Στη
σκιά της Μαρίν Λεπέν
Η Μέρκελ προσπαθεί να
διευκολύνει τον Ολάντ στην ύστατη προσπάθειά του να δώσει θετική προοπτική στο
μέλλον της Ευρωζώνης
Γράφει
ο Γιώργος Καπόπουλος
Ενα φάντασμα σκιάζει την
ΕΕ και την Ευρωζώνη: για τρίτη φορά μέσα σε έναν χρόνο το αδιανόητο σενάριο
μπορεί να γίνει πραγματικότητα: μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ, μια νίκη
της Λεπέν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής στη Γαλλία. Ο φόβος της
Λεπέν είναι ανομολόγητος, καθώς ακόμη και η επισήμανση ότι είναι πολύ δύσκολη η
επικράτησή της, αλλά όχι πλέον αδύνατη, θα ήταν η αρχή μιας οικοδόμησης
παράστασης νίκης για την επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.
Όταν η Γαλλία μετά την
ήττα της στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870-71 υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στη
Γερμανία τις επαρχίες της Λορένης και της Αλσατίας, η πολιτική ελίτ στο Παρίσι
προσπάθησε να συνδυάσει τον εθνικιστικό ρεβανσισμό με τη ρεαλπολιτίκ με τη
φράση «y penser toujours, n'en parler jamais», δηλαδή «να το σκεφτόμαστε
πάντοτε, αλλά να μη μιλάμε ποτέ γι’ αυτό»! Με τον ίδιο τρόπο στο Βερολίνο
παρακολουθούν την πορεία προς την προεδρική εκλογή στη Γαλλία.
Η πολιτική ελίτ στο
Βερολίνο γνωρίζει ότι η διαπίστωση που διατυπώθηκε μετά την πρώτη ενοποίηση της
Γερμανίας από τον Μπίσμαρκ το 1871, ότι η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη για την
Ευρώπη και πολύ μικρή για τον κόσμο, ισχύει όσο ποτέ. Αν για την Ιταλία, την
Ισπανία, την Ελλάδα, τις χώρες του Βίσεγκραντ, για τη διαχείριση του Brexit
υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές, για τη Γερμανία μια νίκη της Λεπέν είναι το τέλος
της Ευρώπης και η χρεοκοπία της πολιτικής του Βερολίνου στην κρίση της
Ευρωζώνης από την άνοιξη του 2010 μέχρι και σήμερα. Με αυτά τα δεδομένα το
προχθεσινό σχόλιο της γερμανικής εφημερίδας Die Welt ότι η Μέρκελ αποχαιρετά
αθόρυβα τη λιτότητα, καθώς και ότι η γερμανική κυριαρχία στην Ευρωζώνη αποτελεί
παρελθόν, έχει στοιχεία υπερβολής, αλλά δείχνει ότι στην καγκελαρία τουλάχιστον
έχουν απομακρυνθεί από την προσέγγιση, η οποία στην ψυχανάλυση ονομάζεται
άρνηση της πραγματικότητας.
Είναι φανερό ότι η Μέρκελ
προσπαθεί να διευκολύνει τον Ολάντ στην ύστατη προσπάθειά του να δώσει, στο
παρά πέντε, θετική προοπτική στο μέλλον της Ευρωζώνης, με τη φόρμουλα της ΕΕ
των πολλών ταχυτήτων, που επαναφέρει την πολιτική πλαισίωση της ΟΝΕ στο
προσκήνιο. Μια πρόταση που μέχρι τώρα προκαλούσε αλλεργία στη γερμανική ελίτ.
Χωρίς τον φόβο της νίκης της Λεπέν, η Μέρκελ, που απειλούσε τον Νοέμβριο του
2008 μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δεν θα παραστεί στην πρώτη Σύνοδο Κορυφής
της Ευρωζώνης, δεν θα δεχόταν την πρόσκληση του Ολάντ για τη συνάντηση των
τεσσάρων στις Βερσαλλίες στις 6 Μαρτίου μαζί με τους Ραχόι και Τζεντιλόνε, με
στόχο μια κοινή πρόταση που θα υποβληθεί στην πανηγυρική Σύνοδο Κορυφής της
Ρώμης για τα εξήντα χρόνια από την υπογραφή της ομώνυμης συνθήκης που ίδρυσε την
ΕΟΚ των έξι την άνοιξη του 1957.
Οι Βερσαλλίες είναι ένα
ανάκτορο στοιχειωμένο από την Ιστορία, καθώς στην Αίθουσα των Κατόπτρων την
άνοιξη του 1871, επί των ερειπίων της ηττημένης Γαλλίας, ο Μπίσμαρκ έχρισε τον
βασιλιά της Πρωσίας αυτοκράτορα της Ενιαίας Γερμανίας, ενώ το 1919 υπεγράφη η
ομώνυμη συνθήκη που ακρωτηρίαζε εδαφικά και συνέθλιβε πολιτικά, με υπέρογκες
αποζημιώσεις, την ηττημένη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία.
Σήμερα αν αναλογιστούμε το
πραγματικό αντίκρισμα της συνάντησης των τεσσάρων τη Δευτέρα 6 Μαρτίου στις
Βερσαλλίες, η επιλογή του ανακτόρου είναι μάλλον ατυχής, είναι αυτό που λένε οι
Αγγλοσάξονες «πολύ λίγο - πολύ αργά», αλλά και η διαπίστωση του Καρλ Μαρξ στον
πρόλογο της 18ης Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη ότι η ιστορία αν την πρώτη
φορά είναι τραγωδία, στην επανάληψή της είναι φάρσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου