συνομιλίες στην Αστάνα για το συριακό πρόβλημα, όπου η Άγκυρα πέτυχε να μην προσκληθεί το PYD, η Μόσχα κάλεσε αντιπροσωπεία του PYD για συνομιλίες, αφήνοντας ουσιαστικά το παράθυρο ανοικτό για δημιουργία ομοσπονδιακής δομής στη μεταπολεμική Συρία, που θα αποτελέσει έτσι το πρώτο βήμα για μια κουρδική αυτόνομη περιοχή στα σύνορα με την Τουρκία.

Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επεδίωξαν την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας πόλης Αλ Μπαμπ στη Βόρεια Συρία ώστε να αποτρέψουν την ενοποίηση των δύο περιοχών που ελέγχουν οι εχθρικές κουρδικές δυνάμεις και -όπως όλα δείχνουν- οι Ρώσοι επέτρεψαν την ανάπτυξη των τουρκικών δυνάμεων μέχρι τον αυτοκινητόδρομο Μ4, νότια της συριακής πόλης. Ο ίδιος ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι τελικός στόχος είναι η Ράκκα, αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα νοτιότερα, αλλά προς το παρόν ούτε το καθεστώς Άσαντ (και συνεπώς η Μόσχα) ούτε οι Αμερικανοί δεν έχουν δώσει το «πράσινο φως» για μια τέτοια κίνηση, που ουσιαστικά θα έθετε σε αμφισβήτηση την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και θα άνοιγε την όρεξη της Τουρκίας για προσάρτηση εδαφών.

Η τουρκική κυβέρνηση έσπευσε να εκμεταλλευθεί επίσης το γεγονός ότι η νέα αμερικανική διοίκηση και ο ίδιος ο Ντ. Τραμπ είχαν κάνει λόγο για δημιουργία ζώνης ασφαλείας στη Βόρεια Συρία και έτσι ο κ. Ερντογάν προανήγγειλε ότι η Τουρκία θα δημιουργήσει τέτοια ζώνη στα σύνορα με τη Συρία, πλάτους έως και 50 χιλιομέτρων. Ο στόχος, φυσικά, είναι η εκκαθάριση της περιοχής από τους Κούρδους του PYD και τελικά η σταδιακή προσάρτηση των εδαφών αυτών. Θεωρείται όμως εντελώς απίθανο η Δαμασκός και οι Κούρδοι να αποδεχθούν το τουρκικό σχέδιο...

Σε αυτό το ιδιαίτερα περίπλοκο σκηνικό στη Συρία, που επηρεάζει άμεσα τις εξελίξεις στην Τουρκία, η ένοπλη αντιπαράθεση με το PKK είναι καθημερινή στη Νοτιοανατολική Τουρκία.

Η σύγκρουση αυτή έχει πάρει βαθύτερα χαρακτηριστικά και ο Ερντογάν, θέλοντας να απαλλαγεί από τους ενοχλητικούς κούρδους βουλευτές στη διαδικασία έγκρισης του πακέτου των συνταγματικών αλλαγών από την Εθνοσυνέλευση, ουσιαστικά συνέλαβε όλη σχεδόν την Κοινοβουλευτική Ομάδα του τρίτου μεγαλύτερου κόμματος, του HDP, ρίχνοντας έτσι κάθε γέφυρα επικοινωνίας με το κουρδικό στοιχείο.

Παρά το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα της κουρδικής οντότητας, που αριθμεί 18-20 εκατομμύρια, βρέθηκε κοντά στον Ερντογάν και στο κόμμα του AKP, κυρίως λόγω του συντηρητικού και θρησκευόμενου προσανατολισμού του, η επιθετική ρητορική εναντίον του ΡΚΚ, οι πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον ολόκληρων περιοχών στη Νοτιοανατολική Τουρκία αλλά και το κύμα συλλήψεων πολιτικών και αυτοδιοικητικών παραγόντων στις κουρδικές περιοχές απομακρύνουν όλο και περισσοτέρους Κούρδους από το ΑΚΡ.

Μια τέτοια εξέλιξη όμως, εφόσον συνεχίσει αυτή η τάση, μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για τον Ερντογάν, καθώς ήδη οι δημοσκοπήσεις για το δημοψήφισμα του Απριλίου, που θα μετατρέψει την Τουρκία -και τυπικά πλέον- σε Προεδρική Δημοκρατία και τον τούρκο Πρόεδρο σε πανίσχυρο ηγέτη ενός προσωποπαγούς καθεστώτος, δείχνουν ότι το «Ναι» δεν έχει προβάδισμα…

Δεν είναι τυχαίο όμως το γεγονός ότι την Τετάρτη είχε προγραμματισθεί στη Μόσχα η σύγκληση διάσκεψης όλων των κουρδικών οργανώσεων της Μέσης Ανατολής, όπου επρόκειτο να ανταλλάξουν απόψεις και να λάβουν αποφάσεις για τις επόμενες κινήσεις τους.

Μεταξύ των εκπροσώπων των κουρδικών οργανώσεων από τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν και την Τουρκία ήταν και η Άσια Αμπντουλάχ, συμπρόεδρος του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) της Συρίας και ο Ανβάρ Μουσλίμ, πρόεδρος του καντονίου του Κομπάνι στη Συρία. Στη διάσκεψη αυτή έδωσαν το «παρών» και δύο βουλευτές του HDP, του τρίτου κόμματος στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, το οποίο έχει σχεδόν τεθεί εκτός νόμου, μιας και όλοι σχεδόν οι βουλευτές του έχουν φυλακισθεί.

Οι δύο βουλευτές είναι ο Οσμάν Μπαϊντεμίρ, πρώην δήμαρχος της πρωτεύουσας του Τουρκικού Κουρδιστάν Ντιγιαρμπακίρ, και η Ντιλέκ Οτσαλάν, ανιψιά του φυλακισμένου ηγέτη του PKK.

Σε ένα σαφές, συμβολικό μήνυμα, η διάσκεψη συγκαλείται τη 18η επέτειο της σύλληψης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ηγέτη του ΡΚΚ, στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα.

Κωνσταντίνος Τσάκαλος

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΧΡΗΣΤΟΥ Θ. ΜΠΟΤΖΙΟΥ : Μπροστά στην κρισιμότητα της ελληνικής κατάστασης

Μπροστά στην κρισιμότητα 

της ελληνικής κατάστασης

Η προσγείωση των ΗΠΑ στην πραγματικότητα, η ευρωπαϊκή μυωπική συμπεριφορά και η κρισιμότητα της ελληνικής κατάστασης

Του ΧΡΗΣΤΟΥ Θ. ΜΠΟΤΖΙΟΥ Πρέσβη ε.τ.

Πρόσφατα, από αυτές τις στήλες είχαμε επισημάνει τρεις κύριες όψεις της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της νέας αμερικανικής διακυβέρνησης. Το θέαμα ή θέατρο, τις απειλές και την πραγματικότητα. Για την τρίτη διάσταση υπογραμμίζαμε ότι και ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αργά ή γρήγορα θα προσγειωνόταν στη σκληρή διεθνή και εσωτερική πραγματικότητα.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορούσε τη διαφαινόμενη τάση για επαναπροσέγγιση των αμερικανορωσικών σχέσεων -που πιστεύαμε ότι θα ήταν μια θετική εξέλιξη- επισημαίναμε ότι ο κ. Τραμπ θα αντιμετώπιζε μεγάλες αντιδράσεις -την προέλευσή τους κατονομάζαμε- γεγονός που επιβεβαιώθηκε με την παραίτηση του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Φλιν, ελάχιστο χρόνο μετά τον διορισμό του. Στον στενό προεδρικό σύμβουλο αποδίδεται ότι προεκλογικά είχε συναντήσεις με τον ρώσο πρέσβη στην Ουάσινγκτον, χωρίς όμως αποκαλύψεις για το συγκεκριμένο περιεχόμενο των συνομιλιών. Πάντως, ανεξάρτητα του τι πραγματικά συνετέλεσε στην παραίτηση του στρατηγού Φλιν, δεν υπάρχει τίποτα περίεργο στη συνάντηση ενός διαπιστευμένου πρέσβη με έναν συνεργάτη υποψηφίου ή εκλεγμένου Προέδρου. Είναι μέρος της αποστολής ενός διπλωματικού εκπροσώπου και εντάσσεται στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας. Τη βρώμικη δουλειά, συνήθως, δεν την κάνουν τα επίσημα διπλωματικά στελέχη αλλά εξειδικευμένα μέλη των πρεσβειών.

Η προσγείωση του αμερικανού Προέδρου στην πραγματικότητα επεκτείνεται και στη στάση των ΗΠΑ έναντι του Πεκίνου. Μέχρι στιγμής δεν καταγράφονται δηλώσεις ή μέτρα που να σηματοδοτούν μια αλλαγή στη συμπεριφορά της συνεργασίας μεταξύ Ουάσινγκτον - Πεκίνου. Σχετικά με τις προεκλογικές και μετεκλογικές δηλώσεις ότι θα εξαφανίσει τους ισλαμιστές (ISIS), τα μέτρα που ανήγγειλε -και έλαβε- για άρνηση χορήγησης θεωρήσεων εισόδου σε πολίτες προερχόμενους από έξι ασιατικές και αφρικανικές μουσουλμανικές χώρες δεν μπορεί να θεωρηθούν ότι ανταποκρίνονται στον στόχο τους. Η αμφισβήτηση προήλθε εκ των έσω και -πλέον συγκεκριμένα- από τη δικαστική εξουσία.

Η απόφαση για κατασκευή τείχους στα σύνορα με το Μεξικό για παρεμπόδιση εισόδου λαθρομεταναστών στις ΗΠΑ, που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν αποτελεί εφεύρημα του Τραμπ, προκάλεσε μόνο διακρατικές αναταράξεις. Η λαθρομετανάστευση από τις λατινοαμερικανικές χώρες αποτελεί όντως υπαρκτό πρόβλημα. Υπάρχουν πολλοί στις ΗΠΑ που διαβλέπουν κίνδυνο ισπανοποίησης των νότιων πολιτειών όπως το Νέο Μεξικό, το Τέξας, η Καλιφόρνια, κ.ά., γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε πολιτιστική αλλοίωση των παραπάνω περιοχών.

Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, στην Ευρώπη (ΕΕ) αδυνατούν να αντικρίσουν την πραγματικότητα. Η γερμανική ηγεμονία, με κύριο εκφραστή τον υπουργό των Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται την ιστορία αποκλειστικά με οικονομικούς όρους, αγνοώντας τόσο την ιδεαλιστική όσο και τη μαρξιστική προσέγγισή της. Θύμα της σοϊμπλιανής αντίληψης, που αποθεώνει την πολιτική λιτότητας, είναι όλες οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και περισσότερο η Ελλάδα. Μαζί τους όμως είναι και η ίδια η Ευρώπη και το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που όλο και απομακρύνεται. Αν μάλιστα επαληθευθούν οι δημοσκοπήσεις για τις προσεχείς βουλευτικές και προεδρικές εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία, τότε το πλήγμα μπορεί να καταστεί θανατηφόρο.

Στην ελληνική οικονομικοκοινωνική κρίση διακρίνουμε δύο διαστάσεις. Η πρώτη αφορά τις σχέσεις της Ελλάδας με τους δανειστές και η δεύτερη, και κατά αντιδιαστολή, τις αντιδράσεις και τους χειρισμούς των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων προς αντιμετώπιση της κρίσης.

Τη συμπεριφορά των δανειστών έναντι της χώρας μας τη διακρίνει, από την πρώτη στιγμή που η κρίση έγινε ορατή, η μεγάλη αυστηρότητα, όπως εκφράσθηκε ευθύς εξαρχής από τον γερμανικό Τύπο. Οι Έλληνες επικρίθηκαν ως απείθαρχοι, σπάταλοι και οκνηροί, που είχαν μάθει να ζούνε με δανεικά. Υπό αυτό το πρίσμα τους άξιζε μια τιμωρητική συμπεριφορά από πλευράς της ΕΕ. Την αντίληψη αυτή εκφράζουν τα τρία αλλεπάλληλα Μνημόνια, τα οποία αντί να βελτιώσουν την κατάσταση την επιδείνωσαν. Προς μαρτυρίαν οι κατά καιρούς δηλώσεις υψηλών αξιωματούχων ευρωπαϊκών θεσμών και κυρίως του ΔΝΤ, που αναγνώριζαν τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Και όμως ζητούσαν και εξακολουθούν να ζητάνε πρόσθετα μέτρα που ωθούν τη χώρα προς τη χρεοκοπία. Και για το ΔΝΤ μπορεί να ισχύει ο γνωστός μύθος του Αισώπου για τον σκορπιό και τον βάτραχο - που ενεργεί σύμφωνα με τη φύση του πρώτου. Και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, όμως, αναμφισβήτητα φέρουν μεγάλη ευθύνη -πέραν ασφαλώς των ελληνικών φορέων, πολιτικών και κοινωνικών- για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία και κοινωνία. Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα δείχνουν ότι το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στο πώς θα πάρουν τα δανεικά τους πίσω και να καταστήσουν την Ελλάδα αποικία χρέους, όπως παραστατικά και τεκμηριωμένα προκύπτει από το ομώνυμο βιβλίο του καθηγητή Νίκου Κοτζιά, σημερινού υπουργού των Εξωτερικών. Ο δε εξαναγκασμός εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ και η δημιουργία της Ευρώπης δύο ή περισσοτέρων ταχυτήτων, που μετά βίας αποκρύπτει ο χερ Σόιμπλε, δεν αποκλείονται.

Από καθαρώς ελληνικής σκοπιάς, οι κυβερνήσεις που χειρίσθηκαν την κρίση, ήδη από την εκδήλωσή της, δεν έχουν πείσει ότι ενήργησαν μετά γνώσεως και σχεδιασμού, ούτε επέδειξαν ικανότητα ουσιώδους διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Ο ελληνικός λαός δεν ενημερώθηκε επαρκώς για τα συν και τα πλην των μνημονιακών δεσμεύσεων, τη χρονική τους διάρκεια και για τις θυσίες στις οποίες επρόκειτο να υποβληθούν. Ως πολίτες αγνοούμε, οι περισσότεροι, ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές, αν μπορούν να συντελεσθούν ή όχι και γιατί και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις τους.

Το θέμα ενδεχόμενης εξόδου από το ευρώ και επιστροφής στο εθνικό νόμισμα αποτελεί ταμπού και αλίμονο σε όποιον τολμήσει ακόμη και να την υπαινιχθεί ως plan B ή C. Ακόμα και οι ακαδημαϊκοί προσπαθούν να το αποφεύγουν. Όλες οι κινήσεις των διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων μοιάζουν να κινούνται στην αντίθετη λογική της τακτικής του Λένιν. Αντί του «δύο βήματα μπροστά ένα πίσω» φαίνεται πως εφαρμόζουν το αντίθετο. Λείπει δυστυχώς και η απαιτούμενη εθνική συσπείρωση και συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων εντός και εκτός του Κοινοβουλίου, ενώ συνεχώς αυξάνεται και η εμφάνιση νέων πολιτικών κινημάτων ή κομμάτων, όταν είναι αμφίβολη η δυνατότητά τους να προσθέσουν γνώση ή εμπεριστατωμένες θέσεις. Γενικά δίνεται η εντύπωση ότι κύριο μέλημα είναι η κατάληψη της εξουσίας ή η παραμονή σε αυτήν.

Τελικά υπάρχει ελπίδα; Ναι, αν δεχθούμε ότι πεθαίνει τελευταία. Όμως, όπως λέει μια ιταλική παροιμία, όποιος ζει με την ελπίδα πεθαίνει απελπισμένος (Chi di speranza vive disperato muore).

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ : Η πλήρης χρεοκοπία της πολιτικής ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στο Κυπριακό

Η πλήρης χρεοκοπία της πολιτικής ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στο Κυπριακό

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Είναι επίσημο και κατηγορηματικό. Η Άγκυρα ζητά ως αντάλλαγμα για να δεχθεί να συζητήσει τα θέματα εγγυήσεων και παραμονής Τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη «λύση», με κάποια ενδεχόμενη «ευελιξία», την αποδοχή εκ των προτέρων από την Ελληνική πλευρά και την Ευρωπαϊκή Ένωση των λεγομένων τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών.

Της ελεύθερης δηλαδή διακινήσεως προϊόντων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και προσώπων. Οι τέσσερις αυτές ελευθερίες συνιστούν τον πυρήνα της κοινής Ευρωπαϊκής αγοράς και χαρακτηρίζουν το καθεστώς μιας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Η Άγκυρα ζητά, ούτε λίγο ούτε πολύ, όχι μόνο να ελέγξει πλήρως, με τον τρόπο αυτό, στρατηγικά, οικονομικά και δημογραφικά το νησί και να το Τουρκοποιήσει, αλλά, επιπλέον, να χρησιμοποιήσει τη δήθεν «λύση» για να ανοίξει για την ίδια την πίσω πόρτα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και να έχει δικαιώματα χώρας-μέλους, χωρίς να είναι μέλος. Κάτι ανάλογο, σε πολύ μικρότερη κλίμακα, είναι και η άρση της βίζας που ζητά για τους Τούρκους υπηκόους, ως αντάλλαγμα για τη συνεργασία της στον έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως προς την Ευρώπη.

Το παράδοξο δεν είναι ότι ζητά ακόμη και αυτό η Άγκυρα, το οποίο δεν μπορεί από μόνη της η Ελληνική πλευρά να το δώσει γιατί είναι σαφώς θέμα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι ο παραλογισμός της ηγεσίας της Ελληνικής πλευράς, η οποία, ενώ είναι καταφανές ότι δεν υπάρχουν στοιχειώδεις προϋποθέσεις για μια αποδεκτή λύση του Κυπριακού, λόγω της Τουρκικής αδιαλλαξίας, επιμένει στην ίδια πολιτική, προκαλώντας εκ των πραγμάτων τεράστια ζημία στο εθνικό θέμα.

Ήδη, η στροφή 180 μοιρών που έκανε ο Κύπριος Πρόεδρος στο δείπνο της 1ης Δεκεμβρίου με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί και η αποδοχή απ’ αυτόν της Πενταμερούς Διασκέψεως, που ήταν ανάθεμα, μέχρι τότε, για την Ελληνική πλευρά, εγκλώβισε το Κυπριακό σ’ ένα απαράδεκτο πλαίσιο, που υποβιβάζει την Κυπριακή Δημοκρατία σε κοινότητα, την εξισώνει με την Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και νεκρανασταίνει τις εγγυήτριες δυνάμεις.

Το Κυπριακό παρουσιάζεται έτσι επισήμως ως δήθεν διακοινοτικό θέμα και απενοχοποιείται ουσιαστικά η Άγκυρα για την εισβολή του 1974 και τη συνεχιζόμενη κατοχή. Η Διεθνής Διάσκεψη, που ήταν η σταθερή θέση της Ελληνικής πλευράς, με τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας και των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, εγκατελείφθη, γεγονός που απομονώνει την Κύπρο από τα φιλικά προσκείμενα προς αυτήν μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας (Ρωσία, Γαλλία, Κίνα) και την αφήνει έκθετη στις πιέσεις και στους εκβιασμούς της Άγκυρας και των άσπονδων φίλων της (Μ. Βρετανία, ΗΠΑ και Γερμανία, υπό τον μανδύα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως).

Είχε προηγηθεί, της ανατροπής αυτής, η αλόγιστη καλλιέργεια αισιοδοξίας ότι επίκειται η λύση του Κυπριακού με αποφασιστική παρέμβαση του Αμερικανικού παράγοντα, με επικεφαλής τον «φιλέλληνα» Αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Με την τακτική αυτή εξεβλήθη από τη διπλωματική διαδικασία του Κυπριακού ο Ρωσικός παράγων, που διαχρονικά απεδείχθη πολύτιμος παράγων ισορροπίας και αποφασιστικής βοήθειας προς την Κύπρο.

Ο Ρωσικός παράγων συνέβαλε, συγκεκριμένα, στη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε τρεις κρίσιμες συγκυρίες του Κυπριακού. Το 1964, όταν οι Τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν σκοπίμως το κράτος και η Άγκυρα ισχυρίσθηκε ότι, μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων, δεν υπάρχει πλέον Κυπριακή Δημοκρατία. Με την υποστήριξη της τότε Σοβιετικής Ενώσεως το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε την απόφαση 186 της 3ης Μαρτίου του 1964, με βάση την οποία αναγνωρίσθηκε η συνέχεια του κράτους και προσκλήθηκε η Κυπριακή Κυβέρνηση να αποκαταστήσει την τάξη και ασφάλεια. Προς τον σκοπό αυτό απερρίφθη επίσης η πρόταση για αποστολή στην Κύπρο ειρηνευτικής δυνάμεως του ΝΑΤΟ και ενεκρίθη η αποστολή ειρηνευτικής δυνάμεως του ΟΗΕ.

Το 1974, όταν η Άγκυρα, βασιζόμενη στον Αττίλα της εισβολής, διεκήρυξε ότι υπήρχε τότε στην Κύπρο μια νέα τάξη πραγμάτων. Η Σοβιετική Ένωση διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην αναγνώριση της συνέχειας του κράτους, που επισφραγίσθηκε με την επιστροφή στην Κύπρο του Αρχιεπισκόπου και Προέδρου Μακαρίου. Το 2004, όταν οι πρωταγωνιστές του Σχεδίου Ανάν προσπάθησαν να εξασφαλίσουν την επικύρωσή του από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ώστε να απομονώσουν διεθνώς την Κύπρο και να την εκβιάσουν να το αποδεχθεί. Η Ρωσία προέβαλε τότε τεχνικό βέτο και δεν επέτρεψε την επικύρωσή του από το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Με τα δεδομένα αυτά και με την πικρή εμπειρία μιας ετεροβαρούς Αμερικανικής πολιτικής στο Κυπριακό, για λόγους που έχουν σχέση με τα ευρύτερα Αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή και ειδικότερα με τον προσεταιρισμό του Τουρκικού παράγοντα, με την προσφορά ανταλλαγμάτων, η Ελληνική πλευρά στο Κυπριακό όφειλε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική και ιδίως να μην επισπεύδει για δήθεν «λύση», προβαίνοντας σε απαράδεκτες υποχωρήσεις, εγκλωβιζόμενη σε αυτοκαταστροφικές διπλωματικές διαδικασίες και υπονομεύοντας τα διπλωματικά χαρτιά και τα πλεονεκτήματα της Ελληνικής πλευράς.

Η πολιτική αυτή, που υποστηρίζεται από τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, έχει φέρει το Κυπριακό κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού. Είναι χαρακτηριστικός από την άποψη αυτή ο θόρυβος που έχει δημιουργηθεί προσφάτως μετά την έγκριση από την Κυπριακή Βουλή τροπολογίας για τον εορτασμό στα σχολεία του ιστορικού δημοψηφίσματος για την Ένωση του 1950. Η τροπολογία έγινε δεκτή ύστερα από πρόταση του ΕΛΑΜ. Το ΔΗΣΥ απείχε από την ψηφοφορία και το ΑΚΕΛ κατεψήφισε.

Η Τουρκοκυπριακή πλευρά άρπαξε την ευκαιρία για να παρουσιάσει την Ελληνική πλευρά ότι δεν εγκατέλειψε δήθεν την Ένωση και ότι υπονομεύει με τη στάση της αυτή τις διακοινοτικές συνομιλίες. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ματαίωσε τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και απείλησε ότι θα διακοπούν οι συνομιλίες εάν τα δύο κόμματα που τις στηρίζουν, το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, δεν αναλάβουν πρωτοβουλία στη Βουλή για την ανάκληση της τροπολογίας.

Είναι το άκρον άωτον του Τουρκικού θράσους, που εξετράφη από την ακολουθούμενη ενδοτική πολιτική των δύο αυτών κομμάτων. Η Τουρκική πλευρά εορτάζει με παρελάσεις την Τουρκική εισβολή, οργανώνει τη στρατηγική εξάρτηση της Κύπρου από την Τουρκία με αγωγό νερού, διασύνδεση του ηλεκτρικού και του τηλεπικοινωνιακού δικτύου των κατεχομένων με εκείνο της Άγκυρας, διεκδικεί τις τέσσερις Ευρωπαϊκές ελευθερίες για όλους τους Τούρκους υπηκόους και την εξίσωση της μειοψηφίας του 18% με την πλειοψηφία του 80%. Η Ελληνική όμως πλευρά πρέπει, κατ’ αυτούς, να εισαγάγει στα Ελληνικά σχολεία «την κουλτούρα της ειρήνης» και να μη διδάσκεται σ’ αυτά τίποτε που θυμίζει την Ελληνική ιστορία και ταυτότητά της. Προς την κατεύθυνση αυτή ανέλαβε ήδη και έκανε πολλά στο παρελθόν η Προεδρία Χριστόφια και πολλά από τα έργα της συνεχίζονται, δυστυχώς, και σήμερα από την Προεδρία Αναστασιάδη.

Το μόνο καλό από την επονείδιστη αυτή πολιτική είναι η αποκάλυψή της στην κοινή γνώμη. Ο Ελληνικός, Κυπριακός λαός μπορεί, επιτέλους, να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει γι’ αυτόν η περιβόητη δήθεν «λύση» που απεργάζεται στο παρασκήνιο ο ξένος παράγων, με τη σύμπραξη, δυστυχώς, και τη συνεργασία των ενδοτικών ηγεσιών του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Η Αλβανία προχωρεί στην εξόντωση της ελληνικής μειονότητας

Η Αλβανία προχωρεί στην εξόντωση 

της ελληνικής μειονότητας

Η Χειμάρρα είναι το πρώτο βήμα

της ΑΛΕΞΙΑΣ ΚΑΨΑΜΠΕΛΗ

«Εκείνο το οποίο οφείλουν όλαι αι ελληνικαί κυβερνήσεις να γνωρίζουν είναι ότι το θέμα της Βορείου Ηπείρου υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα είναι δι’ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος… Καθ’ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο, η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος.» Αυτά είχε δηλώσει ο Γεώργιος Παπανδρέου σε ομιλία του στη Βουλή στις 12 Ιουνίου 1960.

103 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ανακήρυξη της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου. Τον Φεβρουάριο του 1914 ξεκίνησε η αντίσταση, ύστερα από την απόφαση να προσαρτηθεί η Βόρειος Ήπειρος στην Αλβανία μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Επικεφαλής του αγώνα ορίστηκε ο Γεώργιος Ζωγράφος, γιος του ευεργέτη Χρηστάκη Ζωγράφου.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1914 ανακηρύχθηκε στο Αργυρόκαστρο η αυτονομία και υψώθηκε η σημαία με τον Σταυρό και τον δικέφαλο αετό. Στις 17 Μαΐου υπεγράφη το Πρωτόκολλο της Κερκύρας, που παρέχει την πλήρη αυτονομία στη Βόρειο Ήπειρο.

Ο Εθνικός Σύλλογος «Βόρειος Ήπειρος 1914» τέλεσε μνημόσυνο στο Α’ Νεκροταφείο στη μνήμη των αγωνιστών, τονίζοντας σε μήνυμά του πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Η διακήρυξη της Αυτονόμου Ηπείρου έγραφε μεταξύ άλλων: «Μας αποσπώσιν από τας αγκάλας της μητρός μας Ελλάδος. Μας αρνούνται την ανεξαρτησία. Μας αρνούνται την αυτοδιοίκησιν εν τω κράτει τω αλβανικώ. Μας αρνούνται και αυτάς ακόμη τας εγγυήσεις αίτινες ηδύναντο να περιφρουρήσωσι λυσιτελώς την ζωήν, την θρησκείαν, την περιουσίαν, την ύπαρξίν μας την εθνικήν. Μας φέρουσιν εις τελείαν απόγνωσιν».

Αυτά συμβαίνουν και σήμερα.

Το σχέδιο με τίτλο «Αστική αναμόρφωση της Χειμάρρας» έχει ουσιαστικά σκοπό την αφαίρεση των περιουσιών των Ελλήνων και τον περιορισμό των δικαιωμάτων τους. Γίνονται καταπατήσεις της εκκλησιαστικής περιουσίας στην Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων. Ακόμα και ο Συνήγορος του Πολίτη της Αλβανίας έχει επισημάνει το παράνομο αυτών των πράξεων, έχει χαρακτηρίσει το σχέδιο αυθαίρετο και έχει ζητήσει την ανάκλησή του.

Στα χωριά του Δήμου Φοινίκης, εκτός από τις γνωστές χρόνιες υποθέσεις υφαρπαγής ιδιοκτησίας, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά ψευτοϊδιοκτήτες που διεκδικούν τη γη ως απόγονοι αγάδων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τον Δεκέμβριο του 2016 έχουν σημειωθεί περισσότερες από 150 διαρρήξεις σε σπίτια και εκκλησίες στην περιοχή της Δρόπολης.

Στο πλευρό της ελληνικής μειονότητας τάχθηκε η ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους κατά την πρόσφατη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στο πλαίσιο της έκθεσης αξιολόγησης για την πορεία της Αλβανίας στην ΕΕ. Η Ελένη Θεοχάρους τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι η Αλβανία εφαρμόζει πολιτική εθνικού ξεκαθαρίσματος της ελληνικής μειονότητας, μετακινώντας μουσουλμανικούς πληθυσμούς στις νότιες περιοχές και αλλοιώνοντας έτσι τη δημογραφική σύνθεση, ενώ ζήτησε τον πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων των Ελλήνων.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=99107&colid=&catid=42&dt=2017-02-19

Κώστα Νικολάου : Ας σκεφθούμε επιτέλους Ελληνικά...

Ας σκεφθούμε επιτέλους Ελληνικά...

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 

πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Λόγω γενικών εκλογών εντός του 2017 σε χώρες-κλειδιά της Ευρώπης αναμένονται ανακατατάξεις. Οι αισιόδοξοι πολίτες τις θεωρούν σημαντικές, οι υπόλοιποι αδιαφορούν βυθισμένοι στην απελπισία και την αγανάκτησή τους.

Μας λείπουν σήμερα μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, όπως ο ευφυέστατος και πολυμήχανος στις διαπραγματεύσεις Ελευθέριος Βενιζέλος. Μας λείπει και το κουράγιο. Δεν διαθέτουμε καθώς οι Φιλισταίοι τον Δαβίδ που συνέτριψε τον γίγαντα Γολιάθ. Διότι οι θανάσιμοι εχθροί μας της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης είναι σαπιοκοιλιές απαράλλακτες με τον Γολιάθ. Σκιάχτρα χωρίς ίχνος δύναμης.

Το γνωρίζουν οι περισσότεροι Έλληνες αυτό. Παρά ταύτα, αρνούνται να τους πιάσουν στον ύπνο επιτιθέμενοι πρώτοι. Ο Κώστας Καραμανλής γιατί σιωπά; Γιατί εκφράζεται δι’ αντιπροσώπων; Γιατί, έστω δι’ αντιπροσώπων, δεν αναφέρεται σε ονόματα εξωχώριων δυναστών μας; Θα ήταν ο αρμοδιότερος να το πράξει. Να απευθυνθεί ευθέως στη Μέρκελ και ας μη λάβει απάντηση. Η Ιστορία δεν καταγράφει μόνο θετικές παρεμβάσεις. Καταγράφει και αρνήσεις συγκεκριμένων τοποθετήσεων.

Ίσως να υπερτιμώ τις ικανότητες του τέως πρωθυπουργού σχετικά με την ενδεχόμενη επανενεργοποίησή του.

Ποιος άλλος, όμως, τέως ηγέτης θα ζητήσει –θα απαιτήσει είναι το σωστό ρήμα– τα απαράγραπτα χρέη των Γερμανών από τη ναζιστική κατοχή και μάλιστα εντόκως;

Η καθεμιά και ο καθένας από μας είναι ο χαρακτήρας της/του. Και οι ψυχοδιανοητικές δυνατότητές της/του. Ο Γλέζος έγραψε και βιβλίο με νούμερα νεκρών. Γέρων, γυναικών και παιδιών από τη ναζιστική λαίλαπα. Στο σημαντικότατο αυτό βιβλίο μνημόνευσε τόσο τις δομές των καταστροφών στη χώρα μας όσο και την υφαρπαγή τεράστιας αξίας νομισμάτων σε κέρματα. (Ο Τσίπρας άφησε προς υπενθύμιση μερικά τριαντάφυλλα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής που γίνονταν οι εκτελέσεις.)

Αναρωτιέται κανείς πότε θα προσγειωθώ. Απάντηση: Δεν πρόκειται να προσγειωθώ όσο ζω. Είναι ζήτημα τιμής για μένα που βίωσα επί είκοσι χρόνια τους Γερμανούς και τη Γερμανία πριν από την επανένωσή της, αντλώντας γνώσεις και διδάγματα από απαστράπτουσες προσωπικότητες της Δυτικής Γερμανίας και της εκεί διασποράς αξιόλογων Ελλήνων.

Καλά κάνω και επιμένω. Οι εφημερίδες της Πέμπτης που συνήθως διαβάζω με απογοητεύουν και ετούτη την Πέμπτη. Ορισμένοι από τους δημοσιογράφους τους, οι καλύτεροι, διαφωνούν με τους πανηγυρισμούς. Πάνε να μας φάνε τη ΔΕΗ, ή τουλάχιστον ένα τμήμα της. Ουρλιάζουν οι Γερμανοί μέσω Σόιμπλε τη μαγική για δαύτους λέξη «αποκρατικοποίηση». Τουτέστιν: «ιδιωτικοποίηση»! Βάλθηκαν να μας αφαιρέσουν με έλεγχο αιφνιδιαστικό τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Μιλάνε για πώληση του 17% των μετοχών της. Το 17% θα γίνει εύκολα 27% και αργότερα ίσως 49%! Αδίστακτα είναι αυτά τα τομάρια του Βερολίνου και των Βρυξελλών.

Τα λαϊκά συμφέροντα θα υποστούν τραγική καθίζηση. Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο! Η επαγρύπνηση είναι για τα αφελή κορόιδα. Χρειάζεται απαραιτήτως, όχι μόνο για τη ΔΕΗ, αλλά για όλες τις επιχειρήσεις ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ, συντονισμός αποτελεσματικών ενεργειών.

Στο κύριο άρθρο της «Εφημερίδας των Συντακτών», την Πέμπτη, ο αρθρογράφος καταλήγει με ένα τελικό ερώτημα ως εξής: «Αν έτσι έχουν τα πράγματα, το ζήτημα είναι καθοριστικής σημασίας από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, και κυρίως η ΔΕΗ, είναι βασικό εργαλείο άσκησης κοινωνικής πολιτικής, που ειδικά στις συνθήκες της κρίσης ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. (Τα κεφαλαία δικά μου.) Αλλιώς, πώς θα προστατεύονται ένα στρατηγικό αγαθό και η ίδια η κοινωνία;».

Από άρθρο του Κ. Νικολάου με τίτλο «Μούτρα»

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Τρεις καυτές διαπιστώσεις

Ένα στα τρία παιδιά πεινάει στο σχολείο, μειώθηκε κατά 19% η κατανάλωση γάλακτος, θανατηφόρα έχει γίνει η λίστα καρκινοπαθών για ακτινοβολία λόγω έλλειψης μηχανημάτων

Δύσκολες μέρες συνεχίζουν να ξημερώνουν για την πατρίδα μας αλλά και για όλους εμάς που ζούμε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, στον οποίο δυστυχώς οι κατά καιρούς κυβερνήσαντες, όπως και οι σημερινοί, δεν κατάφεραν να βάλουν τα σωστά θεμέλια ώστε να μη χρειάζεται ο Έλληνας να βγαίνει στη ζητιανιά για να ζήσει και να γίνεται η χώρα περίγελος σε όλη την υφήλιο. Να ακούν δηλαδή οι ξένοι «Ελλάδα» και να λένε: «Οι κακόμοιροι οι Έλληνες τι έχουν πάθει… Δώσ’ τους κάνα φράγκο να φάνε ένα κομμάτι ψωμί...». Εκεί μας φτάσανε οι πολιτικοί μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν φταίμε κι εμείς. Όλοι μας φταίμε, χωρίς καμία εξαίρεση. Γιατί ποτέ δεν επαναστατήσαμε, ποτέ δεν ζητήσαμε λογαριασμό. Δεν είπαμε ποτέ: «Τι μας έταξες και τι έκανες;». Γιατί πολλοί ψηφίζαμε – και λέμε πολλοί για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί– με αντιπαροχή τον διορισμό του παιδιού, μια άδεια για ταξί ή φορτηγό, ένα δάνειο από την τράπεζα κ.λπ.

Μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά στο ευρώ με τις εξαγγελίες των πολιτικών μας ότι από δω και πέρα θα τρώγαμε τον μόσχο τον σιτευτό. Θα δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Και ξαφνικά, το 2009 φουντάραμε. Έτσι μας είπαν αυτοί που λίγο καιρό πριν έλεγαν ότι πάμε μια χαρά. Ο δε Γιώργος Παπανδρέου μόλις βγήκε πρωθυπουργός δήλωνε με την... ντουντούκα ότι λεφτά υπάρχουν. Αλλά δεν υπήρχαν.

Κι από τότε η Ελλάδα ανεβαίνει μόνιμα τον Γολγοθά, με το κάθε νοικοκυριό, το κάθε μαγαζί να σταυρώνεται καθημερινά! Και οι... εταίροι μας συναγωνίζονται ποιος θα μας βάλει τα περισσότερα καρφιά! Με τον... σωτήρα των φτωχών χωρών της οικουμένης, το ΔΝΤ, να διεκδικεί την πρωτιά...

Εκεί βρισκόμαστε σήμερα και δυστυχώς για εμάς οι Βρυξέλλες μας θεωρούν ως το... άτακτο παιδί-εταίρο που πρέπει να σωφρονίσουν για πανευρωπαϊκό παραδειγματισμό. Αυτήν τη στιγμή και για το άμεσο μέλλον είναι άγνωστο τι κουστούμι μάς έχουν ράψει, πόσο... στενό θα είναι και πόσο θα πρέπει να... αδυνατίσει ο έλληνας εταίρος τους για να του κάνει... Αλλά δεν τους ενδιαφέρει αν θα ζήσει ή θα... σκάσει. Παρότι γνωρίζουν πολύ καλά τι... δίαιτα έχει κάνει τα επτά μαρτυρικά χρόνια, έχοντας φτάσει στο μη παρέκει...

Υπάρχουν όλα τα στοιχεία στα χέρια των εκπροσώπων μας για τα θύματα που έχει προκαλέσει η επιμονή των χορτάτων, οι οποίοι αδιαφορούν για το αν οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, αρκεί να ευημερούν οι αριθμοί. Υπάρχουν όμως κυρίως τρία ντοκουμέντα, στα οποία κανείς από τους 18 συνεταίρους μας στο Eurogroup, όσο χορτάτος κι αν είναι, δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια.

Πρώτον: Η έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για την παιδική φτώχεια, σύμφωνα με την οποία ένα στα τρία παιδιά ΠΕΙΝΑΕΙ στο σχολείο. Στα δικά τους σχολεία η πείνα είναι άγνωστη λέξη. Σε αυτά τα παιδιά τι θα πουν άραγε οι «ανθρωπιστές» και «φιλεύσπλαχνοι» ευρωπαίοι; «Δεν μας ενδιαφέρει αν θα μείνετε πετσί και κόκαλο. Αν θα πεθάνετε…»;

Δεύτερον: Μειώθηκε η κατανάλωση γάλακτος κατά 19% τους τελευταίους μήνες! Τι θα πουν λοιπόν στη μάνα που δεν έχει λεφτά να πάρει ένα μπουκάλι γάλα; Ακόμη κι αυτό το στερείται πλέον το 19% των παιδιών στην Ελλάδα. Εκεί μας φέρανε.

Τρίτον: Στα δημόσια νοσοκομεία («Αττικό» και άλλα) έχουν «θανατηφόρα λίστα καρκινοπαθών», οι οποίοι δεν ξέρουν αν θα ζήσουν όταν πρέπει να περιμένουν ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ για να κάνουν ακτινοβολία, γιατί τα μηχανήματα δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες και οι ασθενείς δεν έχουν λεφτά να πάνε στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Και ακόμη όταν νεφροπαθείς που χρειάζονται μεταμόσχευση και κάποιος συγγενής τους έχει προσφέρει το νεφρό θα πρέπει να περιμένουν μέχρι κάποια ημερομηνία του 2018 για να γίνει η μεταμόσχευση!

Τα τρία αυτά γεγονότα –που κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει– δίνουν μια μικρή μόνο γεύση της καταστροφής των υποδομών και της κατάρρευσης των αντοχών του ελληνικού λαού που έχουν... πετύχει, από την πολλή αγάπη τους για εμάς, οι εταίροι μας με τα δεσμά των Μνημονίων που μας επέβαλαν, τα οποία οι κυβερνήσεις μας αποδέχθηκαν χωρίς να φέρουν την παραμικρή αντίσταση.

Πριν από 54 χρόνια ο «Γέρος της Δημοκρατίας», ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει: «Όταν ευημερούν οι αριθμοί, οι άνθρωποι πένονται». Σήμερα την παρατήρησή του αυτή την βιώνουμε σε όλο της το μεγαλείο.

Διασκευή kgrek

Σκέψεις προσαρμοσμένες στο σήμερα και διασκευή στο άρθρο του Μάκη Κουρή «Οι τρεις άσοι του Τσίπρα στο αυριανό Eurogroup» που δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ της 19^ης Φεβρουαρίου 2017

ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Η Ελλάδα εκβιάζεται - Η Ευρώπη διαλύεται

Η Ελλάδα εκβιάζεται - Η Ευρώπη διαλύεται

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Βιώνουμε άλλη μια περίοδο σκληρής δοκιμασίας και αβεβαιότητας, λόγω της συσσώρευσης αντιφάσεων και αντιθέσεων, συγκρούσεων συμφερόντων και στρατηγικών, που υπερβαίνουν κατά πολύ την εθνική μας κλίμακα και δημιουργούν μείζονες κινδύνους για το μέλλον της χώρας και του λαού μας.

Η διαπραγμάτευση και η περίφημη αξιολόγηση έχουν υπερβεί, εδώ και δύο μήνες, κάθε λογικό όριο και έχουν μετατραπεί σ’ ένα πεδίο εκβιασμών, απειλών και ανήκουστων απαιτήσεων. Το veto που προβάλλει το «σύστημα» Σόιμπλε, απαιτώντας τη, με κάθε όρο και τρόπο, συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα (όταν η ίδια η σχέση ΗΠΑ και Ευρώπης δοκιμάζεται και αναμένεται η τελική απόφαση του Ντ. Τραμπ για την παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη), αποδεικνύει ότι ο πολιτικός πόλεμος που διεξάγεται ασταμάτητα κατά της χώρας μας δεν αποτελεί παρά μια επιμέρους πτυχή, ένα σύμπτωμα της δρομολογημένης πια, από την ίδια τη γερμανική ελίτ, διάλυσης της πάλαι ποτέ ενιαίας ΕΕ.

Ίσως το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί στους επόμενους επτά μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Γιατί στην Ευρώπη δεν υπάρχει απλώς η οικονομική κρίση και το Προσφυγικό. Υπάρχει στρατηγικό αδιέξοδο ιστορικού, οντολογικού χαρακτήρα, που αφορά το παρόν και το μέλλον της, τη θέση της στον κόσμο.

Διάλυση: Σαν έτοιμη από καιρό

Δύο είναι τα κρίσιμα γεγονότα, οι ιστορικού χαρακτήρα εξελίξεις και επιλογές που επικαθόρισαν την πορεία της Ευρώπης τα τελευταία 25 χρόνια.

• Το πρώτο αφορά την υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου προτύπου με την περίφημη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την επέτειο της οποίας «γιορτάζουμε» τις ημέρες αυτές. Η επανένωση των δύο Γερμανιών (μια απόλυτη επιλογή των ΗΠΑ, οι οποίες και ανέθεσαν στη Γερμανία τον ρόλο της πρωτεύουσας οικονομικής δύναμης σ’ ολόκληρη την Ευρώπη) και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρότυπο, που εξειδικεύθηκε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στο πρόγραμμα της λιτότητας και των μηδενικών ελλειμμάτων και θα αποτελέσει το οικονομικό θεμέλιο της γερμανικής κυριαρχίας που εξελίσσεται στις ημέρες μας.

• Το δεύτερο ιστορικό γεγονός είναι η πολιτική και οικονομική υποταγή της Γαλλίας στη γερμανική ελίτ. Η Ευρωζώνη δεν διαμόρφωσε ένα πεδίο εξισορρόπησης και περιστολής της γερμανικής κυριαρχίας, όπως υπολόγιζε ο Φρ. Μιτεράν. Αντίθετα, το ευρώ αποτέλεσε έκφραση του γερμανικού μάρκου και επικαθόρισε σε έναν μεγάλο βαθμό τους ευρύτερους οικονομικούς και πολιτικούς συσχετισμούς μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και οικονομιών.

Μέσα από τον ανταγωνισμό αυτό η Γαλλία απώλεσε το κύριο ιστορικό της πλεονέκτημα: Την πολιτική της θέση και κυριαρχία ως εκπρόσωπος των αστικών επαναστάσεων και των συνταγματικών αρχών που θεμελιώθηκαν στο διαφωτιστικό πρότυπο.

Η εικόνα του Ν. Σαρκοζί να σύρεται πίσω από την Άνγκ. Μέρκελ, να υποτάσσεται πλήρως στα κελεύσματά της, να αποτελεί τον κυρίαρχο πόλο πολιτικής οικονομικής νομιμοποίησης των αποφάσεων και επιλογών της γερμανικής ελίτ αποτελούν εκφράσεις και γεγονότα της πλήρους σχεδόν πολιτικής υποταγής της Γαλλίας στη γερμανική κυριαρχία.

Δυστυχώς, ο Φρ. Ολάντ δεν παρεξέκλινε της γραμμής αυτής, αλλά, αντίθετα, οδήγησε στην ιστορικού τύπου παγίωσή της.

Ίσως η γαλλική πολιτική ελίτ να αρκείται σ’ ένα «ξεροκόμματο», σε μια δήθεν ισότιμη σχέση Γαλλίας - Γερμανίας, σ’ έναν άξονα που υπάρχει μόνο στην εικόνα, στην επικοινωνία. Ενώ την ίδια στιγμή επιβάλλονται σκληρά μέτρα στη Γαλλία και ο γερμανός υπουργός Οικονομικών αναφέρεται περιφρονητικά στο Γαλλικό Κοινοβούλιο, που επιμένει να αποφασίζει ενώ τα μέτρα θα έπρεπε να τα εγκρίνουν οι τεχνοκράτες…

Εκλογές που αποτυπώνουν την κρίση

Εκλογές, λοιπόν, στην Ευρώπη… Στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και πιθανώς στην Ιταλία, όπου εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις, κατ’ έθος, διορίζονται.

Ποιος φοβάται την Ακροδεξιά; Όχι βεβαίως η γερμανική ελίτ και το σύστημα συμφερόντων που εκπροσωπεί ο Β. Σόιμπλε. Το μόνο που ενδιαφέρει το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε είναι οι ψήφοι που πιθανώς θα αποσπάσει από το κόμμα τους το κόμμα της «εναλλακτικής» Ακροδεξιάς στη χώρα τους… Εκεί εξαντλούνται οι δημοκρατικές τους ευαισθησίες και ανησυχίες…

Στην Ολλανδία η Ακροδεξιά προβάλλει ως πρώτη δύναμη και θα πρωταγωνιστήσει στην επόμενη πολυκομματική, εξ’ αντικειμένου, κυβέρνηση… Οπότε ο Γ. Ντάισελμπλουμ μας εγκαταλείπει και η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά χάνει ένα επιφανές μέλος της… Αναζητείται συνεπώς νέος αχυράνθρωπος για το Eurogroup, το λημέρι του Β. Σόιμπλε, ελπίζουμε μέχρι το φθινόπωρο…

Στη Γαλλία το σοσιαλιστικό κόμμα πληρώνει ακριβά τόσο την ενσωμάτωσή του στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της λιτότητας της γερμανικής ελίτ όσο και την πολιτική υποβάθμιση και υποταγή της Γαλλίας στη Γερμανία, γεγονός που οι συνέπειές του υπερβαίνουν τους συνήθεις κομματικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς.

Η Κεντροδεξιά έκαψε τους υποψηφίους της και οι μόνες εναλλακτικές στα πρόσωπα του Φρ. Φιγιόν και του Εμ. Μακρόν έχουν σοβαρά μειονεκτήματα, με κυριότερο εκείνο που αφορά τη διαχείριση του μοντέλου της λιτότητας και την επιβολή σκληρών μέτρων κατά την κυβερνητική τους θητεία.

Αντίθετα, η Μ. Λεπέν και η εθνικιστική Ακροδεξιά συγκροτούν έναν ισχυρό, συνεκτικό πόλο. Ακόμα και στην περίπτωση εκλογής στον δεύτερο γύρο του Εμ. Μακρόν (όπως φαίνεται από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις), ένα ποσοστό της τάξεως του 35%-37% της Μ. Λεπέν θα συγκροτεί μια κυρίαρχη πολιτική και κοινωνική δύναμη και θα επηρεάζει τις εξελίξεις καθόσον θα εδραιώνεται πάνω σε δύο βασικά προτάγματα, που αποτελούν και την αχίλλειο πτέρνα των αντιπάλων της: Την κατάργηση της πολιτικής της λιτότητας και την ανάκτηση της πολιτικής - εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας. Κι αυτό ανεξάρτητα από το εάν αυτοί οι στόχοι είναι εφικτοί.

Κρίσιμος πόλος η Γαλλία

Επιμένουμε για την περίπτωση της Γαλλίας: Ήδη στη Γερμανία εκδιπλώνεται η στρατηγική της κατάτμησης της Ευρωζώνης σε δύο τουλάχιστον ταχύτητες, ώστε η Γερμανία να κτίσει ένα νέο τείχος το οποίο θα διασφαλίσει το απρόσβλητο της κυριαρχίας της. Η ίδια η Άνγκ. Μέρκελ θεώρησε ότι το ζήτημα αυτό θα πρέπει να συζητηθεί στην προσεχή, επετειακή σύνοδο της Ρώμης, που θα αφορά το μέλλον της Ευρώπης…

Ποιο είναι το σημείο-κλειδί; Η στάση της Γαλλίας. Εάν οι όποιες γαλλικές κυβερνήσεις, η γαλλική οικονομικοπολιτική ελίτ υποστηρίξουν μια τέτοια στρατηγική, ευελπιστώντας ότι θα διασφαλίσουν τον ρόλο του δεύτερου, ευπειθούς, εταίρου, τότε η Ευρώπη θα βαδίσει οριστικά στην οργανική - θεσμική διαίρεση και στη διάλυση. Οι λίγοι μήνες που απομένουν μέχρι τις εκλογές είναι κρίσιμοι όχι μόνο για το μέλλον της Γαλλίας αλλά για την πορεία και την τύχη της ίδιας της ΕΕ. Εάν δεν υπάρξει πολιτικό αντίβαρο, ένας ευρύτερος κοινωνικοπολιτικός συσχετισμός τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και στο πλαίσιο των χωρών της Νότιας Ευρώπης, τότε το παιγνίδι είναι οριστικά χαμένο.

Η Ιταλία από την πλευρά της βαδίζει επί ξυρού ακμής. Ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση είναι πιθανόν να έχει ως αντιπάλους τον Μπέπε Γκρίλο και τον Ματέο Ρέντσι, με επιδιαιτητή και βασικό ρυθμιστή των εξελίξεων τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι… Οπότε όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.

Το SPD «ξύπνησε»

Στη Γερμανία το SPD «ξύπνησε» την τελευταία περίοδο, ωθούμενο κυρίως από το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως παρά από την ανησυχία της απώλειας της πολιτικοϊδεολογικής και κοινωνικής του ταυτότητας. Ο δρόμος μέχρι τις γερμανικές εκλογές είναι μακρύς -με τα δεδομένα του σύγχρονου πυκνού πολιτικού χρόνου- και ο πλήρης απεγκλωβισμός του SPD από το δίπολο Χριστιανοδημοκράτες / λιτότητα μοιάζει ιδιαίτερα δυσχερής. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η αποδυνάμωση του «συστήματος» Σόιμπλε θα είναι ευεργετική και για την ίδια τη Γερμανία και για την Ευρώπη.

Εμάς όμως μας πιέζει ασφυκτικά η μέγγενη του χρόνου. Το πρόβλημα για τη χώρα μας δεν είναι ένας νέος -έστω και ανεκτός- συμβιβασμός αλλά μια σαφής και προσδιορισμένη προοπτική σε οικονομικό και παραγωγικό επίπεδο.

Δυστυχώς, οι δύο βασικοί δυνάστες μας και το «σύστημα» Σόιμπλε και το ΔΝΤ -ο καθένας για δικούς τους λόγους- κινούνται προς την κατεύθυνση αλλαγής ή και διάλυσης της Ευρωζώνης. Οι ανοικτές προτροπές εκπροσώπων της διακυβέρνησης Τραμπ για τη διάλυση της ΕΕ διατυπώνονται σε καθημερινή βάση, ενώ το Grexit και οι εκβιασμοί του Β. Σόιμπλε κατά της χώρας μας έχουν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις ακόμα και μέσα στη Γερμανία.

Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί όχι μια διαπραγμάτευση που στηρίζεται στη συμφωνία-Μνημόνιο της 13ης Ιουλίου του 2015 αλλά μια κατάσταση που την ξεπερνά, καθώς αφορά εθνικές και υπερεθνικές στρατηγικές.

Υπάρχουν περιθώρια έντιμου συμβιβασμού ή θα υπάρξει μια ενδιάμεση τυπική-άτυπη συμφωνία μέχρι τις γερμανικές εκλογές, που θα δεσμεύει με γενικούς όρους την Ελλάδα για πιθανά μέτρα μετά το 2018 και θα ανοίξει τον δρόμο της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ; Μόνο η γενικότερη κρίση και ο φόβος μιας νέας έντασης με επίκεντρο τη χώρα μας μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα και να επιτρέψει μια θετική έκβαση. Γιατί η λογική και η αλληλεγγύη έχουν από καιρό εκλείψει από την ολιγαρχική εξουσία που δυναστεύει την Ευρώπη.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ