ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;;;;
ΝΔ - ΠΑΣΟΚ: Κομμάτια του ίδιου «παζλ»
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Mια «διπλή κίνηση» παρατηρείται την περίοδο αυτή στο δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης, που έχει οδηγήσει τη χώρα στη σημερινή τραγωδία.
- Από τη μια πλευρά υπάρχει μια διαδικασία κατάρρευσης και διάσπασης τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ. Η μνημονιακή στρατηγική «διεμβόλισε» και τα δύο κόμματα και οδήγησε στη δημιουργία σχηματισμών που είτε συγκρούονται μετωπικά με τη στρατηγική αυτή (Π. Καμμένος) είτε διαφοροποιούνται «διακριτικά» (Λ. Κατσέλη, Χ. Καστανίδης) λόγω πρότερων μνημονιακών «αμαρτημάτων»...
- Από την άλλη πλευρά, οι δύο κύριοι «μνημονιακοί πόλοι», ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αναδιοργανώνονται και ταυτόχρονα διαμορφώνουν τις προεκλογικές πολιτικές τους επιλογές με τέτοιο τρόπο, ώστε να δράσουν συμπληρωματικά και όχι αντιθετικά.
Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ η αυταρχική/εξουσιαστική επιβολή της «ηγεμονίας» του Ε. Βενιζέλου, ο οποίος επιδεικνύει συστηματικά έναν ακραίο πολιτικό κυνισμό, οδηγεί στην πλήρη περιθωριοποίηση ή ακόμα και στον εξοβελισμό από το ΠΑΣΟΚ κάθε κριτικής φωνής και κάθε «παρέκκλισης» από τη μνημονιακή ορθοδοξία... Ο αυταρχισμός και η μνημονιακή πίστη που συνοδεύουν τον Ε. Βενιζέλο «νομιμοποιούν» έμμεσα τις επιλογές της κ. Κατσέλη και του κ. Καστανίδη και ίσως οι επιλογές του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ αποδειχτούν σύντομα ο αποτελεσματικότερος μηχανισμός αυτοκαταστροφής του ιδίου.
Με την απόλυτη κυριαρχία του Ε. Βενιζέλου το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται σε «καθαρό» κόμμα του Μνημονίου, αναλαμβάνει από εδώ και πέρα τον ιστορικό ρόλο να νομιμοποιήσει πλήρως σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο τις μνημονιακές επιλογές και τα «σύμφωνα» παραχώρησης της εθνικής κυριαρχίας.
Αυτός ο ρόλος του πολιτικού-κομματικού «Εφιάλτη» όχι μόνο «νομιμοποιεί» τις προσωπικές ευθύνες και επιλογές του Ε. Βενιζέλου, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί βασικό κριτήριο για τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στη νέα συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ... Οι δανειστές μας, άλλωστε, δεν είναι αγνώμονες...
Εάν όμως έχει ενεργοποιηθεί ο πολιτικο-ιδεολογικός «Σταυροφόρος του Μνημονίου», απαιτείται «να μπει στο παιχνίδι» και ο έτερος, η ΝΔ, η οποία καλείται να προσφέρει την κοινωνική/εκλογική «νομιμοποίηση» -την οποία αδυνατεί να αντλήσει το ΠΑΣΟΚ-, ώστε και με το «δώρο» των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα να διασφαλιστεί η απαιτούμενη πλειοψηφία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στο Κοινοβούλιο.
Δύσκολος ο ρόλος που ανέλαβε ο Α. Σαμαράς. Όχι μόνο γιατί ακύρωσε σε μια νύχτα μια πολιτική που οικοδομούσε επί μακρόν, αλλά και γιατί τα όσα συνυπέγραψε διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό/καταστροφικό πλαίσιο, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί με την υπόσχεση της «ανάπτυξης»... Ο ανηλεής, σαρωτικός μηχανισμός της ύφεσης ακυρώνει ακόμα και τις ψευδαισθήσεις περί «ανάπτυξης»...
Η όποια, συνεπώς, κοινωνική/εκλογική επιρροή της ΝΔ θα είναι πεπερασμένη και ανεπαρκής για να επιτρέψει σε μια επόμενη κυβέρνηση να πορευτεί με βάση την εμπιστοσύνη ενός σοβαρού τμήματος της κοινωνίας...
Κι όμως, στα τέλη του Οκτωβρίου του 2011 η Ιστορία «πέρασε δίπλα» από τον Α. Σαμαρά...
Ο ίδιος όμως ούτε τις πολιτικές αντοχές διέθετε, ούτε το επιτελείο, ούτε την ικανότητα να αρνηθεί να συμμετάσχει στη δημιουργία του κυβερνητικού «εκτρώματος» του Λ. Παπαδήμου και να απαιτήσει τη διενέργεια εκλογών... Αυτή υπήρξε και η αρχή του τέλους για τον Α. Σαμαρά. Σήμερα το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων μαζεύει τα κομμάτια του, για να τα συγκολλήσει και να διαμορφώσει το επόμενο κυβερνητικό «σχήμα».
Σ' αυτό το «σχήμα» το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν θα συνυπάρξουν απλώς και μόνο για «αριθμητικούς» λόγους, για να αποφύγουμε, δήθεν, την ακυβερνησία. Αλλά διότι αποτελούν πλέον συμπληρωματικά στοιχεία, ένα δίπολο οργανικό, ώστε η νέα κυβέρνηση να διαθέτει και μνημονιακή πολιτικο-ιδεολογική «καθαρότητα» αλλά και την αναγκαία, τυπική, κοινωνική «νομιμοποίηση».
Κατά τον προεκλογικό αγώνα, για τις συνήθεις ανάγκες της κομματικής αντιπαράθεσης, θα υπάρξουν πιθανώς και διαφοροποιήσεις και «συγκρούσεις». Όμως, οι ρόλοι τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ είναι προδιαγεγραμμένοι.
ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΕΝΑ ΔΙΠΟΛΙΚΟ-ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΔΥΑΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ ΜΕ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ, ΟΠΟΥ Η ΜΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποτελούν πια «τέκνα της μνημονιακής ανάγκης». Όμως αποβαίνουν ταυτόχρονα και αντικείμενα της «λαϊκής οργής». Ο θρυμματισμός του πολιτικού συστήματος αποδεικνύει ότι η οργή αυτή δεν είναι πλέον χειραγωγήσιμη.
Η επόμενη κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, εάν το σύστημα επιτύχει να αναπαραχθεί, θα αντιμετωπίσει δύο κρίσιμους «σταθμούς»: Τον πρώτο τον Ιούνιο, οπότε θα κληθεί να υλοποιήσει τα ήδη υπογραφέντα «γραμμάτια» των νέων επαχθών μέτρων, και τον δεύτερο το φθινόπωρο...
Οπότε η ύφεση και η διάλυση της οικονομίας θα οδηγήσουν σε στάση πληρωμών λόγω έλλειψης εσόδων...
Τότε, ίσως, ο Α. Σαμαράς να διαπιστώσει ότι υπάρχει χειρότερος τρόπος αποχώρησης από την εξουσία από εκείνον του Γ. Παπανδρέου. Όπως άλλωστε διαπιστώνει ο Γ. Παπανδρέου σε σχέση με την αποχώρηση του Κ. Καραμανλή.
- Από τη μια πλευρά υπάρχει μια διαδικασία κατάρρευσης και διάσπασης τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ. Η μνημονιακή στρατηγική «διεμβόλισε» και τα δύο κόμματα και οδήγησε στη δημιουργία σχηματισμών που είτε συγκρούονται μετωπικά με τη στρατηγική αυτή (Π. Καμμένος) είτε διαφοροποιούνται «διακριτικά» (Λ. Κατσέλη, Χ. Καστανίδης) λόγω πρότερων μνημονιακών «αμαρτημάτων»...
- Από την άλλη πλευρά, οι δύο κύριοι «μνημονιακοί πόλοι», ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αναδιοργανώνονται και ταυτόχρονα διαμορφώνουν τις προεκλογικές πολιτικές τους επιλογές με τέτοιο τρόπο, ώστε να δράσουν συμπληρωματικά και όχι αντιθετικά.
Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ η αυταρχική/εξουσιαστική επιβολή της «ηγεμονίας» του Ε. Βενιζέλου, ο οποίος επιδεικνύει συστηματικά έναν ακραίο πολιτικό κυνισμό, οδηγεί στην πλήρη περιθωριοποίηση ή ακόμα και στον εξοβελισμό από το ΠΑΣΟΚ κάθε κριτικής φωνής και κάθε «παρέκκλισης» από τη μνημονιακή ορθοδοξία... Ο αυταρχισμός και η μνημονιακή πίστη που συνοδεύουν τον Ε. Βενιζέλο «νομιμοποιούν» έμμεσα τις επιλογές της κ. Κατσέλη και του κ. Καστανίδη και ίσως οι επιλογές του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ αποδειχτούν σύντομα ο αποτελεσματικότερος μηχανισμός αυτοκαταστροφής του ιδίου.
Με την απόλυτη κυριαρχία του Ε. Βενιζέλου το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται σε «καθαρό» κόμμα του Μνημονίου, αναλαμβάνει από εδώ και πέρα τον ιστορικό ρόλο να νομιμοποιήσει πλήρως σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο τις μνημονιακές επιλογές και τα «σύμφωνα» παραχώρησης της εθνικής κυριαρχίας.
Αυτός ο ρόλος του πολιτικού-κομματικού «Εφιάλτη» όχι μόνο «νομιμοποιεί» τις προσωπικές ευθύνες και επιλογές του Ε. Βενιζέλου, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί βασικό κριτήριο για τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στη νέα συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ... Οι δανειστές μας, άλλωστε, δεν είναι αγνώμονες...
Εάν όμως έχει ενεργοποιηθεί ο πολιτικο-ιδεολογικός «Σταυροφόρος του Μνημονίου», απαιτείται «να μπει στο παιχνίδι» και ο έτερος, η ΝΔ, η οποία καλείται να προσφέρει την κοινωνική/εκλογική «νομιμοποίηση» -την οποία αδυνατεί να αντλήσει το ΠΑΣΟΚ-, ώστε και με το «δώρο» των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα να διασφαλιστεί η απαιτούμενη πλειοψηφία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στο Κοινοβούλιο.
Δύσκολος ο ρόλος που ανέλαβε ο Α. Σαμαράς. Όχι μόνο γιατί ακύρωσε σε μια νύχτα μια πολιτική που οικοδομούσε επί μακρόν, αλλά και γιατί τα όσα συνυπέγραψε διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό/καταστροφικό πλαίσιο, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί με την υπόσχεση της «ανάπτυξης»... Ο ανηλεής, σαρωτικός μηχανισμός της ύφεσης ακυρώνει ακόμα και τις ψευδαισθήσεις περί «ανάπτυξης»...
Η όποια, συνεπώς, κοινωνική/εκλογική επιρροή της ΝΔ θα είναι πεπερασμένη και ανεπαρκής για να επιτρέψει σε μια επόμενη κυβέρνηση να πορευτεί με βάση την εμπιστοσύνη ενός σοβαρού τμήματος της κοινωνίας...
Κι όμως, στα τέλη του Οκτωβρίου του 2011 η Ιστορία «πέρασε δίπλα» από τον Α. Σαμαρά...
Ο ίδιος όμως ούτε τις πολιτικές αντοχές διέθετε, ούτε το επιτελείο, ούτε την ικανότητα να αρνηθεί να συμμετάσχει στη δημιουργία του κυβερνητικού «εκτρώματος» του Λ. Παπαδήμου και να απαιτήσει τη διενέργεια εκλογών... Αυτή υπήρξε και η αρχή του τέλους για τον Α. Σαμαρά. Σήμερα το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων μαζεύει τα κομμάτια του, για να τα συγκολλήσει και να διαμορφώσει το επόμενο κυβερνητικό «σχήμα».
Σ' αυτό το «σχήμα» το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν θα συνυπάρξουν απλώς και μόνο για «αριθμητικούς» λόγους, για να αποφύγουμε, δήθεν, την ακυβερνησία. Αλλά διότι αποτελούν πλέον συμπληρωματικά στοιχεία, ένα δίπολο οργανικό, ώστε η νέα κυβέρνηση να διαθέτει και μνημονιακή πολιτικο-ιδεολογική «καθαρότητα» αλλά και την αναγκαία, τυπική, κοινωνική «νομιμοποίηση».
Κατά τον προεκλογικό αγώνα, για τις συνήθεις ανάγκες της κομματικής αντιπαράθεσης, θα υπάρξουν πιθανώς και διαφοροποιήσεις και «συγκρούσεις». Όμως, οι ρόλοι τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ είναι προδιαγεγραμμένοι.
ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΕΝΑ ΔΙΠΟΛΙΚΟ-ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΔΥΑΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ ΜΕ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ, ΟΠΟΥ Η ΜΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποτελούν πια «τέκνα της μνημονιακής ανάγκης». Όμως αποβαίνουν ταυτόχρονα και αντικείμενα της «λαϊκής οργής». Ο θρυμματισμός του πολιτικού συστήματος αποδεικνύει ότι η οργή αυτή δεν είναι πλέον χειραγωγήσιμη.
Η επόμενη κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, εάν το σύστημα επιτύχει να αναπαραχθεί, θα αντιμετωπίσει δύο κρίσιμους «σταθμούς»: Τον πρώτο τον Ιούνιο, οπότε θα κληθεί να υλοποιήσει τα ήδη υπογραφέντα «γραμμάτια» των νέων επαχθών μέτρων, και τον δεύτερο το φθινόπωρο...
Οπότε η ύφεση και η διάλυση της οικονομίας θα οδηγήσουν σε στάση πληρωμών λόγω έλλειψης εσόδων...
Τότε, ίσως, ο Α. Σαμαράς να διαπιστώσει ότι υπάρχει χειρότερος τρόπος αποχώρησης από την εξουσία από εκείνον του Γ. Παπανδρέου. Όπως άλλωστε διαπιστώνει ο Γ. Παπανδρέου σε σχέση με την αποχώρηση του Κ. Καραμανλή.
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=75124&colid=50&dt=2012-03-18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου