Ιδεολογική προπαρασκευή εν ώρα πολυεπίπεδης κρίσης να κατεδαφισθεί κάθε έννοια κρατικής παρέμβασης στη διαδικασία ανάπτυξης της χώρας και στη θεμελίωση Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας έχει αναλάβει η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου του Νεώτερου, σε συγχορδία με τα κυριαρχούμενα από το μεταπρατικό κεφάλαιο, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Eξορκίζεται η «σοσιαλμανία», όπως την αποκαλούν, της κρατικής παρέμβασης να αξιοποιηθούν τα οικονομικά πλεονεκτήματα του τόπου και να διευρυνθούν οι βάσεις της οικονομικής ανάπτυξης, όχι με βάση την εισαγωγή πρώτων υλών αλλά με την αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Το μεταπρατικό κεφάλαιο, στη συνέχεια της τακτικής των «Χρυσοκανθάρων» του 19ου αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του 20ού, διοχετεύει τη δραστηριότητα του στη μεταμόρφωση του τόπου σε χώρα παροχής υπηρεσιών και μηδενικής πρωτογενούς παραγωγής.
Είναι η τακτική του άμεσου προσπορισμού τεράστιων κερδών και ληστρικής εκμετάλλευσης των κλιματολογικών συνθηκών της Ελλάδας σε συνδυασμό με τις επενδύσεις ελαχίστων κεφαλαίων.
Τα απομεινάρια της Εθνικής Αστικής Τάξης, όσα επέζησαν της Κατοχής 1941-1944 και του Μαυραγοριτισμού, της «ιδεολογίας της αρπαχτής», που κυριάρχησε τις δεκαετίες που επηκολούθησαν μέχρι σήμερα, καθώς και της αντίστοιχης της αποβιομηχάνισης της χώρας τη δεκαετία του 1980, ενταφιάστηκαν το 1979 μαζί με τον ιδεολόγο των επενδύσεων Μποδοσάκη.
Οι «ιδεολόγοι της αρπαχτής», αντιπρόσωποι ληστρικών πολυεθνικών ομίλων, λυσσαλέως καταπολεμούν τη «σοσιαλμανία» του κράτους και επιζητούν, τώρα μάλιστα με την καθοδήγηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρώπης των ασύδοτων αγορών, να συκοφαντήσουν το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, καθώς και κάθε κρατική παρέμβαση με στόχο την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Οι «Δεξαμενές Σκέψης» (Γ. Παπακωνσταντίνου,Έλενα Παναρίτη, Άννα Διαμαντοπούλου, Χ. Παμπούκης και οι συν αυτοίς) που κυριαρχούν στη σημερινή Εξουσία, κατ' αρχάς, και το κυριότερο, διακρίνονται για άγνοια των ιστορικών και οικονομικών συνθηκών της χώρας, σε συνδυασμό με την πεισματική εφαρμογή προτύπων τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην ιδιομορφία και στις ανάγκες της χώρας.
Οι «ιδεολόγοι» αυτοί, πλαισιούμενοι από τους «πανικόβλητους» (Ανδρέας Λοβέρδος, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου κ.ά.), τους «Στρατιώτες Παντός Καιρού» (θ. Πάγκαλος), τους «Επήλυδες Βασιλο-Σοσιαλιστές» (Π. Γερουλάνος), τους «Πιστούς στις Φαμίλιες» (Γ. Ραγκούσης, Ν. Σηφουνάκης, Τ. Μπιρμπίλη, Φ. Πετσάλνικος κ.ά.), τους «Εραστές της Εξουσίας», με οία ωφελήματα αυτή συνεπάγεται (Δ. Ρέππας, Χ. Καστανίδης κ.ά.), συγκροτούν τη «Νέα Λέσχη Εξουσίας», εν ονόματι της οποίαν «γαία πυρί μειχθήτω»...
Η αμνήμων των ιστορικών δεδομένων σημερινή «Νέα Λέσχη Εξουσίας» όφειλε να γνωρίζει ότι το πλαίσιο οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας τα τελευταία 180 χρόνια στηρίχθηκε στην Κρατική Παρέμβαση και Καθοδήγηση:
• Το σύνολο, σχεδόν, των υποδομών της χώρας οφείλεται στην κρατική παρέμβαση: οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, ακτοπλοϊκό δίκτυο (λιμάνια κ.λπ.), αεροπορικό δίκτυο (αεροδρόμια, ελικοδρόμια κ.λπ.), ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, τουρισμός (ΕΟΤ, «Ξενία» κ.λπ.), κοινωνικές ασφαλίσεις, Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, αγροτική πίστη (ΑΤΕ κ.λπ.), Παιδεία, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, έργα εγγειοβελτιώσεων.
Οι «Χρυσόκάνθαροι» και οι σημερινοί απόγονοί τους (νέοι επιχειρηματίες κ.λπ.), πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, επιδόθηκαν στην απομύζηση του δημόσιου ταμείου. Εξέθρεψαν τη διαφθορά της δημοσιοϋπαλληλίας, καθώς και της πολιτικής και κομματικής Εξουσίας, ενώ επιμελώς απέφυγαν επενδύσει σε καίριους τομείς της οικονομίας, οι οποίες όμως δεν απέφεραν άμεσο κέρδος, αλλά μετά παρέλευση σημαντικού χρονικού διαστήματος.
Οι «Φαμίλιες» ανέκοψαν με συστηματική υπονόμευση την είσοδο στην Πολιτική, την Οικονομία, την Παιδεία, την Επιστήμη των Ζωντανών Δυνάμεων του 'Εθνους, σε σημείο ώστε να διαμορφωθεί ένα συντεχνιακό πλέγμα Εξουσίας, το οποίο καλλιέργησε την υποταγή σε εξωχώρια κέντρα και την προσαρμογή της χώρας στις επιταγές αυτών των κέντρων.
Οι «Φαμίλιες», παράλληλα, εκθεμελίωσαν και τα τελευταία ίχνη αξιοκρατίας αλλά και δημοκρατικών διαδικασιών στο σύνολο του Κοινωνικού Πλέγματος. Υποκατέστησαν την αξιοκρατία χθες μεν με τη «θεωρία του Κηπουρού» (= ο μονάρχης μπορεί να τοποθετήσει στο πρωθυπουργικό αξίωμα ακόμη και τον κηπουρό του!), σήμερα δε με τη «θεωρία του θυρωρού» (= αν έλειπε ο εκπρόσωπος της «Φαμίλιας», δεν θα μας γνώριζε ακόμη και ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας!).
Η χώρα εξαιτίας της δράσης του «Συστήματος των Οικογενειών» οδηγήθηκε στην οικονομική υποτέλεια, ενώ ορατοί είναι οι κίνδυνοι και για την εθνική της ακεραιότητα, καθώς κινδυνεύει να καταστεί στοιχείο-δορυφορικό της 'Αγκυρας, την οποία η Ουάσινγκτον προορίζει για τον ρόλο του «Χωροφύλακα» της περιοχής.
Οι «Φαμίλιες» λάκτισαν κάθε έννοια ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, ακόμη και κάποια δειλά βήματα του πρόσφατου παρελθόντος για μια πολυκεντρική εξωτερική πολιτική, μέσω της «διπλωματίας των αγωγών».
Η ενσυνείδητη περιαγωγή της χώρας στην οικονομική υποτέλεια του ΔΝΤ αποτελεί τον προάγγελο μιας εισέτι εθνικής συρρίκνωσης;
CΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Εφημερίδα 'ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
23.5.2010
