ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Έως πότε η ευρωλαγνεία;

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έως πότε η ευρωλαγνεία;

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η ιταμή δήλωση του υπερφίαλου αλαζόνα Σόιμπλε για τους Έλληνες, που τους «λυπάται», απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Γερμανία μας θέλει υπόδουλους ιθαγενείς. Είπε ανερυθρίαστα ο Φύρερ του Δ' Ράιχ: «Λυπάμαι τους Έλληνες, επειδή επέλεξαν μια κυβέρνηση που φέρεται ανεύθυνα…»!

Κατά τον δικτάτορα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, οι Έλληνες θα έπρεπε -για να μην τους λυπάται αυτός ο αναιδής αξιωματούχος- να εψήφιζαν τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, η οποία θα φερόταν… «υπεύθυνα» δηλώνοντας πλήρη υποταγή στην καγκελαρία του Βερολίνου! Εμείς λυπούμεθα για λογαριασμό του γερμανικού λαού, που έχει συνηθίσει να εκστασιάζεται με τους κατά καιρούς «Χίτλερ» που αναλαμβάνουν την εξουσία στη χώρα τους.

 Ανατρέχοντας στη μακραίωνη ιστορία μας, βλέπουμε ότι οι πάτρωνες πάντα μας τυραννούσαν. Μην πάμε στα προπολεμικά χρόνια, διότι θα χρειαζόταν όλη η σελίδα. Μεταπολεμικά, όμως, είχαμε πρώτα τους Άγγλους και κατόπιν τους Αμερικανούς. Αλλά κανείς δεν ήταν χειρότερος από τους σημερινούς Γερμανούς. Μετά την εξαγγελία του «δόγματος Τρούμαν», ήλθε εδώ η αποστολή Πόρτερ. Ένα μέλος αυτής της αποστολής, στην έκθεσή του, απέκλειε το ενδεχόμενο η αμερικανική οικονομική βοήθεια να δοθεί στην ελληνική κυβέρνηση προς διαχείριση και εισηγήθηκε η διαχείριση του προγράμματος να παραμείνει εξ ολοκλήρου στην Αμερικανική Οικονομική Αποστολή. Έτσι, με το «καθεστώς άμεσου ελέγχου», το εξωτερικό εμπόριο της χώρας, η νομισματική και η δημοσιονομική πολιτική θα βρισκόταν υπό την άμεση επιτήρηση της Αποστολής, ενώ οι αμερικανοί σύμβουλοι θα εγκαθίσταντο σε κάθε υπουργείο ή μεγάλο δημόσιο οργανισμό. Η Αμερικανική Οικονομική Αποστολή, (ΑΜAG) το 1947, οργανώθηκε ως «παράλληλη κυβέρνηση», με τμήματα, δηλαδή, τα οποία αντιστοιχούσαν στα κύρια πολιτικά υπουργεία της κυβέρνησης μιας χώρας. Ήταν, δηλαδή, η «τρόικα» της εποχής εκείνης. Κι όμως, η AMAG ήταν καλύτερη από την «τρόικα», διότι η Αμερικανική Αποστολή έδωσε, τουλάχιστον, σημαντικές αυξήσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα, όμως, εξορθολόγησε το μισθολόγιο του Δημοσίου και περιέκοψε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Τότε, βέβαια, ήσαν άλλοι καιροί, διότι ο οικονομικός σύμβουλος του αρχηγού της AMAG, ο Κλέι, έλεγε ότι τα περισσότερα χρήματα θα έπρεπε να δοθούν για στρατιωτικούς σκοπούς, λόγω της κομουνιστικής «ανταρσίας», ενώ στον οικονομικό τομέα θα καλύπτονταν μόνο οι ελάχιστες ανάγκες.

Στην έκθεση Πόρτερ βλέπουμε πολλές ομοιότητες με τη σημερινή πραγματικότητα. Και τότε τονιζόταν η εκμετάλλευση των πολλών από τους ολίγους και η μεγάλη δυσαναλογία που υπήρχε στο επίπεδο ζωής και στο εισόδημα σε ολόκληρη την Ελλάδα: «Εκμεταλλευταί, δηλαδή έμποροι, κερδοσκόποι και μαυραγορίται ζουν εν χλιδή και πολυτέλεια, ενώ ο όγκος του λαού ζει μόνο με τον επιούσιον». Σήμερα οι κερδοσκόποι και άλλοι «ατσίδες» υπάρχουν στη λίστα Λαγκάρντ που έγινε άφαντη από τους ευρωπαίους ιθύνοντες. Κι η έκθεση Πόρτερ κατέληγε ως εξής: «Ο πολυτελής τρόπος ζωής των πλουσίων εν μέσω της αθλιότητος βοηθεί εις το να εξαγριώνει τας μάζας και να καθιστά περισσότερον αισθητάς τας ταλαιπωρίας των πτωχών…». Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και επί των ημερών μας;

Την περασμένη εβδομάδα η μαντάμ Μέρκελ, σε ένα υστερικό ξέσπασμα μπροστά στις κάμερες, που θύμιζε τον πραγματικό της πατέρα Αδόλφο Χίτλερ, εκραύγασε: «Το ευρώ είναι κάτι παραπάνω από ένα νόμισμα…». Πάνω στα νεύρα της είπε την αλήθεια! Διότι το ευρώ δεν είναι απλό νόμισμα. Είναι το υπερόπλο που χρησιμοποιεί το Δ' Ράιχ για να κρατά υπόδουλους τους λαούς του Νότου. Βερολίνο και Βρυξέλλες εξαγριώνουν τους πολίτες με την πολιτική τους, τη συντριπτική πλειονότητα των οποίων μετέτρεψαν σε παρίες. Κι επειδή ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του αγωνίζονται να ξαναδώσουν σε αυτόν τον βασανισμένο λαό τη χαμένη του αξιοπρέπεια, δέχονται ανίερες επιθέσεις από την καγκελαρία, ακόμα και από τον γάλλο κλόουν, τον Σαρκοζί. Ο Τσίπρας ξεσήκωσε τους λαούς κατά της λιτότητας και τσαλαπάτησε τη «γερμανική πειθαρχία». Πώς να του το συγχωρήσουν. Με τη Γερμανία, ουσιαστικά, πάντα θα βρισκόμαστε σε ρήξη. Η γερμανοευρωπαϊκή ένωση θέλει να υποκύψουμε στην τυραννία της. Ποια είναι η απάντηση; Την είχαν δώσει το 1944 οι διαδηλωτές, που είχαν γονατίσει μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Κρατούσαν οι κοπέλες ένα πανό που έγραφε: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει: ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»… Και κάτω υπήρχε η υπογραφή του ΕΑΜ. Και επειδή και τώρα αρνούμεθα τις αλυσίδες, επιλέγουμε τα διπλωματικά όπλα. Πρέπει αποφασιστικά να κάνουμε στροφή στην εξωτερική μας πολιτική. Η ευρωλαγνεία να πάρει τέλος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως παραμορφώθηκε, αλλά και το καταραμένο ευρώ δεν πρέπει να θεωρούνται ταμπού.

Όταν, τον Μάρτιο του 1957, έγινε η συνθήκη των πρώτων έξι κρατών για σύσταση Κοινής Αγοράς στη Ρώμη τότε το κλίμα ήταν προοδευτικό. Άλλη Ευρώπη είχαμε ονειρευτεί. Πέσαμε τραγικά έξω. Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση μετεβλήθη σε γκέτο. Ιδανικός στόχος θα ήταν η διάλυσή της. Χρειάζεται κάποτε να αποφασίσουμε τη μεγάλη στροφή. Μια «στροφή» που κατά το παρελθόν πολλοί είχαν εισηγηθεί, κάτω από διαφορετικές, βέβαια, συνθήκες. Ο Νίκος Ζαχαριάδης -με τα τόσα αρνητικά του- είχε διατυπώσει το 1945 μια πρωτοποριακή για την εποχή του θέση: Τη θεωρία των δύο πόλων. Ο συνάδελφος Άγγελος Τσέκερης, στο βιβλίο του «Μια ιστορία αλλιώς» (εκδόσεις Ταξιδευτής), ορθά επισημαίνει: «Δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι, αν η Ελλάδα είχε αποφύγει τον εμφύλιο, και αν είχαν δοθεί στην ''θεωρία των Δύο Πόλων'' τα περιθώρια να υλοποιηθεί, ο Ζαχαριάδης θα είχε μείνει στην Ιστορία ως ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο: Ένας πρωτοπόρος μεταρρυθμιστής του κομμουνιστικού κινήματος, με εμβέλεια αντίστοιχη του προσωπικού του φίλου Παλμίρο Τολιάτι…».

Ο αρχηγός των Δημοκρατικών Αριστερών, ο Γιάννης Σοφιανόπουλος, το 1950, είχε συλλάβει πολύ νωρίς το ελληνικό πρόβλημα μέσα σε οικονομικά και γεωπολιτικά πλαίσια. Έλεγε ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει «σημείον ζεύξεως» μεταξύ ανατολικού και δυτικού κόσμου. Από τη δεκαετία του 1950 έγιναν προοδευτικά ανοίγματα προς τη Σοβιετική Ένωση και όλα σχολιάστηκαν πάρα πολύ ευνοϊκά. Ο Σοφιανόπουλος, πολύ νωρίς, ήταν από τους πρώτους που πήγαν στη Μόσχα. Ο Γεώργιος Καρτάλης θεωρούσε απαραίτητη την ουδετερότητα της χώρας μας απέναντι στους δύο μεγάλους συνασπισμούς Ανατολής - Δύσης. Τον Μάιο του 1950, ο Σπύρος Μαρκεζίνης πήγε στη Ρωσία. Τον Ιούνιο του 1960, ο αρχηγός των Φιλελευθέρων Σοφοκλής Βενιζέλος προσεκλήθη επίσημα από τον Χρουστσόφ. Στις συνομιλίες που είχαν στο Κρεμλίνο, ο Χρουστσόφ του επεσήμανε κάτι ιδιαιτέρως επίκαιρο και τώρα: Ότι κανένας από τους ηττημένους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν επλήρωσε πολεμικές αποζημιώσεις… Η στροφή προς τη Ρωσία σήμερα καθίσταται αναγκαία. Και όχι μόνο προς τη Ρωσία, αλλά και προς την Κίνα και τον αραβικό κόσμο. Ο καθηγητής κ. Γ. Κασιμάτης στο νέο, εξαιρετικά επίκαιρο και ενδιαφέρον, βιβλίο του με τίτλο: «Το απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας» (εκδόσεις Λιβάνη), επισημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που θα ενισχύσει την πολιτική της θέση στη διεθνή κοινότητα και την οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη. Και προσθέτει: «Η πολιτική αυτή είναι όχι απλώς απαραίτητη, αλλά και ικανή για την αποτίναξη του παράνομου και απάνθρωπου καθεστώτος δανεισμού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα». Και τονίζει: «Σήμερα, οι δυνατότητες σχετικά ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής ενός εθνικού κράτους, ακόμη και μικρού, είναι πολύ αυξημένες…».

Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι είναι εθνικός ηγέτης. Μας έκανε υπερήφανους όταν απήντησε στον αναιδή Σόιμπλε (που μας εξέφρασε τη… «λύπη του») λέγοντας: «Να λυπάται ο κ. Σόιμπλε τους λαούς που σκύβουν το κεφάλι…». ΜΠΡΑΒΟ στον Τσίπρα… Αυτή ακριβώς είναι η κολοσσιαία διαφορά του από τον Σαμαρά. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν θα μπορούσε να δώσει τέτοια υπερήφανη απάντηση στον άθλιο, υβριστή Γερμανό. Και δεν θα μπορούσε, διότι εκείνος από την πρώτη στιγμή έπεσε γονυκλινής μπροστά στο κατώφλι της καγκελαρίας και στην «τρόικα». Εμείς θέλουμε τον έλληνα πρωθυπουργό έτσι όπως είναι ο κ. Τσίπρας: Όρθιο απέναντι στους δυνάστες. Εάν χρειασθεί, να μη διστάσει να προχωρήσει σε έξοδο από την Ευρωζώνη και από το ευρώ. Να μη διστάσει να καταστεί πρωτοπόρος μεταρρυθμιστής. Ο λαός θα τον ακολουθήσει. Αλλά θα ακολουθήσουν τον δρόμο του κι άλλοι λαοί, που στενάζουν κάτω από την μπότα του γερμανικού καπιταλισμού…

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"