Είπαμε ήδη με την προηγούμενη ανάρτησή μας τι θα πρέπει να πράξουν όσοι βουλευτές έχουν καρδιά, ψυχή και συμπόνια για τους συμπολίτες τους. Αν όμως αποδειχθούν μικροί και λίγοι τότε την δύναμη για την ποθητή αλλαγή την έχει στα χέρια του ο Ανώτατος Άρχων που πιστεύουμε ότι θα ακούσει την φωνή του λαού του που υποφέρει και συγκεντρώνεται στις πλατείες των διαφόρων πόλεων για να διαμαρτυρηθεί. Ο Ανώτατος Άρχων έχει την δύναμη, αν το επιθυμεί, να επιβάλει την έξοδο από αυτή την νόθο κατάσταση που βιώνουμε. Άλλωστε το παρακάτω άρθρο του κ. Ν. Λιναρδάτου που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της 3ης Απριλίου 2011 μας περιγράφει αναλυτικά μια διαδικασία που είναι καθόλα νόμιμη και ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ έστω και αν η τελική πρόταση του αρθρογράφου καταλήγει σε κυβέρνηση συνεργασίας που όμως δεν προκειται να δώσει λύση στα προβλήματα του Λαού.
Salus populi suprema lex esto.
H σωτηρία του λαού
ας είναι ο υπέρτατος νόμος.
.
Salus populi...
Η δεκαετία του 1950 στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό την προεδρία Eisenhower ήταν εποχή αβεβαιότητας και βαθιάς ανησυχίας κυρίως για την εξέλιξη - κατάληξη του Ψυχρού Πολέμου και για τον χαρακτήρα που έπαιρνε η κοινωνία τη μεγάλη στροφή προς την καταναλωτική κουλτούρα. Βρισκόμουν τότε στη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι, ο πρόεδρος εξέφρασε, προς καθησύχαση του αγωνιώντος λαού, την ιδέα της σύστασης μιας επιτροπής προς επείγουσα διερεύνηση του εθνικού σκοπού, The national purpose. Πού κατευθύνεται η αμερικανική κοινωνία πού πάει πώς θα πάει προς τον σκοπό που θα κριθεί ότι εκφράζει τις επιθυμίες και τις επιλογές του αμερικανικού λαού.
Αυτά μου έφερε στη θύμηση η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Διαφαίνονται κάποιες ομοιότητες ως προς την πολιτική, ηθική και πνευματική τοποθέτηση και διάθεση όχι ως προς τα προβλήματα και τα αίτια.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση ενήργησε ως καταλύτης σε μια νοσηρή κοινωνική κατάσταση, η οποία ώς τότε κρυβόταν πίσω από μια λανθάνουσα αμορφία. Η προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ «1821» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και οι αντιδράσεις που προκαλεί, βοηθούν στην προσπάθεια κατανοήσεως. Υπήρξε για πολλούς (και για εμέ) αποκαλυπτική η συζήτηση, μετά την προβολή του τέταρτου επεισοδίου την 15η Φεβρουαρίου, μεταξύ του καθηγητή Θάνου Βερέμη και του φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου. Απόψεις γύρω από την πολυδιασπασμένη ελληνική κοινωνία¨ την αντίληψη των Ελλήνων περί της ταυτότητάς τους. Αναφορές στον ρόλο των διαφόρων κυβερνήσεών μας ως μεσαζόντων (άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο) μεταξύ των πολιτών και του κράτους υπό την έννοια και τη μορφή του, όπως διαμορφώθηκε στη δυτική Ευρώπη κάτω από την επίδραση του Διαφωτισμού. (
Αφεύκτως συνάγεται πως η κοινωνίας μα βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και ασυναρτησία σχετικά με τα βασικά συστατικά στοιχεία της υποστάσεώς της. Ποια είναι, τι είναι, πού βρίσκεται, πού πάει, ποιος ο ρόλος της, πώς αντιμετωπίζει την παρούσα κρίση, ποιες οι σχέσεις της με τους γύρω λαούς, ποια η θέση της στην παγκόσμια κοινότητα; The national purpose. Μήπως ήρθε η ώρα, μήπως είναι ώρα όλα αυτά να διερευνηθούν; Μία ευρύτατη επιτροπή όλων όσοι έχουν κάτι να πούνε θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη και αποτελεσματική; Αυτά θεώμενα από μακροπρόθεσμη προοπτική. Υπάρχει όμως και το άμεσο, το σήμερα, το αύριο πρωί. Η χρεοκοπία, ο κίνδυνος επικρεμάμενης χρεοκοπίας. Τι κάνουμε; Ποιες οι αποφάσεις μας; Οι ενέργειές μας; Η εξουσία ασκείται κατά τα τελευταία 35 χρόνια από δύο κόμματα εναλλασσόμενα. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή. Οι άλλοι κομπάρσοι κι από πάνω άχαροι και φωνακλάδες. Συμβάλλουν στην κάκιστη ποιότητα της παραστάσεως.
Ο λόγος τώρα περί των πρωταγωνιστών. Σ’ αυτήν την πράξη (τρίτη του δράματος, μήπως και τελευταία;) το κύριο βάρος το φέρει το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς δεν δείχνει να το έχει καταλάβει, γι’ αυτό δεν κυβερνάει. Παίζει την κολοκυθιά. (Eχω μια κολοκυθιά που κάνει τρία κολοκύθια. Mα γιατί να κάνει τρία και όχι πέντε;). Nα κάνουμε επιχειρηματικές συμβάσεις. Mα γιατί να κάνουμε επιχειρηματικές και όχι κλαδικές; Δεν δείχνει να το έχει καταλάβει. Tα προβλήματα είναι εδώ ντόπια. Δεν λύνονται από τους τρίτους και δεν θα τα λύσουν. O ρόλος του globe-trotter (ένας που ταξιδεύει ευρύτατα σε όλον τον κόσμο), υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις, δεν φτάνει. Δεν βοηθάει να προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Mε περισσή δόση ανευθυνότητας και παντελή έλλειψη σοβαρότητας δεν πάμε μπροστά. Στο τιμόνι ποιος είναι στο τιμόνι;
O άλλος πρωταγωνιστής, η αξιωματική αντιπολίτευση, επιδεικνύει ένα συστηματικό αρνητισμό. Σε όλα, όχι. Colui che fece vitta il gran rifiuto (από την Kόλαση του Δάντη, αυτός που είπε από δειλία τη μεγάλη άρνηση). Aπόλυτος πολιτικός και ηθικός μηδενισμός.
Mε αυτούς τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους δεν βγαίνει η παράσταση. Tα λεφτά μας πίσω. Kάποιος από τους θεατές να σηκωθεί και να φωνάξει: «E, μπάστα! Πού πάτε; Πού μας πάτε;». Kι επειδή το θέμα είναι πολύ σοβαρό, ας αφήσουμε τις αλληγορίες και ας πούμε καθαρά τη σκέψη μας.
Aυτός που πρέπει να σηκωθεί και «να επαναφέρει στην τάξη» τους «ατακτούντες» ανώριμους πολιτικούς ηγέτες μας είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στις συζητήσεις που προηγήθηκαν των αναθεωρήσεων του Συντάγματος του 2001 και του 2008 υποστηρίχθηκε από πολλούς (τον πρώην πρωθυπουργό Kωνστ. Mητσοτάκη, τον καθηγητή Nίκο Aλιβιζάτο κ.ά.) η απόδοση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της εξουσίας διαλύσεως της Bουλής και προκηρύξεως εκλογών. Mία κρίσιμης, πράγματι, σημασίας εξουσία, για την πρόληψη εθνικής βλάβης από μια παραπαίουσα κυβέρνηση. (Oπως πανθομολογείται για τη σημερινή). Tέτοια διάταξη δεν επέρασε τελικά. Tην έχει όμως ο πρόεδρος. Eάν είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί και παράλληλα να μην μπορεί να σχηματιστεί πλειοψηφία 180 βουλευτών για να εκλέξει νέον πρόεδρο. Tέτοια πλειοψηφία είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες. Eπομένως παραίτηση του κ. Kάρολου Παπούλια θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε γενικές εκλογές.
Mε αυτό το επιχείρημα ο κ. Παπούλιας θα μπορούσε να επέμβει, ως από μηχανής θεός (πέραν δηλαδή των θεσμοθετημένων εξουσιών και αρμοδιοτήτων του) και να επιβάλει την αναγκαία για την εθνική σωτηρία λύση. Salus populi suprema lex esto. H σωτηρία του λαού ας είναι ο υπέρτατος νόμος.
Tο είπε ο Kικέρων. Kαι ο John Locke, ο γνωστός φιλελεύθερος φιλόσοφος του Διαφωτισμού, το εχαρακτήρισε ως «βασικόν κανόνα διακυβερνήσεως». Nα επιβάλει λοιπόν (είναι κανένας τρελός που να θέλει εκλογές υπό τις παρούσες συνθήκες;) τη σύμπνοια και συνεργασία των βασικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Aλλιώς, όπως πάμε τώρα, πάμε κατά διαόλου, από το κακό στο χειρότερο.
O κ. Nικ. Λ. Γ. Λιναρδάτος είναι τ. βουλευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου