Άλλο
κράτος
Πολλοί
θα συμφωνούσαν με την ανάγκη κάθαρσης του κρατικού μηχανισμού από τον
κομματισμό
Γράφει ο Βασίλης Λυριτζής
Έχει ενδιαφέρον μια
συζήτηση που επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά με τους θεσμούς και αφορά στη
δομή και τη λειτουργία του ελληνικού κράτους, της ελληνικής δημόσιας διοίκησης,
υπό τον τίτλο «αποπολιτικοποίηση του Δημοσίου». Από μια πρώτη ανάγνωση και με
την πείρα δεκαετιών πολλοί θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με την ανάγκη κάθαρσης
του κρατικού μηχανισμού από τον κομματισμό και την προώθηση ενός αυστηρά
επαγγελματικού τρόπου λειτουργίας και επικράτησης της αξιοκρατίας στην επιλογή
και την ανέλιξη των στελεχών του Δημοσίου. Αυτές οι αρχές θα μπορούσαν να
υπηρετήσουν μια καλύτερη, αποτελεσματικότερη και πιθανόν ταυτισμένη με το
κυρίαρχο μοντέλο παραγωγικών σχέσεων και οικονομικής πολιτικής δημόσια
διοίκηση.
ΕΠΙ δεκαετίες οι
προηγούμενες κυβερνήσεις, με εξαίρεση ίσως μικρά φωτεινά διαλείμματα (πρώτη
περίοδος εφαρμογής του νόμου Πεπονή), διαμόρφωσαν την κρατική λειτουργία στη
βάση της εξυπηρέτησης πελατειακών-κομματικών σχέσεων και συμφερόντων στις
πλείστες των περιπτώσεων, σε απόσταση από τις ανάγκες ουσιαστικής παραγωγής
έργου και υπηρεσιών για τον πολίτη. Το παραδέχονται σήμερα και οι ίδιοι
μιλώντας για την ανάγκη ανατροπής του πελατειακού κράτους. Φαινόμενα
κομματισμού εμφανίστηκαν και στη σημερινή κυβέρνηση, ενδεδυμένα με μια
παλαιοκομμουνιστική και ξεπερασμένη για τις σύγχρονες δημοκρατίες αντίληψη ότι
«μπορεί μεν να έχουμε την κυβέρνηση, αλλά για να έχεις την εξουσία πρέπει να
ελέγχεις βασικούς αρμούς του κρατικού μηχανισμού».
Πιθανόν όλα αυτά θα είχαν
-αν είχαν- κάποιο νόημα αν συζητούσαμε μόνο για το επίπεδο των πολιτικών
στελεχών, με ταυτόχρονη διατήρηση του ίδιου μοντέλου λειτουργίας του Κράτους. Όσο
και αν φαίνεται περίεργο, οι θέσεις των εταίρων περί «απολιτικοποίησης» στην
πραγματικότητα δεν αμφισβητούν το σημερινό μοντέλο και θα έλεγε κανείς ότι
περισσότερο επιδιώκουν τη διαμόρφωση ενός «ουδέτερου» μηχανισμού εξυπηρέτησης
της μέχρι σήμερα ακολουθούμενης πολιτικής. Στις σύγχρονες ανοιχτές δημοκρατίες
το «τι;» διαμορφώνει και το «πώς;». Θέλουμε ένα κράτος με ενισχυμένους, για
παράδειγμα, τους τομείς της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας, με
διευρυμένο τον ρόλο των εργαζομένων σε αυτούς και στο πλάι τους νέους
συμμετοχικούς θεσμούς ελέγχου, ή απλώς επιζητούμε την ενίσχυση της κεντρικής
γραφειοκρατίας με επαρκείς από πλευράς γνώσεων και προσόντων υπαλλήλους και
προφανώς αξιοκρατικά επιλεγμένους; Τα φτιασίδια μπορεί να βολεύουν μια
συγκεκριμένη περίοδο και μια κατεύθυνση, δεν αλλάζουν όμως δραστικά τα
πράγματα. ·
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου