Το παράδειγμα Μοσκώφ

Το βαθύτερο πρόβλημα της γενιάς των 700 ευρώ δεν είναι τα 700 ευρώ, αλλά το ότι δεν έχουν έναν δικό τους Μάνο Χατζιδάκι. Το ότι δεν έχουν έναν δικό τους Σαββόπουλο, έναν Μανόλη Αναγνωστάκη , έναν Μίλτο Σαχτούρη, έναν δικό τους Μίκη Θεοδωράκη, έναν Εγγονόπουλο, έναν Σεφέρη, έναν Εμπειρίκο, κι από έναν δικό τους Κωστή Μοσκώφ σ΄ όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες του εξωτερικού.

Κατ΄ αρχήν να πω ότι δύο είναι, πάντα, τα πιο σημαντικά υπουργεία στην Ελλάδα: το Πολιτισμού και το Ναυτιλίας- αφού εκείνα που συνιστούν κατ΄ εξοχήν το υπερεγώ του Ελληνισμού είναι: η Τέχνη, ο Πολιτισμός και η αναχώρηση, η θάλασσα. Αλλά τις τελευταίες δεκαετίες τα δύο αυτά υπουργεία θεωρούνταν δεύτερης διαλογής και έστελναν εκεί ανθρώπους που δεν το κατείχαν το άθλημα. Ελπίζω ότι τώρα τα πράγματα θα είναι αλλιώς.

Και επειδή το ζήτημα είναι εξόχως σημαντικό και η κουβέντα απέραντη, να μιλήσουμε τηλεγραφικά και γρήγορα: το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει ως πρώτιστο σκοπό την καλλιέργεια της ελληνικής Τέχνης εντός, αφού αυτό συμβαίνει αυτοφυώς, αλλά τη συστηματική, στρατηγική και επίμονη προβολή της στο εξωτερικό. Είτε πρόκειται για λογοτεχνία, μουσική, εικαστικά, κινηματογράφο, χορό, θέατρο, design είτε για βυζαντινά και αρχαιολογικά μνημεία και έργα.

Αυτό είναι το πιο καίριο: πώς, μακροπρόθεσμα, αλλά και αμέσως, να στηθεί ένα συντονισμένο δίκτυο, προώθησης, προβολής, σταθερής αναφοράς, των διαφόρων μορφών ελληνικής Τέχνης, σημερινής, πρόσφατης αλλά και απώτερης στις πιο σημαντικές πρωτεύουσες του εξωτερικού: Παρίσι, Λονδίνο, Μόσχα, Ρώμη, Νέα Υόρκη, Τόκιο, Βερολίνο, Κάιρο- Αλεξάνδρεια,Βιέννη και όπου αλλού χρειάζεται.

Αυτά τα κέντρα να μην επανδρωθούν με κομματικούς φίλους και άγευστους του χώρου, αλλά με ανθρώπους που ξέρουν, έχουν και σχετικές ικανότητες και θα υπακούουν σε έναν κεντρικό σχεδιασμό, έχοντας ταυτόχρονα και τη σχετική δημιουργική αυτονομία τους. Δεν ξέρω αν θα είναι τα ήδη υφιστάμενα κέντρα στα οποία θα κρατηθούν οι ικανοί που υπάρχουν και θα αντικατασταθούν άλλοι, όμως να ελέγχονται όλοι σταθερά, βάσει κάποιων ελάχιστων πλάνων, να χρηματοδοτούνται ανεμπόδιστα (και όχι όποτε προκύψει, ως γίνεται), πράγμα που είναι βέβαια δύσκολο στη σημερινή συγκυρία. Αλλά πρέπει.

Πρότυπο παντοτινό θα είναι η τεράστια προσφορά (παρά τον πόλεμο που είχε) η εργασία που πρόσφερε και η λάμψη που δημιούργησε σε ελάχιστα χρόνια ο Κωστής Μοσκώφ στην Αίγυπτο και σε όλη τη Μέση Ανατολή: βραβεία Καβάφη, διάσωση της οικίας του ποιητή, προσπάθεια για την αναστήλωση της οικίας Τσίρκα, μεταφράσεις Αράβων και Ισραηλινών στα ελληνικά και τούμπαλιν, δυναμική παρουσία και δραστηριότητα που τάραξε τα νερά και επανέφερε κάτι από την παλαιά δόξα του Ελληνισμού σ΄ όλη αυτή την κρίσιμη περιοχή.

Πρότυπο να είναι η δουλειά ενός άλλου Κωστή, του Μπαστιά (ασχέτως ιδεολογίας και καθεστώτος), στο ζήτημα της προβολής του ελληνικού θεάτρου στο εξωτερικό, η προώθηση της Μαρίας Κάλλας και η επιτυχία ανάδειξής της σε παγκόσμια ντίβα- όπως και πολλά άλλα που κατάφερε ο κύριος.

Μιλάω ενδεικτικά. Και μιας και λέμε συνέχεια, όλοι, ότι ο Πολιτισμός είναι το μόνο σημαντικό προϊόν που διαθέτουμε προς εξαγωγή (ο καπνός μάς τελείωσε τη δεκαετία του ΄50), είναι φανερό προς τα πού πρέπει κυρίως να κινηθεί το υπουργείο Πολιτισμού. Καλό και δημιουργικό το ΕΚΕΒΙ και το Κέντρο Κινηματογράφου και η νεότευκτη σχετική Ακαδημία, αλλά η πολιτεία πρέπει να τα εντάξει όλα, και σε σχέση με όλες τις Τέχνες, σε ένα ευρύτερο και οραματικό σχέδιο αρωγής, μόνο που, φυσικά, ποτέ δεν θα πετύχει στο ελάχιστο, όσα χρήματα και να δοθούν, αν δεν εργαστούν γι΄ αυτό άξιοι άνθρωποι, απροκατάληπτοι, με έμπνευση, ικανότητες και πάθος, διαθέτοντας βέβαια και όλες τις σχετικές προϋποθέσεις. Χρήμα και συνεργάτες.

Από τους δύο άξονες, εκείνον της απαραίτητης βοηθητικής εργασίας στο εσωτερικό και εκείνον της προβολής στο εξωτερικό, προκρίνω κυρίως τον δεύτερο. Και επειδή υπάρχουν κάποια κακά προηγούμενα, αλλά και φωτεινά, ας μελετηθούν όλαπροέχει η σθεναρή, αμετακίνητη και τολμηρή πολιτική βούληση για έναν οικουμενικό ανασχεδιασμό. Ο Μοσκώφ δείχνει τον δρόμο.

Σκεφθείτε: ποτέ δεν ήρθαν τόσοι ηγέτες όσοι στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης. Προέχει ο Πολιτισμός. Ο Ντε Γκωλ, όταν άνοιξε ένα Lyc e στην Κωνσταντινούπολη, έσπευσε και παρέστη αυτοπροσώπως στα εγκαίνια. Γιατί ήξερε- πέρα από τα οικονομικά και τα στρατιωτικά- πού και πώς παίζεται τον πραγματικό παιχνίδι της έμμεσης επιρροής, της δόξας και της όντως ισχύος.

Γιώργος Σκαμπαρδώνης,

Πηγή:
http://www.vimaideon.gr//Article.aspx?d=20100101&nid=14538432&sn=%CE%9A%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%9F%20%CE%A4%CE%95%CE%A5%CE%A7%CE%9F%CE%A3&spid=1478

Βιογραφικό

Μοσκώφ Κωστής (1939 - 1998)

Ο Κωστής Μοσκώφ γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1939 στη Θεσσαλονίκη, απ' τον εκ Πόντου καπνέμπορο Ηρακλή Μοσκώφ και την εξ Ιταλίας Αμίνα Αριγκόνι. Οι σπουδές του στ' αμερικανικά κολλέγια Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. και στην Ecole des Hautes Etudes της Σορβόνης θα συνοδευτούν απ' τη συμμετοχή του στον χώρο της αριστερής διανόησης.

Διετέλεσε επί τρεις τετραετίες ο πλειοψηφών δημοτικός σύμβουλος και για ένα διάστημα (την άνοιξη του 1981) δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Από το 1989 υπηρέτησε ως μορφωτικός σύμβουλος της ελληνικής πρεσβείας στην Αίγυπτο. Με παρεμβάσεις του λειτούργησε ως μουσείο το σπίτι του ποιητή Κ. Π. Καβάφη στην Αλεξάνδρεια, όπου και πραγματοποιούνταν επί επτά χρόνια το ετήσιο λογοτεχνικό συνέδριο για το έργο του Αλεξανδρινού ποιητή. Εξάλλου, το Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, του οποίου προΐστατο, πραγματοποίησε σειρά εκδόσεων (μεταφράσεις Ελλήνων λογοτεχνών στην αραβική γλώσσα, αλλά και αραβική ποίηση στα ελληνικά) και εκδηλώσεων με στόχο τη σύσφιγξη των σχέσεων των Ελλήνων με την κατά την προσφιλή του έκφραση "καθ' ημάς Ανατολή". Αν και μαρξιστής θ' αναζητήσει τον Ορθόδοξο λόγο, συγγράφοντας ιστορία, γεωγραφία, πολιτική ιδεολογία, κι εν τέλει λογοτεχνία.

Ως δημοτικός σύμβουλος, υποψήφιος βουλευτής Κ.Κ.Ε., δήμαρχος, σύμβουλος Υπουργείου Πολιτισμού, διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών, δημοσιογράφος, μορφωτικός ακόλουθος πρεσβείας στην Αίγυπτο κι εκπρόσωπος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, ο Κωστής Μοσκώφ θα σφραγίσει την εποχή του.

Ιστορικός, ποιητής και δοκιμιογράφος έχει δημοσιεύσει σειρά εργασιών του σε περιοδικά και ημερήσιες εφημερίδες, ενώ έγραψε πλειάδα βιβλίων μεταξύ των οποίων "Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα" (1972), "Η κοινωνική συνείδηση στην ποίηση της Θεσσαλονίκης" (1978), "Εισαγωγικά στο κίνημα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα" (1978), "Η πράξη και η σιωπή - Τα όρια του έρωτα και της ιστορίας. Δοκίμια" (1983), "Για τον έρωτα και την επανάσταση - Ποιήματα" (1989). Το 1994 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Καστανιώτη" η επιλογή και μετάφραση που έκανε ο ίδιος σε έργα Αράβων ποιητών.

Πηγή:
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=1494