Μετά την ήττα στα εθνικά θέματα, αμφισβητούνται τα πάντα

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Εδώ και δύο εβδομάδες ο πρωθυπουργός έχει εγκατασταθεί στο εξωτερικό. Εδώ και μια εβδομάδα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Έχει αποφύγει τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα, καθώς μετά τον ανασχηματισμό ανέθεσε σε άλλους την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς, ευρισκόμενος στην έδρα του ΟΗΕ, να κρατά ορθάνοιχτα τα μάτια του για το τι συμβαίνει τουλάχιστον εκεί. Στα διπλανά δωμάτια. Αλλά ούτε και αυτό συνέβη.

Ο Γκιουλ ξεκαθάρισε κατά την ομιλία του ότι έχει και η Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο – ας είναι καλά ο κ. Σημίτης που υπέγραψε την Συμφωνία της Μαδρίτης. Και οι υπουργοί των Εξωτερικών Συρίας και Σκοπίων, κυριολεκτικά κάτω από την μύτη του πρωθυπουργού της Ελλάδας και χωρίς εκείνος να είναι σε θέση να αποτρέψει την εξέλιξη, ανακοίνωσαν τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών. Φυσικά με το όνομα «Μακεδονία».

Τελικά ποια ήταν η δουλειά του κ. Παπανδρέου στη Ν. Υόρκη; Να μιλά για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα; Ποιος από τους παρευρισκόμενους νοιαζόταν γι’ αυτό;

Μήπως ήταν η δουλειά του να υπογράφει μνημόνια με το Κατάρ; Δεν υπήρχε άλλη ευκαιρία να συνομιλήσει με τον σεΐχη;

Και επιτέλους, στην Ελλάδα ακούμε για σεΐχηδες από την εποχή του Ιμπν Σαούντ και των ταινιών με τον Βουτσά.

Τα ξανακούσαμε και επί Νέας Δημοκρατίας, όταν ο Κ. Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, αποδέχθηκε την πρόταση των αρμόδιων υπουργών να επισκεφθεί το Κατάρ, που τότε (υποτίθεται ότι) επρόκειτο να εμπλακεί στο λιμάνι. Τελικά το ΣΕΜΠΟ κατέληξε στους Κινέζους.

Πόσοι πρωθυπουργοί αυτής της χώρα θα παρακαλέσουν το Κατάρ να κάνει δουλειές στην Ελλάδα; 

Και πόσες ακόμη φορές το πολιτικό σύστημα θα επιχειρήσει να ξεπλυθεί σε κολυμπήθρες με πετροδολάρια, επειδή δεν κατάφερε να κάνει τίποτε, αν και από τα χέρια του πέρασε πακτωλός χρημάτων;

Μετά τα διαμειφθέντα στη Ν. Υόρκη σχετικά με τα εθνικά μας ζητήματα, έχουμε κάθε λόγο να αμφισβητούμε και τα αραβικά μνημόνια. Όταν είσαι παρών, είσαι παρών σε όλα. Διαφορετικά, είσαι απών από όλα…