Τρία αξιόλογα άρθρα παρουσιάστηκαν στην πολύ ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα
http://gdailynews.wordpress.com
και αφορούν την Ελλάδα και την Γερμανία σε σχέση με την σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και το πως οι Γερμανοί θα αντιμετώπιζαν σήμερα ή πως αντιμετώπισαν στο παρελθόν κατάσταση οικονομικής κατάρευσης.
Αξίζει να διαβάσετε με προσοχή και τα τρία άρθρα που προέρχονται από διαφορετικές πηγές.
“Η Ελλάδα ασκεί την ίδια πολιτική που έφερε τον Χίτλερ στη Γερμανία”, γράφει ένας Γερμανός!
“Η Ελλάδα ασκεί την ίδια πολιτική που έφερε τον Χίτλερ στη Γερμανία”, γράφει ένας Γερμανός!
Του Alexander Gauland
Τί θα λέγατε, αγαπητοί αναγνώστες αυτής της στήλης, για το ακόλουθο δραστικό πρόγραμμα λιτότητας; «Οι κοινωνικές αδικίες του εν λόγω Κανονισμού έχουν, στην πραγματικότητα, υπερβεί και τις χειρότερες προσδοκίες. Ανάπήροι και βετεράνοι πολέμου πήραν χαμηλότερες συντάξεις. Τα ποσά για την ασφάλιση ανεργίας έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο κατα δέκα έως δώδεκα τοις εκατό, και κατά συνέπειαν μειώθηκαν αυτόματα και τα ποσά κοινωνικών παροχών της Φροντίδας Κρίσεως, του δικτύου ασφαλείας στο οποίο πέφτουν οι άνεργοι, όταν μετα την συμπλήρωση 26 εβδομάδων, σε ιδιαίτερα αρνητική αγορά εργασίας μετά από 39 εβδομάδες, δεν έχουν πλέον δικαίωμα για την κύρια υποστήριξη ή αν δεν είχαν δουλέψει αρκετά, ώστε να μπούν στην κύρια υποστήριξη.
Επειδή αυτή η μείωση των επιδοτήσεων δεν αρκούσε για να καλύψει το έλλειμμα, ο κανονισμός προέβλεπε έναν νεο φόρο κρίσεως, που έπρεπε να καταβληθεί σαν μια πρόσθετη επιβάρυνση του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων. Καταργήθηκε επίσης η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος.
Οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να δεχθούν για άλλη μια φορά περικοπές των αποδοχών τους, οι οποίες, ανάλογα με το ύψος της αμοιβής και την τοπική κατηγορία ανέρχονταν στο 8 έως 4 τοις εκατό του προηγούμενου μισθού. Οι μειώσεις αυτές των μισθών και η κατάργηση της επιστροφής του φόρου εισοδήματος έγιναν πρωτίστως για να βοηθηθούν οι κοινότητες που είχαν να επωμισθούν την αύξηση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας – το χαμηλότερο επίπεδο ανεργίας, που έπεφτε κανείς, αν δεν εκπληρούσε τις προυποθέσεις για την παροχή βοήθειας από την Φροντίδα κρίσεως” .
Ναι, φυσικά, θα πείτε, αυτά τα είπε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Παπανδρέου στους Έλληνες και στους διεθνείς πιστωτές τους. Λάθος μέγα. Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6. Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι προσπαθούσε και τοτε ο Heinrich Brüning με μια πολιτική υφέσεως να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – “λίγότερο απο 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού” – ανατράπηκε απο έναν κάποιο Adolf Hitler που ύστερα από ένα σύντομο ιντερμετζο ανέλαβε τα ηνία του κράτους.
Εγω βέβαια δεν θέλω να κάνω μια σύγκριση που θα έφθανε στο να εμφανίσει στην Αθήνα τον κίνδυνο ενός Hitler. Είναι όμως αναμφισβήτητα γεγονός, ότι εμείς προφανώς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την ιστορία. Διότι όπως η αντιπληθωριστική πολιτική του Brüning δεν οδήγησε στην οικονομική ανάκαμψη, έτσι και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα. Αντί με την μείωση του χρέους και μερική πτώχευση της χώρας να μπορέσει να πάρει η χώρα μια ανάσα, θα συντελεσθεί εκείνη η πολιτική λιτότητας του Brüning, που είναι μόνο προς το συμφέρον των διεθνών τραπεζών και της σταθερότητας του Ευρώ, η οποία πουθενά δεν δημιούργήσε νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα φορολογικά έσοδα.
Το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία και κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι τράπεζες έμαθαν να βάζουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των συμμετεχόντων εθνών και κρατών, και να ζωγραφίζουν στον τοίχο κινδύνους, που οι ίδιες προκάλεσαν. Σπάνια η άσχημη λέξη για την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν τόσο δικαιολογημένη, όσο στην περίπτωση της Ελλάδος. Αυτό δεν θα πάει καλά, αλλά θα είναι πολύ ακριβό – δυστυχώς όχι για τις τράπεζες, αλλά για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.
Der Spiegel: Οι Γερμανοί δεν θα άντεχαν λιτότητα ελληνικού τύπου.
Der Spiegel: Οι Γερμανοί δεν θα άντεχαν λιτότητα ελληνικού τύπου.
Κάνοντας λόγος για “δυο μέτρα και δυο σταθμά” και τονίζοντας πως οι Γερμανοί εύκολα εκφέρουν γνώμη όταν πρόκειται για περικοπές που πρέπει να κάνουν άλλες χώρες της Ευρώπης, το γερμανικό περιοδικό Spiegel, υποστηρίζει ότι “θα ήταν κόλαση για τους Γερμανούς μια λιτότητα ελληνικού τύπου”.
“Το πακέτο λιτότητας πολλών δισ. ευρώ το οποίο εγκρίθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο την Τετάρτη, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις πιέσεις από το Βερολίνο”, αναφέρει το δημοσίευμα και παραθέτει στοιχεία για το μέγεθος των περικοπών και των μέτρων λιτότητας, προκειμένου να γίνει αντιληπτό από τους Γερμανούς τί ακριβώς ζητείται από τους Ελληνες.
“Οι Γερμανοί θεωρούν αυτονόητο ότι οι Ελληνες πρέπει να κάνουν περικοπές. Ομως, θα μπορούσαν οι ίδιοι οι Γερμανοί να τα βγάλουν πέρα με μια τέτοια ανέχεια; Οι ειδικοί εκφράζουν σκεπτικισμό. “Αν σκεφτεί κανείς πόσο εμείς οι Γερμανοί γκρινιάξαμε για τα πέντε ευρώ παραπάνω ή παρακάτω [που επέβαλαν οι αλλαγές στα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας τα οποία υλοποίησε η κυβέρνηση Σρέντερ], είναι ευκολότερο να συνειδητοποιήσουμε τί απαιτούμε από τους Ελληνες”, δηλώνει στο Spiegel ο Ουλριχ Μπλουμ, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικής Ερευνας της Χάλε. “Τέτοιου είδους περικοπές θα προκαλούσαν επίσης προβλήματα στην γερμανική κυβέρνηση, όσον αφορά την ικανότητά της να κυβερνήσει τη χώρα”, προσθέτει.
Θα καταρρέαμε…
Το δημοσίευμα, αναφερόμενο στους στόχους του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος της Ελλάδας, κάνει λόγο για “γιγάντια ποσά” που πρέπει να εξοικονομηθούν και τονίζει πως εάν κάτι αντίστοιχο επιχειρούνταν στην Γερμανία, θα κατέρρεε η γερμανική οικονομία.
“Eάν εφαρμόζονταν κάτι ανάλογο στην Γερμανία, θα απαιτούνταν εξοικονόμηση πόρων της τάξης των 425 δισ. ευρώ – ένα γιγάντιο ποσό που θα σήμαινε την πλήρη κατάρρευση της γερμανικής οικονομίας. Η απόσπαση ενός τόσο μεγάλου όγκου χρημάτων από την οικονομία σε τόσο μικρή περίοδο χρόνου θα σκότωνε τα πάντα”, δηλώνει στο περιοδικό ο Γκούσταβ Χορν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Μακροοικονομικής Πολιτικής (IMK).
Αναπόφευκτη η κοινωνική αναταραχή
Τέλος, υποστηρίζοντας ότι η κατάσταση στην Ελλάδα μοιάζει πολύ με εκείνη, μετά την κατάρρευση της Ανατολικής Γερμανίας, το δημοσίευμα θεωρεί “αναπόφευκτη την κοινωνική αναταραχή”, ενώ εκτιμά πως είναι τεράστιο το “κοινωνικό και πολιτικό κόστος τόσο ριζικών μεταρρυθμίσεων” σαν κι αυτές που απαιτούνται στην Ελλάδα.
“Οι προοπτικές της Ελλάδας απέχουν πολύ από το να είναι ρόδινες. Ακόμη κι αν η κυβέρνηση πραγματικά υλοποιήσει όλα τα μέτρα που εγκρίθηκαν πρόσφατα, η χώρα θα παραμείνει σε ύφεση για πολύ καιρό – και θα ακολουθήσει η κοινωνική αναταραχή. Η εξοικονόμηση, φαίνεται, δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση, όπως νομίζουν πολλοί Γερμανοί” καταλήγει το δημοσίευμα.
Η Ελλάδα έσωσε από χρεοκοπία τη … Γερμανία.
Η Ελλάδα έσωσε από χρεοκοπία τη … Γερμανία.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ήταν ουσιαστικά χρεοκοπημένη από το 1919 ως το 1953 εξαιτίας των δύο πολέμων που την κατέστρεψαν, όπως ακριβώς κατέστρεψαν και την υπόλοιπη Ευρώπη. Το γερμανικό μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα οφείλεται στο γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κάλεσαν τους δανειστές της Γερμανίας (μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα!) το 1953 στο Λονδίνο και ενορχήστρωσαν «κούρεμα» του γερμανικού χρέους κατά 50% και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του κατά 30 έτη.
Μόνο ύστερα από αυτή την πρωτοβουλία η γερμανική οικονομία κατόρθωσε να αναπτυχθεί και μέσα στις επόμενες δεκαετίες να επιβληθεί στην Ευρώπη και να υποστηρίξει την επανένωση της χώρας. Τα παραπάνω υπενθύμισε ο γερμανός καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας της London School of Εconomics κ. σε πρόσφατα άρθρα του στην εφημερίδα «Τhe Guardian» και στο περιοδικό «Der Spiegel».
Στη συνέντευξη που παραχώρησε προς «Το Βήμα της Κυριακής» ο κ. Ριτσλ εξηγεί τα σχετικά ιστορικά γεγονότα, υπογραμμίζει ότι ασφαλώς η Γερμανία δεν μπορεί πλέον να εγγυάται τα χρέη και τα ελλείμματα των εταίρων της και τονίζει ότι οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες για το μέλλον τόσο της ευρωζώνης όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε πρόσφατο άρθρο σας στον «Guardian» με τίτλο «Η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα» υπενθυμίζετε ότι για πολλές δεκαετίες τον 20ό αιώνα η Γερμανία ήταν χρεοκοπημένη, είχε συσσωρεύσει τεράστια χρέη σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, και ότι το μεταπολεμικό «γερμανικό οικονομικό θαύμα» δεν θα ήταν εφικτό αν το 1953 οι Αμερικανοί δεν έπειθαν τους άλλους δανειστές να εγκρίνουν «κούρεμα» 50% στο χρέος και επιμήκυνση της αποπληρωμής του για 30 χρόνια. Μπορούμε να πούμε ότι η Γερμανία είναι η χώρα της Ευρώπης που ωφελήθηκε στον μέγιστο βαθμό από τη λυτρωτική «κουρά χρεών», την οποία αρνείται σήμερα στην Ελλάδα;
«Πράγματι μπορούμε να πούμε ότι η Γερμανία ήταν η ευρωπαϊκή χώρα που ωφελήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρώπη επειδή το 1953 το χρέος της, ύψους 31 δισ. μάρκων με τις τότε τιμές, “κουρεύτηκε” κατά 50% και ο χρόνος αποπληρωμής επιμηκύνθηκε στα 30 χρόνια. Η συμφωνία επιτεύχθηκε και υπογράφηκε στο Λονδίνο το 1953 έπειτα από πρωτοβουλία των ΗΠΑ που έπεισαν τις υπόλοιπες δανείστριες χώρες. Ωστόσο δεν ήταν κάποιο είδος χάρης. Η Γερμανία ήταν ήδη μια ισχυρή οικονομική δύναμη και οι ΗΠΑ γνώριζαν ότι το συμφέρον τους ήταν να την υποστηρίξουν».
Ασφαλώς, οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να «χάσουν» τη Γερμανία στην αρχή του Ψυχρού Πολέμου, με το Σιδηρούν Παραπέτασμα ισχυρότερο από ποτέ. Ηταν ο φόβος του κομμουνισμού εκείνο που έβγαλε τη Γερμανία από τη θηλιά του χρέους;
«Δεν είναι τόσο απλό. Η αμερικανική βοήθεια, στο χρέος, αλλά και στην ανάπτυξη με το Σχέδιο Μάρσαλ, δεν ήταν η απάντηση στον Ψυχρό Πόλεμο. Θα μπορούσαμε να πούμε και το αντίθετο. Οτι ο Ψυχρός Πόλεμος ήλθε ως απάντηση στην αμερικανική βοήθεια». – Η αναδιάρθρωση με «κούρεμα» του γερμανικού χρέους ήταν μια επιτυχία του καγκελάριου Κόνραντ Αντενάουερ ή ένα «στρατηγικό δώρο» των ΗΠΑ;
«Ηταν ένας σημαντικός ηγέτης, ο μοναδικός που κατόρθωσε να ισορροπεί ανάμεσα στις προτεραιότητες του γερμανικού λαού και των Συμμάχων. Εκανε αυτά που έπρεπε να κάνει, αλλά το σχέδιο ήταν αμερικανικό».
Οι πολεμικές αποζημιώσεις αποτελούσαν σεβαστό τμήμα των γερμανικών χρεών. Το 1953 η Γερμανία συμφώνησε ότι οι αποζημιώσεις παγώνουν και ότι θα ασχοληθεί με το θέμα μετά την επανένωσή της. Μετά το 1991 όμως αρνήθηκε να το κάνει με το επιχείρημα ότι θα συνεχίσει να υποστηρίζει οικονομικά την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Από όλες τις δανείστριες χώρες μόνο η Ελλάδα έχει προσφύγει στα δικαστήρια και έχει διεκδικήσει τις πολεμικές επανορθώσεις…
«Πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα».
Σήμερα βλέπουμε όμως ότι η Γερμανία εμφανίζει όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα να τηρήσει την υπόσχεση του 1991, όπως δείχνει η δυσθυμία της για την ελληνική κρίση. Πιστεύετε ότι η υπόσχεση αυτή έχει ξεχαστεί οριστικά; Δεν ενδιαφέρεται πλέον η Γερμανία να φαίνεται ότι υποστηρίζει ενεργά την ευρωπαϊκή ενοποίηση;
«Θα υποστηρίξω τη Γερμανία σε αυτό το θέμα. Ξέρετε, η διαδικασία οικονομικής υποστήριξης της Ευρώπης από τη Γερμανία έχει γίνει μη βιώσιμη. Μετά το 2007 τα ελλείμματα και τα χρέη έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Μπορούμε να ασκήσουμε κριτική στη Γερμανία ότι είναι σκληρή στη ρητορική της, αλλά είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι μπορεί να συνεχίσει να εγγυάται τα χρέη και τα ελλείμματα των άλλων χωρών. Διότι πλέον μπορεί να φτάσει να απειληθεί η οικονομική σταθερότητα της ίδιας της Γερμανίας. Η Γερμανία πρέπει να υιοθετήσει έναν περισσότερο φιλικό τόνο, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι η ευρωζώνη είναι ένα γυάλινο σπίτι και απαιτείται μεγάλη προσοχή στα επόμενα βήματα».
Πιστεύετε ότι υπάρχει κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης;
«Υπάρχει κίνδυνος η κατάσταση να τεθεί εκτός ελέγχου και να κινδυνεύσει η συνοχή της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικοί το γνωρίζουν και προσπαθούν να το αποφύγουν».
Πρέπει η Ευρώπη να προχωρήσει σε μια νέα μορφή ισχυρότερης ενοποίησης;
«Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη ασφαλή από τις κρίσεις χρέους. Μεγαλύτερη ενοποίηση; Ναι, αν γίνει με σωστό τρόπο».
Σας αρέσει η ιδέα να γίνει η Γερμανία μια Πολιτεία της Ενωμένης Ευρώπης, π.χ. ένα Τέξας ή μια Καλιφόρνια της Ευρώπης;
«Νομίζω ότι η Ευρώπη πρέπει να ανακαλύψει μια νέα ισορροπία ανάμεσα σε ένα μοντέλο συνομοσπονδίας ανεξάρτητων κρατών και μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία». – Συμφωνείτε ότι οι αγορές έχουν επιβάλει de facto την ενοποίηση της Ευρώπης; «Αυτό έχει συμβεί απολύτως. Οι αγορές χρήματος ήδη λειτουργούν σαν η Ευρώπη να ήταν ένα ενιαίο ομόσπονδο κράτος. Διαφορετικά δεν θα δάνειζαν στις χώρες της περιφέρειας με επιτόκια παρόμοια με εκείνα που δάνειζαν τη Γερμανία και τη Γαλλία».
Δεν είναι καιρός λοιπόν να επέλθει και η πολιτική ενοποίηση;
«Δεν νομίζω ότι ο χρόνος είναι κατάλληλος. Από την άλλη πλευρά, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα κινδυνεύσει εξαιτίας των πιέσεων των αγορών. Αρα κάτι πρέπει να γίνει. Το σίγουρο είναι ότι η Ιστορία είναι πολύ δημιουργική και εφευρίσκει νέους θεσμούς σε καιρούς κρίσης».
«ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΞΑΓΩΓΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΧΘΕΙ»
Το ευρώ θεωρείται ότι σταθεροποίησε το κόστος των γερμανικών εξαγωγών εντός της ευρωζώνης, και μάλιστα τις ευνόησε διπλά, λόγω και των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού για τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές. Φταίει το ευρώ για το γεγονός ότι η ευρωζώνη συσσώρευσε χρέη για να αγοράζει τα γερμανικά αγαθά;
«Η Γερμανία είναι ένα ισχυρά εξαγωγικό κράτος εδώ και 50-60 χρόνια. Το ευρώ ενίσχυσε τη γερμανική εξαγωγική δυναμική, αλλά δεν ήταν ο κύριος παράγοντας αυτής. Η ουσία είναι ότι η Γερμανία εξάγει αγαθά, συσσωρεύει κεφάλαια, τα οποία επίσης τα εξάγει υποστηρίζοντας τα άλλα κράτη.
Το ίδιο συμβαίνει με κάθε ηγεμονική δύναμη. Οι ηγεμονικές δυνάμεις παρουσιάζουν εξαγωγικό πλεόνασμα, επιδοτούν τις άλλες χώρες με χρήματα που ποτέ δεν επιστρέφονται. Το ίδιο συνέβη με τη Βρετανία και τη Βρετανική Αυτοκρατορία, το ίδιο συμβαίνει και με τη Γερμανία».
Δηλαδή η σχέση της Γερμανίας με την υπόλοι πη Ευρώπη είναι ίδια με τη σχέση της Κίνας με τις ΗΠΑ, όπου η πρώτη παράγει τα αγαθά και δανείζει τη δεύτερη για να τα αγοράζει;
«Ναι. Η Γερμανία και οι ευρωπαίοι εταίροι της είναι εξαρτημένοι μεταξύ τους όπως ακριβώς η Κίνα και οι ΗΠΑ. Ωστόσο στην ευρωζώνη το πάρτι τελείωσε. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα στηρίχθηκε στο γερμανικό εξαγωγικό μοντέλο, το οποίο πλέον δεν μπορεί να υποστηριχθεί. Γιατί ποιος θα χρηματοδοτήσει τα διευρυνόμενα ελλείμματα των εταίρων;».
Υποστηρίζετε ότι αργά ή γρήγορα θα αποφασιστεί το «κούρεμα» των χρεών όλων των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας;
«Δεν έχω μια κρυστάλλινη σφαίρα μπροστά μου για να δω τι θα γίνει, αλλά πιστεύω ότι μεσοπρόθεσμα θα υπάρξει μια λύση οργανωμένης αναδιάρθρωσης».
Συνέντευξη στον Παύλο Παπαδόπουλο, δημοσιεύθηκε στο Βήμα στις 02/07/2011.
tvxs Ο λουξεμβούργιος πολιτικός αναφέρεται στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων που καλείται να εφαρμόσει η Ελλάδα και για το οποίο επαναλαμβάνει την πρότασή του για μια λύση στο πρότυπο της Treuhand, που ανέλαβε πριν από 20 χρόνια την διαχείριση της ιδιωτικοποίησης της κρατικής περιουσίας της τότε Λαοκρατικής Γερμανίας. Ο κ. Γιούνκερ επισημαίνει ότι «το ελληνικό σύστημα είσπραξης φόρων δεν λειτουργεί πλήρως» και προσθέτει ότι «δεν επιτρέπεται να προσβάλλει κανείς τους Έλληνες, αλλά ότι θα πρέπει να τους βοηθά». Οι Έλληνες, τονίζει, «δηλώνουν διατεθειμένοι να δεχθούν τεχνογνωσία από την ευρωζώνη».
Ο πρόεδρος του Eurogroup υπενθυμίζει στους αναγνώστες ότι η Ελλάδα άντλησε επί χρόνια οφέλη από το ευρώ. «Με δική της υπαιτιότητα κάποια πράγματα τέθηκαν εκτός ελέγχου. Και τώρα εάν θέλει να τα επαναφέρει σε τάξη, θα πρέπει να αντιληφθούν οι Έλληνες πως για αυτό απαιτείται μια συλλογική απάντηση», λέει χαρακτηριστικά.
Ο κ. Γιούνκερ εμφανίζεται πεπεισμένος για την επιτυχία του προγράμματος βοήθειας. «Το παρόν πακέτο μέτρων, το οποίο αποδέχθηκε η Αθήνα θα οδηγήσει στην επίλυση του ελληνικού ζητήματος», υπογραμμίζει και εξηγεί: «Η χώρα χρειάζεται μια αναπτυξιακή ώθηση. Το αναπτυξιακό της δυναμικό θα πρέπει να επεκταθεί». Και για να επιτευχθεί ο στόχος θα πρέπει να συμβάλουν σε αυτό επιχειρήσεις από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, διευκρινίζει.
Ο πρόεδρος του Eurogroup τάχθηκε εκ νέου υπέρ του παγώματος των όρων συγχρηματοδότησης των πρότζεκτ, προκειμένου η Ελλάδα να αντλήσει πόρους από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Ο κ. Γιούνκερ ζητά από τους Έλληνες «το μάξιμουμ της συνέπειας» και από τους Ευρωπαίους «το μάξιμουμ της αλληλεγγύης». Υποστηρίζει ότι η ελληνική κρίση είναι στο μεγαλύτερο μέρος της προϊόν εσφαλμένων χειρισμών της Αθήνας, επικαλούμενος το παράδειγμα της αύξησης των μισθών στην Ελλάδα κατά 106,6% στο διάστημα 1999-2010. Και αυτό, μολονότι η οικονομία της χώρας δεν αυξήθηκε με ανάλογο ρυθμό. «Η εισοδηματική πολιτική εκτράπηκε χωρίς να λάβει υπόψη την παραγωγικότητα», τονίζει ο πρόεδρος του Eurogroup.
Τέλος, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προβαίνει στην εκτίμηση ότι η Ιρλανδία και Πορτογαλία βρ΄σικονται σε καλό δρόμο για να επιστρέψουν στις αγορές, ενώ δεν διακρίνει κανέναν κίνδυνο για την Ισπανία, την Ιταλία και το Βέλγιο.
