Πλεόνασμα φτώχειας…. Αυτό κι αν είναι μεγάλη επιτυχία

Πλεόνασμα φτώχειας…. Αυτό κι αν είναι μεγάλη επιτυχία

Με το πλεόνασμα της φτώχειας τι θα γίνει, κυρία Βελκουλέσκου και κύριε Κοστέλο;

Λύση πρώτα στη φτώχεια και μετά μοιράζουν τον... πλούτο, πρέπει να απαιτήσει ο Αλέξης Τσίπρας - Ακόμη και ο ΣΕΒ αναγνωρίζει ότι από το 2009 τα νοικοκυριά έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες απώλειες σε καιρό ειρήνης

Δύο εβδομάδες τώρα οι εκπρόσωποι των «θεσμών» (είναι η... μεγάλη αλλαγή της κυβέρνησης της Αριστεράς, γιατί εκείνο το «τρόικα» θα βεβαίωνε ότι συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο) κόβουν και ράβουν μέχρι να μας φτιάξουν το καινούργιο κουστούμι, που –απ’ ό,τι λένε οι... χαρτορίχτρες– κάθε άλλο παρά πιο ευρύχωρο θα είναι από αυτό που μας έχουν ήδη φορέσει. Δυστυχώς, με την ανοχή του δικού μας ράφτη... Μήνες τώρα, αυτό που έχει γίνει γνωστό από τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές τόσο του ίδιου του πρωθυπουργού όσο και του εκπροσώπου του (του υπουργού Οικονομικών) είναι ότι θέλουν να μας φορτώσουν κι άλλα μέτρα, ακόμη πιο επώδυνα, για να μας έχουν εφ’ όρου ζωής υπό την κατοχή τους.

Ανακάλυψαν την καραμέλα του πλεονάσματος και λένε ότι από το 2019 θα τρέχει το χρυσάφι στους δρόμους, θα τρώμε με δέκα μασέλες, θα δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και θα κυκλοφορούμε με Μερσεντές και Πόρσε, έτσι, για να θυμώνει ο Μανιός. Και ο Αλέξης Τσίπρας κάθεται και συζητάει ως δεδομένο ότι σε δύο χρόνια θα έχουμε υπερανάπτυξη και δέχεται να δεσμευθεί από τώρα ότι το πλεόνασμα θα πηγαίνει στην εξυπηρέτηση του χρέους.

Φυσικό είναι, βέβαια, τα αφεντικά να θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά που μας δάνεισαν με όρους Σάιλοκ. Υπό μία προϋπόθεση, όμως. Ότι ο οφειλέτης θα παραμείνει στη ζωή. Αυτό που, κατά σύμπτωση, αυτόν τον καιρό συζητιέται, η λύση για τα περιβόητα «κόκκινα» δάνεια, κεντρικό άξονα έχει να μείνει ανοιχτή η επιχείρηση και να μην τα τινάξει ο ιδιοκτήτης της.

Ήδη θα έπρεπε ο Αλέξης Τσίπρας να είχε βάλει στο τραπέζι του Eurogroup –αλλά και των Συνόδων Κορυφής– το ότι πριν από κάθε συζήτηση για πλεόνασμα (κέρδη που θα προκύψουν από την... ανάπτυξη, που ακόμη δεν την είδαμε και θέλουν να τη... μοιράσουμε) προέχει να μιλήσουμε για το τι θα γίνει με το ΥΠΑΡΚΤΟ εδώ και καιρό ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΦΤΩΧΕΙΑΣ που βιώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά, τα οποία ζουν ένα καθημερινό μαρτύριο. Κάτι που όλοι σας, κύριοι εκπρόσωποι των «θεσμών», Ντέκλαν Κοστέλο (Κομισιόν), Φραντσέσκο Ντρούντι (ΕΚΤ), Νικολά Τζιαμαρόλι (ESM) και Ντέλια Βελκουλέσκου (ΔΝΤ), το ξέρετε και δεν μπορείτε να κλείνετε τα μάτια, όσο κι αν είστε ψυχροί γραφειοκράτες, εκτελεστικά όργανα των εντολέων σας, των δανειστών-εταίρων μας.

Αλλά ακόμη κι αν πείτε ότι δεν έχετε αντιληφθεί πως η φτώχεια έχει πλήξει άγρια τα ελληνικά νοικοκυριά, γιατί έχουν την αξιοπρέπεια να μη βγαίνουν στον δρόμο για ζητιανιά, διαβάστε τι γράφει το προχθεσινό δελτίο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών:

«Τα ελληνικά νοικοκυριά, από το 2009 και μετά, έχουν υποστεί μία από τις μεγαλύτερες, σε καιρό ειρήνης, απομειώσεις του βιοτικού τους επιπέδου, του εισοδήματος και της περιουσίας τους. Στα ασθενέστερα, ιδίως, οικονομικά στρώματα, η φτώχεια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός προβάλλουν ως παγιωμένες καταστάσεις, που δεν μπορούν να ανατραπούν παρά μόνο με την ταχεία επιστροφή συνθηκών υγιούς ανάκαμψης της ιδιωτικής οικονομίας.

Οι οικογένειες περιλαμβάνουν σε μεγαλύτερο βαθμό συνταξιούχους και μη εργαζόμενα μέλη απ’ ό,τι παλαιότερα, δεν μπορούν να αποταμιεύσουν σε σταθερή βάση, αλλά ούτε ζητούν πλέον οικονομική βοήθεια από φίλους ή συγγενείς, ενώ μερικοί χρωστούν περισσότερα από όσο αξίζει η περιουσία τους (και όχι μόνο στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα) κ.ο.κ. Η οικογένεια, αν και εξασθενημένη, δρα ακόμη ως δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας και προστασίας. Οι αντοχές, βεβαίως, εξαντλούνται και οι νέοι, κυρίως, αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο εργασιακό περιβάλλον που τους εμποδίζουν να φτιάξουν τη ζωή τους. Σε κάθε περίπτωση, τα προβλήματα δεν λύνονται μόνο με την ανακατανομή εισοδημάτων από τους περισσότερο στους λιγότερο ικανούς ή τυχερούς στην παραγωγική διαδικασία. Το μόνο που κάνει η πολιτική αυτή είναι να διαιωνίζει τη φτώχεια και την ανημπόρια, με την υπερφορολόγηση των πιο παραγωγικών στρωμάτων να στερεί από τους ανθρώπους που υποφέρουν τις δουλειές που θα τους βοηθήσουν να ορθοποδήσουν».

Δεν είναι, όμως, αυτή η μοναδική μαρτυρία.

Οι αποδείξεις είναι πολλές και κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει. Τα νοικοκυριά έχουν φτάσει στο σημείο να μην μπορούν να πληρώσουν λογαριασμό της ΔΕΗ κάτω από 500 ευρώ και να ζητούν διευκολύνσεις, δόσεις, για να μη μείνουν στο σκοτάδι.

Άλλη ηχηρή απόδειξη είναι αυτή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος αφιερώνει σημαντικό κομμάτι της ετήσιας έκθεσης της ΤτΕ στη φτώχεια που υπάρχει στη χώρα μας. Γράφει συγκεκριμένα:

«Ο κίνδυνος σχετικής φτώχειας παραμένει ο έβδομος υψηλότερος στην ΕΕ-28 και σημαντικά επάνω από τον μέσο όρο. Το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας που βρίσκεται είτε σε κίνδυνο φτώχειας είτε σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού μειώθηκε ελαφρά, ενώ το ποσοστό των ατόμων με υλικές στερήσεις αυξήθηκε. Ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι τη μεγαλύτερη αύξηση κατέγραψε η ομάδα των παιδιών κάτω των 17 ετών. Παράλληλα, οι δείκτες εισοδηματικής ανισότητας στην Ελλάδα, αν και παρέμειναν αμετάβλητοι, είναι δυσμενέστεροι σε σχέση με τους αντίστοιχους για την ΕΕ-28».

Υπάρχει ακόμη και η μαρτυρία των έξω, την οποία κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει. Κανείς δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την τραγωδία που ζει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας, η φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 40% από το 2008 έως το 2015! Ο συντάκτης της έκθεσης Κρίστοφ Σρέντερ σε δήλωσή του στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters είπε ότι «ο μεγάλος χαμένος είναι η Ελλάδα, με μια αύξηση της φτώχειας κατά 40%, ακολουθούμενος από την Ιρλανδία με 28% και την Κύπρο με 28,2%».

Με αυτά τα συγκλονιστικά ντοκουμέντα στον χαρτοφύλακά του πρέπει να πάει ο πρωθυπουργός στο Βερολίνο, που έχει το κουμάντο, αλλά και να παρέμβει στο Eurogroup της 20ής Μαρτίου και να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ πρώτα να αποφασίσουμε τι θα γίνει με το ΔΕΔΟΜΕΝΟ πλεόνασμα φτώχειας του ελληνικού νοικοκυριού και μετά να μιλήσουμε για τις δεσμεύσεις που από τώρα μας ζητάνε για το πλεόνασμα... πλούτου που ΘΑ προκύψει το 2019, βάζοντας μάλιστα και όρο για προνομοθέτηση!

Για να υπάρξει, όμως, πλεόνασμα πλούτου (περίσσευμα), θα πρέπει να ΜΗΝ υπάρχει πλεόνασμα φτώχειας. Επομένως, κύριε πρωθυπουργέ, η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει να δοθεί πρώτα λύση στη φτώχεια, να μην υπάρχουν ελληνικά νοικοκυριά που δεν έχουν ούτε τον επιούσιο, και μετά να μιλήσουμε για το πώς θα μοιραστεί ό,τι απομείνει από το πλεόνασμα.

Το να μοιράζεις λεφτά την ώρα που οι πολίτες σου πεινάνε μόνο στο... τρελοκομείο μπορεί να συμβαίνει. Εκτός κι αν η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση ζήλεψε τη... δόξα τρελοκομείου ή αποφάσισε να γίνει τρελάδικο...

του ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ : Ψηφοφόρε, τι δεν καταλαβαίνεις;

Ψηφοφόρε, τι δεν καταλαβαίνεις;

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ  

Ο κ. Σαμαράς τον Μάιο του 2010 δεν ψήφισε και κατήγγειλε το πρώτο Μνημόνιο. Αλλά ενώ διεξήγαγε «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση, όταν τον ρωτούσαν τι θα κάνει αν ερχόταν η ΝΔ στην κυβέρνηση και γινόταν ο ίδιος πρωθυπουργός, απαντούσε:

«Εμείς είμαστε κόμμα ευθύνης. Το πρώτο το οποίο έχω ήδη πει σήμερα στη Βουλή και έχω δηλώσει ξεκάθαρα, είναι ότι εμείς, η Ελλάδα, έχει φιλότιμο, σέβεται τη συνέπειά της και ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένη να τηρήσει και να σεβαστεί και τις υπογραφές της»(Αντώνης Σαμαράς, «MEGA», 1/11/2010).

Ο κ. Τσίπρας ήταν αυτός που ως αντιπολίτευση θα «έσκιζε» τα Μνημόνια. Αλλά ούτε 20 μέρες αφότου έγινε πρωθυπουργός, στο Eurogroup της 20/2/2015, αναγνώρισε τα δυο προηγούμενα Μνημόνια και άνοιξε το δρόμο για το ολόδικό του, το τρίτο.

Τώρα είναι ο κ. Μητσοτάκης που καταγγέλλει ότι τα επερχόμενα μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, συνιστούν 4ο Μνημόνιο. Αλλά όταν τον ρώτησε στο δελτίο του ΑΝΤ1 ο Νίκος Χατζηνικολάου αν γίνει πρωθυπουργός τι θα κάνει με τα μέτρα που τώρα καταγγέλλει, απάντησε:

«Τα μέτρα δεσμεύουν, προφανώς, την ελληνική κυβέρνηση (…). Εγώ δεν είμαι αυτός που θα στέλνω επιστολές να λέω στους πιστωτές ότι δεν πρόκειται να τηρήσουμε τα μέτρα που δεσμεύει τη χώρα η σημερινή κυβέρνηση…».

Είναι πρόδηλο, συνεπώς, που βρίσκονται οι διαφορές τους: Θέλουν να είναι οι επόμενοι που θα εφαρμόζουν τα ίδια μέτρα για τα οποία κατηγορούν τους προηγούμενους!

Τι δεν καταλαβαίνουν οι ψηφοφόροι τους;

Πηγή: Εφημερίδα Real News 5/3/2017

facebook.com/mpogiopoulos

http://www.imerodromos.gr/pshfofore-ti-den-katalavenis/

Γιώργος Καπόπουλος : Ανύπαρκτο status quo

Ανύπαρκτο status quo

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Η ομιλία Γιούνκερ στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο την Τετάρτη 1η Μαρτίου προκάλεσε αμηχανία και μάλλον πολλαπλασίασε τα ερωτηματικά παρά έδωσε απαντήσεις. Ο επικεφαλής της Κομισιόν, όχι πλέον ως φανατικός φεντεραλιστής όπως τον είχαμε συνηθίσει αλλά ως ψύχραιμος παρατηρητής, παρέθεσε τα πέντε πιθανά σενάρια μετεξέλιξης της ΕΕ των «27» από τον υποβιβασμό στην ενιαία αγορά μέχρι τη φυγή προς τα εμπρός, τη μετάλλαξη δηλαδή της Ένωσης σε Ομοσπονδία.

Η τοποθέτηση Γιούνκερ δεν επιδέχεται παρερμηνείες. Οι «27» δεν έχουν ως πραγματική επιλογή την παραμονή στο σημερινό status quo, η ΕΕ ή θα ενισχυθεί ή θα αποσυντεθεί. Η παρέμβαση Γιούνκερ καθιστά αναγκαία μια μικρή αναδρομή, καθώς το χειρόφρενο, η τροχοπέδη στην περαιτέρω πορεία εμβάθυνσης της ΕΕ προηγήθηκε της κρίσης στην Ευρωζώνη μία πενταετία. Το Μάαστριχ το 1991 προέβλεπε εκτός της ΟΝΕ και σημαντικά βήματα προς την πολιτική ενοποίηση τόσο για την πολιτική πλαισίωση της Ευρωζώνης όσο και για να μπορέσει η τότε ΕΕ των «12» να διαχειριστεί τη μελλοντική διεύρυνση.

Αν σε ό,τι αφορά την ΟΝΕ η Γερμανία δίσταζε, πριν κατοχυρώσει εγγυήσεις και διασφαλίσεις ότι το κοινό νόμισμα θα ήταν ευρωπαϊκή αναγωγή του δυτικογερμανικού μάρκου, ήταν θετική ως προς την πολιτική ενοποίηση: Μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία ως ευρωπαϊκή αναγωγή του δυτικογερμανικού ομοσπονδιακού μοντέλου ταυτιζόταν με τα εθνικά γερμανικά συμφέροντα. Το μεγάλο πρόβλημα με την πολιτική ενοποίηση το είχε η Γαλλία: Δεν ήθελε ομοσπονδιακή μετεξέλιξη, αλλά ενισχυμένη διακυβερνητική συνεργασία, η υλοποίηση της οποίας έπρεπε να προηγηθεί και να είναι προαπαιτούμενο της διεύρυνσης προς Ανατολάς, η οποία για το Παρίσι ταυτιζόταν με την ενίσχυση της θέσης της ενιαίας Γερμανίας.

Από τη μεριά της η Γερμανία, με εξαίρεση το ντοκουμέντο Σόιμπλε-Λάμερς, που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Σεπτέμβριο του 1994 και μιλούσε για σκληρό πυρήνα ενισχυμένης συνοχής ανοικτό σε ομοσπονδιακή μετεξέλιξη, απέφυγε μια μετωπική σύγκρουση με τη Γαλλία, δίνοντας προτεραιότητα στους αυστηρούς κανόνες διαχείρισης του μελλοντικού κοινού νομίσματος αλλά και στην επίσπευση της πορείας των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης προς την πλήρη ένταξη. Ετσι φτάσαμε στη Σύνοδο Κορυφής του Αμστερνταμ την άνοιξη του 1997, με μηδενικό σχεδόν αποτέλεσμα στην πολιτική εμβάθυνση της ΕΕ, και την άνοιξη του 2000 στην έναρξη της πορείας προς τη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς με μινιμαλιστικές προθέσεις και στοχεύσεις της γαλλικής προεδρίας.

Τότε, με πρωτοβουλία της Γερμανίας, με την ομιλία του τότε ΥΠΕΞ Φίσερ στο Βερολίνο στα τέλη Μαΐου, έπεσε η πρόκληση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος που ύστερα από κοπιώδεις και ψυχοδραματικές διαβουλεύσεις αποτυπώθηκε ως γαλλογερμανική πρόταση για συνταγματική συνθήκη τον Ιανουάριο του 2003. Δύο χρόνια αργότερα η προσπάθεια ενίσχυσης της πολιτικής συνοχής της ΕΕ με ανοιχτή τη δυνατότητα ομοσπονδιακής μετεξέλιξης ναυάγησε στο «όχι» των δημοψηφισμάτων σε Γαλλία και Ολλανδία, με επόμενη μέρα τη μινιμαλιστική Συνθήκη της Λισαβόνας, που έγινε δεκτή με ικανοποίηση στο Παρίσι και χωρίς αντιρρήσεις από το Βερολίνο.

Είναι ξεκάθαρο ότι η εθνική περιχαράκωση, η άρνηση ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, η αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου και της μεταφοράς πόρων που χαρακτηρίζουν την πολιτική του Βερολίνου από το φθινόπωρο του 2008, την επαύριο δηλαδή της έναρξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, δεν θα ήταν δυνατή αν είχε κατοχυρωθεί η εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης στην ΕΕ. Η Γερμανία την επεδίωκε σταθερά μέχρι το 2005 και δεν φέρει την κύρια ευθύνη για τον εγκλωβισμό της ΕΕ σε ένα status quo που, όπως ορθά διαπιστώνει ο Γιούνκερ, δεν μπορεί να συνεχιστεί.

http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/anyparkto_status_quo-65035580/

Οι Αλβανοί και η Ελληνική Οικονομία

Τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας και οι μειώσεις μισθών που αντιμετώπισαν οδήγησαν πολλούς από αυτούς πίσω στη χώρα τους. Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Στατιστικής της Αλβανίας (INSTAT), καταγράφηκε στο διάστημα 2009-2013 η επιστροφή συνολικά 133.544 Αλβανών (98.414 άντρες και 35.130 γυναίκες) από χώρες της ΕΕ, με το 61% από αυτούς να προέρχονται από την Ελλάδα. Σε αυτούς που επιστρέφουν όμως από την Ελλάδα καταγράφεται μια κινητικότητα και φαίνεται ότι η επιστροφή τους στην Αλβανία έχει τα χαρακτηριστικά της προσωρινότητας.

Οι Αλβανοί και η Ελληνική Οικονομία

Ο ρόλος της αλβανικής «συνιστώσας» στην ελληνική οικονομία

Μια σημαντική οικονομική συνιστώσα αποτελούν για τη χώρα μας -εκτός των άλλων- οι περίπου μισό εκατομμύριο Αλβανοί μετανάστες, με την οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια να έχει επιφέρει ιδιαίτερα σημαντικές αλλαγές στις τάξεις τους, οι οποίες αφορούν την έκρηξη της ανεργίας (σε ποσοστά της τάξης του 43%), τη σημαντική εσωτερική μετακίνησή τους προς την περιφέρεια για αναζήτηση εργασίας αλλά και μια κινητικότητα που έχει να κάνει με μια προσπάθεια επιστροφής στην Αλβανία ή μετακίνηση σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Πριν από την κρίση το περίπου 1 εκατομμύριο μεταναστών στη χώρα μας παρήγαν το 2,6% του ΑΕΠ (2007) και πάνω από το μισό αυτού είχε να κάνει με τους Αλβανούς μετανάστες, οι οποίοι παρουσιάζουν μονιμότερα στοιχεία απασχόλησης σε σχέση με άλλες πληθυσμιακές ομάδες μεταναστών. Είναι χαρακτηριστικό επίσης το γεγονός ότι μέχρι τα πρώτα χρόνια της κρίσης περίπου 20.000 Αλβανοί είχαν ιδρύσει δικές τους επιχειρήσεις.

Μια έρευνα που ολοκληρώθηκε από τρεις Έλληνες συνεργάτες του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιανατολική Ευρώπη και παρουσιάστηκε αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη (τους Ιωάννη Μάνο, Δώρα Παπαδοπούλου και Βασιλική Μακρυγιάννη) προσέγγισε και ανέδειξε με αρκετή πληρότητα σημαντικές πτυχές της αλβανικής μετανάστευσης στην Ελλάδα, συγκεντρώνοντας χρήσιμα στοιχεία, διατυπώνοντας παράλληλα αρκετά κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα.

Παρά τα όποια προβλήματα που μεγέθυνε η οικονομική κρίση, η έρευνα ανέδειξε σημαντικά στοιχεία προόδου σε ό,τι αφορά την ενσωμάτωση και την κοινωνική ένταξη των Αλβανών μεταναστών στην ελληνική κοινωνία αλλά και ζητήματα στα οποία η όποια λήψη μέριμνας θα μπορούσε να επιφέρει βελτιώσεις τόσο στη ζωή των ίδιων των μεταναστών όσο και στην ίδια την ελληνική κοινωνία, όπως σημειώνουν οι ερευνητές.

Ένταξη και ενσωμάτωση

«Η παραμονή για πάνω από δύο δεκαετίες όσων ήλθαν ως ενήλικες στην Ελλάδα, η μακρόχρονη επαγγελματική τους δραστηριοποίηση, η ρύθμιση των διαδικασιών με τις οποίες πιστοποιείται η νόμιμη παρουσία τους (άδεια παραμονής, άδεια εργασίας, απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας), η δημιουργία οικογένειας και απογόνων, οι οποίοι φοιτούν ή έχουν φοιτήσει σε όλες τις βαθμίδες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος χαρακτηρίστηκαν τόσο από τους ίδιους τους μετανάστες όσο και από τους ανθρώπους που εργάζονται στους σχετικούς θεσμούς ως δείγματα ένταξης και ενσωμάτωσης», αναφέρουν.

 Η κρίση στον οικοδομικό τομέα στα αστικά κέντρα «οδήγησε» τους Αλβανούς μετανάστες στην αναζήτηση απασχόλησης στον αγροτικό τομέα και στην περιφέρεια.

Οι Αλβανοί, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, αποτελούν τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα μεταναστών στη χώρα μας με 480.804 άτομα, ενώ στην Αττική καταγράφηκαν 193.521 Αλβανοί μετανάστες και ένας εξίσου μεγάλος αριθμός υπάρχει στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης.

Από τη συγκεκριμένη έρευνα και πλήθος μελετών προκύπτει ότι μεγαλύτερος αριθμός των Αλβανών οικονομικών μεταναστών επέλεξε την Ελλάδα και λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας αλλά και της αντίληψης που υπάρχει περί μιας ανεπτυγμένης χώρας-μέλους της ΕΕ. Και φαίνεται ότι επιλογή τους είναι η Ελλάδα ακόμη και τα τελευταία χρόνια, παρά την κρίση που υπάρχει από το 2009 και μετά, αφού μέχρι και το 2011 συνέχιζαν να έρχονται με ρυθμούς 50-70.000 τον χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια έχει καταγραφεί μια αυξημένη κινητικότητα των Αλβανών μεταναστών προς τη χώρα καταγωγής τους, με έναν αριθμό να δοκιμάζει την επιστροφή. Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Στατιστικής της Αλβανίας (INSTAT), καταγράφηκε στο διάστημα 2009-2013 η επιστροφή συνολικά 133.544 Αλβανών (98.414 άντρες και 35.130 γυναίκες) από χώρες της ΕΕ, με το 61% από αυτούς να προέρχονται από την Ελλάδα και το 32,7% από Ιταλία.

Οι περισσότεροι επιστρέφουν στον πρότερο τόπο όπου διέμεναν στην Αλβανία ή κατευθύνονται σε αστικά κέντρα, κυρίως στα Τίρανα, στον Αυλώνα, στο Ελμπασάν, στο Φιέρι και την Κορυτσά. Σε αυτούς που επιστρέφουν όμως από την Ελλάδα καταγράφεται μια κινητικότητα και φαίνεται η επιστροφή τους στην Αλβανία να έχει τα χαρακτηριστικά της προσωρινότητας.

Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός που επέλεξαν να αναβάλουν τελικά την επιστροφή τους, από τη μία λόγω του βαθμού ένταξης στην ελληνική κοινωνία και από την άλλη λόγω της οικονομικής ύφεσης στην Αλβανία, όπου υπάρχει μεγάλη ανεργία, ενώ οι μισθοί είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, συντριπτικά μικρότεροι από αυτούς της Ελλάδας της κρίσης.

«Υπάρχει μια διαρκής κυκλική μεταναστευτική πορεία, παρά μια παγιωμένη συνθήκη», όπως διαπιστώνει η έρευνα.

Στην Ευρώπη

Υπάρχει επίσης και μια κινητικότητα των Αλβανών μεταναστών προς τις χώρες της ΕΕ, η οποία όμως είναι δύσκολο να καταγραφεί. Τα τελευταία χρόνια ένα σημαντικό κομμάτι Αλβανών υπηκόων από αυτούς που είναι καταγεγραμμένοι στην Ελλάδα ταξιδεύει (παράτυπα) σε ευρωπαϊκές χώρες για εύρεση εργασίας. Η μετακίνηση αυτή δεν καταγράφεται και κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπολογιστεί εύκολα το ποσοτικό μέγεθος εξαιτίας της ισχύος της συνθήκης του Σένγκεν και του μειωμένου ελέγχου στα σύνορα της ΕΕ.

Παράλληλα, όπως αναφέρεται, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός γυναικών που δεν καταγράφεται, καθώς έρχονται στη χώρα μας χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα, ακολουθώντας τους ήδη νομίμως διαμένοντες συζύγους τους.

Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα στοιχεία που καταγράφουν τα κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά αναφορικά με την εργασία των Αλβανών μεταναστών. Οι περισσότεροι από αυτούς μετανάστευσαν σε παραγωγική ηλικία και εντάχθηκαν στο εργατικό δυναμικό της Ελλάδας, με αποτέλεσμα το ποσοστό των απασχολούμενων Αλβανών μεταναστών να είναι ακόμη και υψηλότερο από το αντίστοιχο των Ελλήνων, βάσει οικονομικών στοιχείων του 2011.

«Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι το έτος 2011, εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι Αλβανοί μετανάστες πλήττονταν από υψηλότερο ποσοστό ανεργίας απ’ ό,τι οι Έλληνες εργαζόμενοι, καταδεικνύεται η σημαντική παρουσία των Αλβανών στην αγορά εργασίας», επισημαίνουν οι ερευνητές.

Μοιράζουν τον χρόνο τους

Οι Αλβανοί μετανάστες είναι συμβασιούχοι, μισθωτοί και ιδιωτικοί υπάλληλοι. Πολλοί από αυτούς μάλιστα μοιράζουν τον χρόνο τους, το πρωί ως αμειβόμενοι εργαζόμενοι και το απόγευμα κάνοντας τις δικές τους δουλειές.

Ένα ποσοστό που αφορά κατά κύριο λόγο την πρώτη μεταναστευτική γενιά είναι αυτοαπασχολούμενοι. Η διαφοροποίηση των Αλβανών με τις άλλες μεταναστευτικές ομάδες έχει να κάνει κυρίως με τη σημαντική παρουσία μαθητών στα σχολεία, που αναδεικνύει την ύπαρξη μιας πολυπληθούς δεύτερης γενιάς, η οποία συμμετέχει με διαφορετικούς όρους στην αγορά εργασίας απ’ ό,τι η πρώτη.

ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Η ανεργία στα αστικά κέντρα άνοιξε τον δρόμο για τα νησιά και την περιφέρεια

Το τρίπτυχο «γεωργία, οικοδομή, τουρισμός» περιγράφει τους κύριους τομείς απασχόλησης των Αλβανών μεταναστών και εξιστορεί τα στάδια της επαγγελματικής εξέλιξης και της κοινωνικοοικονομικής ανέλιξής τους κατά τη διάρκεια της μεταναστευτικής τους πορείας και της διαβίωσής τους στην Ελλάδα. Οι ίδιοι θεωρούν ως ανέλιξη, και, κατ’ επέκταση, ένδειξη ένταξης στην ελληνική κοινωνία, τη μετάβαση από τις χειρωνακτικές εργασίες σε αυτές που εμπεριέχουν παροχή υπηρεσιών και κατά συνέπεια κοινωνικές δεξιότητες και ικανότητες επικοινωνίας και διαπροσωπικής επαφής.

Στα χρόνια της κρίσης διαπιστώνεται σημαντική κινητικότητα-εκροή των Αλβανών μεταναστών από τα αστικά κέντρα, όπου τους έπληξε ιδιαίτερα η κρίση στον οικοδομικό τομέα προς την περιφέρεια για απασχόληση στον αγροτικό τομέα -εκτιμάται ότι το ένα τρίτο των Αλβανών ασχολείται στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα- αλλά και στον τουρισμό.

Τουρισμός

Κατευθύνθηκαν ιδιαίτερα σε νησιά, όπου είτε δραστηριοποιούνται στον τουρισμό είτε εξασκούν επαγγέλματα που υποβοήθησαν τη διατήρηση του τουρισμού σε υψηλά επίπεδα, όπως συντήρηση παραδοσιακών οικημάτων π.χ. στη Σαντορίνη και τη Μύκονο, ανακαίνιση και συντήρηση ξενοδοχειακών μονάδων, εργολαβικές υπηρεσίες κ.ά.

Ο γυναικείος επίσης πληθυσμός έχει συνδεθεί με επαγγέλματα στο τομέα των τουριστικών υπηρεσιών, όπως καθαριότητα σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια, υπηρεσίες σε εστιατόρια κ.ά. Αυτό πάντως που κατέγραψε η έρευνα είναι ότι η τρέχουσα οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα έχει επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους Αλβανούς μετανάστες. Ανεργία, μείωση προσφοράς στην αγορά εργασίας, μείωση αμοιβών και κακοπληρωμές είναι κάποιες από τις βασικές επιπτώσεις που καταγράφηκαν.

Το γεγονός αυτό επιφέρει συνέπειες και σε ζητήματα ασφάλισης και ασφαλιστικών εισφορών που είναι σημαντικές τόσο για το ίδιο το ελληνικό κράτος όσο και τους μετανάστες. Το συνολικό ποσοστό της ανεργίας το 2013 ήταν κατά μέσο όρο στο 28% και επιμερίζονταν σε 24% για τους Έλληνες και σε 40,3% για τους αλλοδαπούς και σε ανάλογα επίπεδα για τους Αλβανούς μετανάστες. Κατά το διάστημα 2008-2013 ο αριθμός των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ μειώθηκε κατά 13,6% για τους Έλληνες, αλλά ξεπέρασε το 43% για τους Αλβανούς.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΕΛΙΔΗΣ

http://www.ethnos.gr/oikonomia/arthro/o_rolos_tis_albanikis_synistosas_stin_elliniki_oikonomia-65034907/

Γιώργος Καπόπουλος : Στη σκιά της Μαρίν Λεπέν

Στη σκιά της Μαρίν Λεπέν

Η Μέρκελ προσπαθεί να διευκολύνει τον Ολάντ στην ύστατη προσπάθειά του να δώσει θετική προοπτική στο μέλλον της Ευρωζώνης

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Ενα φάντασμα σκιάζει την ΕΕ και την Ευρωζώνη: για τρίτη φορά μέσα σε έναν χρόνο το αδιανόητο σενάριο μπορεί να γίνει πραγματικότητα: μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ, μια νίκη της Λεπέν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής στη Γαλλία. Ο φόβος της Λεπέν είναι ανομολόγητος, καθώς ακόμη και η επισήμανση ότι είναι πολύ δύσκολη η επικράτησή της, αλλά όχι πλέον αδύνατη, θα ήταν η αρχή μιας οικοδόμησης παράστασης νίκης για την επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.

Όταν η Γαλλία μετά την ήττα της στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870-71 υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στη Γερμανία τις επαρχίες της Λορένης και της Αλσατίας, η πολιτική ελίτ στο Παρίσι προσπάθησε να συνδυάσει τον εθνικιστικό ρεβανσισμό με τη ρεαλπολιτίκ με τη φράση «y penser toujours, n'en parler jamais», δηλαδή «να το σκεφτόμαστε πάντοτε, αλλά να μη μιλάμε ποτέ γι’ αυτό»! Με τον ίδιο τρόπο στο Βερολίνο παρακολουθούν την πορεία προς την προεδρική εκλογή στη Γαλλία.

Η πολιτική ελίτ στο Βερολίνο γνωρίζει ότι η διαπίστωση που διατυπώθηκε μετά την πρώτη ενοποίηση της Γερμανίας από τον Μπίσμαρκ το 1871, ότι η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη για την Ευρώπη και πολύ μικρή για τον κόσμο, ισχύει όσο ποτέ. Αν για την Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, τις χώρες του Βίσεγκραντ, για τη διαχείριση του Brexit υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές, για τη Γερμανία μια νίκη της Λεπέν είναι το τέλος της Ευρώπης και η χρεοκοπία της πολιτικής του Βερολίνου στην κρίση της Ευρωζώνης από την άνοιξη του 2010 μέχρι και σήμερα. Με αυτά τα δεδομένα το προχθεσινό σχόλιο της γερμανικής εφημερίδας Die Welt ότι η Μέρκελ αποχαιρετά αθόρυβα τη λιτότητα, καθώς και ότι η γερμανική κυριαρχία στην Ευρωζώνη αποτελεί παρελθόν, έχει στοιχεία υπερβολής, αλλά δείχνει ότι στην καγκελαρία τουλάχιστον έχουν απομακρυνθεί από την προσέγγιση, η οποία στην ψυχανάλυση ονομάζεται άρνηση της πραγματικότητας.

Είναι φανερό ότι η Μέρκελ προσπαθεί να διευκολύνει τον Ολάντ στην ύστατη προσπάθειά του να δώσει, στο παρά πέντε, θετική προοπτική στο μέλλον της Ευρωζώνης, με τη φόρμουλα της ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, που επαναφέρει την πολιτική πλαισίωση της ΟΝΕ στο προσκήνιο. Μια πρόταση που μέχρι τώρα προκαλούσε αλλεργία στη γερμανική ελίτ. Χωρίς τον φόβο της νίκης της Λεπέν, η Μέρκελ, που απειλούσε τον Νοέμβριο του 2008 μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δεν θα παραστεί στην πρώτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης, δεν θα δεχόταν την πρόσκληση του Ολάντ για τη συνάντηση των τεσσάρων στις Βερσαλλίες στις 6 Μαρτίου μαζί με τους Ραχόι και Τζεντιλόνε, με στόχο μια κοινή πρόταση που θα υποβληθεί στην πανηγυρική Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης για τα εξήντα χρόνια από την υπογραφή της ομώνυμης συνθήκης που ίδρυσε την ΕΟΚ των έξι την άνοιξη του 1957.

Οι Βερσαλλίες είναι ένα ανάκτορο στοιχειωμένο από την Ιστορία, καθώς στην Αίθουσα των Κατόπτρων την άνοιξη του 1871, επί των ερειπίων της ηττημένης Γαλλίας, ο Μπίσμαρκ έχρισε τον βασιλιά της Πρωσίας αυτοκράτορα της Ενιαίας Γερμανίας, ενώ το 1919 υπεγράφη η ομώνυμη συνθήκη που ακρωτηρίαζε εδαφικά και συνέθλιβε πολιτικά, με υπέρογκες αποζημιώσεις, την ηττημένη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία.

Σήμερα αν αναλογιστούμε το πραγματικό αντίκρισμα της συνάντησης των τεσσάρων τη Δευτέρα 6 Μαρτίου στις Βερσαλλίες, η επιλογή του ανακτόρου είναι μάλλον ατυχής, είναι αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες «πολύ λίγο - πολύ αργά», αλλά και η διαπίστωση του Καρλ Μαρξ στον πρόλογο της 18ης Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη ότι η ιστορία αν την πρώτη φορά είναι τραγωδία, στην επανάληψή της είναι φάρσα.

http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/sti_skia_tis_marin_lepen-65001685/