του Γιάννη Τριάντη
Αμηχανία, ανασφάλεια, φόβος, ζόφος, αδιέξοδο, κόλαση... Στις έννοιες αυτές, ένα πνιγηρό σύνολο που αποδίδει πλήρως την εικόνα της χώρας, προστίθεται τώρα και η λέξη «χάος». Και δη εις διπλούν! Χάος στην αδύναμη, χλωμή και σπαρασσόμενη κυβερνητική ζώνη, χάος και στην Ένωση, με σχιζοφρενικές πτυχές για το «ελληνικό ζήτημα»...
Το εσωτερικό χάος προμηνύει –ή μάλλον δεν αποκλείει– επιτάχυνση κάποιων εξελίξεων στον κυβερνητικό χώρο. Και σε συνδυασμό με το... εξωτερικό χάος, δηλαδή την αδυναμία της Ένωσης να καταλήξει σε κάποια πρόταση για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, δεν αποκλείεται να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές...
Από Διός άρξασθε. Δηλαδή από την κατάσταση στην Ένωση, μια και οι επιλογές, οι εντολές και η εν γένει συμπεριφορά της επικαθορίζουν τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Μια παρένθεση εδώ: Ξέρουμε από χρόνια ότι με την είσοδο στη ζώνη του ευρώ εκχωρήθηκε μερικώς η εθνική μας κυριαρχία και πήραμε θέση Νομαρχίας στην ενωσιακή επικράτεια. Αλλά με την υπογραφή του Μνημονίου δόθηκε η χαριστική βολή.
Η Ένωση δεν αρκείται σε μια πολιτική βουλγκάτα, δηλαδή στο να «μεταφράζει» τις απόψεις της σε εντολές, αλλά έχει λόγο για το καθετί. Ελέγχει, παρατηρεί, απαιτεί, επιτιμά, απειλεί και παρεμβαίνει –άκομψα και αυστηρά– ακόμη και σε υποθέσεις ή διαδικασίες εξόχως θεσμικές...
Εν πάση περιπτώσει, όσοι ξεχνούν ότι εδώ και χρόνια έχει εκχωρηθεί μέρος της εθνικής κυριαρχίας, ας ακούσουν τι είπε προχθές στην Αθήνα ο Γιούργκεν Σταρκ: «Η συμμετοχή στο ευρώ συνιστά μερική απώλεια εθνικής κυριαρχίας. (...) Είναι αναπόσπαστο κομμάτι (σ.σ. η απώλεια αυτή) της συμμετοχής στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα»...
Το ζήτημα είναι ότι η τραγελαφική κατάσταση στην Ένωση σχετικά με την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, δηλαδή η αδυναμία να καταλήξει σε μια συγκεκριμένη και συγκροτημένη πρόταση για αναδιάρθρωση, επιμήκυνση κ.λπ., δυσχεραίνει την ανεύρεση ανεκτής λύσης. Και δημιουργεί για την Ελλάδα έναν καταστροφικό ανεμοστρόβιλο φημών, εικασιών και δυσμενών προβλέψεων...
Εκείνο που φαίνεται αναπόφευκτο, μετά την ομολογημένη αποτυχία της μνημονιακής συνταγής, είναι το νέο δάνειο με σκληρούς, σαρωτικούς όρους.
Όμως, ακόμη και σ’ αυτό το θέμα η Ένωση βρίσκεται αντιμέτωπη με τον λαϊκίστικο εαυτό της: Για να δώσει το πρώτο δάνειο (των 110 δισ.) είχε φροντίσει να το παρουσιάσει περίπου ως... χάρη προς την Ελλάδα.
Κι ας ήταν τοκογλυφικό το επιτόκιο και ολέθρια η συνοδευτική συνταγή. Με αποτέλεσμα να εδραιωθεί η πεποίθηση στους ευρωπαίους πολίτες, κυρίως τους Γερμανούς, ότι οι βόρειοι σκορπάνε τα λεφτά τους στους χαραμοφάηδες του Νότου...
Για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και να προληφθούν οι αντιδράσεις εν όψει του νέου δανεισμού, η Μέρκελ κατέφυγε πάλι σε λαϊκίστικες ανοησίες και παντελώς ασύστατους ισχυρισμούς (ότι τάχα οι Νότιοι εργάζονται λιγότερο, έχουν μεγαλύτερες διακοπές κ.λπ.).
Η πρώτη εντύπωση από τις δηλώσεις Μέρκελ είναι ότι αναχαιτίζεται το ενδεχόμενο νέου δανείου, αφού δικαιώνεται η άποψη της πλειονότητας στη Γερμανία, που εξοργίζεται όταν ακούει για νέες ενισχύσεις στους «ακαμάτηδες». Όμως έχουνε γνώση οι φύλακες, δηλαδή η Μέρκελ: Οι ως άνω δηλώσεις συνοδεύονται από ρητές διαβεβαιώσεις ότι απαραίτητη προϋπόθεση για οποιασδήποτε μορφής ενίσχυση είναι –πέραν των σκληρών μέτρων– η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις.
Έτσι, κλείνει το μάτι στους κύκλωπες του μιντιακού λαϊκισμού (π.χ. «Μπιλντ»), που ζητούν να πωληθεί ακόμη και η... Ακρόπολη και ενθουσιάζουν με τις προτάσεις αυτές τα γερμανικά πλήθη, αλλά και στέλνει μήνυμα στις γερμανικές εταιρείες να είναι έτοιμες για «χρυσές δουλειές» στην Ελλάδα...
Ανεξάρτητα από το ποια λύση θα προκριθεί, οι ιθύνοντες της Ένωσης φρόντισαν να προλειάνουν το έδαφος στην Ελλάδα με μια πρωτοφανή δεσμευτική απαίτηση. Συνέδεσαν τη «λύση» μ’ ένα πολιτικό προαπαιτούμενο: τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, και πάντως της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Με... βούλα και υπογραφή! Στυγνός εκβιασμός ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Βέβαια η Ένωση αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν, αλλά το αποτύπωμα του φαιού διαβήματος έμεινε ως υπόμνηση μιας αυταρχικής και απολυταρχικής νοοτροπίας...
Απέναντι στην κατάσταση αυτή –αργοπορία της Ένωσης για «λύση» αλλά δεδομένη η απόφασή της για νέα σκληρά μέτρα, κατάλυση του δημόσιου τομέα και εκποίηση της κρατικής περιουσίας– η κυβέρνηση εμφανίζει εικόνα διαλυμένου καφενείου. Γκρίνιες, ενστάσεις, διαφωνίες υπουργών, καβγάδες, αποχωρήσεις συνδικαλιστών και μπαϊράκια. (Οι πληροφορίες λένε ότι υπάρχει έντονη κινητικότητα στην παραγκωνισμένη «εκσυγχρονιστική» πτέρυγα, αλλά είναι άγνωστο μέχρι στιγμής ποια μορφή θα πάρει ενδεχόμενο «διάβημά» της...)
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πρωθυπουργός και ο Παπακωνσταντίνου έχουν αποδεχθεί μέχρι κεραίας τις αξιώσεις της Ένωσης, έχοντας τη στήριξη του Σαμαρά στα μείζονα (αποκρατικοποιήσεις, δημόσια περιουσία)...
Με δεδομένη την προβληματική κατάσταση στον κυβερνητικό χώρο, μεγεθύνεται η αδυναμία του κ. Παπανδρέου να καταστήσει προσπελάσιμες στην κοινωνία τις απαιτήσεις της Ένωσης εν όψει «λύσης». Το μόνο που του απομένει είναι να καταφύγει σε νέο, ανοιχτό εκβιασμό: Ή δεχόμαστε τους όρους της Ένωσης για να πάρουμε το σωτήριο δάνειο ή οδηγούμαστε στη χρεοκοπία.
Ο εκβιασμός αυτός μπορεί να επιστρατευτεί ως επιχείρημα εναντίον εκείνων που εγείρουν ενστάσεις εντός των κόλπων του ΠΑΣΟΚ, αλλά κάλλιστα, ανάλογα με τις εξελίξεις στο εσωτερικό του, μπορεί να εξελιχθεί σε βασικό όπλο εν όψει πρόωρων εκλογών!
Το εσωτερικό χάος προμηνύει –ή μάλλον δεν αποκλείει– επιτάχυνση κάποιων εξελίξεων στον κυβερνητικό χώρο. Και σε συνδυασμό με το... εξωτερικό χάος, δηλαδή την αδυναμία της Ένωσης να καταλήξει σε κάποια πρόταση για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, δεν αποκλείεται να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές...
Από Διός άρξασθε. Δηλαδή από την κατάσταση στην Ένωση, μια και οι επιλογές, οι εντολές και η εν γένει συμπεριφορά της επικαθορίζουν τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Μια παρένθεση εδώ: Ξέρουμε από χρόνια ότι με την είσοδο στη ζώνη του ευρώ εκχωρήθηκε μερικώς η εθνική μας κυριαρχία και πήραμε θέση Νομαρχίας στην ενωσιακή επικράτεια. Αλλά με την υπογραφή του Μνημονίου δόθηκε η χαριστική βολή.
Η Ένωση δεν αρκείται σε μια πολιτική βουλγκάτα, δηλαδή στο να «μεταφράζει» τις απόψεις της σε εντολές, αλλά έχει λόγο για το καθετί. Ελέγχει, παρατηρεί, απαιτεί, επιτιμά, απειλεί και παρεμβαίνει –άκομψα και αυστηρά– ακόμη και σε υποθέσεις ή διαδικασίες εξόχως θεσμικές...
Εν πάση περιπτώσει, όσοι ξεχνούν ότι εδώ και χρόνια έχει εκχωρηθεί μέρος της εθνικής κυριαρχίας, ας ακούσουν τι είπε προχθές στην Αθήνα ο Γιούργκεν Σταρκ: «Η συμμετοχή στο ευρώ συνιστά μερική απώλεια εθνικής κυριαρχίας. (...) Είναι αναπόσπαστο κομμάτι (σ.σ. η απώλεια αυτή) της συμμετοχής στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα»...
Το ζήτημα είναι ότι η τραγελαφική κατάσταση στην Ένωση σχετικά με την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, δηλαδή η αδυναμία να καταλήξει σε μια συγκεκριμένη και συγκροτημένη πρόταση για αναδιάρθρωση, επιμήκυνση κ.λπ., δυσχεραίνει την ανεύρεση ανεκτής λύσης. Και δημιουργεί για την Ελλάδα έναν καταστροφικό ανεμοστρόβιλο φημών, εικασιών και δυσμενών προβλέψεων...
Εκείνο που φαίνεται αναπόφευκτο, μετά την ομολογημένη αποτυχία της μνημονιακής συνταγής, είναι το νέο δάνειο με σκληρούς, σαρωτικούς όρους.
Όμως, ακόμη και σ’ αυτό το θέμα η Ένωση βρίσκεται αντιμέτωπη με τον λαϊκίστικο εαυτό της: Για να δώσει το πρώτο δάνειο (των 110 δισ.) είχε φροντίσει να το παρουσιάσει περίπου ως... χάρη προς την Ελλάδα.
Κι ας ήταν τοκογλυφικό το επιτόκιο και ολέθρια η συνοδευτική συνταγή. Με αποτέλεσμα να εδραιωθεί η πεποίθηση στους ευρωπαίους πολίτες, κυρίως τους Γερμανούς, ότι οι βόρειοι σκορπάνε τα λεφτά τους στους χαραμοφάηδες του Νότου...
Για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και να προληφθούν οι αντιδράσεις εν όψει του νέου δανεισμού, η Μέρκελ κατέφυγε πάλι σε λαϊκίστικες ανοησίες και παντελώς ασύστατους ισχυρισμούς (ότι τάχα οι Νότιοι εργάζονται λιγότερο, έχουν μεγαλύτερες διακοπές κ.λπ.).
Η πρώτη εντύπωση από τις δηλώσεις Μέρκελ είναι ότι αναχαιτίζεται το ενδεχόμενο νέου δανείου, αφού δικαιώνεται η άποψη της πλειονότητας στη Γερμανία, που εξοργίζεται όταν ακούει για νέες ενισχύσεις στους «ακαμάτηδες». Όμως έχουνε γνώση οι φύλακες, δηλαδή η Μέρκελ: Οι ως άνω δηλώσεις συνοδεύονται από ρητές διαβεβαιώσεις ότι απαραίτητη προϋπόθεση για οποιασδήποτε μορφής ενίσχυση είναι –πέραν των σκληρών μέτρων– η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις.
Έτσι, κλείνει το μάτι στους κύκλωπες του μιντιακού λαϊκισμού (π.χ. «Μπιλντ»), που ζητούν να πωληθεί ακόμη και η... Ακρόπολη και ενθουσιάζουν με τις προτάσεις αυτές τα γερμανικά πλήθη, αλλά και στέλνει μήνυμα στις γερμανικές εταιρείες να είναι έτοιμες για «χρυσές δουλειές» στην Ελλάδα...
Ανεξάρτητα από το ποια λύση θα προκριθεί, οι ιθύνοντες της Ένωσης φρόντισαν να προλειάνουν το έδαφος στην Ελλάδα με μια πρωτοφανή δεσμευτική απαίτηση. Συνέδεσαν τη «λύση» μ’ ένα πολιτικό προαπαιτούμενο: τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, και πάντως της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Με... βούλα και υπογραφή! Στυγνός εκβιασμός ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Βέβαια η Ένωση αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν, αλλά το αποτύπωμα του φαιού διαβήματος έμεινε ως υπόμνηση μιας αυταρχικής και απολυταρχικής νοοτροπίας...
Απέναντι στην κατάσταση αυτή –αργοπορία της Ένωσης για «λύση» αλλά δεδομένη η απόφασή της για νέα σκληρά μέτρα, κατάλυση του δημόσιου τομέα και εκποίηση της κρατικής περιουσίας– η κυβέρνηση εμφανίζει εικόνα διαλυμένου καφενείου. Γκρίνιες, ενστάσεις, διαφωνίες υπουργών, καβγάδες, αποχωρήσεις συνδικαλιστών και μπαϊράκια. (Οι πληροφορίες λένε ότι υπάρχει έντονη κινητικότητα στην παραγκωνισμένη «εκσυγχρονιστική» πτέρυγα, αλλά είναι άγνωστο μέχρι στιγμής ποια μορφή θα πάρει ενδεχόμενο «διάβημά» της...)
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πρωθυπουργός και ο Παπακωνσταντίνου έχουν αποδεχθεί μέχρι κεραίας τις αξιώσεις της Ένωσης, έχοντας τη στήριξη του Σαμαρά στα μείζονα (αποκρατικοποιήσεις, δημόσια περιουσία)...
Με δεδομένη την προβληματική κατάσταση στον κυβερνητικό χώρο, μεγεθύνεται η αδυναμία του κ. Παπανδρέου να καταστήσει προσπελάσιμες στην κοινωνία τις απαιτήσεις της Ένωσης εν όψει «λύσης». Το μόνο που του απομένει είναι να καταφύγει σε νέο, ανοιχτό εκβιασμό: Ή δεχόμαστε τους όρους της Ένωσης για να πάρουμε το σωτήριο δάνειο ή οδηγούμαστε στη χρεοκοπία.
Ο εκβιασμός αυτός μπορεί να επιστρατευτεί ως επιχείρημα εναντίον εκείνων που εγείρουν ενστάσεις εντός των κόλπων του ΠΑΣΟΚ, αλλά κάλλιστα, ανάλογα με τις εξελίξεις στο εσωτερικό του, μπορεί να εξελιχθεί σε βασικό όπλο εν όψει πρόωρων εκλογών!
Αν προκριθεί από τον κ. Παπανδρέου η καταφυγή στις κάλπες, είναι βέβαιο ότι θα έχει κατά νου εκλογές δημοψηφισματικού χαρακτήρα. Με την ελπίδα ότι ο ανοιχτός εκβιασμός θα λειτουργήσει καταλυτικά...
Έτσι κι αλλιώς, τόσο για τον ίδιο όσο και για το ημιθανές κυβερνών κόμμα τα περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα...
Έτσι κι αλλιώς, τόσο για τον ίδιο όσο και για το ημιθανές κυβερνών κόμμα τα περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα...
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=66973&colid=69&dt=2011-05-22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου