Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Δεν έχει σημασία σε ποιά παράταξη ανηκει κανείς για να διαβάσει το παρακάτω άρθρο. Σημασία έχει το να μπορεί να το διαβάσει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ και να βγάλει τα ΔΙΚΑ ΤΟΥ συμπεράσματα. Γιατί το κείμενο που αναρτούμε παρακάτω δίνει αυτή την ευκαιρία σε όποιον το επιθυμεί. Του δίνει την δυνατότητα να καταλάβει αφενός μεν το πως φτάσαμε ως εδώ και αφετέρου να αντιληφθεί τόσο την εξέλιξη του δημόσιου χρέους κατά την τελευταία 36ετία όσο και την δυνατότητα να βγάλει τα προσωπικά του συμπεράσματα για την τρέχουσα οικονομική κρίση προκειμένου νά έχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ.

Το θέμα όμως είναι κατά πόσο το κομματικό πάθος μπορεί να τυφλώσει κάποιον ώστε να μη μπορεί να δεί την αλήθεια!!

κγ

Ετσι θα σβήσουμε 200 δισ. ευρώ από το χρέος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΕΡΤΣΟΥ

«Κάποια στιγμή, ο σημερινός πρωθυπουργός θα πρέπει να συμφωνήσει με την πλειοψηφία όλων εκείνων που έχουν ζήσει τις εξελίξεις των τελευταίων ετών αυτού του τόπου και που γνωρίζουν πάρα πολύ καλά -είτε το δέχονται και το δηλώνουν δημοσίως είτε το δέχονται και το κρύβουν κατ’ ιδίαν- ότι το θηριώδες σημερινό δημόσιο χρέος είναι γνήσιο τέκνο του ΠΑΣΟΚ. Να σταματήσει να αναρωτιέται πού πήγαν τα λεφτά και μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν χρωστά τίποτα σε κανένα, αλλά η κυβέρνηση της δεκαετίας του 1980 στην οποία μετείχε χρωστά και μάλιστα πολλά, γιατί με την αλόγιστη και επιπόλαια πολιτική της είναι η κύρια υπεύθυνη και για το διασυρμό της Ελλάδας αλλά και για την υπονόμευση του μέλλοντος πολλών επόμενων γενεών».

Η δήλωση ανήκει στον πρώην υφυπουργό των κυβερνήσεων της Ν.Δ., Αριστείδη Τσιπλάκο, ο οποίος συνοδεύει με ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία τη βαρυσήμαντη αυτή δήλωσή του σε μια συνέντευξη που οι αριθμοί αποτελούν στιλέτο στην αδίσταχτη παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης όλο αυτό το διάστημα.

Με ακεραιότητα πολιτικού που δεν κατέλαβε αξιώματα για να καταξιωθεί αλλά για να τα καταξιώσει, τίτλος τιμής που ανήκει σε πολύ λίγους, καταλογίζει με ευθύτητα και το μερίδιο ευθύνης των τελευταίων κυβερνήσεων της Ν.Δ. Στο βαθμό που της ανήκει η ευθύνη, όχι στο τι έκανε μόνο αλλά και στο τι δεν έκανε. Και καταλήγει σε μια σειρά προτάσεων προς τη σημερινή κυβέρνηση για να βγει με σίγουρα βήματα από τη μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα.

* Υπάρχει, λοιπόν, η δυνατότητα, κύριε Τσιπλάκο, να αντιμετωπισθεί το θηριώδες δημόσιο χρέος με τα μέτρα που λαμβάνει τώρα η κυβέρνηση;

«Τα μέτρα είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά εκτός του ότι θα δημιουργήσουν ύφεση στην Οικονομία, με τα προσδοκώμενα έσοδα είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί το τεράστιο χρέος που συνεχώς πολλαπλασιάζεται. Παράλληλα, χρειάζεται να προστεθεί η αξιοποίηση της τεράστιας δημόσιας περιουσίας με τα 75.000 ακίνητα και τις εκατοντάδες χιλιάδες μη δασικές εκτάσεις, για να περιορισθεί σημαντικά το χρέος, σε επίπεδα που μπορεί να αντιμετωπισθεί με τα μέτρα αυτά».

* Σκέπτεστε κάτι άλλο;

«Ακριβώς. Επιβάλλεται να εντοπισθούν οι χιλιάδες πολυτελείς εξοχικές κατοικίες που έχουν κτισθεί σε καταπατημένα δημόσια κτήματα και να κληθούν οι ιδιοκτήτες που δεν έχουν αξιόπιστους τίτλους να πληρώσουν τουλάχιστον την αξία των οικοπέδων. Αναφέρω χαρακτηριστικό παράδειγμα τις δεκάδες χιλιάδες κατοικίες που έχουν κτισθεί από τη Βάρκιζα μέχρι το Σούνιο σε αποδεδειγμένες δημόσιες εκτάσεις χωρίς καμιά αντίδραση από τους αρμοδίους φορείς».

* Και κάτι ακόμη;

«Είναι επίσης λάθος το πάγωμα των πληρωμών των ημιυπαιθρίων χώρων που θα έφερναν έσοδα πολύ περισσότερα από τα προσδοκώμενα από μειώσεις μισθών και συντάξεων. Τέλος, ας τολμήσει η κυβέρνηση να εφαρμόσει αυστηρά το «πόθεν έσχες» των πολιτικών και για ορισμένες κατηγορίες υπαλλήλων, όπως εφοριακών κ.λπ. και μάλιστα να δεσμευθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία που δεν δικαιολογούνται από τα νόμιμα έσοδά τους. Με όλ’ αυτά, αν εφαρμοστούν άμεσα, καλύπτουμε αν όχι το σύνολο του χρέους, αλλά οπωσδήποτε τα 2/3. Δηλαδή, πάνω από 200 δισ.»!

* Κύριε Τσιπλάκο, δυστυχώς, το πρόβλημα του δημοσίου χρέους είναι διαχρονικό και υπάρχει από τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους. Ας ξεκινήσουμε όμως από την πρώτη 7ετία της Μεταπολίτευσης. Το δημόσιο χρέος το 1974 ήταν 115 δισ. δραχμές (22,0% του ΑΕΠ όπως μας το άφησε η Χούντα). Τι έγινε μετά;

«Η περίοδος 1974-1981 με την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τις κυβερνήσεις της Ν.Δ. που ακολούθησαν ήταν η περίοδος ανασυγκροτήσεως της χώρας και τα λίγα δάνεια που πήραμε διατέθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους για επενδύσεις με την εκτέλεση των μεγάλων έργων υποδομής και για την αποκατάσταση ζημιών από σεισμούς το 1978 και 1981, με αποτέλεσμα τελικά το εξωτερικό δημόσιο χρέος το 1981 να ήταν μόλις 672 δισ. δρχ. (29,7% του ΑΕΠ)».

ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΗΣΑΥΡΙΣΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΑ; ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ!

* Το 1993 η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ δημόσιο χρέος 70 δισ. ευρώ. Πώς το χρέος αυτό έφθασε στα 270 δισ. ευρώ; Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τη Ν.Δ. ότι αύξησε υπέρμετρα το δημόσιο χρέος την περίοδο 2004-2009 και επίσης η Ν.Δ. θεωρεί το ΠΑΣΟΚ υπεύθυνο για την αύξηση του χρέους. Ποια είναι η αλήθεια;

«Η αλήθεια είναι ότι από το 2004 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 100 δισ. ευρώ επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και άλλα 100 δισ. ευρώ επί κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, για να φθάσει τον Οκτώβριο του 2009 στα 270 δισ. ευρώ, ενώ σήμερα αγγίζει τα 300 δισ. ευρώ. Η Νέα Δημοκρατία επικαλείται ότι τα 100 δισ. ευρώ που αυξήθηκε το χρέος δόθηκαν για πληρωμές τόκων, για πληρωμές παλαιών χρεών, για εξοπλισμούς, για αποπληρωμή Ολυμπιακών έργων και μόνο 18 δισ. ευρώ για κάλυψη ελλειμμάτων του Προϋπολογισμού. Ετσι δηλώνει ότι ευθύνεται για την αύξηση του δημοσίου χρέους κατά 22 δισ. από το σύνολο των 270 δισ., δηλαδή για τα ελλείμματα των δύο περιόδων που ήταν κυβέρνηση».

* Σύμφωνα με αυτά που υποστηρίζετε, για το υπέρογκο δάνειο ευθύνονται οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από το 1981 μέχρι σήμερα.

«Είμαι σίγουρος ότι και το ΠΑΣΟΚ για την περίοδο 1994-2004 ανάλογα επιχειρήματα θα επικαλεσθεί, δηλαδή ότι ευθύνεται μόνο για την κάλυψη των ελλειμμάτων των προϋπολογισμών. Ομως τα τελευταία 15 χρόνια, μπορεί όλες οι κυβερνήσεις να μην έχουν την κύρια ευθύνη για την αλματώδη αύξηση του χρέους το οποίο αυτοτροφοδοτείται από τους τόκους, αλλά έχουν σοβαρές ευθύνες γιατί δεν τόλμησαν, λόγω πολιτικού κόστους, να λάβουν δραστικά μέτρα για να επιτύχουν σημαντική μείωση των εξόδων και αύξηση των εσόδων, ώστε να είναι δυνατή η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους χωρίς νέους δανεισμούς. Ακόμα ευθύνονται για το σημερινό διασυρμό της χώρας μας και τα δύο κόμματα, που αντί να αντιμετωπίσουν από κοινού τη βαριά κληρονομιά της δεκαετίας του 1980, κατηγορούσαν το ένα το άλλο για ατασθαλίες και δημιουργικές λογιστικές, με αποτέλεσμα να χάσουμε την αξιοπιστία μας και να τεθούμε υπό κηδεμονία. Οι λογιστικές αλχημείες του Κώστα Σημίτη και η υποτίμηση κατά 27% της δραχμής με την «άγουρη» είσοδό μας στην ΟΝΕ από τη μια μεριά κι από την άλλη η ατολμία, η «ήπια προσαρμογή» της «ισχυρής οικονομίας» και τα παρατράγουδα της Ν.Δ. με νταβατζήδες και «αγίους κτηματομεσίτες».

Είναι λοιπόν απαραίτητο η Εξεταστική των πραγμάτων Επιτροπή να ασχοληθεί με τη διαχείριση όλων των περιόδων για να καταλογίσει ευθύνες ακριβοδίκαια σε όσους ευθύνονται για να πάρουν την απάντηση τόσο ο σημερινός πρωθυπουργός πού πήγαν τα λεφτά αλλά και οι επικεφαλής της προηγούμενης κυβέρνησης για το ξέσπασμα της αποδοκιμασίας από τον ελληνικό λαό».

ΤΣΟΒΟΛΑ, ΔΩΣ' ΤΑ ΟΛΑ

* Μιλήστε μας τώρα για την έκρηξη του χρέους…

«Η ανεπανόρθωτη ζημία έγινε την περίοδο 1981-1989 όπου αντί να εκμεταλλευθούμε τις χρηματοδοτικές δυνατότητες που μας παρείχε η ΕΟΚ για τη σύγκλιση της Οικονομίας μας, το ΠΑΣΟΚ επέλεξε για την επίλυση των προβλημάτων τον εύκολο τρόπο του αλόγιστου δανεισμού. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η τότε κυβέρνηση έπαιρνε κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα και ένα δάνειο, από οπουδήποτε και με οποιουσδήποτε όρους, με εξόφληση την επόμενη 10ετία. Ετσι το δημόσιο χρέος από 672 δισ. δρχ. το 1981, (29,7% του ΑΕΠ), εκτινάχθηκε το 1989 στα 9.200 δισ. δρχ. (65,7% του ΑΕΠ) και το 1990 που ανέλαβε η Ν.Δ. είχε φθάσει στα 11.100 δισ. δρχ. (80,7% του ΑΕΠ).

* Τότε λοιπόν που υπήρχαν χρήματα πού πήγαν;

«Τα χρήματα των υπέρογκων δανεισμών στο διάστημα 1981-1989 είναι η κύρια αιτία για το σημερινό πρόβλημα. Δεν χρησιμοποιήθηκαν για επενδύσεις, αλλά κατασπαταλήθηκαν τότε για να διατηρείται το κυβερνών κόμμα στην εξουσία με αλόγιστες παροχές σε «ημετέρους» κ.λπ.».

* Δώστε μας κάποια παραδείγματα.

«Μπορώ να σας αναφέρω μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις κατασπαταλήσεως δημοσίου χρήματος από τα κομματικά στελέχη που ήταν επικεφαλής των αλήστου μνήμης προβληματικών επιχειρήσεων. Το όργιο της σπατάλης τo αντέγραψα από τα πρακτικά της Βουλής στη συζήτηση που έγινε τον Οκτώβριο του 2009 για την αποκρατικοποίηση των προβληματικών. Ας δούμε λοιπόν:

α) Στην Πειραϊκή Πατραϊκή δισεκατομμύρια δίδονταν από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για να πληρωθούν χιλιάδες εργατών κάθε μήνα, χωρίς να εργάζεται η επιχείρηση... λόγω ελλείψεως πρώτων υλών. Από τα αποθέματα τα κομματικά στελέχη πωλούσαν δέματα που χαρακτήριζαν ρετάλια αντί 300 δρχ., αλλά τα δέματα περιείχαν σεντόνια αξίας 40.000 δρχ. και καρπώνονταν τη διαφορά.

β) Στην Αθηναϊκή Χαρτοποιία εκτός των πλαστογραφιών για πληρωμή ανύπαρκτων ημερομισθίων, αγόραζαν πρώτες ύλες σε διπλάσια τιμή από την τιμή του εμπορίου και πουλούσαν τα προϊόντα στη μισή τιμή της πραγματικής τους αξίας. Τις διαφορές μοιράζονταν οι ενδιαφερόμενοι και οι πωλητές.

γ) Σε παρκετοβιομηχανία που ανήκε στον Οργανισμό που όλες οι εξαγωγές ήταν φοβερά ζημιογόνες, εξακολουθούσε να λειτουργεί για να εισπράττει αμοιβή 17 εκατ. δρχ. το κομματικό στέλεχος που ήταν σύμβουλος επιχειρήσεως με ανύπαρκτα προσόντα.

δ) Στην Πυρκάλ εκτός από ταξίδια του προέδρου στο εξωτερικό για τα οποία χρέωνε την εταιρεία δεκάδες εκατ. δρχ., χωρίς να προσκομίσει ποτέ δικαιολογητικά, αγόρασαν και τρεις πανάκριβους γερανούς για να καρπωθούν την προμήθεια, χωρίς ποτέ να χρησιμοποιηθούν και με τον καιρό αχρηστεύθηκαν.

ε) Οι εργαζόμενοι στη ΧΡΩΠΕΙ απολύονται όλοι το 1988 και εισπράττουν αποζημίωση 366 εκατ. δρχ. και την επόμενη ημέρα προσλαμβάνονται… με σύμβαση εργασίας.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε μια ατέλειωτη σειρά από σπατάλες όλων των προβληματικών, σε πολλές από τις οποίες οι ορκωτοί λογιστές διαπίστωσαν ότι τα έσοδα δεν περνούσαν στα βιβλία των εταιρειών, αλλά στις τσέπες των κομματικών στελεχών, που πολλά από αυτά ήταν πρόεδροι εταιριών με μοναδικό προσόν την κομματική τους ταυτότητα.

Πώς να αντέξει ο Προϋπολογισμός του κράτους με τέτοιες σπατάλες, όταν την περίοδο 1983-1989, διατέθηκαν 980 δισ. σε σταθερές τιμές 1990, για να διατηρούνται 27.000 αργόμισθοι που σημαίνει ότι ο κάθε εργαζόμενος από αυτούς στοίχιζε κάθε χρόνο 5 εκατ. δραχμές».

* Τι έγινε με τα θαλασσοδάνεια των δήθεν επενδύσεων;

«Οι επιδοτήσεις και τα θαλασσοδάνεια που πήραν δήθεν επιχειρηματίες για να κάνουν επενδύσεις ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα ήταν ακριβώς μια τεράστια αλόγιστη δαπάνη που συνετέλεσε στην έκρηξη του δημόσιου χρέους. Τα χρήματα που πήραν κατατέθηκαν σε ξένες τράπεζες, χωρίς να γίνουν επενδύσεις και χωρίς να αναζητηθούν τα χρήματα μέχρι το 1992 που κλήθηκαν να τα επιστρέψουν, αλλά το θέμα αυτό τέθηκε στο αρχείο από την επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ».

* Ας έρθουμε τώρα και στις συντάξεις που δόθηκαν χωρίς να υπάρχουν καταβολές για… κοινωνικούς σκοπούς αλλά και στις συντάξεις - μαϊμού για πελατειακούς, κομματικούς σκοπούς.

«Σημαντικό μέρος από αυτά που δανείστηκε το ΠΑΣΟΚ δόθηκαν την εποχή εκείνη για χιλιάδες συντάξεις Εθνικής Αντίστασης σε άτομα που ως επί το πλείστον ήταν αγέννητα την εποχή της Κατοχής. Δόθηκαν αναπηρικές συντάξεις σε υγιέστατα άτομα και μάλιστα σε μια περιοχή που είναι το προπύργιο του ΠΑΣΟΚ, οι ανάπηροι ανέρχονται στο 60% του πληθυσμού. Ακόμα χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, μια και τα χρήματα ήταν δανεικά, έκαναν χιλιάδες προσλήψεις και διπλασίασαν μισθούς και συντάξεις για να διατηρούνται στην εξουσία.

Το όργιο της σπατάλης ολοκληρώθηκε παραμονές εκλογών του 1989 στην τραγική εκείνη εποχή της πολιτικής ανευθυνότητας και του άκρατου λαϊκισμού με το σύνθημα «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα». Για το λόγο αυτό πολύ σωστά ζητάει ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ. να επεκταθεί η έρευνα της Εξεταστικής Επιτροπής από το 1981, για να δούμε πού πήγαν τα λεφτά. Και πόσο εκείνη η εποχή βαραίνει στη ζυγαριά για το σημερινό τραγικό κατάντημα».

* Ομως για το δημόσιο χρέος δεν έχουν ευθύνες και οι επόμενες κυβερνήσεις μετά το 1990;

«Μετά τη δεκαετία του 1980, έρχεται η περίοδος 1990-1993 της διακυβερνήσεως της χώρας από τη Ν.Δ. Στο τέλος της περιόδου αυτής το χρέος αυξήθηκε κατά 12 τρισ. δρχ. και να δούμε πού πήγαν τα χρήματα αυτά: Η κυβέρνηση της Ν.Δ. συνήψε αναγκαστικά δάνεια από τα οποία διατέθηκαν για πληρωμή τόκων και για καταπτώσεις εγγυήσεων του Δημοσίου της προηγούμενης 10ετίας 8.35 τρισ. δρχ. Επίσης διατέθηκαν 2.60 τρισ. δρχ., ως εθνική μας συμμετοχή στο Α’ ΚΠΣ για την εκτέλεση σημαντικών έργων υποδομής απαραίτητα για την ανάπτυξη της χώρας μας. Τα υπόλοιπα 1,35 τρισ. δρχ. διατέθηκαν για την κάλυψη ελλειμμάτων κρατικών προϋπολογισμών που αντιστοιχούσαν σε 4 δισ. ευρώ και στο ποσό αυτό περιορίζεται η ευθύνη της Ν.Δ. για την αύξηση του δημοσίου χρέους την περίοδο αυτή».

ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΛΠΙΔΑΣ

1974-2010: Από το σκοτάδι της επτάχρονης Χούντας στα χρόνια ανάτασης, πρόσκαιρης ακμής και τέλος στον γκρεμό μιας μη αναμενόμενης παρακμής. Ετσι είναι, φίλε Γιανναρά, που νοσταλγείς ένα Παραμύθι δίχως Ονομα…

Ο Τσιπλάκος με το δωρικό του μυαλό και την πρακτική, «μηχανική» του λογική, που κάποτε εκτίμησε και αξιοποίησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έβαλε στο τραπέζι, δίπλα στα μέτρα, που τα θεωρεί μεν καλά, αλλά που θα στεγνώσουν την αγορά, το αβγό του Κολόμβου. Μια πρόταση που σέρνει πίσω της την ελπίδα να αρχίσουμε να χαϊδεύουμε… το χάος. Σε ένα κουρσεμένο τοπίο.

Δεν ξέρω γιατί, μέσα στο μυαλό μου στριφογυρίζει η αφορισμένη πολιτική σκέψη εκείνου του ρεαλιστή χτικιάρη, που είναι λες σκαλισμένη πάνω στην ταφόπλακά του, κοντά 5 αιώνες.
Ελεγε, υπάρχουν τρεις κατηγορίες μυαλών: Ενα που κατανοεί από μόνο του, ένα άλλο που κατανοεί αυτό που του δείχνουν κι ένα τρίτο που δεν κατανοεί ούτε από μόνο του ούτε με τη βοήθεια άλλων. Η πρώτη κατηγορία είναι η καλύτερη, η δεύτερη είναι απλά καλή και η τρίτη άχρηστη…

Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

Πηγή:
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=9151