Καλημέρα κ. Υπουργέ των Οικονομικών

" Ο υπουργός Oικονομίας κ. Γ. Aλογοσκούφης μιλώντας χθες στη Βουλή τόνισε ότι τα περιθώρια είναι περιορισμένα, απέρριψε τη μείωση του ΦΠΑ, αλλά προανήγγειλε την επίσπευση της μείωσης του κεντρικού φορολογικού συντελεστή στο 24% από 25% για φυσικά πρόσωπα, από το 2009 αντί του 2010. «Η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες σαν τη Γαλλία και τη Γερμανία, τάσσονται υπέρ άλλων φορολογικών μειώσεων, μακροχρόνιου και όχι προσωρινού χαρακτήρα» όπως η μείωση του ΦΠΑ, είπε ο κ. Αλογοσκούφης." (Από την ηλεκτρονική έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 27.11.1997)

Το δικό μας σχόλιο είναι ότι το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι στην Ελλάδα υπάρχουν συμπολίτες μας στους οποίους δεν πρόκειται να φθάσει ποτέ το όφελος από την μείωση του κεντρικού φορολογικού συντελεστή αφού τα εισοδήματά τους είναι τέτοια που όχι μόνο δεν φορολογούνται αλλά δεν τους επιτρέπουν ούτε να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά έξοδα επιβίωσης τους. Αντίθετα η μείωση του ΦΠΑ σε αγαθά διαβίωσης θα ανακούφιζε την στενότητα των οικονομικών τους.

Γι' αυτό η μείωση του ΦΠΑ από τη βρετανική κυβέρνηση συνοδεύτηκε και από ένα ακόμη μέτρο: υποσχέθηκε να μετατοπίσει το φορολογικό βάρος προς τα υψηλότερα εισοδήματα. Στην Ελλάδα με βάση τα επίσημα στοιχεία, εισόδημα άνω των €75.000 έχουν περί τους 60.000 φορολογούμενους. Σας φαίνονται λίγοι;

Η οικονομική κρίση, όπως ασφαλώς θα ξέρετε κύριοι των οικονομικών επιτελείων, κτυπά και επηρεάζει ΠΑΝΤΟΤΕ και ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ τα χαμηλά εισοδήματα και όχι τους έχοντες και κατέχοντες. Μήπως είναι ώρα να το καταλάβετέ ;!!!!

Τί θα κληρονομήσουν οι αυριανοί έλληνες;

Το τελευταίο διάστημα με βασανίζει ένα ερώτημα. Είναι άραγε σωστός ο τρόπος που εγώ και η σύζυγός μου, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και ακόμη περισσότερο είναι σωστές οι αρχές και οι ηθικές αξίες που προσπαθούμε να τους μεταλαμπαδεύσουμε;

Παλαιότερα συνήθιζα, σχεδόν κάθε βράδυ, να διαβάζω στα παιδιά μου, ένα κοριτσάκι σήμερα 12 ετών και ένα αγόρι στα 11, ιστορίες μέσα από την ελληνική ιστορία καθώς και κείμενα των Ελλήνων λογοτεχνών του παρελθόντος. Ήταν ιστορίες που μιλούσαν για ηθικές αξίες, σαν κι αυτές που ο Γεροστάθης του Λέοντα Μελά έλεγε στους νέους που αποζητούσαν την σοφή σκέψη του, και άλλες που πραγματεύονταν αξίες και αρχές που ξεπηδούσαν μέσα από το βίο και την πολιτεία ηρώων και πρωτοστατών της ιστορίας μας και της πνευματικής κληρονομιάς μας όπως ο Σωκράτης, ο Αριστείδης ο Δίκαιος, ο Ρήγας, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας, ο Χαρίλαος Τρικούπης και τόσοι άλλοι που δεν δίστασαν να θυσιάσουν ακόμη και την ζωή τους για έννοιες όπως η Δικαιοσύνη, η Αρετή , η Τιμιότητα, έννοιες που δυστυχώς φαίνεται ότι έχουν ξεφτίσει στη σημερινή εποχή.

Ο προβληματισμός μου όμως αυτός γίνεται μέρα με την μέρα ακόμα πιο έντονος καθώς παρακολουθώ και γίνομαι μάρτυρας της μετεξέλιξης των εννοιών των αξιών με τις οποίες είχα γαλουχηθεί και προσπαθώ να γαλουχήσω τα παιδιά μου. Τώρα η αδικία βαπτίζεται δικαιοσύνη, η απάτη και η ανηθικότητα εξυπνάδα, ο χαφιεδισμός προστασία της εθνικής ασφάλειας, ο ραγιαδισμός σύγχρονη και ρεαλιστική εξωτερική πολιτική ενώ η δια κομματικών ευλογιών ανέλιξης στην ιεραρχία βαπτίζεται αξιοκρατία.

Και να ήταν μόνον αυτά. Βλέπεις και ζεις καθημερινά τα παιγνίδια που κάνουν οι εκάστοτε κρατούντες και διαπιστώνεις ότι η αξία σου σαν πολίτης υπάρχει μόνο, έστω και αν δεν είναι απολύτως έτσι, μόνο την ώρα που θα σου ζητηθεί η ψήφος σου. Τον υπόλοιπο καιρό η αξία σου πέφτει και η συμπεριφορά του Κράτους απέναντί σου απέχει αρκετά από αυτήν που θα επιθυμούσες να είναι σύμφωνα με τις αρχές της χρηστής Πολιτείας.

Το τραγικό της ιστορίας είναι να βλέπεις το ίδιο το κράτος με τους μηχανισμούς του να παρανομούν και συ ο ίδιος, σαν απλός πολίτης, να μην μπορείς να αμυνθείς αφού οι θεσμοί έχουν διαβρωθεί είτε από λογής - λογής κυκλώματα και «παρεούλες», είτε από τα κρατικοδίαιτα όργανα του.

Βλέπεις την Δικαιοσύνη να κλονίζεται από σειρά σκανδάλων. Βλέπεις εταιρείες όπως η κρατική Ολυμπιακή να βουλιάζουν κάτω από τις ευλογίες του Κράτους και της «χρηστής» άσκησης της εξουσίας του σε ένα βάθος σαράντα ετών. Βλέπεις τους πολίτες των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδημάτων να υποφέρουν και να υφίστανται οικονομικό μαρασμό κάτω από το βάρος μιας οικονομικής πολιτικής που βαπτίζεται πολιτική νοικοκυρέματος και που τάχα υποστηρίζει την οικονομική ανάπτυξη αλλά, από την άλλη, αποφεύγει να ελέγξει τους μηχανισμούς εκείνους που θα έπρεπε να συνδράμουν σ’ αυτήν και που όμως προκλητικά αποφεύγουν να το κάμουν. Γιατί αλήθεια τι θα μπορούσε να πει κανείς όταν το έγκλημα του Χρηματιστηρίου θάφτηκε, όταν επενδύσεις δεν γίνονται και όταν η ανεργία φανερή και κρυφή αυξάνει. Αλλά και μήπως ο πολίτης μπορεί να αισθάνεται ικανοποίηση για τα δρώμενα και σε άλλους τομείς όπως είναι η Παιδεία, η Υγεία και η διαχείριση και εκμετάλλευση της κρατικής περιουσίας;

Όμως το οδυνηρότερο όλων είναι να βλέπεις ότι το ίδιο το κράτος αδυνατεί να ελέγξει τις αναδυόμενες νέες δυνάμεις παραπολιτικής εξουσίας, που αντλούν την δύναμή τους μέσα από την δύναμη της εικόνας και της πέννας. Βέβαια κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να υπάρχει αυτή η δύναμη και να ασκεί τον έλεγχο της Κρατικής Εξουσίας αν δεν χρησιμοποιούσε τις νέες τεχνολογίες και την δύναμη επηρεασμού της Κοινής Γνώμης προς ίδιον όφελος και προ πάντων για να κερδίσει υψηλότερο μερίδιο στη νομή της εξουσίας. Όμως ο έλεγχος της διαφάνειας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης φάνηκε καθαρά ότι ήταν μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση και ένα όνειρο θερινής νύκτιος

Με αυτές τις σκέψεις και με μια ακόμη που αναδύεται συνειρμικά και που θέτει το ερώτημα αν αυτό το σημερινό κράτος είναι αυτό που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές του ξεσηκωμού του 1821, της Μεγάλης Ιδέας, των αγώνων του 1940 και της αντίστασης κατά της δικτατορίας, έρχομαι και εγώ να πάρω θέση και να λύσω το πρόβλημα των αρχών και των ηθικών αξιών που πρέπει να περάσω, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, στα παιδιά μου. Και πιστέψτε με είναι ένα ειλικρινά δύσκολο πρόβλημα για το οποίο, εγώ όπως και εσείς, θα έχω να απολογηθώ αύριο σε αυτά αν δεν βρω τρόπο να συνδράμω στην αλλαγή της σημερινής κατάστασης και αν δεν βρω έγκαιρα την σωστή απάντηση.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Δεν ξέρω αν κάποιος θα έπρεπε να υπενθυμίσει, σε όσους ασχολούνται με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να ανοίξουν τα εγχειρίδια των πρωτοετών φοιτητών των οικονομικών σχολών και να διαβάσουν τις βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται η οικονομία.

Τότε θα διαπιστώνανε ότι η αγοραστική δύναμη του κοινού είναι μια βασική συνιστώσα της ανάπτυξης και αποτελεί κινητήριο μοχλό της όλης οικονομικής διαδικασίας. Γιατί , είναι φανερό ότι μόνο αν έχουν την δυνατότητα οι καταναλωτές να αγοράζουν, τότε και μόνο τότε, μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και απασχόληση.

Δημιουργείται λοιπόν εύλογα το ερώτημα αν η κίνηση χρηματοδότησης των τραπεζών, πέραν της σωτηρίας των, είναι ικανή να αποτελέσει από μόνη της κινητήρια δύναμη σωτηρίας της οικονομίας.

Απ’ ότι λένε οι οικονομικοί αναλυτές, κάτι τέτοιο απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Το λιγότερο κράτος, που υιοθέτησε η παγκοσμιοποίηση, απ’ ότι φαίνεται μόνο καλό δεν έκανε στην οικονομία.

Σήμερα, για να μιλήσουμε και για τα καθ’ ημάς, τα ελληνικά νοικοκυριά είναι από χρεωμένα ως υπερχρεωμένα, μέσω πιστωτικών καρτών και δανείων και πολύ δύσκολα αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα. Παράλληλα τα φορολογικά μέτρα, που κάθε άλλο παρά στοχεύουν τα υψηλά εισοδήματα και την παραοικονομία, καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την επιβίωση των νοικοκυριών.

Οι ασχολούμενοι με την σωτηρία της οικονομίας , θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι τα νοικοκυριά είναι η κινητήρια δύναμη της αγοράς - και κατά συνέπεια της οικονομικής ανάπτυξης - και γιαυτό κάτι πρέπει να γίνει ώστε να βελτιωθεί η οικονομική τους κατάσταση. Γιατί αν ο μισθός ή η σύνταξη δεν επαρκούν για να καλυφθούν οι άμεσες υποχρεώσεις και τα στοιχειώδη της επιβίωσης, και αν μάλιστα ο μισθός ή η σύνταξη εξανεμίζονται μέσα στο πρώτο δεκαήμερο, τότε πώς είναι δυνατό να μείνει διαθέσιμο ποσό για να διατεθεί και να κινήσει παραπέρα την αγορά;

Ίσως οι οικονομολόγοι μας και οι κυβερνήτες μας θα πρέπει να ξανανοίξουν τα βιβλία τους και να διαβάσουν την θεωρία του Κέυνς, την θεωρία του Μαρξ καθώς και να υιοθετήσουν την στροφή σε ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης από αυτό του άκρατου φιλελευθερισμού και του ξεπουλήματος των πάντων. Ίσως μάλιστα θα πρέπει να πάρουν μέτρα ανάλογα με αυτά της Μεγάλης Βρετανίας που μείωσε τον ΦΠΑ ή κάποιων άλλων κρατών που στοχεύουν στην αύξηση της ζήτησης μέσα από την βελτίωση της αγοραστικής ικανότητας των νοικοκυριών.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι αν δεν υπάρξει στροφή στο κοινωνικό κράτος και αν δεν τονωθεί ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ το εισόδημα των νοικοκυριών (και όχι ασφαλώς με καταναλωτικά δάνεια) δεν πρόκειται να ξεφύγουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ από την κρίση.

Κάτι σαν πρόλογος

Αυτή είναι η πρώτη φορά που από απλός παλιός χρήστης του Διαδικτύου αποφασίζω να ΄βγω από το καβούκι μου και να αποκτήσω φωνή μέσα από αυτό. Αν το κάνω δεν είναι απλά από την γοητεία της πιο άμεσης επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μου, αλλά και ένας έμεσος τρόπος για να γίνω και εγώ ένας περισσότερο ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.

Είναι πολλά αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας και τα οποία μας κάνουν να αναρωτιόμαστε σε ποιον κόσμο ζούμε και ποιος είναι ο δικός μας ρόλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ρόλος του ενεργού πολίτη δεν είναι απλά η συμμετοχή του στην εκλογική διαδικασία κάθε τέσσερα χρόνια. Ο ρόλος του είναι να παρακολουθεί όσα συμβαίνουν γύρω του και να συμμετέχει ΕΝΕΡΓΑ κρίνοντας, σχολιάζοντας, προτείνοντας.

Μέσα λοιπόν από τον δικό μου χώρο θα μπορούμε αφενός μεν να λέμε την καλημέρα μας σαυτούς που επηρεάζουν, με τις ενέργειες ή τις παραλήψεις τους την καθημερινότητά μας και αφετέρου να έχουμε μια αλληλοενημέρωση πάνω σε θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος.

Καλή αρχή