Το απατηλό «ευρωπαϊκό όνειρο»...
Γράφει ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Η νέα γερμανική κατοχή στην Ελλάδα σηματοδότησε την κατάρρευση του «απατηλού ονείρου», περί «ευρωπαϊκού ιδεώδους». Κάποτε οι Αμερικανοί διαφήμιζαν το «αμερικανικά όνειρο», την ώρα που σφάγιαζαν τον λαό του Βιετνάμ. Σήμερα οι ευρωπαϊκές ηγεσίες κάνουν κατάχρηση του «ευρωπαϊκού ιδεώδους», την ώρα που αφανίζουν τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου, και όχι μόνον. Κι όπως στην πρώτη ναζιστική ο κατοχή είχαμε τους κατακτητές και τους ντόπιοι συνεργάτες τους, το ίδιο επαναλαμβάνεται επί των ημερών μας.
Ο Χίτλερ έγραφε στο γνωστό βιβλίο του «Ο αγών μου..:: «Το νέο Ράιχ θα είναι υποχρεωμένο να ακολουθήσει το παράδειγμα των παλαιών Τευτόνων ιπποτών, ώσπου το γερμανικό ξίφος να εξασφαλίσει την εύφορη γη στα γερμανικά άροτρα και να δώσει έτσι στο έθνος το καθημερινό του ψωμί...... Το ξίφος αυτό επήραν οι απόγονοι του μακαρίτη Αδόλφου, για να εκμεταλλευτούν τον φυσικά πλούτο της Ελλάδος και να την προσαρτήσουν ως αποικία τους, στο γερμανικό άροτρο.
Μετά το τέλος του Β" Παγκοσμίου Πολέμου και για δεκαετίες, η ένωση των ευρωπαϊκών κρατών εθεωρείτο το ιδανικό επίτευγμα, το οποίο αυτομάτως θα έλυνε τα προβλήματα όλων των χωρών της περιοχής. Πολλοί ήταν εκείνοι που καλόπιστα πίστευαν σ' αυτόν τον στόχο, έχοντας, βεβαίως, υπ' όψιν των τους λαούς και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Όμως, οι φορείς του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι τόσο αφελείς, όσο νομίζουν μερικοί, και είναι αδίστακτοι στις μεθόδους των. Οι μεγάλοι βιομήχανοι και τραπεζίτες χρηματοδότησαν τον ναζισμό. Ο Κρουπ κατασκεύαζε κανόνια και ο Χίτλερ δήλωνε κοφτά ότι «οι σημερινοί καπιταλιστές έφτασαν εκεί που έφτασαν χάρη στις ικανότητες τους, και γί αυτό έχουν το δικαίωμα να διευθύνουν...... Το ίδιο κάνουν και τώρα.
Από τον προηγούμενο πόλεμο είχε γίνει πραγματικότητα η «διευθυνόμενη οικονομία». Η μάχη γινόταν πάντοτε για το ποιος και προς ποια κατεύθυνση θα διευθύνει την οικονομία. Τα τραστ και τα όργανα τους ανθίσταντο πάντοτε στην κοινωνική και πολιτική εξέλιξη. Γι αυτό ήθελαν και θέλουν να ελέγχουν απ' έξω τους φορείς της εξουσίας. Αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας σε πολλές χώρες, και πρώτα στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Μπακογιάννη ή δεν το έχουν καταλάβει, οπότε είναι ακατάλληλοι για πολιτικοί, ή το γνωρίζουν, αλλά σιωπούν για το συμφέρον τους, οπότε είναι επικίνδυνοι.
Με τις αυταπάτες ενός Τσάμπερλεν, ο Λουκάς Παπαδήμος μάς καλεί «να κερδίσουμε τη μάχη για την ανόρθωση της οικονομίας». Αλλά η Καγκελαρία του Βερολίνου και αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση των Τραπεζιτών και των Τοκογλύφων δεν θέλουν να σημειώσουμε καμία ανάπτυξη, για να μας έχουν σαν αποικία. Εκεί στοχεύει η νέα παρανοϊκή φοροκαταιγίδα που θα έρθει τον Ιούνιο και την οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει ο δοτός πρωθυπουργός. Τα ψευτοδιλήμματα που μας θέτουν «Ευρώπη ή χάος», είναι μια απάτη εκείνων που αποτελούν «τη φωνή του κυρίου των», δηλαδή του Δ΄ Ράιχ. Διότι το συμφέρον μας αυτή τη στιγμή είναι η συνεργασία με χώρες εκτός ευρωζώνης. Τρέμουν αυτό το ενδεχόμενο η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η μαφία τους. Γι αυτό μας έχουν απαγορεύσει να δεχθούμε βοήθεια απ' αλλού.
Να μην ξεχνάμε ότι 25 δις ευρώ μας προσέφερε ο Πούτιν πριν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου, το παιδί της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου, απέρριψε τη σωτηρία της Ελλάδος. Ο ελληνορώσος βουλευτής Ιβάν Σαββίδης απεκάλυψε στο περιοδικό «Επίκαιρα», όλο το παρασκήνιο.
Εκείνο, που προέβλεψαν
Τα παλιά χρόνια, όταν είχαμε πραγματικούς πολιτικούς ηγέτες, πολλοί εξ αυτών στάθηκαν επιφυλακτικοί στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ άλλοι μετεβλήθησαν σε αμύντορες αυτής της ιδέας. Κανείς δεν υποψιαζόταν μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πώς θα καταντούσε η Ευρώπη.
Ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος, παλιός υπουργός και κατόπιν αρχηγός των Δημοκρατικών Αριστερών, είχε συλλάβει και τοποθετήσει από πολύ νωρίς το ελληνικά πρόβλημα μέσα σε οικονομικά και γεωπολιτικά πλαίσια. Αν και ήταν από ιδιοσυγκρασία «δυτικός», όμως ο γεωπολιτικός όγκος της Ευρασίας και ειδικότερα της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης τον επηρέαζε και τον είλκυε, το δε ανήσυχο και ερευνητικό του πνεύμα νωρίς επεζήτησε με αλλεπάλληλα ταξίδια και μελέτες να διερευνήσει την οικονομική και κοινωνιολογική διάρθρωση της περιοχής αυτής. Ήταν από τους πρώτους που επισκέφθηκαν την τότε Σοβιετική Ένωση για να μελετήσει το νέο αυτό κοινωνικοοικονομικό πείραμα. Είδε επίσης και μελέτησε από κοντά τις βαλκανικές χώρες. Κέντρο και κίνητρο σ' όλα αυτά τα ταξίδια του, και σε όλες τις μελέτες, ήταν η Ελλάδα, που αγαπούσε και λάτρευε.
Ο Γεώργιος Καρτάλης (συναρχηγός με τον Σβώλο του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζομένου Λαού) παρακολουθούσε κατά την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία την κίνηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και προβληματιζόταν για το πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να ενταχθεί σε Κοινότητα Ευρωπαϊκών Χωρών. Το κλίμα στην Ευρώπη, όταν υπεγράφη η Συνθήκη των πρώτων έξι κρατών για τη σύσταση της Κοινής Αγοράς, στις 25 Μαρτίου 1957 στη Ρώμη, ήταν τελείως διαφορετικό. Ο δημοκρατικός, προοδευτικός «άνεμος», έπνεε παντού. Στη Γαλλία, η Τετάρτη Δημοκρατία είχε ξεκαθαρίσει το άγος του Βισί. Στη δημόσια ζωή του Παρισιού δέσποζαν οι αντιστασιακοί, το ίδιο και στην Ιταλία και στις χώρες της Μπενελούξ. «Ποια Ελλάδα θα παρουσιάσουμε στην Ευρώπη;», έλεγε ο Καρτάλης, καθώς οι δημοκρατικές ελευθερίες στη χώρα μας δοκιμάζονταν ακόμη.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο προβληματισμός γινόταν πιο έντονος. Τον Απρίλιο του 1961 ο πρόεδρος της ΕΔΑ, Ιωάννης Πασαλίδης, κατήγγειλε τη μονογράφηση της συμφωνίας με την Κοινή Αγορά και είπε ότι εκείνη η συμφωνία σήμαινε «ξεπούλημα της χώρας στα ευρωπαϊκά τραστ, πίσω από τα οποία κρύβονται το αμερικανικό και το δυτικογερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο». Τότε, πολλοί θώρησαν την προειδοποίηση του «κομμουνιστική προπαγάνδα». Ο χρόνος όμως έδειξε ότι ο σοφός εκείνος γέρων της Αριστεράς ήξερε να βλέπει πιο μακριά.
Αλλά και ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Ενώσεως, ο Ηλίας Τσιριμώκος, επεσήμαινε ότι «η Ευρώπη, ως σύνολο, κυριαρχείται από συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις, αφού αυτές εξουσιάζουν τις πιο μεγάλες χώρες της. Οι δυνάμεις αυτές είναι ικανές να δημιουργούν μερικά οικονομικά τραστ, μα δεν μπορούν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε γρήγορη και σύμφωνη με τα συμφέροντα των λαών ένωση. Και είναι αντίθετες προς τον πραγματικό -και μοναδικό- προορισμό της Ευρώπης: Να είναι ο κύριος παράγοντας ειρήνης και η εκλεκτή γη της κοινωνικής δημοκρατίας...».
Και ο Ηλίας Τσιριμώκος τόνιζε: «Η δήθεν ελεύθερη οικονομία, δηλαδή η αχαλίνωτη κυριαρχία των τραστ, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε καταστροφές συγκρούσεων εθνικών και συγκρούσεων κοινωνικών...... Και προσέθετε: «Μόνο με τη χαλιναγώγηση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και τον οικονομικό προγραμματισμό μπορεί να αναζητηθεί ικανοποιητική απόκριση στα ερωτήματα που έχει θέσει η σύνδεση της Ελλάδας -χώρας ευρωπαϊκής, μα καθυστερημένης- με την Κοινή Αγορά και, γενικά, με τη Δυτική Ευρώπη..».
Το αποκρουστικό σκηνικό
Με το πέρασμα των καιρών, οι μάσκες έπεσαν. Και το σημερινό ευρωπαϊκό σκηνικό ταιριάζει σε έργο φρικιαστικό. Αξίες και ιδεολογίες εξανεμίσθηκαν. Ο άκρατος καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση, που θέλουν να αφανίσουν τα έθνη, έδειξαν το απαίσιο πρόσωπα τους. Δεν έχουμε Ευρώπη των Λαών, αλλά των μεγαλοτραπεζιτών και των τοκογλύφων. Ένας βαθυστόχαστος συγγραφέας, ο Τζορτζ Όργουελ, στο εφιαλτικό βιβλίο του «1984» περιέγραψε προφητικά τη σημερινή εικόνα: «Στον κόσμο μας δεν θα υπάρχουν άλλες συγκινήσεις, παρά μόνον ο φόβος, η λύσσα, ο θρίαμβος και ο αυτοεξευτελισμός. Όλα τ' άλλα θα τα καταστρέψουμε. Όλα. Ήδη, συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι...».
Σ' αυτούς ακριβώς τους «τρόπους του σκέπτεσθαι.. έχουν επικεντρώσει τις προσπάθειες τους οι αυθέντες του Δ΄ Ράιχ για να μας επιβάλουν να αποδεχθούμε την εξαθλίωση της χώρας μας και του λαού μας.
Μέρκελ, Σόιμπλε, Ράιχενμπαχ και σία, καθώς και τα εγχώρια μνημονιακά τους φερέφωνα, έχουν βαλθεί να μας τρομοκρατήσουν. Προσπαθούν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω οπό την Ευρωζώνη .Ότι πρέπει να αποδεχθούμε αδιαμαρτύρητα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας. Ότι, εάν δεν ψηφίσουμε τα παρανοϊκά χαράτσια και τα επαίσχυντα Μνημόνια, θα επέλθει καταστροφή. Γί’ αυτό πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε κυβέρνηση... ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας!
Ο Γκέμπελς βρυκολάκιασε κι ανέλαβε εκ νέου υπηρεσία στο Βερολίνο. Στην «ελληνική μετάφραση» αυτών των απειλών επιδίδονται ο Παπαδήμος και οι αρχηγοί των μνημονιακών κομμάτων. Κι ο νεόκοπος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, συνένοχος της εθνικής συμφοράς, κάνει λόγο για... «δεξιό λαϊκισμό και αριστερό τυχοδιωκτισμό»! Θυμίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος την κυβέρνηση του Βισί, που είχε παραδοθεί στους Γερμανούς. Όπως τότε οι Γερμανοί δεν είχαν κανένα, σκοπό να αφήσουν τη Γαλλία να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της, έτσι και τώρα δεν αφήνουν την Ελλάδα να αξιοποιήσει τις δυνατότητες της, γιατί τη θέλουν υπόδουλη.
Δυστυχώς, σήμερα μας κυβερνούν διάφοροι Πετέν και Λαβάλ. Μια τέτοια Ευρώπη του άκρατου κεφαλαίου, των τοκογλύφων και του ασύδοτου καπιταλισμού δεν τη θέλουμε. Δεν είναι τυχαίο άτι και η Σοσιαλιστική Διεθνής δεν έχει σχέση καμία με εκείνη που υπήρχε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Η εποχή του Λεόν Μπλουμ, του Πιέρ Μαντές Φρανς, του Χηλί και του Λαρόκ πέρασε και χάθηκε. Βαθμιαία έσβησε και ο αληθινός σοσιαλισμός. Η σημερινή «Σοσιαλιστική Διεθνής», είναι μια απάτη, μια μασκαράτα του καπιταλισμού. Το πότε και πώς συνετελέσθη αυτή η μετάλλαξη αποτελεί θέμα μακράς ιστορικής ερεύνης. Αλλά τι άλλη χρείαν έχομεν μαρτύρων, όταν έφθασε ο Γιώργος Παπανδρέου, το παιδί της Αμερικής, να εκπροσωπεί αυτήν τη «Διεθνή», και το ΠΑΣΟΚ να λέγεται «σοσιαλιστικό..;
Παραλλάζοντας τα λόγια του Ζορές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στις μέρες μας ο «σοσιαλισμός», έγινε το τελευταίο καταφύγιο των καπιταλιστών. Είχε χρησιμοποιήσει μιαν άλλη λέξη ο Ζορές, που αποφεύγω να την αναφέρω, αν και είναι επίκαιρη...
Γεννάται σε πολλούς το ερώτημα: Πώς θα γλιτώσουμε οπό την «τρόικα..; Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι έναν αληθινό ΗΓΕΤΗ. Ο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ επραγματοποίησε τον Οκτώβριο του 1956 την εθνικοποίηση της Εταιρείας της Διώρυγας, και προεκλήθη η κρίση στο Σουέζ. Αγγλία, Γαλλία και Αμερική ήταν εναντίον του. Κι όμως, ο Νάσερ έδιωξε με μια κλωτσιά αυτούς τους «μεγάλους», του κόσμου. Αναζητούμε κι εμείς τον ηγέτη που θα δώσει την κλωτσιά στην «τρόικα», διότι δεν την έχουμε ανάγκη...
Ο Χίτλερ έγραφε στο γνωστό βιβλίο του «Ο αγών μου..:: «Το νέο Ράιχ θα είναι υποχρεωμένο να ακολουθήσει το παράδειγμα των παλαιών Τευτόνων ιπποτών, ώσπου το γερμανικό ξίφος να εξασφαλίσει την εύφορη γη στα γερμανικά άροτρα και να δώσει έτσι στο έθνος το καθημερινό του ψωμί...... Το ξίφος αυτό επήραν οι απόγονοι του μακαρίτη Αδόλφου, για να εκμεταλλευτούν τον φυσικά πλούτο της Ελλάδος και να την προσαρτήσουν ως αποικία τους, στο γερμανικό άροτρο.
Μετά το τέλος του Β" Παγκοσμίου Πολέμου και για δεκαετίες, η ένωση των ευρωπαϊκών κρατών εθεωρείτο το ιδανικό επίτευγμα, το οποίο αυτομάτως θα έλυνε τα προβλήματα όλων των χωρών της περιοχής. Πολλοί ήταν εκείνοι που καλόπιστα πίστευαν σ' αυτόν τον στόχο, έχοντας, βεβαίως, υπ' όψιν των τους λαούς και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Όμως, οι φορείς του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι τόσο αφελείς, όσο νομίζουν μερικοί, και είναι αδίστακτοι στις μεθόδους των. Οι μεγάλοι βιομήχανοι και τραπεζίτες χρηματοδότησαν τον ναζισμό. Ο Κρουπ κατασκεύαζε κανόνια και ο Χίτλερ δήλωνε κοφτά ότι «οι σημερινοί καπιταλιστές έφτασαν εκεί που έφτασαν χάρη στις ικανότητες τους, και γί αυτό έχουν το δικαίωμα να διευθύνουν...... Το ίδιο κάνουν και τώρα.
Από τον προηγούμενο πόλεμο είχε γίνει πραγματικότητα η «διευθυνόμενη οικονομία». Η μάχη γινόταν πάντοτε για το ποιος και προς ποια κατεύθυνση θα διευθύνει την οικονομία. Τα τραστ και τα όργανα τους ανθίσταντο πάντοτε στην κοινωνική και πολιτική εξέλιξη. Γι αυτό ήθελαν και θέλουν να ελέγχουν απ' έξω τους φορείς της εξουσίας. Αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας σε πολλές χώρες, και πρώτα στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Μπακογιάννη ή δεν το έχουν καταλάβει, οπότε είναι ακατάλληλοι για πολιτικοί, ή το γνωρίζουν, αλλά σιωπούν για το συμφέρον τους, οπότε είναι επικίνδυνοι.
Με τις αυταπάτες ενός Τσάμπερλεν, ο Λουκάς Παπαδήμος μάς καλεί «να κερδίσουμε τη μάχη για την ανόρθωση της οικονομίας». Αλλά η Καγκελαρία του Βερολίνου και αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση των Τραπεζιτών και των Τοκογλύφων δεν θέλουν να σημειώσουμε καμία ανάπτυξη, για να μας έχουν σαν αποικία. Εκεί στοχεύει η νέα παρανοϊκή φοροκαταιγίδα που θα έρθει τον Ιούνιο και την οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει ο δοτός πρωθυπουργός. Τα ψευτοδιλήμματα που μας θέτουν «Ευρώπη ή χάος», είναι μια απάτη εκείνων που αποτελούν «τη φωνή του κυρίου των», δηλαδή του Δ΄ Ράιχ. Διότι το συμφέρον μας αυτή τη στιγμή είναι η συνεργασία με χώρες εκτός ευρωζώνης. Τρέμουν αυτό το ενδεχόμενο η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η μαφία τους. Γι αυτό μας έχουν απαγορεύσει να δεχθούμε βοήθεια απ' αλλού.
Να μην ξεχνάμε ότι 25 δις ευρώ μας προσέφερε ο Πούτιν πριν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου, το παιδί της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου, απέρριψε τη σωτηρία της Ελλάδος. Ο ελληνορώσος βουλευτής Ιβάν Σαββίδης απεκάλυψε στο περιοδικό «Επίκαιρα», όλο το παρασκήνιο.
Εκείνο, που προέβλεψαν
Τα παλιά χρόνια, όταν είχαμε πραγματικούς πολιτικούς ηγέτες, πολλοί εξ αυτών στάθηκαν επιφυλακτικοί στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ άλλοι μετεβλήθησαν σε αμύντορες αυτής της ιδέας. Κανείς δεν υποψιαζόταν μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πώς θα καταντούσε η Ευρώπη.
Ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος, παλιός υπουργός και κατόπιν αρχηγός των Δημοκρατικών Αριστερών, είχε συλλάβει και τοποθετήσει από πολύ νωρίς το ελληνικά πρόβλημα μέσα σε οικονομικά και γεωπολιτικά πλαίσια. Αν και ήταν από ιδιοσυγκρασία «δυτικός», όμως ο γεωπολιτικός όγκος της Ευρασίας και ειδικότερα της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης τον επηρέαζε και τον είλκυε, το δε ανήσυχο και ερευνητικό του πνεύμα νωρίς επεζήτησε με αλλεπάλληλα ταξίδια και μελέτες να διερευνήσει την οικονομική και κοινωνιολογική διάρθρωση της περιοχής αυτής. Ήταν από τους πρώτους που επισκέφθηκαν την τότε Σοβιετική Ένωση για να μελετήσει το νέο αυτό κοινωνικοοικονομικό πείραμα. Είδε επίσης και μελέτησε από κοντά τις βαλκανικές χώρες. Κέντρο και κίνητρο σ' όλα αυτά τα ταξίδια του, και σε όλες τις μελέτες, ήταν η Ελλάδα, που αγαπούσε και λάτρευε.
Ο Γεώργιος Καρτάλης (συναρχηγός με τον Σβώλο του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζομένου Λαού) παρακολουθούσε κατά την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία την κίνηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και προβληματιζόταν για το πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να ενταχθεί σε Κοινότητα Ευρωπαϊκών Χωρών. Το κλίμα στην Ευρώπη, όταν υπεγράφη η Συνθήκη των πρώτων έξι κρατών για τη σύσταση της Κοινής Αγοράς, στις 25 Μαρτίου 1957 στη Ρώμη, ήταν τελείως διαφορετικό. Ο δημοκρατικός, προοδευτικός «άνεμος», έπνεε παντού. Στη Γαλλία, η Τετάρτη Δημοκρατία είχε ξεκαθαρίσει το άγος του Βισί. Στη δημόσια ζωή του Παρισιού δέσποζαν οι αντιστασιακοί, το ίδιο και στην Ιταλία και στις χώρες της Μπενελούξ. «Ποια Ελλάδα θα παρουσιάσουμε στην Ευρώπη;», έλεγε ο Καρτάλης, καθώς οι δημοκρατικές ελευθερίες στη χώρα μας δοκιμάζονταν ακόμη.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο προβληματισμός γινόταν πιο έντονος. Τον Απρίλιο του 1961 ο πρόεδρος της ΕΔΑ, Ιωάννης Πασαλίδης, κατήγγειλε τη μονογράφηση της συμφωνίας με την Κοινή Αγορά και είπε ότι εκείνη η συμφωνία σήμαινε «ξεπούλημα της χώρας στα ευρωπαϊκά τραστ, πίσω από τα οποία κρύβονται το αμερικανικό και το δυτικογερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο». Τότε, πολλοί θώρησαν την προειδοποίηση του «κομμουνιστική προπαγάνδα». Ο χρόνος όμως έδειξε ότι ο σοφός εκείνος γέρων της Αριστεράς ήξερε να βλέπει πιο μακριά.
Αλλά και ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Ενώσεως, ο Ηλίας Τσιριμώκος, επεσήμαινε ότι «η Ευρώπη, ως σύνολο, κυριαρχείται από συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις, αφού αυτές εξουσιάζουν τις πιο μεγάλες χώρες της. Οι δυνάμεις αυτές είναι ικανές να δημιουργούν μερικά οικονομικά τραστ, μα δεν μπορούν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε γρήγορη και σύμφωνη με τα συμφέροντα των λαών ένωση. Και είναι αντίθετες προς τον πραγματικό -και μοναδικό- προορισμό της Ευρώπης: Να είναι ο κύριος παράγοντας ειρήνης και η εκλεκτή γη της κοινωνικής δημοκρατίας...».
Και ο Ηλίας Τσιριμώκος τόνιζε: «Η δήθεν ελεύθερη οικονομία, δηλαδή η αχαλίνωτη κυριαρχία των τραστ, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε καταστροφές συγκρούσεων εθνικών και συγκρούσεων κοινωνικών...... Και προσέθετε: «Μόνο με τη χαλιναγώγηση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και τον οικονομικό προγραμματισμό μπορεί να αναζητηθεί ικανοποιητική απόκριση στα ερωτήματα που έχει θέσει η σύνδεση της Ελλάδας -χώρας ευρωπαϊκής, μα καθυστερημένης- με την Κοινή Αγορά και, γενικά, με τη Δυτική Ευρώπη..».
Το αποκρουστικό σκηνικό
Με το πέρασμα των καιρών, οι μάσκες έπεσαν. Και το σημερινό ευρωπαϊκό σκηνικό ταιριάζει σε έργο φρικιαστικό. Αξίες και ιδεολογίες εξανεμίσθηκαν. Ο άκρατος καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση, που θέλουν να αφανίσουν τα έθνη, έδειξαν το απαίσιο πρόσωπα τους. Δεν έχουμε Ευρώπη των Λαών, αλλά των μεγαλοτραπεζιτών και των τοκογλύφων. Ένας βαθυστόχαστος συγγραφέας, ο Τζορτζ Όργουελ, στο εφιαλτικό βιβλίο του «1984» περιέγραψε προφητικά τη σημερινή εικόνα: «Στον κόσμο μας δεν θα υπάρχουν άλλες συγκινήσεις, παρά μόνον ο φόβος, η λύσσα, ο θρίαμβος και ο αυτοεξευτελισμός. Όλα τ' άλλα θα τα καταστρέψουμε. Όλα. Ήδη, συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι...».
Σ' αυτούς ακριβώς τους «τρόπους του σκέπτεσθαι.. έχουν επικεντρώσει τις προσπάθειες τους οι αυθέντες του Δ΄ Ράιχ για να μας επιβάλουν να αποδεχθούμε την εξαθλίωση της χώρας μας και του λαού μας.
Μέρκελ, Σόιμπλε, Ράιχενμπαχ και σία, καθώς και τα εγχώρια μνημονιακά τους φερέφωνα, έχουν βαλθεί να μας τρομοκρατήσουν. Προσπαθούν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω οπό την Ευρωζώνη .Ότι πρέπει να αποδεχθούμε αδιαμαρτύρητα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας. Ότι, εάν δεν ψηφίσουμε τα παρανοϊκά χαράτσια και τα επαίσχυντα Μνημόνια, θα επέλθει καταστροφή. Γί’ αυτό πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε κυβέρνηση... ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας!
Ο Γκέμπελς βρυκολάκιασε κι ανέλαβε εκ νέου υπηρεσία στο Βερολίνο. Στην «ελληνική μετάφραση» αυτών των απειλών επιδίδονται ο Παπαδήμος και οι αρχηγοί των μνημονιακών κομμάτων. Κι ο νεόκοπος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, συνένοχος της εθνικής συμφοράς, κάνει λόγο για... «δεξιό λαϊκισμό και αριστερό τυχοδιωκτισμό»! Θυμίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος την κυβέρνηση του Βισί, που είχε παραδοθεί στους Γερμανούς. Όπως τότε οι Γερμανοί δεν είχαν κανένα, σκοπό να αφήσουν τη Γαλλία να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της, έτσι και τώρα δεν αφήνουν την Ελλάδα να αξιοποιήσει τις δυνατότητες της, γιατί τη θέλουν υπόδουλη.
Δυστυχώς, σήμερα μας κυβερνούν διάφοροι Πετέν και Λαβάλ. Μια τέτοια Ευρώπη του άκρατου κεφαλαίου, των τοκογλύφων και του ασύδοτου καπιταλισμού δεν τη θέλουμε. Δεν είναι τυχαίο άτι και η Σοσιαλιστική Διεθνής δεν έχει σχέση καμία με εκείνη που υπήρχε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Η εποχή του Λεόν Μπλουμ, του Πιέρ Μαντές Φρανς, του Χηλί και του Λαρόκ πέρασε και χάθηκε. Βαθμιαία έσβησε και ο αληθινός σοσιαλισμός. Η σημερινή «Σοσιαλιστική Διεθνής», είναι μια απάτη, μια μασκαράτα του καπιταλισμού. Το πότε και πώς συνετελέσθη αυτή η μετάλλαξη αποτελεί θέμα μακράς ιστορικής ερεύνης. Αλλά τι άλλη χρείαν έχομεν μαρτύρων, όταν έφθασε ο Γιώργος Παπανδρέου, το παιδί της Αμερικής, να εκπροσωπεί αυτήν τη «Διεθνή», και το ΠΑΣΟΚ να λέγεται «σοσιαλιστικό..;
Παραλλάζοντας τα λόγια του Ζορές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στις μέρες μας ο «σοσιαλισμός», έγινε το τελευταίο καταφύγιο των καπιταλιστών. Είχε χρησιμοποιήσει μιαν άλλη λέξη ο Ζορές, που αποφεύγω να την αναφέρω, αν και είναι επίκαιρη...
Γεννάται σε πολλούς το ερώτημα: Πώς θα γλιτώσουμε οπό την «τρόικα..; Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι έναν αληθινό ΗΓΕΤΗ. Ο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ επραγματοποίησε τον Οκτώβριο του 1956 την εθνικοποίηση της Εταιρείας της Διώρυγας, και προεκλήθη η κρίση στο Σουέζ. Αγγλία, Γαλλία και Αμερική ήταν εναντίον του. Κι όμως, ο Νάσερ έδιωξε με μια κλωτσιά αυτούς τους «μεγάλους», του κόσμου. Αναζητούμε κι εμείς τον ηγέτη που θα δώσει την κλωτσιά στην «τρόικα», διότι δεν την έχουμε ανάγκη...
Από το "ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου